Dobrze czytało się tę książkę, choć miałam nadzieje, że jednak zostanie ułaskawiona jak jej niektóre koleżanki z celi. Dość wyraźnie pokazuje jak wyglądała rzeczywistość w czasach II wojny światowej. Niezwykle emocjonalne zapiski stanowią cenny materiał do analizy i osobistych przemyśleń.

Dobrze czytało się tę książkę, choć miałam nadzieje, że jednak zostanie ułaskawiona jak jej niektóre koleżanki z celi. Dość wyraźnie pokazuje jak wyglądała rzeczywistość w czasach II wojny światowej. Niezwykle emocjonalne zapiski stanowią cenny materiał do analizy i osobistych przemyśleń.

Książka zawiera 37 listów wysłanych przez Krystynę Wituską do rodziny oraz dwa grypsy przekazane koleżankom w więzieniu. Wituska została aresztowana przez Gestapo w 1943 roku i oskarżona za szpiegostwo trafiła do hitlerowskich więzień w Berlinie (Alexanderplatz, Alt-Moabit) oraz w Halle/Saale. Stracona została na gilotynie 26 czerwca 1944 roku. Aresztowana została całkiem przypadkowo, gdyż policja szukała u niej śladów obciążających jej znajomego, z którym korespondowała, a znalazła grafik spotkań komórki wywiadowczej AK. Listy są świadectwem silnego charakteru tej młodej przecież liczącej 23 lata w chwili aresztowania dziewczyny. Będąc od samego początku świadomą swego przeznaczenia, nie załamuje się, na ile może korzysta z życia (nawiązuje przyjaźnie z współwięźniarkami, dużo się śmieje),dba o siebie (liczne prośby do rodziców o grzebienie, sukienki, środki higieniczne),martwi się i troszczy o los swoich przyjaciółek z celi. Sama bardziej pociesza rodziców, niż prosi o pociechę. Korespondencję przepełnia miłość, atencja, troska o samopoczucie bliskich, ciepło oraz harda postawa, która zapewne miała niwelować u rodziców żal i ból. Listy Wituskiej są ciekawym świadectwem hitlerowskiego więziennictwa i wymiaru sprawiedliwości. Aż trudno uwierzyć, że w tym samym czasie, kiedy gładzono każdego dnia niewyobrażalne ilości osób, w więzieniach oskarżeni czekali spokojnie miesiącami na wyrok, byli traktowani po ludzku i mieli nawet możliwość łaski od samego Adolfa Hitlera. Trudno wyobrazić sobie ten kontrast, chociaż o czymś podobnym pisał w "Domu z dwiema wieżami" Maciej Zaremba Bielawski odnośnie kolosalnych różnic w przetrzymywaniu więźniów stalagów i oflagów. Wituska nie wspomina o żadnej brutalności, ale też należy pamiętać, że listy były cenzurowane, niemniej z ich tonacji wynika, że była traktowana przyzwoicie. W zalewie literatury obozowej, który obserwujemy ostatnio, ta książka to głos mówiący o innym rodzaju hitlerowskiego więziennictwa i sądzę, że znać także go znać, chociaż warto by też ze względu na rok wydania książki (1968) poszukać alternatywnych źródeł, czy hitlerowskie więzienia rzeczywiście tak wyglądały. To trochę dziwne, że w czasach komunizmu ukazała się książka, która pokazała je w jakimś sensie w dosyć korzystnym świetle...

Książka zawiera 37 listów wysłanych przez Krystynę Wituską do rodziny oraz dwa grypsy przekazane koleżankom w więzieniu. Wituska została aresztowana przez Gestapo w 1943 roku i oskarżona za szpiegostwo trafiła do hitlerowskich więzień w Berlinie (Alexanderplatz, Alt-Moabit) oraz w Halle/Saale. Stracona została na gilotynie 26 czerwca 1944 roku. Aresztowana została całkiem...

Ksiąkża stanowi dla mnie wartość sentymentalną. Autorka urodziła się niedaleko mojej rodzinnej miejscowości, a prababcia znała dobrze rodzinę Wituskich i często ich wspomina. Niestety książka jest trudno dostępna. Dlatego, gdy znalazłam ją na aukcji internetowej, od razu kupiłam.
Listy młodej, pełnej życia dziewczyny, która wie, że niedługo umrze chwytają za serce. Mimo zmartwień i przebywania w więzieniach, potrafiła odnaleźć jasne strony życia i pocieszała w listach zmartwionych rodziców. Prostota stylu, ciepłe słowa do rodziców potrafią wzruszyć.
Listy i grypsy stanowią nieocenione źródło wiedzy o niemieckich więzieniach wojennych, są materiałem do badań psychologicznych i socjologicznych. Przede wszystkim zmuszają do refleksji nad sensem życia i przygotowywaniem się do śmierci.
Dodatkowym atutem książki jest wstęp napisany przez Wandę Kiedrzyńską, w którym przedstawiono życiorys młodej patriotki.

Ksiąkża stanowi dla mnie wartość sentymentalną. Autorka urodziła się niedaleko mojej rodzinnej miejscowości, a prababcia znała dobrze rodzinę Wituskich i często ich wspomina. Niestety książka jest trudno dostępna. Dlatego, gdy znalazłam ją na aukcji internetowej, od razu kupiłam.

Listy młodej, pełnej życia dziewczyny, która wie, że niedługo umrze chwytają za serce. Mimo...