Główna bohaterka powieści, Jana, ulega wypadkowi i jest zmuszona spędzić długie tygodnie przykuta do łóżka. Z tego łóżka obserwuje swój dom i domowników: mamę, tatę, brata Jaśka i siostrę Agatę. Jasiek i Agata często siadają przy jej łóżku i opowiadają o swoich, głównie szkolnych, perypetiach. Tym samym Jana zaczyna rozumieć, że prawdziwy świat jest również w jej domu.
Klimat powieści jest bardzo ciepły, rodzinny. Akcja skupia się wokół codziennych, zwyczajnych spraw, ale mimo to nie nuży, przeciwnie skłania do refleksji. To, co może razić to dużo wtrąceń odnośnie socjalizmu rodem z PZPR, ale z drugiej strony jest to ciekawe z punktu widzenia historycznego.
Polecam nastolatkom w wieku 12+.

Główna bohaterka powieści, Jana, ulega wypadkowi i jest zmuszona spędzić długie tygodnie przykuta do łóżka. Z tego łóżka obserwuje swój dom i domowników: mamę, tatę, brata Jaśka i siostrę Agatę. Jasiek i Agata często siadają przy jej łóżku i opowiadają o swoich, głównie szkolnych, perypetiach. Tym samym Jana zaczyna rozumieć, że prawdziwy świat jest również w jej...

Książka pisana z perspektywy młodej dziewczyny, która obserwuje swój świat widziany z łóżka (po wypadku). Rodzina, nastolatki, różnice poglądów. Humor, inteligencja, wrażliwość. Nie polecam miłośnikom fantasy, jednak jeśli komuś bliskie jest życie rodzinne, z naciskiem na możliwość wypowiadania swojego zdania i trwanie przy swoim - zachęcam. To taki peerelowski głos w słusznych sprawach. Zadziwiający na tamte czasy. Czytany wtedy i dziś, wciąga podobnie. Piękny język. Płyniemy.

Książka pisana z perspektywy młodej dziewczyny, która obserwuje swój świat widziany z łóżka (po wypadku). Rodzina, nastolatki, różnice poglądów. Humor, inteligencja, wrażliwość. Nie polecam miłośnikom fantasy, jednak jeśli komuś bliskie jest życie rodzinne, z naciskiem na możliwość wypowiadania swojego zdania i trwanie przy swoim - zachęcam. To taki peerelowski głos w...

Powieść to historia rodziny opowiedziana z perspektywy osiemnastolatki. Jana miała wypadek i na kilka miesięcy została unieruchomiona w łóżku. Dziewczyna mieszka z rodzicami i młodszym rodzeństwem. W domu pozornie nic się nie dzieje, a jej jedynym oknem na świat są opowieści piętnastoletnich bliźniaków. Spokojna i refleksyjna Agata i szalony sportowiec Jasiek chętnie dzielą się z siostrą perypetiami ze szkoły, czy podwórka. Jana słuchając opowieści i przemyśleń rodzeństwa postanawia napisać książkę o życiu rodziny. Każda historia ukazuje problemy typowe dla nastolatków i zmusza do zastanowienia się nad pewnymi kwestiami. I tak czytamy o tym, dlaczego Panią Ciszewską biorą diabli, w jaki sposób Iśka za jednym zamachem zastrzeliła trzydzieści dwie osoby i jaka jest najprostsza metoda nabijania fizyka w butelkę lejdejską.
Czy życie zwykłej rodziny naprawdę jest przewidywalne i nudne? Jak wytrzymać kilka miesięcy leżąc tylko w łóżku bez możliwości opuszczenia swojego pokoju? Czy szkolne przygody mogą być ciekawe?
Powieść Krystyny Siesickiej kierowana do młodzieży to książka opisująca życie i typowe problemy nastolatków. Autorka w swojej książce promuje wolontariat, działania na rzecz innych, pomoc słabszym, czy utrzymywanie dobrych relacji rodzinnych. Zwraca uwagę natomiast na to, że oszukiwanie, kombinatorstwo, czy wykorzystywanie naiwności drugiego nie są dobre. Polecam powieść nastolatkom, którzy lubią krótkie powieści o codziennym życiu ich rówieśników.
Czytelnikom, którym spodobała się powieść Krystyny Siesickiej polecam nakręcony w 1991 roku na podstawie książki serial o tych samych przygodach młodych ludzi.

