Kolejny(według mnie)tasiemiec który ogólnie dobrze się czyta. Książka jest trochę śmieszna, trochę groteskowa. Fajna przygodówka z niezwykłą wolą przeżycia głównego bohatera. Polecam jako miły przerywnik od książek które czytamy na codzień.

Kolejny(według mnie)tasiemiec który ogólnie dobrze się czyta. Książka jest trochę śmieszna, trochę groteskowa. Fajna przygodówka z niezwykłą wolą przeżycia głównego bohatera. Polecam jako miły przerywnik od książek które czytamy na codzień.

No cóż. Koloryzować też trzeba umieć. :) Książka rzekomo jest autobiografią, ale chyba każdy czytający w miarę upływu stron zorientuje się, że sporo w tym "barowych przechwałek". Jednak chyba właśnie to stanowi o uroku tej książki. No i szczerze mówiąc, z całą pewnością czysta prawda również byłaby ciekawa, biorąc pod uwagę najważniejsze fakty z życiorysu bohatera.

No cóż. Koloryzować też trzeba umieć. :) Książka rzekomo jest autobiografią, ale chyba każdy czytający w miarę upływu stron zorientuje się, że sporo w tym "barowych przechwałek". Jednak chyba właśnie to stanowi o uroku tej książki. No i szczerze mówiąc, z całą pewnością czysta prawda również byłaby ciekawa, biorąc pod uwagę najważniejsze fakty z życiorysu bohatera.

Zanim zabrałam się za lekturę „Papillona”, obejrzałam ekranizację z 2017 roku. Film wywarł na mnie mocne wrażenie jako dramat o człowieku skazanym na walkę z przeciwnościami losu, które ostatecznie udaje mu się pokonać jedynie dzięki swojej niezłomności. Sądziłam zatem, że i książka będzie dosyć „ciężka” pod kątem treści. Charriere jednak opowiada o swoim trwającym 13 lat zniewoleniu raczej jak o historii pełnej przygód i przestrzega odbiorcę przed nadmiernym litowaniem się nad nim, nawet w sytuacji, gdy został parokrotnie „pochowany za życia” w tzw. katowni.
Odebrałam postać Papillona jako człowieka bardzo inteligentnego i sprytnego, potrafiącego manipulować innymi, przedsiębiorczego tak dalece, że w sytuacjach, gdy innych ogarniałby strach, on za wszelką cenę próbował przekuwać je na swoją korzyść. Charriere już po usłyszeniu wyroku zdecydował, że nigdy się nie podda w swych usiłowaniach ucieczki – sam przyznaje, że być może udało mu się znieść wiele lat więzienia dzięki temu, że po prostu nigdy nie zaakceptował takiego losu.
Na łamach książki odbiorca poznaje jego perypetie w Ameryce Południowej, zawsze opowiadane z pewnym dystansem: Charriere po prostu relacjonuje tu fakty, nigdy nie ubolewając nad sobą, np. gdy opowiada o morskiej tułaczce, podczas której słońce spiekło go do żywego mięsa, a oczy zaczęły mu ropieć, ani też szczególnie nie rozpaczając nad krzywdą innych, np. kiedy zastrzelona zostaje striptizerka, pracująca w jego kabarecie w środku dżungli.
Warunki, w jakich znajdował się Papi, były niezaprzeczalnie ciężkie – Charriere’owi pomógł przetrwać je silny instynkt przystosowawczy: nigdy na nic nie narzekał, tylko dostosowywał do okoliczności.
Papillon był mordercą, zastraszał ludzi i oszukiwał ich, ale jednocześnie potrafił wzbudzić w nich przyjaźń i lojalność wobec swojej osoby. Jego historia to nauka o tym, jak ważny jest stoicki spokój i zimne wyrachowanie; jak ważne jest, nawet w obliczu najgorszych sytuacji, niezważanie na dziejące się niedogodności, tylko skupianie na swoim celu.
Trudno stwierdzić, na ile Charriere starał się tu wybielić nieco swój obraz, ale jedno jest moim zdaniem pewne: był to człowiek o niezwykle silnym charakterze, odznaczający się wyjątkowo mocną wolą przetrwania.
Mimo iż „gawędziarski” ton narracji sprawiał, że książki nie czytało mi się nazbyt łatwo ani szybko z uwagi na mnóstwo pobocznych historii w jednej opowieści, to jednak uważam, że „Papillon” zostanie ze mną na dłużej jako źródło życiowej motywacji i przypomnienie, że niemal z każdych tarapatów można się uratować, o ile dąży się do tego wystarczająco długo i wytrwale.

