O pisaniu

Bywają książki, z którymi się nie zgadzam i sprzeczam, ale jednocześnie nie potrafię odmówić im ich wartości. Takie było moje pierwsze spotkanie z Margaret Atwood w jej zbiorze pięciu esejów/wykładów, które miała przyjemność wygłosić na Uniwersytecie w Cambridge.
Bardzo rzadko sięgam po książki metaliterackie. Powodem pewnie jest to, że nie dostarczają natychmiastowo takiej sytuacji, niemniej za bardzo cenne uważam takie możliwości, które tworzą pozycje tego typu. Największą lekcję, jaką wyciągnąłem po tej lekturze, jest zauważenie, że pisarki miały często bardzo nieciekawą sytuację i warunki, w jakich musiały tworzyć w porównaniu do swoich męskich odpowiedników.
Pozycja jest dla mnie ważna, bo czuję, że coś mi dała i poszerzyła moje widzenie jako czytelnika, ale jednocześnie stanowi miejsce większej polemiki, co wcale nie świadczy negatywnie o tej pracy, bo bardzo cenię miejsca, z którymi da się wejść w dyskusję. Nie będę tu wchodził w szczegóły, bo nie ma to większego znaczenia w moim ogólnym spojrzeniu na przeczytaną książkę.
Szczerze polecam wszystkim, aby samemu skonfrontować się ze swoimi dotychczasowymi poglądami na literaturę oraz poszerzyć swoje spojrzenie. Na uznanie zasługuje także mnogość odniesień w wypowiedziach Atwood — od Kinga i bardzo popularnych tekstów kultury, aż po klasyków i wyszukane odniesienia (wspominałem ostatnio „Szkarłatną Literę” i ona również się pojawiła).
Co do tłumaczenia to czytałem kilka niepochlebnych opinii, ale chciałbym stanąć nieco w obronie, gdyż tłumaczka stanęła przed wymagającym zadaniem. Tłumaczy ona bowiem nie tylko tekst wykładów, ale również fragmenty wierszy nietłumaczonych dotychczas na polski, a zestawiona obok znamienitych tłumaczy (jak choćby Barańczak) nie można mieć pretensji, że momentami wypada mniej korzystnie. Moim zdaniem poradziła sobie i udźwignęła tłumaczenie, które było niełatwe przez różne formy zawarte w tekście.

Bywają książki, z którymi się nie zgadzam i sprzeczam, ale jednocześnie nie potrafię odmówić im ich wartości. Takie było moje pierwsze spotkanie z Margaret Atwood w jej zbiorze pięciu esejów/wykładów, które miała przyjemność wygłosić na Uniwersytecie w Cambridge.
Bardzo rzadko sięgam po książki metaliterackie. Powodem pewnie jest to, że nie dostarczają natychmiastowo takiej...

Zbiór esejów i zapisów z prelekcji Margaret Atwood, które prezentują interesujące poglądy na proces tworzenia i rolę, jaką ma do spełnienia pisarz. Publikacja odsłania nie tylko kulisy warsztatu i źródła inspiracji Margaret Atwood, ale też jest uniwersalnym zbiorem porad i refleksji, na których skorzystać może każdy praktykujący pisarz lub wkraczający do tej dziedziny twórca.

Ogromne wrażenie robi również fakt, jak bardzo oczytaną i wszechstronną znawczynią literatury jest Margaret Atwood, daje się tu bowiem poznać nie tylko jako autorka, ale też wielbicielka literatury wszech treści i gatunków. Stąd też przygotujcie się na masę interesujących spostrzeżeń, analiz i krytyki literackiej dzieł z szerokiego spektrum gatunków. Polecam gorąco!

Zbiór esejów i zapisów z prelekcji Margaret Atwood, które prezentują interesujące poglądy na proces tworzenia i rolę, jaką ma do spełnienia pisarz. Publikacja odsłania nie tylko kulisy warsztatu i źródła inspiracji Margaret Atwood, ale też jest uniwersalnym zbiorem porad i refleksji, na których skorzystać może każdy praktykujący pisarz lub wkraczający do tej dziedziny...

Pyszny początek w postaci wczesnej biografii autorki, jednak odkłada się książkę z lekkim niesmakiem, a na pewno z niedosytem. Jest raczej zbiór refleksji, esejów wieloletniej pisarki z licznymi sukcesami, która podczas tworzenia zdań jest w swoim żywiole. I czasami ta jej euforia udziela się czytelnikowi. Lecz początkujący pisarz nie znajdzie tutaj zbyt wielu porad, a nawet te zawarte zmuszony jest szukać między wierszami. Dobrze to się czyta, lecz po skończonej lekturze ma się wrażenie, że nie był to najlepiej wykorzystany czas.

