Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wracam do rodzinnego miasta. Widzę te same miejsca zapisane w mojej pamięci na stałe. Chodzę po śladach, które kiedyś sam zostawiłem, a po mnie kolejni nieszczęśnicy pozostawieni samemu sobie w walce z cholernym życiem. Zaczyna się od pogrzebu matki, później pojawia się ból szybko robiący przestrzeń dla demonów przeszłości. Przed oczyma stają mi obrazy tragedii zrodzonej na śląskiej prowincji. Pożera mnie siła ukryta między szarymi budynkami, ulicami i reliktami minionej epoki. Przyciąga mnie stacja, której nienawidzę, a jednocześnie tak bardzo pragnę być blisko niej. Czy to już prosta droga do szaleństwa? Nazywam się Piotr.
Wszędzie tylko krew.

Po znakomitym zbiorze opowiadań "Cisza" byłem przekonany, że następna książka Marcina Majchrzaka po która sięgnę również zrobi to dobrze. Nie będzie zatem niespodzianką stwierdzenie, iż zawodu nie było. Zresztą nie mogło być inaczej, gdyż po pierwszych akapitach odnalazłem swój literacki azyl. Byłem tuż obok bohatera tej powieści, gdy ten przystanął przed budynkiem dworca, a im dalej kroki jego napędzały moje, to tym bardziej czułem, że muszę poznać tę historię. Historia zaś ta przepełniona jest stratą, lękiem, lecz i krzywdą otwierającą drogę dla galopującego na kościstym rumaku zła mogącego zabrać ze sobą każdego, kto choć raz stanie nad krawędzią swego żywota. Autorowi udało się obudzić moje wspomnienia z okresu dorastania, nierzadko okupione licznymi przemyśleniami, co z kolei spowodowało, że uchwycone wyobraźnią fragmenty powieściowej układanki ponownie karmiły się moimi doświadczeniami. Wielka to rzecz, jeśli proza dotyka takich emocji.

Jak to w literaturze weird fiction bywa groza wyraża się tu zderzeniem ze światem, który przeraża samym swoim jestestwem, pochłania siły witalne, odbiera rozum, by następnie wypluć cząstki tkanki mającej czynić pozór postaci człowieka. W tej jakże obfitej smutkiem, psychologicznej grozie odbijają się twarze ludzi pozostawionych na pastwę losu, wykastrowanych emocjonalnie oraz mających to nieszczęście, że przeszłość okazała się niewdzięczną suczą.
Stacja przesiąknięta depresyjnym wręcz klimatem urzekła mnie, jakkolwiek to nie zabrzmi.

Wracam do rodzinnego miasta. Widzę te same miejsca zapisane w mojej pamięci na stałe. Chodzę po śladach, które kiedyś sam zostawiłem, a po mnie kolejni nieszczęśnicy pozostawieni samemu sobie w walce z cholernym życiem. Zaczyna się od pogrzebu matki, później pojawia się ból szybko robiący przestrzeń dla demonów przeszłości. Przed oczyma stają mi obrazy tragedii zrodzonej na...

Pojawił się znikąd. Miasteczko Harlowe w stanie New Hampshire przywitało Percy'ego Dunsmore'a jako nieszkodliwego przybysza. Później począł odwiedzać każdego mieszkańca obiecując niesłychane zyski. Zabierał jakąś niepotrzebną rzecz, mebel i odchodził...na jakiś czas. Później znowu przybywał wiedząc, że będą dalej dobrowolnie oddawać swoje wyposażanie na licytację, lecz w końcu mieszkańcy zaczęli się niepokoić, bowiem strach zatopił swe pazury w ich serca. Ludzie zaczęli znikać...
Aukcjoner zaś zaczął żądać czegoś więcej.

To jedyna książka, którą wydała Joan Samson zanim choroba zabrała ją z tego świata.
To książka nietypowa, tak samo jak groza jaka zagościła na kartach jej opowieści. Groza ta bowiem objawia pod postacią nieskończonego strachu o własną ziemię, dobytek, a w końcu życie. Niepokojący element zapukał do drzwi rodziny Johna Moore'a, zamieniając ich byt w paranoiczny lęk. Tytułowy Aukcjoner niczym diabeł dręczy upatrzone ofiary, kawałek po kawałku odbierając im wszystko co mają, siejąc swego rodzaju terror. Specyficznie prowadzona fabuła, jak przystało na powieść z lat siedemdziesiątych, opiera się głównie na tajemnicy, wątkach mogących przerazić złem siedzącym głęboko w człowieku wnoszącym do małej społeczności coś bliżej nieznanego - cząstkę burzącą stały porządek.

