Zupełnie się tego nie spodziewałam… opis był bardzo mylący, bohaterka praktycznie nigdy nie mówi samodzielnie. Czytamy o jej osobie z perspektywy męża, szwagra lub siostry. Walka z demonami i nieokreślonymi siłami w niby jednym świecie, a widzianym z tak wielu perspektyw!

Zupełnie się tego nie spodziewałam… opis był bardzo mylący, bohaterka praktycznie nigdy nie mówi samodzielnie. Czytamy o jej osobie z perspektywy męża, szwagra lub siostry. Walka z demonami i nieokreślonymi siłami w niby jednym świecie, a widzianym z tak wielu perspektyw!

Nie byłam zaskoczona aż tak fabułą, bo przed zakupem przeczytałam tutaj opinie, które wręcz mnie zachęciły do przeczytania tej pozycji. Tak jak we wcześniejszych opiniach - opis książki jest mylący, nie spotkamy się bowiem z historią człowieka, który postanawia przejść na wegetarianizm, za to zostanie nam ukazany rozwój choroby psychicznej, osamotnienie i cierpienie. Książka na pewno jest intrygująca, a także porusza ciężkie tematy - brak satysfakcji z życia, samotność i nieszczęście w małżeństwie, oddziaływanie traum, których doświadczyliśmy w dzieciństwie na nasze dorosłe życie i powolne popadanie w szaleństwo. Była to moja pierwsza styczność z autorka i na pewno nie ostatnia.

Nie byłam zaskoczona aż tak fabułą, bo przed zakupem przeczytałam tutaj opinie, które wręcz mnie zachęciły do przeczytania tej pozycji. Tak jak we wcześniejszych opiniach - opis książki jest mylący, nie spotkamy się bowiem z historią człowieka, który postanawia przejść na wegetarianizm, za to zostanie nam ukazany rozwój choroby psychicznej, osamotnienie i cierpienie....

"Wegetarianka" Han Kang to powieść złożona raptem z trzech rozdziałów. Narracja najpierw jest prowadzona przez męża Yong-hye, potem narrator ukazuje wydarzenia oglądane oczyma jej szwagra - artysty, by pod koniec oddać głos o cztery lata starszej siostrze bohaterki - In-hye. Sama wegetarianka mówi rzadko, mało, a jej potrzeby, lęki i wątpliwości śledzimy podczas koszmarów sennych oraz autodesrukcyjnych działań. Zwłaszcza kiedy Yong-hye przechodzi nagle na wegetarianizm, a z czasem w ogóle odmawia spożywania jakichkolwiek posiłków.

"Gdy przechodzę obok sklepu mięsnego, zasłaniam usta. U podstawy języka zbiera się ślina i napływa mi do ust. Moje wargi są wilgotne od cieknącej śliny. (...) Gdybym tak mogła zasnąć! Gdybym tak mogła zaznać spokoju choćby na jedną godzinę!". To jedne z pierwszych somatycznych objawów jakie towarzyszą buntowi żywieniowemu Yong-hye. Ten sprzeciw bohaterki jednak jest manifestem czegoś znacznie głębszego, co trzyma kobietę w swych szponach od wielu lat. Przemocy zaznawanej od najwcześniejszego dzieciństwa ze strony ojca, weterana wojny w Wietnamie. Zagubienia w patriarchalnym świecie, gdzie kobietę, jej ciało i głos traktuje się przedmiotowo, a nie podmiotowo.

To wszystko prowadzi czytelnika do prawdy o chorobie w rodzinie. Anoreksji i schizofrenii, które przyczyniają się do rozpadu. Mężowie tak jak się pojawili, tak też szybko odeszli, brat udaje, że problemu nie ma i odsuwa się. Rodzice zniknęli i milczą. Yong-hye pozostaje tylko starsza siostra. Przepełniona smutkiem, lękami, zmęczeniem, żalem i przytłoczona ogromem poczucia odpowiedzialności In-hye, którą również zaczyna pochłaniać obłęd.

