Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę jak najbardziej polecam, ale przyznam się, że miałem problem ze skutecznym poleceniem jej znajomym. Nie chciałem zamykać się w słowach, że "Szukałem takiej książki książki, ale jej po prostu jeszcze nie było". Albo "jest w niej sporo odpowiedzi / tematów, które mnie interesowały". Może za rzadko po taką literaturę sięgam, ale ta konkretna książka wydała mi się nietypowa. I tak - streszczając i wygładzając, na potrzeby tutejszego wpisu - moje próby przekonania po tę konkretną książkę sprowadzają się do czegoś takiego: Jeśli kiedykolwiek patrząc na starszą panią, która sprzedaje skarpety na ulicy lub wlecze ciężką torbę z zakupami zastanawiałeś (-łaś) się nad tym jak wygląda jej życie, to książka prawdopodobnie ci się spodoba. Nie jest ona oczywiście tylko o tym, a i wszystkie kartki nie są poświęcone jednej staruszce. Albo może inaczej: Jeśli chociaż trochę masz skrupuły, że nie odwiedziłeś babci czy dziadka, albo samotnej sąsiadki lub starszego sąsiada, którzy są już trochę zniedołężniali i mają co najwyżej psa za towarzystwo - to wtedy wręcz powinieneś(-nnaś) to przeczytać. Bo książka zawiera w znacznej części historie takich osób. I nie tylko "starszych" osób. Książka nie jest tylko "o starości" - bo z takimi uproszczeniami się spotkałem. Tam są różne historie. Co ważne: opisane krótko, treściwie, bez zbędnego... czegokolwiek. Chyba nie przesadzę, jeśli powiem, że biorą w nich udział tzw. "zwykli ludzie". Ich życiom nie zostaną poświęcone osobne książki, ale to nie znaczy, że ich historie powinny pozostać niespisane i niezauważone. Nie powinny przepaść - każda zawiera jakąś mądrość (lub odmienny punkt widzenia) - i tu zostały spisane. Dodatkowy plus za tzw. lekkie pióro - samo się czyta i za hm... "rozbudzenie wyobraźni" - nawet obcy ludzie zaczynają wyglądać trochę inaczej.