Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ropuszka jako dziecko została porwana przez wróżki i zabrana do Magicznej Krainy. Po latach Magiczny Lud prosi ją o przysługę - ma wrócić do świata ludzi i pobłogosławić dziecko. Zadanie wydaje się proste, jednak wieki później Ropuszka tkwi za ciernistym murem jako strażniczka klątwy, a na domiar złego do żywopłotu przybywa rycerz, który zna opowieści o pięknej księżniczce uwięzionej w wieży i rzuconej na nią klątwie.

„Cierń” to retelling Śpiącej Królewny, który z pierwowzorem poza ciernistym żywopłotem i zamkniętą w kasztelu księżniczkę ma niewiele wspólnego, bo Kingfisher bierze dobrze nam znaną baśń i kształtuje ją na swój oryginalny, słodki, uroczy i jednocześnie absolutnie przerażający sposób. I tak oto myślenie wpajane nam od dzieciaka przez animacje Disneya, w których dobry równa się ładny, a brzydki oznacza zły, runęło w gruzy już w momencie, kiedy autorka główną postacią swojej opowieści uczyniła nieładną (jak sama o sobie mówi), zmieniającą się w żabę dobroduszną dziewczynę, a im dalej w tę historię zabrniemy, tym lepiej zobaczymy, że utarte schematy nie mają tu racji bytu.

Uwielbiam sposób pisania Kingfisher, to jak łączy w swoich książkach humor i słodycz ze scenami, które mrożą krew w żyłach. Mimo swoich niewielkich rozmiarów, bo jest to zaledwie 160 stron, „Cierń” wszystkim tym może się poszczycić, bo pełne ciepła rozmowy Ropuszki z dobrotliwym rycerzem, który sprawiał, że uśmiechałam się z politowaniem przy każdym kolejnym „przepraszam”, przeplatają się z momentami, w których ciała stygną na zamkowych posadzkach.

„Cierń” już od pierwszej strony wciąga czytelnika w baśniowy mroczny klimat i nie pozwala się odłożyć, dopóki nie przewrócimy ostatniej kartki. Bo chociaż sama historia jest dość krótka, to rozwija się w szybkim tempie, a przeskoki między tym, co dzieje się obecnie przy ciernistym murze, a opowiadanymi przez Ropuszkę wydarzeniami, które doprowadziły do tego, że dziewczyna na setki lat utknęła przy tajemniczym kasztelu, sprawiają, że jeszcze bardziej chcemy wiedzieć, jak to wszystko się zakończy.
Dla mnie to była kolejna książka T. Kingfisher, która okazała się strzałem w dziesiątkę, chociaż nie obraziłabym się, gdyby była kilkadziesiąt stron grubsza, bo moim zdaniem jeszcze sporo można było z tej historii wycisnąć. Nie zmienia to faktu, że „Cierń” jako słodko-gorzka lektura na jeden wieczór, w której wygląd zewnętrzny może zmylić, a rycerze nie są pełnymi heroizmu bohaterami, sprawdza się idealnie.

Ropuszka jako dziecko została porwana przez wróżki i zabrana do Magicznej Krainy. Po latach Magiczny Lud prosi ją o przysługę - ma wrócić do świata ludzi i pobłogosławić dziecko. Zadanie wydaje się proste, jednak wieki później Ropuszka tkwi za ciernistym murem jako strażniczka klątwy, a na domiar złego do żywopłotu przybywa rycerz, który zna opowieści o pięknej księżniczce...

Siedem lat temu Osaron został pokonany.
Siedem lat temu Arnes zyskało nowego króla.
Siedem lat temu dwójka Antarich wypłynęła na morze.
Siedem lat temu Antari poświęcił się dla swojego świata.
Siedem lat temu pewien pirat wrócił do Londynu.

Kończąc kilka lat temu „Wyczarownie światła” nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś będzie mi dane spotkać tych bohaterów i odwiedzić Londyny w innych okolicznościach.
Jednak Victoria Schwab ponownie otwiera przed nami drzwi do magicznego świata, który boryka się z kolejnymi problemami - znikająca moc i rosnąca przeciwko królowi rebelia w Czerwonym Londynie, rozkwitający za sprawą młodziutkiej władczyni Biały Londyn, a także skradzione urządzenie, które pozwala każdej osobie przenieść się w dowolne miejsce.
Obawiałam się tej książki. Bałam się, że osoba autorska zaserwuje czytelnikom powtórkę z „Odcieni magii” i wrócimy do zwalczających się Londynów, jednak ku mojej uldze i szczęściu okazało się, że z tego świata da się wycisnąć jeszcze wiele więcej.

Mimo tego, że Schwab wraca do starych postaci, więc wszyscy stęsknieni za Kellem, Lilą, Rhyem i Alucardem będą usatysfakcjonowani, to wprowadza także spore grono nowych ciekawych bohaterów. I tak mamy między innym Tes, której zdolnością jest rzadki talent do widzenia magii i naprawiania magicznych przedmiotów, a do tego dostaje ona bardzo intrygującą osobistą historię. Poznajmy także nowe członkinie rodziny królewskiej oraz wspomnianą już młodą władczynię Białego Londynu, która oddaje cześć Hollandowi i w zamian za odrodzenie świata jest gotowa przelać wiele krwi. Wraz z tą mnogością bohaterów dostaliśmy wiele perspektyw, co sprawiło, że na początku trzeba się trochę mocniej na tej historii skupić, ponieważ co chwilę zmieniamy miejsce akcji, i tak ze spokojnego morza przenosimy się do pałacowych komnat, a kilka stron później przemierzamy już najciemniejsze uliczki miasta z dwójką kłócących się w kółko zabójców.
Schwab tka swoją historię z ogromną rozwagą, widać, jak wszystko jest przemyślane i podczas czytania tylko czekałam na to, aż każdy z wątków, będący jak osobna nitka, splecie się z innymi i stworzą one skomplikowaną, ale logiczną całość.

