Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę, aż szkoda było mi ją kończyć. Dla tych, którzy tego nie wychwycą może wydawać się nudnawa, ale to ważna książka o micie kobiety. Jest także o potrzebie tożsamości i o tym jak jesteśmy wrzucani w role społeczne i bezrefleksyjnie w to idziemy. Skupiając się na tym aspekcie książki pozornie zwykłe wydarzenia i nieciekawa akcja stają się szalenie interesujące. Bohaterka, Marion wręcz odczuwa sprzeciw ze strony ciała od czasu zaręczyn. Zaczyna samodzielnie myśleć i podważać to co narzucone. Kwestionuje oczekiwania względem niej i innych kobiet, wymagane zachowania, to co wypada a nawet to co je. Tu swoją drogą Atwood również obnaża społeczne narracje, w który mięso to jedzenie a nie części martwego zwierzęcia. Dziewczyna powoli bada i poznaje siebie, daje sobie głos i dochodzi do tego czego chce a raczej czego nie chce. Wspaniała scena opisuje to jak Marion szykuje się na przyjęcie zaręczynowe. Czytamy o tym jak jest czesana, ubierana i malowana przez innych, którzy narzucają jej jak ma wyglądać i co do niej pasuje niezależnie od tego jak ona sama widzi siebie i swoje ciało nie mówiąc już o guście. I to na przyjęciu na które tak ją wyszykowano uprzytamnia sobie, że nie ma w takim świecie miejsca na ja. Dlatego Marion decyduje nie dać wlać się w formę "kobieta" stworzyć własną tożsamość. Nie chce być ulepiona i skonsumowana, jak ciasto, które symbolicznie piecze i lepi w kształt kobiety dla swojego narzeczonego, ale chce stworzyć siebie i żyć sowim życiem. Atwood sprytnie to podkreśla zmieniając pod koniec narracje z trzecio na pierwszoosobową. Marion odzyskuje głos. Jak zawsze u Atwood mamy do czynienia z dobrym piórem, ładny językiem i odrobiną humoru. Polecam!