Jeszcze nigdy zakończenie książki nie zaskoczyło mnie dwa razy. Do dzisiaj. Z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że jest to najlepsza powieść polskiego autora jaką w życiu przeczytałam.

Opowieść o Basi, która przez całe swoje życie zmaga się z byciem córką alkoholika. Cała powieść zamknięta jest w jednym dniu, w którym bohaterka wspomina zarówno dobre, jak i złe przeżyte chwile.
Na pierwszym miejscu jest jej ojciec: alkoholik, który zniszczył jej życie. Tatuś, z którym miała przecież tyle dobrych wspomnień, za którego czuła się odpowiedzialna do końca.

Jest to także opowieść o kobiecie poszukującej samej siebie, prawdy o sobie, wybawienia od tego, co złe. O kobiecie próbującej być w pełni szczęśliwa w prostym byciu "sobą". Jej opowieść zdradza jednak, że zdefiniowanie samej siebie jest trudniejsze niż mogło jej się wydawać.

To także opowieść o miłości. O poszukiwaniu jej, często nie tam, gdzie rzeczywiście jest. O miłości, w której jest się niezależnym do końca, co często jest niemożliwe do osiągnięcia. Opowieść o miłości, która jest początkiem kobiecości.

To piękna historia. Czasami bolesna i trudna, ale piękna. Opowiedziana poetyckim, delikatnym językiem, do którego ciągle chce się wracać, który ciągle chce się poznawać.

Polecam. Nie powiem, że jest w sam ran na długie, jesienne wieczory. Jest w sam na raz na każdy dzień, w którym chcemy przemyśleć siebie.

Jeszcze nigdy zakończenie książki nie zaskoczyło mnie dwa razy. Do dzisiaj. Z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że jest to najlepsza powieść polskiego autora jaką w życiu przeczytałam.

Opowieść o Basi, która przez całe swoje życie zmaga się z byciem córką alkoholika. Cała powieść zamknięta jest w jednym dniu, w którym bohaterka wspomina zarówno dobre, jak i złe...