„The Fragile Threads…” stanowi początek całkowicie nowej serii i można ją czytać bez znajomości „Odcieni magii”, ale dla mnie największą przyjemność stanowił właśnie powrót do tego świata i przede wszystkim bohaterów. W tej książce widać to, jak wydarzenia z trylogii i kolejne siedem lat odcisnęły na nich swoje piętno, ale nie potrafię nawet wyrazić tego, jak ogromną nostalgię i wzruszenie czułam przy ich ponownych spotkaniach, szczerych rozmowach czy gestach, bo nikt nie potrafi budować relacji między postaciami tak jak V.E. Schwab. Doceniam również to, że wplecione są tu krótkie rozdziały pokazujące, co działo się przez te siedem lat i dzięki temu dostaliśmy pełniejszy obraz tego, jakie konsekwencje pociągnęło za sobą zakończenie „Wyczarowania światła” i jak bohaterowie starali się odnaleźć w nowych dla nich sytuacjach - Kell próbuje uporać się z bólem, który odczuwa przy używaniu swojej mocy, Rhy uczy się, jak być królem, a Lila dostaje swoją upragnioną wolność.

Chociaż rzadko zaznaczam fragmenty w książkach, to mój egzemplarz „The Fragile Threads of Power” jest pełen znaczników, tak samo, jak ta książka pełna jest emocji, niebezpieczeństw, nowych i starych wrogów, niespodziewanych zdrad i przede wszystkim magii. Nie potrafię zliczyć tego ile razy miałam w oczach łzy albo szybciej biło mi serce, a mimo tego wciąż mam wrażenie, że ten tom jest początkiem czegoś większego, bo chociaż cała książka toczyła się dość wartkim tempem, to końcowe sto stron sprawiło, że nie mogłam się oderwać, a ostatnie dwie po prostu wgniotły mnie w fotel.

Chciałabym wyrazić mój zachwyt lepiej, ale o dobrych książkach opowiada się najtrudniej. Mam nadzieję, że już niedługo otrzymamy polskie wydanie, bo potrzebuję go na wczoraj, a kolejnego tomu na jutro. Na zakończenie powiem tylko, że warto było czekać.

Siedem lat temu Osaron został pokonany.
Siedem lat temu Arnes zyskało nowego króla.
Siedem lat temu dwójka Antarich wypłynęła na morze.
Siedem lat temu Antari poświęcił się dla swojego świata.
Siedem lat temu pewien pirat wrócił do Londynu.

Kończąc kilka lat temu „Wyczarownie światła” nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś będzie mi dane spotkać tych bohaterów i odwiedzić...

Pippa Fitz-Amobi po sprawie Andie Bell i niebezpieczeństwie, na które naraziła siebie i swoją rodzinę ma już dość rozwiązywania zagadek. Jej podcast o morderstwie stał się viralem, ale miał zakończyć się po pierwszym sezonie tak samo, jak jej detektywistyczna kariera. Kiedy jednak znika ktoś bliski, a policja bagatelizuje sprawę, Pip rozpoczyna kolejne prywatne śledztwo, które zaprowadzi ją do kolejnych mrocznych sekretów skrywanych przez małe miasteczko.

O ile „Przewodnik po zbrodni według grzecznej dziewczynki” od samego początku mnie wciągnął i zaangażował, tak w przypadku „Grzecznej dziewczynki, zepsutej krwi” było trochę inaczej. Początkowo nie byłam przekonana do samej zagadki, miałam wrażenie, że ten tom trochę stracił na tempie, a samo zaginięcie nie wydawało mi się tak ekscytujące, jak poprzednia sprawa. Jednak czytałam dalej, bo sama młodziutka i inteligentna Pip wystarczyła do tego, żebym chciała wiedzieć, jak poradzi sobie tym razem. I tu muszę zwrócić tej książce honor, bo kiedy razem z główną bohaterką zaczęłam łączyć fakty, a na jaw zaczęły wychodzić głęboko skrywane mroczne tajemnice, okazało się, że zafascynowana przekładam stronę za stroną, nie mogąc się od niej oderwać.

„Grzeczna dziewczynka…” zaskoczyła mnie nie tylko rozwojem samego śledztwa, ale także podjęciem tematu moralności i rozważaniem tego, co jest sprawiedliwe, a co nie. I tu wchodzi Pip, która w tym tomie przechodzi pewnego rodzaju załamanie moralności, bo kiedy sprawa okazuje się bardziej skomplikowana niż początkowo myślała, a proces znanego z pierwszego tomu Maxa Hastingsa nie idzie po jej myśli, nie jest pewna, jak powinna postępować i z tej tytułowej grzecznej dziewczynki zmienia się w pełną złości osobę zaczynającą podejmować decyzje, które są moralnie wątpliwe.

