Cześć i Chwała Bohaterom!
Tyle właśnie mam do powiedzenia rodzimym intelektuakom z mózgami zdeformowanymi lekturą wiadomej gazety, oglądaniem wiadomych telewizji, słuchaniem wiadomych autorytetów, których nazw i nazwisk nie będę tu wymieniał, żeby nie mieszać sacrum z profanum. I niewiele mnie obchodzą dokonywane ex post oceny szans Powstania Warszawskiego; już zresztą widzę jak Michnik i spółka postawieni w sytuacji, w jakiej znalazło się dowództwo AK, wyjąkują z siebie decyzję racjonalniejszą. Czy zresztą trzeba tłumaczyć, że szacunek dla Powstańców ma swoje źródło bardziej w podziwie dla bezmiaru heroizmu młodych ludzi niż w zimnej ocenie szans insurekcji? Niestety, chyba jednak trzeba. Herbertowska „Potęga smaku” się kłania, szacowna nowoczesna polska inteligencjo. Przeczytali, ale bez zrozumienia. Albo przeciwnie, zrozumieli doskonale i właśnie dlatego mocno się przestraszyli.
„Kamienie na szaniec” to jedna z ważniejszych książek, jakie przeczytałem w życiu. Żadna inna nie wywarła na mnie porównywalnego wpływu. Zośka, Alek, Rudy i inni wspaniali ludzie, sportretowani na kartach powieści, to moi niedościgli idole po dziś dzień. Postawy bohaterów, ich niezmierna odwaga osobista, nie mająca nic wspólnego z narcystycznym nabijaniem sobie bicepsa na siłowni, stanowią drogowskaz, bardzo dobrze słyszalne memento, jak należy się zachować. Pewnych rzeczy się nie robi, a pewne właśnie trzeba zrobić, bez względu na cenę. To książka, która prostuje charaktery, stawiając czytelnikowi bardzo wysokie wymagania. I wywołuje chęć sprostania tym wymaganiom.
Wiele napisano o tym, jak wielkie straty poniosła Polska wskutek drugiej wojny światowej. Zwykle podkreśla się zniszczenie majątku narodowego. Myślę jednak, że największa stratą była hekatomba wspaniałego, patriotycznego pokolenia wychowanego w dwudziestoleciu międzywojennym. Takich ludzi właśnie dzisiaj Polsce brakuje. Wiele rzeczy wyglądało by zupełnie inaczej, gdybyśmy mieli ludzi formatu Zośki, Alka i Rudego. Niestety, mamy Urbana i innych jemu podobnych.
Bohaterom – Cześć i Chwała.

Cześć i Chwała Bohaterom!
Tyle właśnie mam do powiedzenia rodzimym intelektuakom z mózgami zdeformowanymi lekturą wiadomej gazety, oglądaniem wiadomych telewizji, słuchaniem wiadomych autorytetów, których nazw i nazwisk nie będę tu wymieniał, żeby nie mieszać sacrum z profanum. I niewiele mnie obchodzą dokonywane ex post oceny szans Powstania Warszawskiego; już zresztą...