Powieść to historia rodziny opowiedziana z perspektywy osiemnastolatki. Jana miała wypadek i na kilka miesięcy została unieruchomiona w łóżku. Dziewczyna mieszka z rodzicami i młodszym rodzeństwem. W domu pozornie nic się nie dzieje, a jej jedynym oknem na świat są opowieści piętnastoletnich bliźniaków. Spokojna i refleksyjna Agata i szalony sportowiec Jasiek chętnie dzielą...

"Fotoplastykon" to opowieść o perypetiach pewnej rodziny, które poznajemy z perspektywy głównej bohaterki Janki. Dziewczyna przez pewien wypadek musi leżeć w łóżku , więc ze światem zewnętrznym ma do czynienia dzięki historiom , opowiadanym jej przez młodsze rodzeństwo. Jest tu dużo ciepła i humoru jednak na mnie ta powieść nie zrobiła aż takiego wrażenia. Pojawiały się tam niezbyt znane dla mnie słowa i sam klimat tej powieści pewnie bardziej spodobał mi się mojej mamie niż mi. Jednak nie żałuje ,że przeczytałam tą książkę choć drugi raz bym po dzieła Pani Siesickiej nie sięgnęła.

"Fotoplastykon" to opowieść o perypetiach pewnej rodziny, które poznajemy z perspektywy głównej bohaterki Janki. Dziewczyna przez pewien wypadek musi leżeć w łóżku , więc ze światem zewnętrznym ma do czynienia dzięki historiom , opowiadanym jej przez młodsze rodzeństwo. Jest tu dużo ciepła i humoru jednak na mnie ta powieść nie zrobiła aż takiego wrażenia. Pojawiały się tam...

"I dlatego często zastanawiam się, jacy ludzie są naprawdę?Czy w ogóle człowiek może drugiego poznać? Czasami wydaje mi się, że to jest zupełnie niemożliwe. Każdy z nas ukrywa coś przed drugim, albo zalety, albo wady, albo to, co zrobił, albo to, czego nie zrobił".

Luźne wątki historii pewnej rodziny widziane z perspektywy dziewczyny, która po wypadku musi leżeć w łóżku. Jej jedynym oknem na świat są rozmowy z pozostałymi członkami rodziny, zwłaszcza z rodzeństwem. Z ich przekazów dowiadujemy się o typowych problemach młodzieży oraz o relacjach rodziców i ich dzieci. Bardzo ciekawie zarysowane postacie, zwłaszcza Agaty i Janka. Agata jest niesamowita ze swoimi przemowami i przemyśleniami dotyczącymi życia! Na wesoło i z uśmiechem, szybko się czyta.

Na podstawie książki nagrany został w latach 90tych serial pod tytułem "Dom na głowie". Dostępny na YT - polecam jako ciekawostkę po przeczytaniu książki.

"I dlatego często zastanawiam się, jacy ludzie są naprawdę?Czy w ogóle człowiek może drugiego poznać? Czasami wydaje mi się, że to jest zupełnie niemożliwe. Każdy z nas ukrywa coś przed drugim, albo zalety, albo wady, albo to, co zrobił, albo to, czego nie zrobił".

Luźne wątki historii pewnej rodziny widziane z perspektywy dziewczyny, która po wypadku musi leżeć w łóżku....

Główna bohaterka "Fotoplastykonu", 18-letnia Jana, po wypadku jest przez wiele miesięcy unieruchomiona w łóżku. Postanawia napisać książkę o swojej rodzinie. Chociaż pozornie "nic się u niej nie dzieje", bo nie wychodzi nawet ze swojego pokoju, to jednak dzięki relacjom rodzeństwa może opisywać ich szkolne i pozaszkolne perypetie. Każde takie sprawozdanie brata lub siostry zawiera jakiś problem, który zmusza do zastanowienia się nad sobą i światem wokół. Książka zawiera sporą dawkę dydaktyzmu, promuje postawę obywatelską i społecznikowską, działanie na rzecz innych, pomoc słabszym, natomiast gani kombinatorstwo, oszukiwanie, "załatwianie" różnych rzeczy czy wykorzystywanie czyjejś naiwności.
Na podstawie książki nakręcono w 1991 roku serial "Dom na głowie".

Zajrzyj do środka:
https://czytamiogladam.home.blog/2020/01/27/fotoplastykon-krystyna-siesicka/

Główna bohaterka "Fotoplastykonu", 18-letnia Jana, po wypadku jest przez wiele miesięcy unieruchomiona w łóżku. Postanawia napisać książkę o swojej rodzinie. Chociaż pozornie "nic się u niej nie dzieje", bo nie wychodzi nawet ze swojego pokoju, to jednak dzięki relacjom rodzeństwa może opisywać ich szkolne i pozaszkolne perypetie. Każde takie sprawozdanie brata lub siostry...