Świetnym pomysłem okazał się również wątek podcastu prowadzonego przez główną bohaterkę, z którego wszyscy dowiadują się, jakie postępy czyni ona w śledztwie. I muszę powiedzieć, że mi się ten wątek niesamowicie podobał, bo działał na podstawie tego, że chociaż wszyscy słuchają, to nikt nic nie mówi, a jeśli już ktoś coś powie, to nigdy nie wiadomo, kiedy są to prawdziwe informacje, a kiedy ktoś chce zaistnieć w viralowym podcaście.

Pozornie spokojne miasteczko kolejny raz okazało się niebezpiecznym miejscem, a samo zakończenie było tak niespodziewane, naszpikowane zwrotami akcji i traumatyczne dla Pip, że jestem absolutnie pewna, że będzie miało swoje ogromne konsekwencje w kolejnym tomie. Mimo początku, który nie był tak porywający, jak się spodziewałam „Grzeczna dziewczynka…” jest kontynuacją, która nie daje czytelnikowi odetchnąć i trzyma w napięciu do samego końca, a nawet po jej odłożeniu.

Pippa Fitz-Amobi po sprawie Andie Bell i niebezpieczeństwie, na które naraziła siebie i swoją rodzinę ma już dość rozwiązywania zagadek. Jej podcast o morderstwie stał się viralem, ale miał zakończyć się po pierwszym sezonie tak samo, jak jej detektywistyczna kariera. Kiedy jednak znika ktoś bliski, a policja bagatelizuje sprawę, Pip rozpoczyna kolejne prywatne śledztwo,...

Little Kilton, małe miasteczko, w którym 5 lat temu doszło do tragedii. Andie Bell została zamordowana przez swojego chłopaka - Sala Singha. Pippa Fitz-Amobi nie jest jednak tego taka pewna i w ramach szkolnego projektu postanawia przeprowadzić własne śledztwo, które zaprowadzi ją do najmroczniejszych tajemnic skrywanych przez pozornie spokojne miasteczko i narazi na śmiertelne niebezpieczeństwo.

Podchodziłam do tej książki bez większych oczekiwań, miała być kolejną młodzieżówką, o której za jakiś czas zapomnę. Nawet nie wiecie, jak bardzo cieszę się ze swojej pomyłki, bo historia zaczynająca się od niewinnie wyglądającego projektu i śledztwa prowadzonego przez nastolatkę zmieniła się w historię pełną kłamstw, sekretów, uprzedzeń i zwrotów akcji wywołujących zimny dreszcz przerażenia.

„Przewodnik po zbrodni według grzecznej dziewczynki” nie jest książką tylko o nastolatkach, bo wiekowy przekrój postaci jest bardzo różnorodny, a Pip, czyli główna bohaterka tego zamieszania, mimo swojego młodego wieku jest bardzo inteligenta i dociekliwa, co sprawiało, że rozwiązywanie z nią i jej przesympatycznym pomocnikiem (naprawdę Ravi jest jak promyczek słońca w tej całej sytuacji) mrocznej kryminalnej zagadki i wpadanie w coraz większe problemy było czystą rozrywką. Nic w tej historii nie było takie, jak się spodziewałam, podczas słuchania miałam pełno pomysłów, ale kiedy już myślałam, że wytypowałam podejrzanego, za chwilę działo się coś, co podważało moją teorię i całe śledztwo stawało się zabawą w łączenie kropek na bardzo dużej kartce.

Holly Jackson ma bardzo przyjemny styl pisania i przez tą książkę się po prostu płynie, a ciekawym urozmaiceniem samego tekstu są wstawki w formie wywiadów czy smsów.
„Przewodnik pod zbrodni…” zapewnił mi parę godzin całkowitego zaangażowania w historię, kilka zawałów serca i przeszywający mnie do tej pory chłód, kiedy tylko pomyślę o rozwiązaniu zagadki, bo zakończeniu mroku odmówić nie można.
Zamknięta i pozornie rozwiązana sprawa, która wstrząsnęła miasteczkiem, szkolny projekt, który zamienia się w niebezpieczną grę z mordercą i pewna nastolatka, która nie odpuści, dopóki prawda nie wyjdzie na jaw - to wszystko znajdziecie w „Przewodniku po zbrodni według grzecznej dziewczynki”.

Little Kilton, małe miasteczko, w którym 5 lat temu doszło do tragedii. Andie Bell została zamordowana przez swojego chłopaka - Sala Singha. Pippa Fitz-Amobi nie jest jednak tego taka pewna i w ramach szkolnego projektu postanawia przeprowadzić własne śledztwo, które zaprowadzi ją do najmroczniejszych tajemnic skrywanych przez pozornie spokojne miasteczko i narazi na...

Grey, Vivi i Iris wiedzą, że nie ma w nich nic normalnego. Życie sióstr Hollow zmieniło się, kiedy kilka lat wcześniej zniknęły na ciemniej uliczce Edynburga i po miesiącu równie niespodziewanie wróciły z białymi włosami, bezdennie czarnymi oczami oraz niebezpiecznymi mocami. Teraz kiedy najstarsza z nim ponownie zaginęła, rozpoczynają się mrożąca krew w żyłach poszukiwania, które ujawnią głęboko skrywane sekrety i wstrząsną światem rodziny Hollow.

