Najważniejsza książka o polityce i historii, jaką w życiu przeczytałem (a trochę teorii politycznej i historiozofii się przewinęło). Niektórzy upatrują się w tym próby rehabilitacji z udziału w ruchu legionowym, ale tak naprawdę jest to wyznanie człowieka zmęczonego byciem uczestnikiem i obserwatorem wydarzeń historycznych. Dosyć ciekawie się to czytało m.in. w kolejce podczas komisji wojskowej.

Najważniejsza książka o polityce i historii, jaką w życiu przeczytałem (a trochę teorii politycznej i historiozofii się przewinęło). Niektórzy upatrują się w tym próby rehabilitacji z udziału w ruchu legionowym, ale tak naprawdę jest to wyznanie człowieka zmęczonego byciem uczestnikiem i obserwatorem wydarzeń historycznych. Dosyć ciekawie się to czytało m.in. w kolejce...

Kompromis między głębią myśli i dbałością o formę.

"Trzeba być człowiekiem skończonym, żeby stać się szczerym demokratą" (12).

"Czy cywilizacja równie złożona, równie delikatna, musiała skończyć na takim robactwie?" (24).

"Nigdy nie mieć sposobności do zajęcia stanowiska, podjęcia decyzji i określenia siebie - nie ma życzenia, które bym wyrażał częściej" (28).

"Każdy demokrata jest tyranem operetkowym" (73).

"Maniacy prokreacji, dwunożne stworzenia o przeżytych twarzach, straciliśmy wszelki pociąg do siebie samych i nasze fizjonomie mogłyby odzyskać dawną świetność jedynie na Ziemi na wpół opustoszałej, zaludnionej najwyżej kilkoma tysiącami mieszkańców. Mnogość naszych bliźnich graniczy z nieprzyzwoitością; obowiązek ich kochania - z dziwactwem" (86).

"Ten, kto jest zbyt słaby, by wypowiedzieć człowiekowi wojnę, nie powinien nigdy w chwilach żarliwości zapominać o modlitwie o drugi potop, większy jeszcze niż ten pierwszy" (86).

"Podejmując działanie, choćby przez perswazję lub wbrew sobie, ostatecznie się z nim utożsamiamy, stajemy się jego niewolnikami lub ofiarami. Nikt nie ruszy palcem, jeśli nie podporządkuje się wielości, pozorom 'ja'" (89).

"Wszystko, co oddycha, co się rusza, świadczy o pierwotnej skazie" (97).

"Aby wykonać najmniejszy choćby krok naprzód, potrzebna jest odrobina podłości; potrzeba jest po prostu po to, by przeżyć" (100).

"Istniejemy w pełnym znaczeniu tego słowa tylko poza tym, co robimy, tylko poza naszymi działaniami" (119).

"Umartwiać się w zwolnionym tempie, oddychać ledwo co, godnie znosić krzywdę istnienia, uwolnić się od oczekiwania, od nacisku nadziei, poszukiwać złotego środka między ścierwem a oddechem... - zbyt jesteśmy zepsuci i zbyt zadyszani, aby dojść od tego" (152).

Kompromis między głębią myśli i dbałością o formę.

"Trzeba być człowiekiem skończonym, żeby stać się szczerym demokratą" (12).

"Czy cywilizacja równie złożona, równie delikatna, musiała skończyć na takim robactwie?" (24).

"Nigdy nie mieć sposobności do zajęcia stanowiska, podjęcia decyzji i określenia siebie - nie ma życzenia, które bym wyrażał częściej" (28).

"Każdy...

Zbiór esejów na tematy religijno-polityczno-egzystencjalne. Wszystkie za wyjątkiem jednego wybitne.. Filozofia krwi, jak myślał tak żył, jak żył tak myślał.

Zbiór esejów na tematy religijno-polityczno-egzystencjalne. Wszystkie za wyjątkiem jednego wybitne.. Filozofia krwi, jak myślał tak żył, jak żył tak myślał.

Nie mam doświadczenia w czytaniu filozofów. Może go zdobędę. Cioran w swoich esejach pokazuje się jako zgrabny analityk, mile wnioskuje w sytuacji w Rosji "w latach komunizmu". Wiemy z posłowia, że autor to postfaszysta, co nieco może zmienić czytelnikowi postrzeganie toku myślowego, ale czy aż tak znacznie? Nie odpowiem na to pytanie. Będę zgryźliwy. Jeden z esejów był nudnawy, miał jakiś ciężki styl na czytanie w tramwaju i w metrze, a może to był autobus jadący przez Grochów, nieważne, przerzuciłem te parę kartek i czytałem następny esej.

Moja opinia wydaje się mętna, jakoś, moje rozkojarzenie nie wpłynie na to, że Cioran będzie miał mniej czytelników. Ale studium Rosji radzieckiej i nierealności utopii dawał autor świetnie. I o Prometeuszu parę słów. Jeśli kogoś interesuje tematyka to się nie zasmuci.

Nie mam doświadczenia w czytaniu filozofów. Może go zdobędę. Cioran w swoich esejach pokazuje się jako zgrabny analityk, mile wnioskuje w sytuacji w Rosji "w latach komunizmu". Wiemy z posłowia, że autor to postfaszysta, co nieco może zmienić czytelnikowi postrzeganie toku myślowego, ale czy aż tak znacznie? Nie odpowiem na to pytanie. Będę zgryźliwy. Jeden z esejów był...

Dość ciekawa pozycja. Cioran, rumuński nihilista, człowiek w młodości rozczarowany faszyzmem, patrzy na świat w sposób tylko sobie właściwy. Drwiąco i pogardliwie wyraża się o wszelkim autorytaryzmie. Książkę niewątpliwie warto przeczytać, nie należy jednak spodziewać się po niej niczego konkretnego. Cioran nie tworzy doktryny politycznej, jakiegoś spójnego zestawu poglądów. Z perspektywy własnych doświadczeń i emocji, próbuje opisać, ocenić rzeczywistość. Ciekawe jest jego podejście do liberalizmu. Zdaniem Ciorana, wymaga on od człowieka, by wyparł się pierwotnych instynktów i charakterystycznych, dla ludzkiego gatunku, cech - potrzeby dominacji, egoizmu. Liberalizm obnaża, zdaniem Filozofa, dramat ludzkości - aby uczynić siebie szlachetnym, trzeba zrezygnować z siebie.

Dość ciekawa pozycja. Cioran, rumuński nihilista, człowiek w młodości rozczarowany faszyzmem, patrzy na świat w sposób tylko sobie właściwy. Drwiąco i pogardliwie wyraża się o wszelkim autorytaryzmie. Książkę niewątpliwie warto przeczytać, nie należy jednak spodziewać się po niej niczego konkretnego. Cioran nie tworzy doktryny politycznej, jakiegoś spójnego zestawu...