Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co się stanie, kiedy drużyna złożona z Pożegnuchy, Wróżki Chrzestnej, byłego rycerza, demonicznej kury, kościanego psa i księżniczki-zakonnicy wyruszy na pomoc jej siostrze? Dostaniemy mroczną baśń, w której książęta nie ruszają na ratunek uciemiężonym damom, a raczej sami pełnią rolę oprawcy. Historię, której urokiem jest jej dziwność i nieprzewidywalność.

„Pokrzywa i kość” wyróżnia się na tle innych tytułów z gatunku fantasy baśniowym klimatem, poruszanymi tematami i dojrzałością. Bo mimo tego, że w tej historii magia nie jest niczym dziwnym, a ubicie interesu na targu goblinów jest jak najbardziej możliwe, to głównym problemem nie jest zagłada świata tylko przemoc domowa, ciąże i poronienia oraz śmierć, przy czym bohaterów nie są odkrywającymi w sobie moc nastolatkami, ale osobami, które przekroczyły minimum trzydziestkę i chociaż nie każdy z nich ma jakąś moc to ich upór w dążeniu do celu działa cuda.

Mogę sobie ponarzekać, że chciałabym aby świat wykreowany był rozleglej opisany, ale to niedociągnięcie wynagradza mi pomysłowość autorki, bo im głębiej wchodziłam w tą historię tym bardziej niezwykłe rzeczy w niej spotykałam i chyba dlatego, że brzmi to tak absurdalnie, bardzo polubiłam kurę nosząca w sobie demona. Mimo tego, że nie jest to cukierkowa bajeczka, w której dobro zawsze zwycięża nad złem, a nawet żeby to się stało potrzeba wielu lat, to bawiłam się na niej doskonale za sprawą tego, jak zręcznie Kingfisher równoważny mrok z humorem.

„Pokrzywa i kość” była dla mnie czymś nowym, bo brutalne baśnie, osobliwe drużyny i tematy, które są bliższe naszej rzeczywistości niż tej przedstawionej w fantasy, nie są często obecne w książkach, po które zazwyczaj sięgam. Wyprawa z Marrą i jej towarzyszami była naprawdę wyjątkową przygodą, do której bardzo mocno was zachęcam.

Co się stanie, kiedy drużyna złożona z Pożegnuchy, Wróżki Chrzestnej, byłego rycerza, demonicznej kury, kościanego psa i księżniczki-zakonnicy wyruszy na pomoc jej siostrze? Dostaniemy mroczną baśń, w której książęta nie ruszają na ratunek uciemiężonym damom, a raczej sami pełnią rolę opra...

Rozwiń Zwiń

„Thunderhead” jest kontynuacją, jakiej się nie spodziewałam - całkowicie inna niż pierwszy tom, wychodząca poza ramy młodzieżowego fantasy, wielowątkowa. I chociaż na początku nie wiadomo do czego ta historia w ogóle zmierza, to nie przeszkadzało mi to wciągnąć się w nią od pierwszej strony.

Główni bohaterowie rozdzielają się, Citra kontynuuje praktykę u sędzi Curie, a Rowan staje się samozwańczym kosiarzem Lucyferem, który likwiduje skorumpowanych i łamiących prawo kosiarzy. Ale jest to tylko mały ułamek tego, co się w tym tomie dzieje, bo nagle pojawia się całkowicie nowy bohater - Greyson Tolliver, którego obecność i ilość poświęconego mu miejsca jest początkowo dezorientująca i potrzeba trochę czasu, żeby się do niego przyzwyczaić i poznać prawdziwy cel wprowadzenia tej postaci.

Kolejnym szerzej rozwiniętym wątkiem jest wątek tytułowego Thunderheada, sztucznej inteligencji, która na różne sposoby czuwa nad funkcjonowaniem świata. Czytanie o tym, jak rozmyśla on nad swoją rolą w ludzkiej egzystencji, próbuje naginać swoje zasady, aby jak najbardziej pomóc ludziom, a jednocześnie pozwolić im popełniać swoje błędy, zamiast ślepo prowadzić za rękę niczym niesforne dziecko, było bardzo interesujące i sprawiło, że odeszliśmy od schematu młodzieżowego fantasy. Chociaż mam wrażenie, że ta seria mimo nastoletniego wieku głównych bohaterów, nigdy do końca do tej kategorii nie należała, bo dystopijny, rozbudowany świat, rozważania na temat moralności i śmierci od początku dość mocno ją wyróżniały.

