Han Kang

Pierwsza część książki zrobiła na mnie duże wrażenie. Ciekawy punkt wyjścia, niezłe nakreślenie charakterów bohaterów i relacji między nimi, do tego wszystko podane w przystępny, naturalistyczny, ale jednocześnie bardzo subtelny sposób, bez kropli dydaktyzmu. Do tego gdzieś w tle nutka grozy, naprawdę ciężko tę książkę było odłożyć. Niestety jednak dość szybko Kang całkowicie zmienia tor tej historii, wszystko staje się nagle bardzo metaforyczne, mocno rozwleczone, gdzieś całkowicie uleciały te obserwacje w punkt i dynamika. Początkowo jest to na tyle absurdalne, że intryguje i bawi, jednak po jakimś czasie przestałam rozumieć jakąkolwiek postać, straciłam zainteresowanie historią, która w zasadzie od połowy nie jest już w żaden sposób rozwijana i co gorsza, traci ten absurd, na nowo próbuje być na serio. Ma się wrażenie niedokończenia pewnych wątków, a wnioski jakie nasuwa książka po zakończeniu, nie usprawiedliwiają tych prawie 200 stron metafory, trochę chyba nie do końca przemyślanej. Nie wiem, „Wegetarianka” to zlepek pomysłów zarówno świetnych, jak i tych nie do końca trafionych, zostawia w człowieku jednak pole do rozważań na temat oczekiwań społecznych, braku komunikacji, braku zrozumienia dla inności, po prostu zabrakło mi w tym wszystkim spójności, w bardziej zdecydowanej i ciekawszej narracji.