Byłam, i jestem nadal, zaskoczona, kiedy czytam, że Malafrena jest o rewolucji, o Itale, o wyborze, o młodzieńczym buncie.

Być może jest o młodości. Młodzi ludzie - ich wybory i emocje - są tu faktycznie na pierwszym planie. Ale ogólnie rzecz biorąc jest o życiu.

Książki LeGuin czytam od dziecka, ale od niedawna odkrywam je trochę inaczej, być może dlatego Malafrena zrobiła na mnie takie wrażenie. Ogólnie jednak ufam mojemu gustowi, więc sądzę, że jest dobra bez względu na moment życia i wrażliwości literackiej, na jakich obecnie jestem.

Malafrena jest powolna i spokojna, nigdzie się tej historii nie spieszy, choć kiedy trzeba, całe miesiące mijają w jednym akapicie. Dzięki dobrze wyważonym opisom wszystko jest namacalne i prawdziwe, zanurzyłam się w świat tej książki bez problemu, ale nie on jest tam najważniejszy. Na pierwszy plan wysuwają się bohaterowie ich przeżycia, czasem relacje między nimi - wszystko zarysowane oszczędnymi słowami i bez egzaltacji, a tak intensywne i niejednokrotnie trafne, że czasem zapierają dech.

Cenię u Le Guin kameralność, i Malafrena - mimo że w książce pokazuje się wielkie wydarzenia historyczne - jest kameralna. To nie jest awanturnicza historia ani pean na cześć romantycznych zrywów. To powieść o mężczyznach i kobietach i ich życiach, które były w moim odbiorze tak samo interesujące i wartościowe kiedy skupiały się na walce o wolność, jak wtedy kiedy były pędzone w monotonnym rytmie narzucanym przez posiadłości ziemskie.

Krótko mówiąc - polecam każdemu.

Byłam, i jestem nadal, zaskoczona, kiedy czytam, że Malafrena jest o rewolucji, o Itale, o wyborze, o młodzieńczym buncie.

Być może jest o młodości. Młodzi ludzie - ich wybory i emocje - są tu faktycznie na pierwszym planie. Ale ogólnie rzecz biorąc jest o życiu.

Książki LeGuin czytam od dziecka, ale od niedawna odkrywam je trochę inaczej, być może dlatego Malafrena...