„Thunderhead” to książka, która tak angażuje czytelnika, że nie można się od niej oderwać, dopóki nie przełoży się ostatniej kartki i nie przeżyje kilku poważnych zawałów na ostatnich 50 stronach. Nie można odmówić jej akcji, bo cała fabuła jest nią przepełniona, ale zakończenie tego tomu wgniecie w fotel nawet najtwardszych, bo to, co tam się wydarzyło było nie do przewidzenia i sprawiło, że od razu chciałam sięgnąć po kolejny tom. „Thunderhead” jest z pewnością bardzo udaną kontynuacją, przemyślną i zaskakującą na wszelkie możliwe sposoby, bo nigdy nie powiedziałabym, że w taką stronę rozwinie się historia, która rozpoczyna się od dwójki niepozornych nastolatków wybranych do nietypowego szkolenia.

„Thunderhead” jest kontynuacją, jakiej się nie spodziewałam - całkowicie inna niż pierwszy tom, wychodząca poza ramy młodzieżowego fantasy, wielowątkowa. I chociaż na początku nie wiadomo do czego ta historia w ogóle zmierza, to nie przeszkadzało mi to wciągnąć się w nią od pierwszej stron...

Rozwiń Zwiń

„Miasto jadeitu” ma w sobie wszystko, co najlepsze w fantastyce. Przemyślany i dobrze rozpisany świat, bohaterów wykreowanych w bardzo realistyczny sposób, oryginalny system magiczny, a skoro tu mamy do czynienia z rywalizującymi ze sobą klanami to do tego wszystkiego dochodzą mafijne porachunki i wątki polityczne. I to wszystko wyszło w tej książce świetnie, jednak na początku miałam ogromny problem z tym, żeby się w nią zaangażować, ale zacznijmy od plusów, bo ich jest tu zdecydowanie więcej niż minusów.

Fonda Lee stworzyła pełnokrwistą historię, kreując świat z dbałością o wszystkie szczegóły. I w taki sposób poznajemy Kekkon - wyspę, na której rozgrywa się fabuła - od podszewki. Od bogów i mitologii, poprzez toczącą się na wyspie wojnę, aż do ukształtowania się dwóch klanów i obecnej polityki. Jednak nie są to informacje, które dostajemy już na początku, zamiast tego autorka podrzuca nam je przez całą książkę, konsekwentnie budując świat, w którym pierwsze skrzypce gra jadeit.

Jadeit zapewniający każdej osobie, która go nosi (i która może go nosić) nadprzyrodzone zdolności. Ale nie mam tu na myśli rzucania klątw i zaklęć, tylko wyostrzenie zmysłów i dostarczenie mocy do wykorzystania w sztukach walki po odpowiednim szkoleniu. I to oryginale podejście do mocy oraz jej źródła jest jedną z moich dwóch ulubionych rzeczy w tej książce, bo drugą jest kreacja postaci.
Każdy członek rodziny Kaulów jest inny i wyróżnia się na tle reszty. Nikt nie dzieli się tu na bohaterów i czarne charaktery, bo każda postać ma swoje za uszami jest mieszanką równoważących się cech i tak od lojalności i honoru przechodzimy do niepohamowanej porywczości i brutalności.

Wszystkie te elementy wypadają w „Mieście jadeitu” rewelacyjnie, jednak przez pierwszą połowę miałam duży problem z zaangażowaniem się w te wydarzenia, bo mimo tego, że nie wieje nudą to tempo na początku nie jest porywające i potrzeba trochę czasu, żeby wsiąknąć w ten świat. Ale kiedy po połowie i wgniatającym w fotel zwrocie akcji dostałam krwawe walki i epickie zakończenie okazało się, że warto było przebrnąć przez niespieszny początek. Jeśli nawet ten tom nie zachwycił mnie tak, jakbym chciała to dalej jest to świetna historia, która ma ogromny potencjał i liczę na to, że kolejny będzie jeszcze lepszy.