„Dom sióstr marnotrawnych” to osobliwa i niepokojąca historia o słodkim kwiatowym zapachu pomieszanym ze zgnilizną. I to dosłownie, bo kwiaty oraz rozkładające się ciała są tu na porządku dziennym, a to sprawia, że nie można jej odmówić mrocznego i dusznego klimatu. Jednak nie jest to książka opierająca się tylko na mrocznych zagadkach i dziwnych wydarzeniach, bo dostajemy w niej także wątek rodzeństwa, w którym każda z sióstr poszłaby za resztą w ogień. I chociaż bardzo mi się podobała ta siostrzana więź, która przybrała w tej historii nawet taką paranormalną formę (bohaterki potrafią na przykład wyczuwać swoją obecność) to opisywania, jakie cudowne, piękne i powabne są siostry, miałam w pewnym momencie dość, bo naprawdę już za pierwszym razem zrozumiałam ich wyjątkowość i autorka nie musi mi powtarzać tego przez całą książkę.

Uwielbiam motyw kilku światów, przechodzenia do nich oraz tajemniczych drzwi i w „Domu sióstr marnotrawnych” również taki motyw znajdziemy, co oczywiście od razu mnie zachwyciło, ale po skończeniu czuję związany z tym pewien niedosyt. Chciałabym wiedzieć więcej o tym drugim świecie, tym bardziej, że ta książka jest dość cienka i nie obraziłaby się za kilkadziesiąt dodatkowych stron, które odpowiedziałaby mi na parę pytań. Jak dokładnie działa ten drugi świat i przejścia? Jak oddziałuje on na nasz?

Mimo kilku niedociągnięć „Dom…” jest świetną lekturą na jesienny wieczór. Mroczna, wciągająca, momentami makabryczna i obrzydliwa zabierze czytelnika w niebezpieczne miejsca i sprawi, że po plecach przejdą ciarki. Poznajcie siostry Hollow, w których życiu nie ma nic normalnego i dajcie się porwać historii pełnej tajemnic, kwiatowego zapachu i drzwi, za którymi czai się coś niespodziewanego.

Grey, Vivi i Iris wiedzą, że nie ma w nich nic normalnego. Życie sióstr Hollow zmieniło się, kiedy kilka lat wcześniej zniknęły na ciemniej uliczce Edynburga i po miesiącu równie niespodziewanie wróciły z białymi włosami, bezdennie czarnymi oczami oraz niebezpiecznymi mocami. Teraz kiedy najstarsza z nim ponownie zaginęła, rozpoczynają się mrożąca krew w żyłach...

„Miasto jadeitu” nie do końca spełniło moje oczekiwania, ale po szokującym zwrocie akcji i trzymającym w napięci zakończeniu widziałam w tej historii ogromny potencjał i nawet nie wiecie, jak bardzo się cieszę, że sięgnęłam po kontynuacje. W przypadku „Wojna o jadeit” nie ma nawet mowy o czymś takim, jak syndrom drugiego tomu, a wręcz przeciwnie, jest on jeszcze lepszy od pierwszego i po wdrożeniu się w świat, którym rządzą klany i zielone kamienie nie można się od niego oderwać.

„Wojna o jadeit” jest przepełniona akcją, a dynamiki dodaje jej również to, że fabuła rozgrywa się w kilku miejscach, przez co ciągle jesteśmy w ruchu, skaczemy pomiędzy bohaterami. Opuszczamy Janloon i poznajemy coraz wiekszą część wykreowanego przez autorkę świata, a co za tym idzie w tym tomie dostajemy jeszcze bardziej rozbudowaną politykę, nowe sojusze i układy oraz kolejne niebezpieczne intrygi, których źródłem są przemyt i spory o to kto będzie klanowym dziedzicem.

Ten tom przepełniony jest scenami, na których serce biło mi szybciej i utwierdziłam się tylko w przekonaniu, że Fonda Lee lubi znęcać się nad swoimi postaciami. Najpierw wykreowała je w bardzo przemyślany sposób z dbałością o najmniejsze szczegóły, a teraz zmusza do dokonywania trudnych wyborów, które wpłynął na całe ich życie, muszą decydować czyje dobro bardzo się liczy - klanu czy ich samych. Ja z zapartym tchem śledziłam losy rodziny Kaulów, przejmowałam się wyborami, które czasem sprawiały, że ciarki przechodziły mi po plecach i razem z nimi cieszyłam się ulotnymi momentami szczęścia.

Nawet po skończenie czuje się zachwycona tym, jak autorka opisuje sceny walki, są obrazowe, dynamiczne, trzymające w napięciu i dość brutalne, a dzięki temu momentami czułam się jakbym oglądała dobry film akcji. „Wojna o jadeit” wynagrodziła mi wszystko, co nie porwało mnie w pierwszym tomie, a wprowadzenie nowych postaci, wątku przemytnika i to, że Lee dała nam okazje do poznania szerzej tego świata całkowicie do mnie trafiło. Jeśli „Miasto jadeitu” nie do końca was przekonało to bardzo mocno zachęcam was do sięgnięcia po drugi tom, który nie pozwoli się odłożyć.

„Miasto jadeitu” nie do końca spełniło moje oczekiwania, ale po szokującym zwrocie akcji i trzymającym w napięci zakończeniu widziałam w tej historii ogromny potencjał i nawet nie wiecie, jak bardzo się cieszę, że sięgnęłam po kontynuacje. W przypadku „Wojna o jadeit” nie ma nawet mowy o czymś takim, jak syndrom drugiego tomu, a wręcz przeciwnie, jest on jeszcze lepszy od...