Książka ta dotyka również kwestii społecznych, co wzięło się nie tylko z osobistych przeżyć autorki, ale także z szybkich zmian dotyczących Ameryki drugiej połowy XX wieku, gdzie masa problemów narosłych przez lata zebrała finalnie swe żniwo. Sądzę, że historia spisana przez Samson nie każdemu przypadnie do gustu, ale miłośnicy klasycznych opowieści grozy znajdą tu coś dla siebie. Mnie przekonała, i choć nie jest dziełem wybitnym, to jestem w stanie zrozumieć dlaczego tytuł ten zainspirował samego Stephena Kinga do napisania "Sklepiku z marzeniami".

Pojawił się znikąd. Miasteczko Harlowe w stanie New Hampshire przywitało Percy'ego Dunsmore'a jako nieszkodliwego przybysza. Później począł odwiedzać każdego mieszkańca obiecując niesłychane zyski. Zabierał jakąś niepotrzebną rzecz, mebel i odchodził...na jakiś czas. Później znowu przybywał wiedząc, że będą dalej dobrowolnie oddawać swoje wyposażanie na licytację, lecz w...

Poznali się we Wrocławiu. Kiedy spojrzał w jej oczy kryjące noc i ujrzał burzę czarnych włosów przepadł totalnie. W ślad za kiełkującym uczuciem podążyły hasła o wolność i poszanowanie praw. Zjawił się marzec 1968 roku, a wraz z nim wychodzący na ulice ci, którzy pełni wiary pragnęli zmian widząc w proteście nadzieję dla przyszłości. Jednak państwo zwane Polską Ludową za nic miało młodzieńcze marzenia, spokojne kwiecie wieku oraz uśmiechy małych dzieci. Rzeczywistość szybko dała o sobie znać, a później nadszedł 1981 rok i wrona poczęła panoszyć się szukając swych ofiar.

Ostatnia karta trylogii pani Jolanty Marii Kalety to też ostateczne pożegnania z tymi, którzy wcześniej zdążyli zadomowić się w mej wyobraźni. Miłość trzeci raz stanęła nad przepaścią, zagrożenia nie stanowiły już tylko zbrodnicze zapędy Związku Radzieckiego, ale również wojna wydana obywatelom przez władzę działającą z nadania Moskwy. W tych jakże niespokojnych czasach kolejny raz obudzi się duch narodu idący tuż obok marzenia o lepszym życiu. Okrzyki o Solidarności zachwieją posadami państwa aparatczyków, lecz niestety wraz z nimi pojawią się donosiciele rujnujący piękny sen o wiośnie. Autorka tego dzieła wciąż z ogromną wiedzą i poszanowaniem dla historii zaprowadziła mnie do miejsca, które znałem tylko z opowieści ojca będącego czynnym uczestnikiem protestów w stoczni gdańskiej.
A gdy już słowem pisanym wyczarowała klimat PRL-u, niechybnie zrozumiałem jak nieludzki musiał być to czas, jak wiele strachu ze sobą przyniósł i ile z tych nieszczęść nadal żywi się tkanką społeczeństwa.

Rzecz jasna miłość gra tu ważną melodię stęsknionych serc, lecz nie mniej ważną, a dla mnie jeszcze ważniejszą jest próba oddania ówczesnych realiów oraz emocję postaci. Tu na światło dzienne wychodzą cierpienia, walka o godność oraz odwaga tocząca bój z fałszem kryjącym się pod postacią tak zwanych TW. Powieść pani Kalety dobitnie pokazuje jak łatwo można skłócić zmanipulowane społeczeństwo szczując jednych na drugich, tworząc przez to wewnętrzne konflikty. Pod tym względem nic się nie zmieniło, a mentalność tamtych dni wciąż niczym wrzód toczy państwo. Warto napisać jeszcze kilka słów o fabule idącej nieco inną ścieżką od dwóch poprzednich tomów, ponieważ prócz wartości historycznych i obyczajowych swe miejsce znajdą sensacyjne akcenty mające swoją kulminację w końcówce, która postawiła mnie w obliczu nowych pytań.
Ilość zastosowanych zabiegów literackich niech będzie najlepszą rekomendacją całej trylogii.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję autorce oraz wydawnictwu.

Poznali się we Wrocławiu. Kiedy spojrzał w jej oczy kryjące noc i ujrzał burzę czarnych włosów przepadł totalnie. W ślad za kiełkującym uczuciem podążyły hasła o wolność i poszanowanie praw. Zjawił się marzec 1968 roku, a wraz z nim wychodzący na ulice ci, którzy pełni wiary pragnęli zmian widząc w proteście nadzieję dla przyszłości. Jednak państwo zwane Polską Ludową za...