Raz na jakiś czas na polskim rynku wydawniczym pojawia się pozycja, z której samego tylko opisu – nawet nie podkoloryzowanego przez marketingowców – jasno wynika, że mamy do czynienia z książką niezwykłą i oryginalną. Tak też jest w przypadku dzieła Andreasa Goesslinga pt. „Opus. Zakazana księga”. Wszak młodzieżowa powieść przygodowa, doprawiona nutką fantastyki, z akcją osadzoną u schyłku średniowiecza musi z miejsca porwać czytelnika. Czy jednak na pewno?

Piętnastoletni Amos von Hohenstein jest sierotą wychowywaną przez swego wuja Heriberta, rycerza-rozbójnika o złej sławie. Chłopiec charakter odziedziczył po nieżyjącym już ojcu, nic więc dziwnego, że od wypraw łupieżczych za czeską granicę woli wizyty u Kronusa, starego pustelnika i uczonego. Mędrzec zna wiele sekretów pogańskiego świata magii, w które powoli wtajemnicza chłopca, jednak jego celem jest skondensowanie całej swej wiedzy w jednym dziele: „Księdze duchów”. Na nieszczęście, jej niepozorna treść wzbudza zainteresowanie inkwizycji i urzędu cenzury, przez co obaj, wraz z magiczną księgą, znajdują się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Amos otrzymuje zadanie ochrony i dostarczenia dzieła do rąk nieznanego adresata, w czym pomóc mu mają jego nowe zdolności oraz Klara, nieoczekiwana sojuszniczka.

Niestety, opowieść zaserwowana czytelnikowi przez Goesslinga nie jest tak fascynująca, na jaką się zapowiada. Choć z początku szybko wciąga odbiorcę w wir akcji, równie szybko wypuszcza go na pustkowiu powtarzających się schematów. Czytany z wypiekami na twarzy opis szaleńczej pogoni nie zajmuje już tak samo za drugim razem, nie mówiąc już o trzecim i całej rzeszy następnych. Zagrożenie, ucieczka, chwila spokoju – ten motyw regularnie powraca przez całą książkę, z rzadka jedynie pozwalając na pojawienie się wykraczających poza niego wydarzeń. Jak to w młodzieżowych powieściach bywa, tak i w „Zakazanej księdze” nie mogło zabraknąć szybko rozwijającego się wątku miłosnego. Jednak nie przyciąga on wielkiej uwagi, poza kilkoma odważnymi jak na książkę dla młodszych odbiorców tekstami.

Mocną stroną powieści jest jej tło historyczne. Schyłek XV wieku to czasy szalenie interesujące, w których magia i zabobony mieszają się z religią i racjonalnością. Andreas Goessling, zajmujący się historią mitów i kultury, umiejętnie oddaje klimat późnego średniowiecza, mentalność ówczesnych ludzi oraz sposoby działania inkwizycji. Wszelkie budzące niepewność zagadnienia zostały objaśnione w bogatym posłowiu, które tłumaczy także różnice między faktami historycznymi a fikcją literacką. Jednego tylko brakuje, by czytelnik mógł w pełni odetchnąć powietrzem wieków średnich: choćby delikatnej stylizacji na dawniejszą mowę. O ile w występującej w powieści narracji trzecioosobowej używanie współczesnego języka jest całkowicie zrozumiałe, o tyle archaizacja dialogów wyszłaby książce tylko na dobre.

„Zakazana księga” na wyrost została nazwana powieścią przygodową. Brakuje w niej najważniejszych cech gatunku: próżno doszukiwać się tu nieprzewidywalnej fabuły, zaskakujących zwrotów akcji czy niejednoznacznych charakterów. Jednak mimo tego, że nie spełnia pokładanych w niej oczekiwań, wciąż pozostaje przyjemną, niezobowiązującą lekturą dla nieco starszej młodzieży, szczególniej tej zainteresowanej historią średniowiecza.

---
Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu TELBIT (www.telbit.pl) oraz Portalowi Bestiariusz (bestiariusz.pl).

Raz na jakiś czas na polskim rynku wydawniczym pojawia się pozycja, z której samego tylko opisu – nawet nie podkoloryzowanego przez marketingowców – jasno wynika, że mamy do czynienia z książką niezwykłą i oryginalną. Tak też jest w przypadku dzieła Andreasa Goesslinga pt. „Opus. Zakazana księga”. Wszak młodzieżowa powieść przygodowa, doprawiona nutką fantastyki, z akcją...