Athena Liu i June Hayward są przyjaciółkami i pisarkami. Jednak kiedy Athena staje się gwiazdą w literackim świecie, June ma na swoim koncie jedną książkę, o której mało kto słyszał. I tak od zakończonego tragiczną śmiercią konkursu jedzenia naleśników i ukradzionego rękopisu zaczyna się historia o zazdrości, amerykańskim rynku wydawniczym, zawłaszczeniach kulturowych i książkowych dramach.

Rebecca F. Kuang odeszła tu od pisanego wcześniej fantasty i zaserwowała nam coś całkowicie nowego - satyrę z elementami thrillera oraz kryminału - i w tej formie wypada równie dobrze! Autorka przez całą książkę opowiada o absurdach związanych z wydawniczym światem, rozważa kwestie kto, jakie tematy powinien w swoich książkach poruszać i skąd czerpać inspiracje, zastanawia się jak pochodzenie czy płeć autora wpływa na odbiór jego dzieła. Jednocześnie wplata w to wszystko wątek książkowych dyskusji, które co jakiś czas wybuchają na portalach społecznościowych, gdzie każdy się wykrzyczy albo wyrazi swoje zdanie i na tym temat się zakończy, nie zmieniając praktycznie niczego.

Chociaż „Yellowface” jest napisane jakby w formie wewnętrznego monologu June, która wszystko nam opowiada, to przez tą książkę się płynie i nie można się oderwać. Fascynujące było czytanie o tym, jak June postrzega swoje zachowanie, jak próbuje przekonać siebie i czytelnika o słuszności swoich czynów, popadając przy tym w coraz większy obłęd zżerana strachem, że za chwilę wszyscy dowiedzą się, co zrobiła. I wiecie co? Nic w tej książce nie jest takie proste, jakby mogło się wydawać, bo mimo tego, że June nie jest postacią, którą da się lubić (tym bardziej znając jej myśli) i chociaż przez całą lekturę czekałam, aż wszystko się wyda to były momenty, kiedy zaczynałam jej współczuć i za chwilę musiałam przypominać sobie, że to ona sama jest autorką zamieszania.

„Yellowface” spełniło wszystkie moje oczekiwania i mimo tego, że wolę Kuang w fantastyce to po raz kolejny pokazała ona, że umie pisać i żadna historia jej niestraszna. Ja już ze swoje strony tylko mogę polecić wam historie o książkowych kręgach i wydawniczym świecie, pełną kłamstw i krętactwa.

Athena Liu i June Hayward są przyjaciółkami i pisarkami. Jednak kiedy Athena staje się gwiazdą w literackim świecie, June ma na swoim koncie jedną książkę, o której mało kto słyszał. I tak od zakończonego tragiczną śmiercią konkursu jedzenia naleśników i ukradzionego rękopisu zaczyna się historia o zazdrości, amerykańskim rynku wydawniczym, zawłaszczeniach kulturowych i...

„Thunderhead” jest kontynuacją, jakiej się nie spodziewałam - całkowicie inna niż pierwszy tom, wychodząca poza ramy młodzieżowego fantasy, wielowątkowa. I chociaż na początku nie wiadomo do czego ta historia w ogóle zmierza, to nie przeszkadzało mi to wciągnąć się w nią od pierwszej strony.

Główni bohaterowie rozdzielają się, Citra kontynuuje praktykę u sędzi Curie, a Rowan staje się samozwańczym kosiarzem Lucyferem, który likwiduje skorumpowanych i łamiących prawo kosiarzy. Ale jest to tylko mały ułamek tego, co się w tym tomie dzieje, bo nagle pojawia się całkowicie nowy bohater - Greyson Tolliver, którego obecność i ilość poświęconego mu miejsca jest początkowo dezorientująca i potrzeba trochę czasu, żeby się do niego przyzwyczaić i poznać prawdziwy cel wprowadzenia tej postaci.

Kolejnym szerzej rozwiniętym wątkiem jest wątek tytułowego Thunderheada, sztucznej inteligencji, która na różne sposoby czuwa nad funkcjonowaniem świata. Czytanie o tym, jak rozmyśla on nad swoją rolą w ludzkiej egzystencji, próbuje naginać swoje zasady, aby jak najbardziej pomóc ludziom, a jednocześnie pozwolić im popełniać swoje błędy, zamiast ślepo prowadzić za rękę niczym niesforne dziecko, było bardzo interesujące i sprawiło, że odeszliśmy od schematu młodzieżowego fantasy. Chociaż mam wrażenie, że ta seria mimo nastoletniego wieku głównych bohaterów, nigdy do końca do tej kategorii nie należała, bo dystopijny, rozbudowany świat, rozważania na temat moralności i śmierci od początku dość mocno ją wyróżniały.

„Thunderhead” to książka, która tak angażuje czytelnika, że nie można się od niej oderwać, dopóki nie przełoży się ostatniej kartki i nie przeżyje kilku poważnych zawałów na ostatnich 50 stronach. Nie można odmówić jej akcji, bo cała fabuła jest nią przepełniona, ale zakończenie tego tomu wgniecie w fotel nawet najtwardszych, bo to, co tam się wydarzyło było nie do przewidzenia i sprawiło, że od razu chciałam sięgnąć po kolejny tom. „Thunderhead” jest z pewnością bardzo udaną kontynuacją, przemyślną i zaskakującą na wszelkie możliwe sposoby, bo nigdy nie powiedziałabym, że w taką stronę rozwinie się historia, która rozpoczyna się od dwójki niepozornych nastolatków wybranych do nietypowego szkolenia.

