"Ja nie znam mojej mamy. Wiem tylko, że zaginęła".
To pełne bólu, okrutnie szczere, ale niestety prawdziwe wyznanie czyni jedna z bohaterek książki, córka zaginionej kobiety. Jej słowa, przepełnione żalem, wstydem, bezradnością, poczuciem zagubienia oraz wyrzutami sumienia, choć wydarte z głębi duszy, wyrażają uczucia wszystkich członków rodziny.
Czy to w ogóle możliwe, by osoba najbardziej z nami związana, najbliższa nam pod względem emocjonalnym, duchowym i psychicznym, obecna i niezbędna w naszym życiu jak powietrze, była jednocześnie tak nam obca, daleka, nieznana?
Dlaczego dopiero utrata kogoś bliskiego uświadamia nam, jak wiele ten ktoś dla nas znaczył i jak bardzo wypełniał nasze życie? Dlaczego zbyt późno zajmuje należne mu miejsce w naszym sercu, myślach i pamięci, jakby dopiero nieobecność nadawała sens jego istnieniu? Dlaczego stać się musi nieodwracalne, byśmy mogli stanąć twarzą w twarz z gorzką prawdą, która wystawia nam wstydliwe i niechlubne świadectwo podsumowujące nasze relacje z najbliższą nam osobą - że tak naprawdę nic o niej nie wiemy?

W obliczu takiego swoistego rachunku sumienia stają członkowie rodziny poszukujący matki, która pewnego dnia gubi się w tłumie pasażerów na zatłoczonej stacji seulskiego metra. Znika bez śladu puszczając na peronie dłoń nieświadomego niczego męża, do którego zbyt późno dociera groza i nieodwracalność tej sytuacji.
Ogłuszona bólem rodzina wszczyna poszukiwania wszelkimi dostępnymi sposobami - poprzez policję, za pośrednictwem prasy i internetu, roznosząc po mieście ulotki... Jednocześnie zniknięcie matki generuje w nich poczucie winy powodujące wzajemne oskarżenia, co z kolei prowadzi do głębszych refleksji na temat charakteru osobistych relacji z matką. Każdy z nich odbywa podróż w głąb własnej duszy, która z mroków niepamięci wydobywa dawno zapomniane zdarzenia, epizody i emocje, dzięki którym możliwe staje się stworzenie prawdziwego portretu matki; okazuje się on być pełen białych plam sekretów i niedomówień, które w połączeniu z głęboką, krytyczną refleksją ukazują bolesną prawdę: że nie tylko matki nie znali, ale też nawet nie starali się zmienić tego stanu rzeczy.

Historia opowiedziana jest z perspektywy męża, synów i córek zaginionej; wyłania się z niej obraz kobiety, która całe swoje życie poświęciła dzieciom, harowała ponad siły i oszczędzała każdy grosz, by zapewnić im lepsze życie, a która mimo to była zupełnie niedoceniana, lekceważona i nieszanowana przez męża, zaś dzieci traktowały jej poświęcenie i starania jako coś oczywistego, przynależnego im. Nikt o nią nie dbał, nie troszczył się o nią, nie zwracał uwagi na jej uczucia i potrzeby, każdy tylko oczekiwał jej troski i uwagi - i otrzymywał je pełną miarą. Nigdy nikomu nie przyszło do głowy zapytać o jej samopoczucie, zaoferować pomoc, szczerze porozmawiać; dopieszczone i wychuchane dzieci wyjechały z rodzinnej wsi i tak naprawdę nie interesowały się jej życiem zaaferowane własnym; skrajnie egoistyczny mąż zawsze skupiał się na sobie lekceważąc i krzywdząc żonę. Dopiero jej zniknięcie wzbudziło w rodzinie potrzebę jej poznania i sprawiło, że rzeczywiście zaistniała w ich świadomości przynosząc jednocześnie nie dającą niczym się wypełnić pustkę.
Matka, choć niepozorna i cicha była osią, wokół której kręcił się cały ich świat; nadawała sens ich życiu.
Dramat, który spotkał rodzinę uświadomił im nie tylko rozmiar ich egoizmu i niewdzięczności, lecz także siłę uczucia, które - choć nieuświadomione - żywili do tej wyjątkowej kobiety. Jednak żal i skrucha przyszły zbyt późno, czasu nie da się cofnąć ani naprawić własnych błędów.

"Zaopiekuj się moją mamą" to poruszająca i ponadczasowa opowieść o miłości, która nie zna granic, o zrozumieniu, które przychodzi zbyt późno, o poszukiwaniu prawdy, która zawsze znajdzie sposób, by zweryfikować fałszywe wyobrażenia i zmienić życie na zawsze, o rodzinnych sekretach, dzięki którym przeszłość łączy się z teraźniejszością, o winie i odkupieniu jako nieodłącznych składnikach ludzkiej egzystencji.

To również głęboko wzruszająca i chwytająca za serce opowieść o tym, jak w rzeczywistości niewiele wiemy o swoich najbliższych i jak w istocie powierzchowna oraz dopasowana do naszych wyobrażeń jest to wiedza.

"Zaopiekuj się moją mamą" to jedna z nielicznych powieści, które naprawdę mną wstrząsnęły - nie tylko za sprawą przesłania, lecz także dzięki niezwykłemu stylowi autorki. Pełen subtelnej prostoty, a za razem sugestywnej mocy pozwala autorce nadzwyczaj realistycznie, choć jednocześnie emocjonalnie przeniknąć myśli bohaterów i wnikliwie oraz przekonująco uchwycić ich tragedię wywołując w czytelniku burzę uczuć, plątaninę refleksji i niespotykaną głębię wrażeń. To niesamowite, że tak ograniczone środki wyrazu wywołały tak porażający efekt!
Gorąco polecam tę lekturę wszystkim bez wyjątku. Póki jeszcze nie jest za późno.

Opublikowane na moim blogu:
zwiedzamwszechswiat.blogspot.com

"Ja nie znam mojej mamy. Wiem tylko, że zaginęła".
To pełne bólu, okrutnie szczere, ale niestety prawdziwe wyznanie czyni jedna z bohaterek książki, córka zaginionej kobiety. Jej słowa, przepełnione żalem, wstydem, bezradnością, poczuciem zagubienia oraz wyrzutami sumienia, choć wydarte z głębi duszy, wyrażają uczucia wszystkich członków rodziny.
Czy to w ogóle możliwe, by...