Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia życia człowieka w czasie trwania krwawego konfliktu. Ucieczki, powroty, organizowanie sobie świata na nowo i ciągły niepokój o bliskich. Traumatyczne doświadczenia opisywane ot tak, po 10% z nich niejedne z nas pewnie dawno by się załamał. Daoud nie miał za bardzo na to czasu i po prostu płynął dalej. Największą wadą jest jej krótkość, urywa się nieomal w pół słowa, historia jest niedokończona, tak jak niedokończony jest konflikt i śmierć. Wszystko toczy się dalej swoim rytmem, a Europa może być spokojna, nikt nie zakłóci jej spokoju. Daoud tymczasem pisze o ucieczkach mieszkańców wiosek przed milicjami które zabijają każdego. O próbach obrony, o watażkach rządzących na danych terytoriach prawem wojny i karabinu. Ale to też opowieść o nadziei, że jeśli tylko świat się dowie, jeśli dostatecznie wielu reporterów tam wjedzie i opowie, to coś się zmieni. Przecież musi prawda? To moje pierwsze spotkanie z konfliktem w Darfurze (poza krótkimi informacjami i ew. audycjami w Radio),to też od razu spotkanie z człowiekiem z wewnątrz, z samego środka wojny. I nigdy wobec takiego głosu nie można przejść obojętnie.