5+

Pyszny początek w postaci wczesnej biografii autorki, jednak odkłada się książkę z lekkim niesmakiem, a na pewno z niedosytem. Jest raczej zbiór refleksji, esejów wieloletniej pisarki z licznymi sukcesami, która podczas tworzenia zdań jest w swoim żywiole. I czasami ta jej euforia udziela się czytelnikowi. Lecz początkujący pisarz nie znajdzie tutaj zbyt wielu porad, a...

Lektura wymagająca, ale dużo wniosła w moje postrzeganie pisarstwa jako zawodu z powołaniem.

Lektura wymagająca, ale dużo wniosła w moje postrzeganie pisarstwa jako zawodu z powołaniem.

Jestem zachwycona. Uwielbiam eseistykę, szczególnie poświęconą właśnie literaturze, filozofii czy innym tematom humanistycznym. Nie były to jednak teksty, przy których każde zdanie trzeba czytać trzy razy, żeby je zrozumieć. Napisana lekko, „przepłynęłam” przez nią na dwa razy.

„O pisaniu” ma w sobie wiele cytatów i odniesień do innych dzieł kultury, o których wcześniej nie wiedziałam, a które wydają się bardzo ciekawe (tak, jestem niepoprawnie ciekawą świata humanistką-fascynatką, dzień dobry). Szkoda tylko, że nie wszystkie z tych źródeł są dostępne po polsku. Ogromne uznanie należy się Tłumaczce, która sama przełożyła nawet niektóre przywoływane przez Atwood wiersze. Dzięki temu książka może być dobrym sposobem zapoznania się z literaturą i poezją między innymi kanadyjską, niedostępną nigdzie w języku polskim (warto tylko zaznaczyć, że przekłady wierszy opierają się głównie na zachowaniu treści, a niekoniecznie takich elementów jak rymy czy rytm — jest to spory minus, ale w kontekstach, w jakich używa ich Atwood, to treść jest jednak ważniejsza, więc do wybaczenia).

Jedynym, co momentami mi przeszkadzało, było tracenie wątku. Książka jest napisana bardzo płynnie, ale przez ciągłe przechodzenie z tematu na temat może dezorientować, szczególnie jeśli czytelnik na moment się rozkojarzy podczas czytania. Poza tym — i wspomnianymi wyżej tłumaczeniami — nie mam żadnych innych zarzutów. Dla poszerzenia horyzontów — polecam.

Jestem zachwycona. Uwielbiam eseistykę, szczególnie poświęconą właśnie literaturze, filozofii czy innym tematom humanistycznym. Nie były to jednak teksty, przy których każde zdanie trzeba czytać trzy razy, żeby je zrozumieć. Napisana lekko, „przepłynęłam” przez nią na dwa razy.

„O pisaniu” ma w sobie wiele cytatów i odniesień do innych dzieł kultury, o których wcześniej...

Męcząca, ciągnąca się, a przede wszystkim nużąca. Książka o pisaniu, a w jej środku jakby duszy zabrakło. Wszystko posegregowane, zebrane, niby przemyślane, idziemy po nitce do kłębka, do celu. Idziemy, idziemy, choć ta droga cholernie ciąży, ale to nie ze względu na bagaż słownych doświadczeń czy przemyśleń, jakie zbieramy i na jakie natrafiamy, ale ze zwyczajnej czytelniczej nudy.

Czytałam trochę na siłę, bo i miałam wrażenie, że to trochę napisane na siłę. Najciekawsze okazały się fragmenty z życia samej Atwood, jej dzieciństwa i przeszłości; czyli te fragmenty, w których tętni życie, tętnią emocje, tętnią marzenia i obawy. Nie wiem, jakbym odebrała te wykłady, słysząc je na żywo, ale na papierze wszystko to — poza autobiograficznymi wtrętami — wcale nie jest atrakcyjne.

Męcząca, ciągnąca się, a przede wszystkim nużąca. Książka o pisaniu, a w jej środku jakby duszy zabrakło. Wszystko posegregowane, zebrane, niby przemyślane, idziemy po nitce do kłębka, do celu. Idziemy, idziemy, choć ta droga cholernie ciąży, ale to nie ze względu na bagaż słownych doświadczeń czy przemyśleń, jakie zbieramy i na jakie natrafiamy, ale ze zwyczajnej...

