Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To najniezwyklejszy kryminał, jaki czytałam. Pewnie nie do końca jestem targetem, podatnym na tego typu transcendentne poszukiwania, toteż odloty w buddyjskie sutry, dywagacje, czy Kwiatowy Głos to urojenie czy prawda albo czy jest coś takiego jak jedna prawda, czy też jest tylko suma indywidualnie percypowanych osobistych prawd mnie nużyły. Nie maja te zabiegi moim zdaniem nic do szukania w powieści kryminalnej. Ponadto pod koniec ten narracyjny wielogłos był wciąż na tyle niejasny i tajemniczy, że dobrnięcie do ostatniej strony wymagało ode mnie siły woli - bo niby koniec, ale jasności jak nie było tak wciąż nie ma... Z drugiej strony jest to wszystko świadomy zabieg literacki, który bardzo doceniam. Jak najbardziej zamierzony i świadczy o oryginalności tej powieści - pewne rzeczy miały pozostać, zapewne jak w życiu, w sferze niedopowiedzeń i domysłów, co pasuje tym bardziej do przedstawionego świata japońskiego miasteczka z historyczną zbrodnią w życiorysie, że i ówczesne śledztwo nie wyjaśniło wszystkiego do końca. Jest tak, jak w oddawanej cały czas atmosferze: coś niby się klaruje, ale wątek wciąż ucieka, gmatwa się i znika za mgłą. Pozostaję z co najmniej trzema otwartymi pytaniami: 1. Wygląda na to, że matka Hisako odpowiedzialna jest za utratę przez nią wzroku. Co było "przewinieniem" Hisako, czy jest jakiś ślad w książce na ten temat, któy przeoczyłam, czy też przewinienie to było całkowicie przez matkę Hisako urojone? 2. Czy Hisako jest odpowiedzialna za śmierć Makiko? Czy ona była domniemaną turystką, którą widział pracownik patku? Pasowałaby z opisu, o Hisako tajemniczy/-a narrator mówi, że 30 lat po zbrodni nie jest już piękną, tajemniczą dziewczynką, lecz zwykłą kobietą w średnim wieku. 3. Po co w końcu Makiko brała ze sobą asystenta zbierając materiały do książki? Mówi, że wprawdzie miała lekki crush, ale że on źle zrozumiał, że to nie był ten powód, dla którego go zabrała... To co było tym powodem?