Zanim zabrałam się za lekturę „Papillona”, obejrzałam ekranizację z 2017 roku. Film wywarł na mnie mocne wrażenie jako dramat o człowieku skazanym na walkę z przeciwnościami losu, które ostatecznie udaje mu się pokonać jedynie dzięki swojej niezłomności. Sądziłam zatem, że i książka będzie dosyć „ciężka” pod kątem treści. Charriere jednak opowiada o swoim trwającym 13 lat...

Świetna książka, choć chwilami nużąca. Z okazji jej przeczytania odświeżyłem sobie film z Hoffmanem i McQueenem, który widziałem ze 40 lat temu i teraz dopiero widzę jak ta historia została okrojona na potrzeby filmu. Swoją drogą, trudno uwierzyć we wszystkie opisywane przez Charrièra perypetie, zwłaszcza jeśli się przyjrzeć szczegółom. Niektórzy twierdzą, że może z 10% zawartości książki to jego własne przeżycia. Warto przeczytać co piszą o autorze w angielskiej Wiki.
https://en.wikipedia.org/wiki/Henri_Charri%C3%A8re

Świetna książka, choć chwilami nużąca. Z okazji jej przeczytania odświeżyłem sobie film z Hoffmanem i McQueenem, który widziałem ze 40 lat temu i teraz dopiero widzę jak ta historia została okrojona na potrzeby filmu. Swoją drogą, trudno uwierzyć we wszystkie opisywane przez Charrièra perypetie, zwłaszcza jeśli się przyjrzeć szczegółom. Niektórzy twierdzą, że może z 10%...

Nie mogę się zdecydować, czy Papillion był największym szczęściarzem czy największym pechowcem na świecie ;) Pokazał kawał nieznanego mi świata, ale w dość męczący sposób.

Nie mogę się zdecydować, czy Papillion był największym szczęściarzem czy największym pechowcem na świecie ;) Pokazał kawał nieznanego mi świata, ale w dość męczący sposób.

https://instagram.com/tata_czika?igshid=MjEwN2IyYWYwYw==

Niniejsza książka jest jedyna w swoim rodzaju. To opowieść o fragmencie życia autora, jego kilkunastoletniej tułaczce po więzieniach Ameryki Południowej. Wszystko zaczyna się od procesu sądowego, na którym Henri zostaje uznany, niesłusznie według słów Autora, winnym popełnienia morderstwa. W efekcie zostaje wysłany na dożywocie do Zakładu Karnego w Gujanie Francuskiej. Po tym wydarzeniu dzieje się magia.

Ilość Zakładów, które Papillon (pseudonim autora) „zwiedził” jest zatrważająca. Szok wywołuje sposób jego wędrówki, gdyż nie były to przenosiny za złe sprawowanie, czy coś w ten deseń. Pisarz nieustannie z nich ucieka! Bądź myśli o ucieczce. Jest to więc niezwykła opowieść o silnej woli, wytrwałości, harcie ducha, niezłomności, ale i o kreatywności. Jego jedyną motywacją była… zemsta. Sami przyznacie - jest to niesamowite.

Sięgnijcie po te książkę. Jest to kapitalna propozycja, przy której spędzicie wiele godzin, a po przeczytaniu będziecie mieli o czym opowiadać. Zasługuje na uwagę. I dobre wznowienie. ;)

https://instagram.com/tata_czika?igshid=MjEwN2IyYWYwYw==

Niniejsza książka jest jedyna w swoim rodzaju. To opowieść o fragmencie życia autora, jego kilkunastoletniej tułaczce po więzieniach Ameryki Południowej. Wszystko zaczyna się od procesu sądowego, na którym Henri zostaje uznany, niesłusznie według słów Autora, winnym popełnienia morderstwa. W efekcie zostaje wysłany...

Ta książka jest bardzo ciekawa jako jedno z nielicznych dostępnych świadectw dotyczących dawnych francuskich kolonii karnych w Gujanie. Wydaje się jednak że nie wszystkie szczegóły zawarte w tym dziele można brać dosłownie. Autor prawdopodobnie choć odrobinę uatrakcyjnił swoje wspomnienia gwoli zadowolenia czytelnika bo na przykład można mieć wątpliwości czy autor naprawdę był takim ''twardzielem'' jak to przedstawia.