"Wegetarianka" Han Kang sprawia czytelnikowi ogromny ból, niejednokrotnie napawa go obrzydzeniem, ale też i zachwytem, atakując feerią barw (zwłaszcza tych związanych z przyrodą). Atmosfera jest w niej ze strony na stronę bardziej duszna, przytłaczająca. Przerażenie rośnie wraz z utraconymi przez bohaterkę kilogramami. Pod wegetarianizmem kryją się tu przemoc, patriarchat, bunt, choroba, rozpad i zanikanie. Mocna, poruszająca powieść, od której trudno się oderwać. Pozostaje w czytelniku na długo.

"Wegetarianka" Han Kang to powieść złożona raptem z trzech rozdziałów. Narracja najpierw jest prowadzona przez męża Yong-hye, potem narrator ukazuje wydarzenia oglądane oczyma jej szwagra - artysty, by pod koniec oddać głos o cztery lata starszej siostrze bohaterki - In-hye. Sama wegetarianka mówi rzadko, mało, a jej potrzeby, lęki i wątpliwości śledzimy podczas koszmarów...

Ta książka to zdecydowanie wyjście poza moją strefę czytelniczego komfortu, intrygująca, niepokojąca, miejscami bardzo brutalna. Utwierdziła mnie w przekonaniu, że jest mi nie po drodze z kulturą koreańską. ​

Ta książka to zdecydowanie wyjście poza moją strefę czytelniczego komfortu, intrygująca, niepokojąca, miejscami bardzo brutalna. Utwierdziła mnie w przekonaniu, że jest mi nie po drodze z kulturą koreańską. ​

Mozna przeczytac tylko w sumie po co

Mozna przeczytac tylko w sumie po co

Bardzo dzwona książka nie mająca nic wspólnego z tytułem i opisem. Wciągająca

Bardzo dzwona książka nie mająca nic wspólnego z tytułem i opisem. Wciągająca

Książka dość interesująca, ale nie podobało mi się zakończenie. Ogólnie mało jest mowy o wegetarianizmie, raczej o postrzeganiu rzeczywistości przez kobietę opisaną w powieści i jej dylematach rodzinnych oraz problemach psychicznych.

Książka dość interesująca, ale nie podobało mi się zakończenie. Ogólnie mało jest mowy o wegetarianizmie, raczej o postrzeganiu rzeczywistości przez kobietę opisaną w powieści i jej dylematach rodzinnych oraz problemach psychicznych.

Mimo skromnej objętości jest to lektura, która na długo zapada w pamięć. Sugerując się opisem wydawcy nie spodziewałam się historii o tak potęźnym ładunku emocjonalny, co mnie zakoczyło na plus.
Autorka operuje językiem prostym, uptrzonym metaforami a jednak dosadnym.
Zdecydowanie będę polować na inne jej dzieła.

Mimo skromnej objętości jest to lektura, która na długo zapada w pamięć. Sugerując się opisem wydawcy nie spodziewałam się historii o tak potęźnym ładunku emocjonalny, co mnie zakoczyło na plus.
Autorka operuje językiem prostym, uptrzonym metaforami a jednak dosadnym.
Zdecydowanie będę polować na inne jej dzieła.

Im więcej czasu upływa od mojej lektury tej książki, tym wyżej ją cenię. Bardzo silnie zarezonowała ze mną na poziomie emocjonalnym. Niekonwencjonalnie rozpakowuje trudny temat przemocy doświadczonej w dzieciństwie, która w dorosłości przekłada się na zaburzenia odżywiania i pęd ku autodestrukcji. Jest tu i ogromna dosadność miejscami, ale ujmuje również wielka subtelność, wcale nie stojąca z nią w sprzeczności. Nie bez znaczenia pozostają kody kulturowe i gender. Głębokie spojrzenie na temat, a końcowa metafora jest bardzo uwalniająca.

Im więcej czasu upływa od mojej lektury tej książki, tym wyżej ją cenię. Bardzo silnie zarezonowała ze mną na poziomie emocjonalnym. Niekonwencjonalnie rozpakowuje trudny temat przemocy doświadczonej w dzieciństwie, która w dorosłości przekłada się na zaburzenia odżywiania i pęd ku autodestrukcji. Jest tu i ogromna dosadność miejscami, ale ujmuje również wielka subtelność,...

Nie mam pojęcia co właśnie przeczytałam, ale podobało mi się. Miejscami ciężka książka, więc ostrzegam.

Nie mam pojęcia co właśnie przeczytałam, ale podobało mi się. Miejscami ciężka książka, więc ostrzegam.