„Thunderhead” jest kontynuacją, jakiej się nie spodziewałam - całkowicie inna niż pierwszy tom, wychodząca poza ramy młodzieżowego fantasy, wielowątkowa. I chociaż na początku nie wiadomo do czego ta historia w ogóle zmierza, to nie przeszkadzało mi to wciągnąć się w nią od pierwszej strony.

Główni bohaterowie rozdzielają się, Citra kontynuuje praktykę u sędzi Curie, a...

„Miasto jadeitu” ma w sobie wszystko, co najlepsze w fantastyce. Przemyślany i dobrze rozpisany świat, bohaterów wykreowanych w bardzo realistyczny sposób, oryginalny system magiczny, a skoro tu mamy do czynienia z rywalizującymi ze sobą klanami to do tego wszystkiego dochodzą mafijne porachunki i wątki polityczne. I to wszystko wyszło w tej książce świetnie, jednak na początku miałam ogromny problem z tym, żeby się w nią zaangażować, ale zacznijmy od plusów, bo ich jest tu zdecydowanie więcej niż minusów.

Fonda Lee stworzyła pełnokrwistą historię, kreując świat z dbałością o wszystkie szczegóły. I w taki sposób poznajemy Kekkon - wyspę, na której rozgrywa się fabuła - od podszewki. Od bogów i mitologii, poprzez toczącą się na wyspie wojnę, aż do ukształtowania się dwóch klanów i obecnej polityki. Jednak nie są to informacje, które dostajemy już na początku, zamiast tego autorka podrzuca nam je przez całą książkę, konsekwentnie budując świat, w którym pierwsze skrzypce gra jadeit.

Jadeit zapewniający każdej osobie, która go nosi (i która może go nosić) nadprzyrodzone zdolności. Ale nie mam tu na myśli rzucania klątw i zaklęć, tylko wyostrzenie zmysłów i dostarczenie mocy do wykorzystania w sztukach walki po odpowiednim szkoleniu. I to oryginale podejście do mocy oraz jej źródła jest jedną z moich dwóch ulubionych rzeczy w tej książce, bo drugą jest kreacja postaci.
Każdy członek rodziny Kaulów jest inny i wyróżnia się na tle reszty. Nikt nie dzieli się tu na bohaterów i czarne charaktery, bo każda postać ma swoje za uszami jest mieszanką równoważących się cech i tak od lojalności i honoru przechodzimy do niepohamowanej porywczości i brutalności.

Wszystkie te elementy wypadają w „Mieście jadeitu” rewelacyjnie, jednak przez pierwszą połowę miałam duży problem z zaangażowaniem się w te wydarzenia, bo mimo tego, że nie wieje nudą to tempo na początku nie jest porywające i potrzeba trochę czasu, żeby wsiąknąć w ten świat. Ale kiedy po połowie i wgniatającym w fotel zwrocie akcji dostałam krwawe walki i epickie zakończenie okazało się, że warto było przebrnąć przez niespieszny początek. Jeśli nawet ten tom nie zachwycił mnie tak, jakbym chciała to dalej jest to świetna historia, która ma ogromny potencjał i liczę na to, że kolejny będzie jeszcze lepszy.

„Miasto jadeitu” ma w sobie wszystko, co najlepsze w fantastyce. Przemyślany i dobrze rozpisany świat, bohaterów wykreowanych w bardzo realistyczny sposób, oryginalny system magiczny, a skoro tu mamy do czynienia z rywalizującymi ze sobą klanami to do tego wszystkiego dochodzą mafijne porachunki i wątki polityczne. I to wszystko wyszło w tej książce świetnie, jednak na...

„Siedmioro świętych bez twarzy” kusi obietnicą mrocznych tajemnic i inspirowanego Włochami świata, w którym ludzie, dzielący się na apostołów i nieuprzywilejowanych, zanoszą modły do świętych. Jednak tych obietnic nie spełnia, a każdy z tych wątków jest potraktowany bardzo powierzchownie, jakby autorka nie była pewna na czym ma się skupić, bo w pewnym momencie romans przyćmiewa całą fabułę, a wszystko, co do tej pory dowiedzieliśmy się o świecie, staje się nieistotne.

Bo kiedy między dwójka głównych bohaterów zaczyna się rodzić romantyczna relacja (swoją drogą mam wrażenie, że nie ma tu miejsca na żaden rozwój uczuć, tylko bardzo szybko przechodzimy od „nienawidzę cię” do „kocham cię”) zapominamy o morderstwach i świat przestaje się rozwijać mimo tego, ze wcześniej też nie był zbyt mocno opisany. Autorka chwyta się kilku wątków i nie rozwija żadnego, przez co nie można się w tą historię zaangażować. Brakuje tu opisów miasta, tego jak działają moce apostołów, jak wygląda podział na magicznych i niemagiczny członków społeczeństwa, dlaczego jednym się żyje lepiej od drugich, nie wspominając już o samym wątku buntowników, który po prostu jest, ale nic o nim nie wiemy.

Początek jest intrygujący, od razu wpadamy w wir wydarzeń i powoli zagłębiamy się krwawą zagadkę morderstw, aż nadchodzi połowa książki i wszystko się sypie za sprawą romansu opisanego masą bezsensownych myśli bohaterów, bo to co dzieje się w ich głowach w ogóle nie znajduje odzwierciedlenia w czynach, a czytelnik tylko brnie przez puste słowa, które można by było spożytkować na opisanie czegoś innego.