Wydawnictwo stanowi zbiór dojrzałych przemyśleń autorki o samym zawodzie pisarza oraz o byciu pisarką. Autorka w postawionych tezach, które uzasadnia wspiera się cytatami z dzieł literatury światowej. Często odnosi się do literatury angielskiej i amerykańskiej. W sposób szeroki analizuje zagadnienie pisarstwa, parania się pisaniem od czasów dawnych po czasy współczesne. Pojawiają się wspomnienia własnych doświadczeń, które mogą być bardzo pouczające.
Można się domyślać, że temat-tytuł jest istotny dla osób, w jakiś sposób stykających się z pisaniem. Pytania, czym jest pisanie, czym jest czytanie, dla kogo autor pisze, o relacji pisarz-czytelnik są bardzo pojemne i dają różnorakie odpowiedzi. Nieco zaskakujące okazało się dla mnie silne przeobrażanie się w czasie zjawiska pisania oraz tematów mu pokrewnych. Intrygująco autorka rozwinęła tezę, dlaczego pisarze piszą i jakimi motywami mogą się kierować, podążając tą drogą. Polecam ;-).

Wydawnictwo stanowi zbiór dojrzałych przemyśleń autorki o samym zawodzie pisarza oraz o byciu pisarką. Autorka w postawionych tezach, które uzasadnia wspiera się cytatami z dzieł literatury światowej. Często odnosi się do literatury angielskiej i amerykańskiej. W sposób szeroki analizuje zagadnienie pisarstwa, parania się pisaniem od czasów dawnych po czasy współczesne....

Nie wiem dlaczego spodziewałam się czegoś innego. Przecież dostałam dokładnie to, co jest w opisie: zbiór esejów na temat pisania. Są to eseje naukowe, które równie dobrze mogłyby być (a chyba nawet były) wykładami akademickimi. Przegląd literatury na zadany temat. Całkiem ciekawe.
To czego się spodziewałam? Chyba więcej Atwood- więcej refleksji autorki na temat jej pisania, jej procesu tworzenia bohaterów, jej relacji z czytelnikami, jej radzenia sobie z krytyką, jej kryzysów i sukcesów, jej bycia kobietą i pisarką. Tego było tutaj dla mnie zdecydowanie za mało.

Nie wiem dlaczego spodziewałam się czegoś innego. Przecież dostałam dokładnie to, co jest w opisie: zbiór esejów na temat pisania. Są to eseje naukowe, które równie dobrze mogłyby być (a chyba nawet były) wykładami akademickimi. Przegląd literatury na zadany temat. Całkiem ciekawe.
To czego się spodziewałam? Chyba więcej Atwood- więcej refleksji autorki na temat jej...

książka ciężka, bo to bardziej traktat i dość wyczuwalne jest to, że całość jest zbudowana na rozwiniętych wykładach. nie tego oczekiwałem, ale ok, moja wina. tym jednak o czym warto wspomnieć jest wprost koszmarne, koszmarne, okropne tłumaczenie. poezja, która w tej książce jest istotnym i obszernym elementem, jest przełożona chyba przez bota google. całość jest sucha, pozbawiona stylu, koślawa. głęboko wierzę, że mój odbiór książki jest mocno zniekształcony przez samo tłumaczenie

książka ciężka, bo to bardziej traktat i dość wyczuwalne jest to, że całość jest zbudowana na rozwiniętych wykładach. nie tego oczekiwałem, ale ok, moja wina. tym jednak o czym warto wspomnieć jest wprost koszmarne, koszmarne, okropne tłumaczenie. poezja, która w tej książce jest istotnym i obszernym elementem, jest przełożona chyba przez bota google. całość jest sucha,...

Spodziewałam się więcej, a może czegoś innego? Jako wykłady wygłaszane przez samą pisarkę, na pewno poszczególne rozdziały były ciekawsze, słysząc jej modulację głosu i ciesząc się, że uczestniczymy w spotkaniu z nią. Do czytania - nie zawsze. Najbardziej interesujące fragmenty to te z życia pisarki. Zawiódł mnie rozdział o czytelniku - rozpoczął się nieźle, a skończył analizą literacką. Jak dla mnie zbyt trudne dla osób bez podstaw literaturoznawczych i na pewno raczej dla bardziej oczytanych w klasyce odbiorców.

Spodziewałam się więcej, a może czegoś innego? Jako wykłady wygłaszane przez samą pisarkę, na pewno poszczególne rozdziały były ciekawsze, słysząc jej modulację głosu i ciesząc się, że uczestniczymy w spotkaniu z nią. Do czytania - nie zawsze. Najbardziej interesujące fragmenty to te z życia pisarki. Zawiódł mnie rozdział o czytelniku - rozpoczął się nieźle, a skończył...