Czasem zdarza mi się obejrzeć dobry film, a dzieje się to głównie wtedy, gdy usypiam mego najmłodszego. I mimo że nie jest to profil filomwy, to własnie od tego chciałam zacząć. Zupełnie przez przypadek, skacząc po kanałach w poszukiwaniu czegoś, co nie pozwoli mi wpaść w objęcia Morfeusza, natknęłam się na norewski film "Łowy głów". Ogólnie nie lubię kina europejskiego (prócz duńskiego), ale zaczęłam oglądać i muszę przyznać, że było to najlepsze 1,5 h spędzone przed telewizorem w ostatnim czasie. Postanowiłam więc zgłębić temat i tak doszłam do Nesbo. Prócz Larssona nie czytałam nic ze współczesnej lieteratury skandynawskiej. Kupiłam więc książkę i przeczytałam w jeden dzień (z przerwami na karmienie latorośli, zmienianie pieluch i zorganizowanie kilku bajek by mieć chwilę wolnego dla siebie). Moje odczucia? Ogólnie pozytywne, ale jednak mam niedosyt. Wartka akcja, dużo zaskakujących zwrotów, spora ilość informacji dozowanych czytelnikowi tak by mógł je sobie złożyć w całość, to na plus. Co jet minusem? Niedociągnięcia jeśli chodzi o elementy kryminalistyczne. Jako wielka miłośniczka CSI Las Vegas, coś tam człowiek wie o DNA, o czasie zgonu, o materiale genetycznym, dowodach rzeczowych itd. itp. A tu miałam wrażenie, że ci policjanci nie umieją nawet pobrać odcisków palców, żeby sie przekonać kim naprawdę jest osoba pogryziona przez psa i leżąca w szpitalu. Takich rzeczy jest o wiele więcej, ale nie chcę zdradzać tym, kórzy jeszcze nie czytali.
Jest jeszcze jeden element, który mnie w książce rozczarował , a mianowicie większość faktów wyjaśnia się już w szpitalu podczas rozmowy Greve z Rogerem (w filmie jest to jedna z ostatnich scen).
I już wtedy wszystko ułożyło mi się w całość, więc reszta książki była bardzo przewidywalna (mimo że nie wszystkie wątki książkowe pojawiły się w filmie) i czytałam ją na zasadzie żeby skończyć. Później jeszcze dwa razy miałam okazję zobaczyć film i już trzeci raz nie mam ochoty. Tak samo jest z tą książką. Za pierwszym razem jest ok, ale wiem, że po raz drugi już do niej nie wrócę.

Czasem zdarza mi się obejrzeć dobry film, a dzieje się to głównie wtedy, gdy usypiam mego najmłodszego. I mimo że nie jest to profil filomwy, to własnie od tego chciałam zacząć. Zupełnie przez przypadek, skacząc po kanałach w poszukiwaniu czegoś, co nie pozwoli mi wpaść w objęcia Morfeusza, natknęłam się na norewski film "Łowy głów". Ogólnie nie lubię kina europejskiego...