„Siedmioro świętych bez twarzy” to bardzo schematyczna historia, która nie przyprawiła mnie o szybsze bicie serca, tylko sprawiła, że miałam ochotę przewracać oczami. To nie jest zła książka, bo pomysł był naprawdę ciekawy, ale kuleje w niej tyle rzeczy, że nie potrafię nazwać jej również dobrą.

„Siedmioro świętych bez twarzy” kusi obietnicą mrocznych tajemnic i inspirowanego Włochami świata, w którym ludzie, dzielący się na apostołów i nieuprzywilejowanych, zanoszą modły do świętych. Jednak tych obietnic nie spełnia, a każdy z tych wątków jest potraktowany bardzo powierzchownie, jakby autorka nie była pewna na czym ma się skupić, bo w pewnym momencie romans...

XIX wiek. Wielka Brytania. Robin to osierocony pół-chińczyk, który zostaje przywieziony do Anglii przez tajemniczego profesora Lovella. Mężczyzna wyznacza mu cel - chłopiec ma uczyć się greki i łaciny, aby pewnego dnia stać się studentem translatoryki na Oksfordzie i w instytucie Babel zająć się srebrnymi sztabkami, których magiczne właściwości są fundamentem imperium. Wszystko zmienia się jednak w dniu, kiedy Robin poznaje pewnego człowieka, który sprawia, że zaczyna kiełkować w nim ziarno zwątpienia i zmusza go do rozważań nad moralnością i wiernością.

„Babel” nie jest fantastyką, jakiej się spodziewałam, bo zamiast magicznych umiejętności postaci i niezwykłych stworzeń, mamy tylko element fantastyczny w postaci srebrnych sztabek, które za pomocą tłumaczeń i języków napełniają magią nasi bohaterowie, tym samym wspomagając funkcjonowanie brytyjskiego społeczeństwa, bo sztabki są filarem podtrzymującym całe życie Anglików - wspomagają budynki, sprawiają, że ogrody są bardziej zielone, a powozy jeżdżą szybciej. I można by było powiedzieć, że na tym magia w tej książce się kończy, ale myślę, że za równie nadzwyczajne można uznać to, że „Babel” jest wielkim wyrazem miłości do słów i swoistym listem od kochanka dla tłumaczy, bo dyskusje i rozważania na temat słów, etymologii i teorii przekładu same w sobie zawierają cząstkę magii.

„Babel” nigdzie nie pędzi, nie spieszy się i nie od razu chce nam zdradzać swoje wszystkie tajemnice. Akcja rozgrywa się na przestrzeni kilku lat, kiedy to obserwujemy życie nie tylko Robina, ale także jego trójki oksfordzkich przyjaciół, z których każdy ma swoją tragiczną historię - zabrani daleko od domów i rodzin, okłamywani, dyskryminowani i poniżani tylko ze względu na swoje pochodzenie, kolor skóry czy płeć. Widzimy to, jak zaczyna rodzić się w nich bunt przeciwko obecnemu stanowi rzeczy i kształtuje poczucie celu, bo życie wśród bibliotek i ksiąg okazuje się tylko mrzonką, a poza Oksfordem świat jest jeszcze bardziej okrutny i niesprawiedliwy. Kuang nie bawi się w półsłówka i w pewnym momencie łapiemy się na tym, że „Babel” z książki o tłumaczach zmienił w traktat o moralności, gdzie głównym punktem jest jednoznaczna i wyraźna krytyka kolonializmu i nierówności, którego zakończenie z pewnością nie będzie szczęśliwe.

Świat słów, języków i tłumaczeń całkowicie mnie pochłonął, a studiowanie obcojęzycznych ksiąg razem z Robinem i jego przyjaciółmi, które w pewnym momencie przerodziło się w rewolucję i walkę, było niesamowitym doświadczeniem, więc chyba nie muszę mówić, że polecam Wam tę książkę. Odwiedźcie XIX-wieczną Anglię, gdzie srebro jest tym, czego każdy pożąda, przejdźcie się korytarzami wieży Babel i sami zdecydujcie, po której stronie stanąć.

XIX wiek. Wielka Brytania. Robin to osierocony pół-chińczyk, który zostaje przywieziony do Anglii przez tajemniczego profesora Lovella. Mężczyzna wyznacza mu cel - chłopiec ma uczyć się greki i łaciny, aby pewnego dnia stać się studentem translatoryki na Oksfordzie i w instytucie Babel zająć się srebrnymi sztabkami, których magiczne właściwości są fundamentem imperium....

Dziewczęta w Huaxii nie mają dużego wyboru, mogą zostać żoną albo konkubiną-pilotką, która będzie wspierać pilota w sterowaniu machiną wojenną, jednak jest to droga prowadząca do rychłej śmierci, bo siła życiowa jednej konkubiny rzadko wystarcza do więcej niż jednej walki. Kiedy Zetian zostaje konkubiną wszystko się zmienia i okazuje się, że jej moc jest potężna, a ona sama szybko zyskuje tytuł Żelaznej Wdowy.

