Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczęłam tę powieść od przeczytania posłowia, w którym autorka podkreśla, że postanowiła dać głos Kajkeji, ponieważ we wszelakich wersjach Ramajany nie można się wiele o niej dowiedzieć. "Ramajana nie jest opowieścią statyczną. Jak każdy mit, ewoluuje ona i zmienia się wraz z każdym opowiedzeniem. Nawet dziś istnieje jako epos sanskrycki i jako setki tłumaczeń (...). Każda wersja mówi coś lekko odmiennego i nowego o tych znajomych postaciach." Oprócz tego w posłowiu są podane różne źródła, z których korzystała autorka i myślę, że warto się z tym zapoznać, aby mieć pełny obraz inspiracji oraz odstępstw od tekstu uważanego za oryginalny, mimo że nawet on bazuje na jeszcze wcześniejszych opowieściach. "Kajkeji" to powieść nie o sile kobiet samej w sobie, ale o sile kobiety ambitnej, pragnącej samodzielnie wytyczać własne ścieżki i zostawić po sobie wyraźny ślad w świecie dominacji mężczyzn, który najzwyczajniej nie daje takich możliwości. Kajkeji chce sobie te możliwości stworzyć. Oczywiście nie jest w tym nieomylna i często mierzy się z własnymi porażkami. Moim zdaniem nie wywyższa się tu kobiet i nie dąży do degradacji mężczyzn, ale ukazuje prawdę na temat ludzi po prostu. Nie ma to znaczenia jakiej płci jesteś, w jaki sposób się określasz bądź tego nie robisz. Każdy chce mieć jakiś cel w życiu. Bez jakichkolwiek zmian nigdy nie byłoby postępu i dla mnie Kajkeji jest takim symbolem zmiany. Jej historia to świetna analogia do ewolucji jaką przechodzi rola kobiet w społeczeństwie, jak również samego społeczeństwa. Można tu znaleźć naprawdę masę przekazu, ale nie tylko feministycznego. Równość jest piękną ideą i moim zdaniem warto do niej dążyć, choć zapewne nigdy nie będzie możliwe osiągnąć jej w pełni. Co nie znaczy, że trzeba się z tym pogodzić. Kajkeji nie porzuca swoich marzeń tylko dlatego, że jest trudno. Dzięki temu, że narracja jest pierwszoosobowa czytelnik wie również, że autorka nie wykreowała Kajkeji jako "tej dobrej", a wszystkich innych jako "tych złych". Absolutnie. Moim zdaniem dziewczyna często podejmowała decyzje, które osobiście zaliczyłabym do szarej moralności. Korzystała z tego, co miała pod ręką i przez długi czas nie widziała, że sukcesy przesłaniają jej osąd. Ale jak to w życiu bywa, przekonała się o tym dość brutalnie. Chcę przez to powiedzieć, że postacie oraz cała opowieść nie są czarno-białe i trzeba podejść do nich krytycznie. Jest to książka godna polecenia i wbrew pozorom z fantastycznym akcentem, który może pozytywnie zaskoczyć. Polecam!