"Uważam, że nasz fizyk jest człowiekiem o gołębim sercu, bo nawet kiedy usiadł na kawałku chleba z dżemem, który to chleb dowcipnie położył mu na krześle Heniek Królik, to zamiast wyrzucić Heńka za drzwi, powiedział ze szczerą skruchą: "Bardzo mi przykro, Królik, ale usiadłem niechcący na twoim drugim śniadaniu!" Gdyby na miejscu pana od fizyki był pan od wuefu, to myślę, że kazałby Heńkowi zjeść ten chleb i na dokładkę uprać zaplamione spodnie, co w końcu byłoby zupełnie zgodne z prawem i nawet Sąd Najwyższy z pewnością odrzuciłby apelację Heńka".

Kolejny raz zajrzałam przez dziurkę od klucza w zupełnie inny świat. "Fotoplastykon" to książka z 1969 roku, więc dzieli nas już 50 lat, ale dla mnie to raczej zaleta. Oczywiście znajdziemy, jak i w innych książkach autorki, socjalistyczne wtręty typu pogadanki w szkole o odpowiedzialność za kraj, ale mi to nie przeszkadza, bardziej ciekawi. Tym razem będziemy mogli przyjrzeć się otoczeniu z perspektywy osoby, której głównym zajęciem w ostatnim czasie będzie przypatrywanie się otoczeniu, co troszeczkę wyostrzy jej zmysł obserwacji. Plus trochę filozofowania nad obieraniem ziemniaków, za co właśnie lubię panią Siesicką.

"Uważam, że nasz fizyk jest człowiekiem o gołębim sercu, bo nawet kiedy usiadł na kawałku chleba z dżemem, który to chleb dowcipnie położył mu na krześle Heniek Królik, to zamiast wyrzucić Heńka za drzwi, powiedział ze szczerą skruchą: "Bardzo mi przykro, Królik, ale usiadłem niechcący na twoim drugim śniadaniu!" Gdyby na miejscu pana od fizyki był pan od wuefu, to myślę,...

Fajny pomysł na pisanie książki. Jana, czyli główna bohaterka, jest pisarką. Napisała wiele historii oraz opowiadań, to ma być jednak inne niż wszystkie. To ma być opowieść o życiu jej rodziny. Tyle że sama nie może pisać, bo wie tylko to, co dzieje się w jej pokoju. Miała wypadek i musi cały czas leżeć. Na szczęście Agata i Jasiek, jej rodzeństwo, dokładnie opisują jej, co dzieje się poza domem. Jana zapisuje to jako krótkie opowiadania, do czasu, kiedy jest już w stanie podnieść się z łóżka i chodzić.

Fajny pomysł na pisanie książki. Jana, czyli główna bohaterka, jest pisarką. Napisała wiele historii oraz opowiadań, to ma być jednak inne niż wszystkie. To ma być opowieść o życiu jej rodziny. Tyle że sama nie może pisać, bo wie tylko to, co dzieje się w jej pokoju. Miała wypadek i musi cały czas leżeć. Na szczęście Agata i Jasiek, jej rodzeństwo, dokładnie opisują jej, co...

bardzo się cieszę, że przypadkiem trafiła w moje ręce, kiedy brat przyniósł do domu skrzynkę pełną książek zostawioną na ulicy.
to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i coś czuję, że będzie więcej.
mimo 28 wiosen na karku czytało się przyjemnie. chichotałam, śmiałam się i dziwiłam momentami. doceniałam również mądrość bohaterów.
kończyłam czytanie ze łzami w oczach - tak bardzo przywiązałam się do tej rodziny :)

żałowałam tylko jednaj małej rzeczy. wiedziałam od początku dlaczego Jana leży w łóżku i jest chora.

bardzo się cieszę, że przypadkiem trafiła w moje ręce, kiedy brat przyniósł do domu skrzynkę pełną książek zostawioną na ulicy.
to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i coś czuję, że będzie więcej.
mimo 28 wiosen na karku czytało się przyjemnie. chichotałam, śmiałam się i dziwiłam momentami. doceniałam również mądrość bohaterów.
kończyłam czytanie ze łzami w oczach -...

Pani Krystyno, jak to się składa, że pani o życiu zwykłym tak pięknie potrafi pisać, tak, że od razu jakoś cieplej w środku się robi.

Pani Krystyno, jak to się składa, że pani o życiu zwykłym tak pięknie potrafi pisać, tak, że od razu jakoś cieplej w środku się robi.