Zazwyczaj podsumowanie znajduje się na końcu, ale ja już na początku muszę powiedzieć, że „Żelazna Wdowa” to skarbnica dobrych pomysłów ze słabym wykonaniem. Tej historii bliżej do science fiction niż fantasy, a pomysł na mechy walczące z pewnego rodzaju kosmitami (Hundunami) na początku bardzo mi się podobało, problem zaczął się robić wtedy, kiedy przekładałam stronę za stroną i coraz bardziej nie rozumiałam tego świata, bo pojawiały się tylko nazwy, których osoba autorska nawet nie pokusiła się wyjaśnić. W taki sposób otrzymaliśmy między innymi qi Wody, qi Drewna, qi Metalu, klasy Hundunów i formy mechów, które brzmią dla mnie jak czarna magia, bo nie rozumiem skąd się wzięły ani co oznaczają.

Fabuła „Żelaznej Wdowy” w dużej mierze opiera się na patriarchacie, więc jak możemy się domyślić główna bohaterka jest tą feministyczną wojowniczką, która ten system chce zmienić i to jest kolejny dobry pomysł, w którym coś nie wyszło z realizacją, bo oprócz tego, że Zetian posiada bardzo mało cech osobowości i przez większą część książki jest po prostu wściekła na wszystko i na wszystkich to jeszcze nie cierpi przewijających się w fabule kobiet.

Dla równowagi muszę przyznać, że jest rzecz, która bardzo mi się podobała i jest to rola jaką odgrywały w tej historii media. Drony krążące po polu bitwy i transmitujące walki na cały kraj, medialna kreacja wizerunków pilotów oraz podejmowanie kroków, które zadowolą publiczność i przysłużą się propagandzie kojarzyła mi się momentami z „Igrzyskami Śmierci” i chyba to mnie w tej książce najbardziej pozytywnie zaskoczyło.

Mimo wszystko prawie do samego końca uważałam, że ta książka mimo swoich wad zapewnia dobrą rozrywkę i nie jest zła, ale potem nadszedł epilog i wszystkie moje ciepłe uczucia do niej wyparowały, bo dawno nie czytałam czegoś kończącego się w równie bezsensowny i komiczny sposób. Wyglada to tak jakby osoba autorka pisała go na szybko na kolanie wrzucając do niego najbardziej bezsensowne pomysły, jakie przyszły jej do głowy.

„Żelazna Wdowa” to jedno z moich większych rozczarowań, bo mimo tego, że były momenty, na których bawiłam się dobrze to moje odczucia po skończeniu są negatywne, a ciekawe pomysły nie wystarczą do napisania dobrej książki.

Dziewczęta w Huaxii nie mają dużego wyboru, mogą zostać żoną albo konkubiną-pilotką, która będzie wspierać pilota w sterowaniu machiną wojenną, jednak jest to droga prowadząca do rychłej śmierci, bo siła życiowa jednej konkubiny rzadko wystarcza do więcej niż jednej walki. Kiedy Zetian zostaje konkubiną wszystko się zmienia i okazuje się, że jej moc jest potężna, a ona sama...

Grey tak jak co roku wraca na wakacje do rodzinnego La Cachette, teraz jednak wszystko jest inne, bo jej najlepsza przyjaciółka zniknęła bez śladu kilka miesięcy wcześniej, a mieszkańcy będący jasnowidzami próbują ukryć wszystko, co wiedzą…

„W mroku płytkich kłamstw” jest jak układanka, w której po jakimś czasie wszystko łączy się w całość, ale samo jej układanie dostarcza dużo rozrywki. Poszukiwania zaginionej dziewczyny sprawiły, że przewracałam strony tej książki z ogromnym zainteresowaniem i próbowałam odgadnąć, co mogło stać się w małym miasteczku, w którym każdy zna każdego.
Największym plusem tej książki jest klimat, La Cachette jest miejscem pełnym jasnowidzów, które obleka aura tajemniczości i mroku oraz gdzie kamienie i liczby mają magiczną moc. Podczas czytania czujemy gorące bagniste powietrze, zapach lasu i wyobrażamy sobie brodzące w wodzie aligatory.

Dzieci Lata, czyli paczka przyjaciół Grey to grono osobliwych i wyjątkowych postaci, z których każdy jest zaskakujący i posiada inne nadnaturalne zdolności. Poznawanie każdego z nich było bardzo intrygujące, ale dla mnie najsłabszym ogniwem tej grupy była główna bohaterka. Grey jest równie szara jak jej imię i w pewnym momencie miałam wrażenie, że jest tylko pośrednikiem między mną a innymi bohaterami, a ja obserwuje wszystko jej oczami.

„W mroku płytkich kłamstw” nie jest książką idealną i w mimo tego, że w pewnych momentach może nam trochę brakować w niej akcji to zapewnia dobrze spędzony czas przy rozwiązywaniu zagadki i odkrywaniu tajemnic z przeszłości. Odwiedźcie mroczne, bagienne miasteczko, gdzie każdy próbuje strzec swoich sekretów i rozwiążcie zagadkę zaginięcia, ale uważajcie, bo po zmroku zaczynam się tam robić niebezpiecznie.

Grey tak jak co roku wraca na wakacje do rodzinnego La Cachette, teraz jednak wszystko jest inne, bo jej najlepsza przyjaciółka zniknęła bez śladu kilka miesięcy wcześniej, a mieszkańcy będący jasnowidzami próbują ukryć wszystko, co wiedzą…

„W mroku płytkich kłamstw” jest jak układanka, w której po jakimś czasie wszystko łączy się w całość, ale samo jej układanie dostarcza...