Ta książka jest bardzo ciekawa jako jedno z nielicznych dostępnych świadectw dotyczących dawnych francuskich kolonii karnych w Gujanie. Wydaje się jednak że nie wszystkie szczegóły zawarte w tym dziele można brać dosłownie. Autor prawdopodobnie choć odrobinę uatrakcyjnił swoje wspomnienia gwoli zadowolenia czytelnika bo na przykład można mieć wątpliwości czy autor naprawdę...

Jak to bardzo często bywa film z McQueenem widziałem już dawno temu i zdążyłem pozapominać fabułę. Jestem miłośnikiem literatury francuskiej, przeczytałem już mnóstwo powieści z tzw kanonu i teraz przyszedł czas na bardzo znaną powieść literackiego naturszczyka. Jest to spisana historia autora, zwanego Papillonem, a konkretnie opis trzynastoletniej tułaczki i drogi do wolności. Papillon został w swoim mniemaniu (czytelnik musi mu wierzyć na słowo) niesłusznie skazany przez francuski wymiar sprawiedliwości na dożywotnie zesłanie za popełnione morderstwo. Ma on zostać wywieziony na wyspy do Gujany Francuskiej i tam odbywać karę dożywocia. Jednak od samego początku chce uciec, jest pełen buntu i chęci zemsty na prokuratorze i ławnikach, nie przyjmuje do wiadomości swojego wyroku. To opowieść o wielkiej determinacji, sile ducha, niezwykłej wierze i kondycji psychicznej. To historia wzlotów i upadków (zdecydowanie więcej było upadków),ale za każdym razem Papillon podnosił się niczym wańka-wstańka. Całość pisana jest prostym językiem, sporo tu gwary więziennej, git ludzi i frajerów, ale wszystko napisane płynnie i ciekawie pod względem formy. Autor był niezwykłym gawędziarzem i posiadał wybitny talent do opowiadania historii. Jego losy i perypetie mogą zaciekawić nawet czytelników takich jak ja, którzy nie są wielkimi miłośnikami powieści przygodowych. Książka nie była krótka, w dodatku miała małe literki i czytanie zajęło mi tydzień, co jak na moje standardy stanowi długi okres czasu. Ale było warto, a teraz z chęcią odświeżę sobie po latach ekranizację. Polecane nie tylko miłośnikom francuskiej literatury.

Jak to bardzo często bywa film z McQueenem widziałem już dawno temu i zdążyłem pozapominać fabułę. Jestem miłośnikiem literatury francuskiej, przeczytałem już mnóstwo powieści z tzw kanonu i teraz przyszedł czas na bardzo znaną powieść literackiego naturszczyka. Jest to spisana historia autora, zwanego Papillonem, a konkretnie opis trzynastoletniej tułaczki i drogi do...

Przeczytana po angielsku i może dlatego trudno mi ocenić kunszt pisarski autora. Sama historia ciekawa ale mam kłopot z uznaniem jej w całości za autentyczną. Cały ciąg zdarzeń i poziom szczęścia, jaki niewątpliwie musiał mieć bohater, żeby tyle niebezpiecznych zdarzeń nie skończyło się jego śmiercią wlewa wątpliwość w prawdziwość wszystkich opisanych historii.

Przeczytana po angielsku i może dlatego trudno mi ocenić kunszt pisarski autora. Sama historia ciekawa ale mam kłopot z uznaniem jej w całości za autentyczną. Cały ciąg zdarzeń i poziom szczęścia, jaki niewątpliwie musiał mieć bohater, żeby tyle niebezpiecznych zdarzeń nie skończyło się jego śmiercią wlewa wątpliwość w prawdziwość wszystkich opisanych historii.

Jedna z moich ulubionych. Grzech nie mieć. Jednak mam! Przeczytuję co kilka lat. Marzę o pięknym wydaniu w twardej okładce, ilustrowanym, z czytelną czcionką. Nie wydają diabli!

Jedna z moich ulubionych. Grzech nie mieć. Jednak mam! Przeczytuję co kilka lat. Marzę o pięknym wydaniu w twardej okładce, ilustrowanym, z czytelną czcionką. Nie wydają diabli!