Jak pisałam przy poprzedniej recenzji,postanowiłam zabrać się za lekturę drugiej części cyklu ''Wampiry z Chicagolandu'' z tego względu,że jej poprzedniczka wciągnęła i urzekła mnie na tyle,że inna opcja zwyczajnie nie wchodziła w grę.Istotny był również fakt,że posiadałam u siebie obie książki,tak więc wypadało zapoznać się zarówno z jedną,jak i z drugą.Jednak to ten pierwszy powód był dla mnie ważniejszy (chociaż do tego drugiego stosuję się zawsze :D),gdyż powieść ''Niektóre dziewczyny gryzą'' zachęciła mnie do zapoznania się z dalszymi losami poszczególnych bohaterów.Po cichu liczyłam na to,że kontynuacja czymś mnie zaskoczy i tym samym okaże się lepsza od swojej poprzedniczki.Czas na sprawdzenie,czy tak się stało.

W dalszym ciągu śledzimy losy naszej dwójki głównych bohaterów,którzy tak naprawdę do tej pory nie potrafią określić uczuć,jakimi się nawzajem darzą.Zdajemy sobie dobrze sprawę z tego,że coś jest na rzeczy,jednak mimo to nie posunęli się oni nie wiadomo jak daleko.Przyznam,że liczyłam na głębszą relację między bohaterami,jak również na ciekawie przedstawione sceny erotyczne (wiem,co sobie myślicie).Nie doczekałam się tego,ale być może będzie to miało miejsce w którejś tam dopiero części,bo z tego co wiem to jest ich dużo.Tylko że ja nie wiem,czy mam w sobie tyle cierpliwości,aby czekać aż w końcu się otrząsną z wampirzego amoku i nadrobią te wszystkie zaległości,w najbardziej możliwy,zmysłowy sposób.

Książka bawi mnie tym swoim nietypowym i sarkastycznym humorem,którego miałam przyjemność poznać już przy poprzedniej części.Jak dla mnie jest to największy atut tych powieści,o czym już chyba zresztą pisałam,o ile się nie mylę.''Piątkowe Noce Wampirów'' czyta się z szerokim uśmiechem na twarzy,a i wielokrotnie nie można się powstrzymać przed śmianiem się na głos.Jest to niesamowite uczucie dla mola książkowego,kiedy może odrzucić na bok wszystkie swoje problemy i zagłębić się w przedstawianą historię.A jeszcze lepiej,kiedy jest to bardzo zabawna i fantastyczna (chodzi mi tutaj o gatunek) historia,jak w tym przypadku.

Rzeczą,którą wprost kocham w książkach jest to uczucie,kiedy moje serce zostanie skradzione przez jednego z bohaterów płci męskiej.Gdy sięgałam po część pierwszą,byłam przekonana o tym,że Ethan Sullivan okaże się taką właśnie postacią.No bo popatrzcie - główny bohater,będący jednocześnie niesamowicie przystojnym wampirem.Moje skojarzenie było więc jak najbardziej oczywiste,szkoda tylko że rzeczywistość okazała się inna.Bowiem,Ethan niespecjalnie skradł moje serce.Ma to po części związek z wspomnianym wcześniej faktem,że nie bardzo stara się zbliżyć do Meriot (choć ewidentnie coś go do niej ciągnie),jednak jest jeszcze kwestia tego,że jego osobowość do mnie nie przemawia.Coś tak czuję,że skrywa pewien mroczny sekret,ale nie wiem czemu tak sądzę.Zresztą,co innego mogłoby go powstrzymywać od okazania swoich uczuć ?

Trochę dziwnie się czuję w związku z tym,co właśnie zamierzam napisać,ponieważ takiego czytelniczego zjawiska praktycznie nigdy nie doświadczam.Otóż chodzi mi o to,że bardziej polubiłam drugoplanowego bohatera niż tego pierwszego właśnie.Ale cóż ja poradzę na to,że Catcher skradł moje serce zarówno swym wyglądem,który swoją drogą odpowiada moim wyobrażeniom o ideale mężczyzny,jak również swoim zachowaniem oraz osobowością.Niejednokrotnie w trakcie lektury zastanawiałam to się,czy nie posiada on brata bliźniaka specjalnie dla Meriot,bo ona ze swoim typem nie potrafi się za bardzo dogadać. Chcę tutaj zaznaczyć,że ja nie mówiłam wcześniej o tym,jakobym nie lubiła Ethana,tylko że nie poczułam do niego nic więcej niż zwykłą sympatię.Bo Ethan jest w porządku,jednak to Catcher jest dla mnie zdecydowanie lepszy.

Reszta bohaterów bez zmian,dalej prezentują się na wyznaczonym już wcześniej poziomie.Szkoda tylko,że w porównaniu do ''Niektóre Dziewczyny Gryzą'',tutaj postać Mallory pojawia się z mniejszą częstotliwością.Jest ona jedną z kluczowych bohaterek tej powieści,a mimo to jej rola została ograniczona do minimum.Uważam,że jest to nie małe zaniedbanie ze strony autorki,ponieważ to właśnie jej cięty język oraz nieprzeciętna osobowość zachęcały do wgłębienia się w lekturę.No cóż,oczywiście jest to do przeżycia,jednak nie jestem zadowolona z takiego zwrotu akcji.

Co się tyczy natomiast samej akcji książki,uważam że zmierza ona w interesującą stronę.Najważniejsze wydarzenia z pierwszej części zostają przez autorkę dokładnie rozwinięte,a w międzyczasie powstają nowe problemy,z którymi muszą sobie poradzić bohaterowie.Podoba mi się to,że motyw i intencje Celiny (tej złej,byłej Mistrzyni Navarre) odnośnie zjednoczenia wszystkich wampirów nie są tak do końca jasne.Stwarza to pewną aurę tajemniczości i odpowiednio kształtuje obraz tej powieści.Wszystko zostaje opisane w sposób bardzo dynamiczny i jednocześnie sprawiający,że chce się zostawiać tej książki.

Sądzę,że książka nie odbiega za bardzo od swojej poprzedniczki,jeśli chodzi o trzymany przez nią poziom.Jak dla mnie seria ''Wampiry z Chicagolandu'' jest jedną z tych lepszych wampirzych serii,szkoda tylko że pozostałe części nie zostały wydane w naszym języku (kochane Wydawnictwo Amber ;*).Przeczytałabym je wszystkie,gdyby było inaczej,a tak nie będzie mi dane poznać dalszych losów bohaterów jak i odpowiedzi na wiele pytań.Mimo to doceniam,że dzięki tym książkom spędziłam kilkanaście dni na rozkoszowaniu się czytanym przeze mnie tekstem.Do tej pory dziwię się,że ten cykl nie jest zbytnio popularny,bo uważam że naprawdę zasługuje na więcej uwagi od czytelników.Polecałam pierwszą część,polecam też drugą a jak ktoś ma dostęp,to także kolejne części ''Wampirów z Chicagolandu''.

Jak pisałam przy poprzedniej recenzji,postanowiłam zabrać się za lekturę drugiej części cyklu ''Wampiry z Chicagolandu'' z tego względu,że jej poprzedniczka wciągnęła i urzekła mnie na tyle,że inna opcja zwyczajnie nie wchodziła w grę.Istotny był również fakt,że posiadałam u siebie obie książki,tak więc wypadało zapoznać się zarówno z jedną,jak i z drugą.Jednak to ten...