Piszę opinię "na gorąco" dwie minuty po zakończonej lekturze.
Przeczytałam 'Jezioro osobliwości', potem długa przerwa i wzięłam do ręki "Zapałkę..." następnie długo nic. Przez wiele lat nie mogłam przekonać się do stylu pisania Siesickiej. Moja ulubiona bibliotekarka przy każdej mojej wizycie zachęcała mnie,abym wzięła do domu,którąś z książek Pani Krystyny. A ja szłam w zaparte. Zawsze odpowiadałam: "Nie, to jeszcze nie czas", "To nie dla mnie", "Powinnam podrosnąć" . Teraz przy każdej wizycie w bibliotecę zabieram ze sobą do domu Siesicką. "Fotoplastykon" wzięłam zupełnie przypadkowo. Jest to książka,która pozwala nam przenieść się w lata 90 do zwykłej,przeciętnej pięcioosobowej rodziny. No właśnie, ale czy jest ona tak typowa jak każda inna? Czy rzeczywiście nic się nie dzieje? Otóż nie. "Fotoplastykon" można powiedzieć jest to dziennik 19 letniej dziewczyny,która zostaje na jakiś czas przykuta do łóżka. Jest to lektura, która sprawia,że człowiek w nią 'wchodzi'. Siedzimy obok Janki i wraz z nią stajemy się obserwatorami rodziny Maciejewskich.
Pragnę zaznaczyć,że z pozoru drobne rzeczy,gesty nadają sens naszemu życiu. Na codzień ich nie zauważamy,ponieważ są niewielkie, jednak warto poświęcić chwilę i zastanowić się nad wszystkimi dobrymi rzeczami,które nas spotykają.
Gorąco polecam.

Piszę opinię "na gorąco" dwie minuty po zakończonej lekturze.
Przeczytałam 'Jezioro osobliwości', potem długa przerwa i wzięłam do ręki "Zapałkę..." następnie długo nic. Przez wiele lat nie mogłam przekonać się do stylu pisania Siesickiej. Moja ulubiona bibliotekarka przy każdej mojej wizycie zachęcała mnie,abym wzięła do domu,którąś z książek Pani Krystyny. A ja szłam w...