Zapowiedź artystycznej klęski.

Jak dowiadujemy się z posłowia, pisarz, stworzył tą powieść na konkurs literacki, skuszony wysoką nagrodą, nie wkładając, przy tworzeniu, serca w utwór i to widać na każdej stronie. Fatalne sceny batalistyczne, a raczej ich namiastka, czy też ich parodia. Z braku zdolności do odtworzenia scen bitewnych, twórca, chyba, sam zdawał sobie sprawę, urywa bowiem powieść w najciekawszym momencie, poprzedzającym starcie hord Maurów z rycerstwem chrześcijańskim.

Autor, zupełnie nie radzi sobie w ukazaniu scen dramatycznych, przez co wyglądają one na parodie. Dialogi sztuczne, aż boli czytać, bohaterowie papierowi, mają po dwie, trzy cechy.

Ma ta powieść, wszystkie wady, późnych dziel Parnickiego, które, zaprowadziły go w kierunku bełkotliwej powieści historyczno - fantastyczno - biograficznej, i tym samym odrzucenie jego pisarstwa, przez znaczą część czytelników.
Książka, jest, podobnie jak, późniejszy Aecjusz, przepełniona jakimś dziwnym nihilizmem moralnym, który pisarz, zaczerpnął zapewne z literatury rosyjskiej, którą się fascynował, a w kulturze rosyjskiej, był wychowywany przed swym pobytem w Harbinie.

Tylko, średnia, niestety lektura, broniąca się fascynującym tematem, którego Parnicki nie wykorzystał w sposób udany artystycznie.

Zapowiedź artystycznej klęski.

Jak dowiadujemy się z posłowia, pisarz, stworzył tą powieść na konkurs literacki, skuszony wysoką nagrodą, nie wkładając, przy tworzeniu, serca w utwór i to widać na każdej stronie. Fatalne sceny batalistyczne, a raczej ich namiastka, czy też ich parodia. Z braku zdolności do odtworzenia scen bitewnych, twórca, chyba, sam zdawał sobie...

Cervantes też pisze o córce Juliana Floryndzie, która z rozpaczy skoczyła ze skały Gebel el Tarik w Ceucie na Gibraltarze, a Roderyk był faktycznie ostatnim prawdziwym królem Wizygotów

Cervantes też pisze o córce Juliana Floryndzie, która z rozpaczy skoczyła ze skały Gebel el Tarik w Ceucie na Gibraltarze, a Roderyk był faktycznie ostatnim prawdziwym królem Wizygotów

Rzecz napisana w r. 1934 na konkurs literacki przez 26 letniego pisarza. Parnicki nagrody nie otrzymał a tekst zaginął. Odnaleziony został dopiero po 40 latach. Pierwsze wydanie 1976. Afrykańska Ceuta, wysunięty przyczółek Wizygotów otoczony arabskim (i berberyjskim) morzem. Dowódca twierdzy - tytułowy Hrabia Julian mszcząc się za córkę na królu Roderyku przyłącza się do inwazji arabskiej (711). Wizygocka Hiszpania ginie. Styl pisania niepodobny do późnego Parnickiego i raczej przyjemny w lekturze. Powieść rozdzielona jest ciekawym traktatem historycznym, w którym Parnicki omawia różne hipotezy dotyczące Hrabiego Juliana i epizodu w Ceucie. Cała wiedza ludzkości o owym epizodzie oparta jest na jednozdaniowej notatce z pewnej starej kroniki. Temat tej powieści był obsesją młodych lat autora. Parnicki planował monumentalne dzieło o Wizygockiej Hiszpanii i wiele lat zbierał do niego materiały, ale... góra urodziła mysz - Powieść Hrabia Julian liczy tylko sto kilkadziesiąt stron i jest właściwie tylko rozwinięciem jednego z opowiadań pod tym samym tytułem.

Rzecz napisana w r. 1934 na konkurs literacki przez 26 letniego pisarza. Parnicki nagrody nie otrzymał a tekst zaginął. Odnaleziony został dopiero po 40 latach. Pierwsze wydanie 1976. Afrykańska Ceuta, wysunięty przyczółek Wizygotów otoczony arabskim (i berberyjskim) morzem. Dowódca twierdzy - tytułowy Hrabia Julian mszcząc się za córkę na królu Roderyku przyłącza się do...