„Miasto jadeitu” ma w sobie wszystko, co najlepsze w fantastyce. Przemyślany i dobrze rozpisany świat, bohaterów wykreowanych w bardzo realistyczny sposób, oryginalny system magiczny, a skoro tu mamy do czynienia z rywalizującymi ze sobą klanami to do tego wszystkiego dochodzą mafijne pora...

Rozwiń Zwiń

„Siedmioro świętych bez twarzy” kusi obietnicą mrocznych tajemnic i inspirowanego Włochami świata, w którym ludzie, dzielący się na apostołów i nieuprzywilejowanych, zanoszą modły do świętych. Jednak tych obietnic nie spełnia, a każdy z tych wątków jest potraktowany bardzo powierzchownie, jakby autorka nie była pewna na czym ma się skupić, bo w pewnym momencie romans przyćmiewa całą fabułę, a wszystko, co do tej pory dowiedzieliśmy się o świecie, staje się nieistotne.

Bo kiedy między dwójka głównych bohaterów zaczyna się rodzić romantyczna relacja (swoją drogą mam wrażenie, że nie ma tu miejsca na żaden rozwój uczuć, tylko bardzo szybko przechodzimy od „nienawidzę cię” do „kocham cię”) zapominamy o morderstwach i świat przestaje się rozwijać mimo tego, ze wcześniej też nie był zbyt mocno opisany. Autorka chwyta się kilku wątków i nie rozwija żadnego, przez co nie można się w tą historię zaangażować. Brakuje tu opisów miasta, tego jak działają moce apostołów, jak wygląda podział na magicznych i niemagiczny członków społeczeństwa, dlaczego jednym się żyje lepiej od drugich, nie wspominając już o samym wątku buntowników, który po prostu jest, ale nic o nim nie wiemy.

Początek jest intrygujący, od razu wpadamy w wir wydarzeń i powoli zagłębiamy się krwawą zagadkę morderstw, aż nadchodzi połowa książki i wszystko się sypie za sprawą romansu opisanego masą bezsensownych myśli bohaterów, bo to co dzieje się w ich głowach w ogóle nie znajduje odzwierciedlenia w czynach, a czytelnik tylko brnie przez puste słowa, które można by było spożytkować na opisanie czegoś innego.

„Siedmioro świętych bez twarzy” to bardzo schematyczna historia, która nie przyprawiła mnie o szybsze bicie serca, tylko sprawiła, że miałam ochotę przewracać oczami. To nie jest zła książka, bo pomysł był naprawdę ciekawy, ale kuleje w niej tyle rzeczy, że nie potrafię nazwać jej również dobrą.

„Siedmioro świętych bez twarzy” kusi obietnicą mrocznych tajemnic i inspirowanego Włochami świata, w którym ludzie, dzielący się na apostołów i nieuprzywilejowanych, zanoszą modły do świętych. Jednak tych obietnic nie spełnia, a każdy z tych wątków jest potraktowany bardzo powierzchownie, ...

Rozwiń Zwiń

Chcielibyście żyć w świecie, w którym nie ma śmierci, chorób i wojen, a wielkość populacji kontrolują kosiarze? To oni decydują czyje życie, jak i kiedy zakończyć, jednak do zostania kosiarzem trzeba przejść odpowiednie szkolenie. A kiedy Citra i Rowan zostają do niego wybrani, nastolatkowie wcale nie są zadowoleni, bo jak się okazuje za pozornie idealny świat trzeba wiele zapłacić.

Trzeba przyznać, że „Kosiarze” swoją oryginalnością odznaczają się na tle innych młodzieżowych fantasy, bo uczynienie śmierci głównym tematem książki dla nastolatków nie jest powszechne, a dodatkowo poprowadzenie go w taki sposób, że odbieranie życia nie jest jedynie kolejną czynnością, którą robią bohaterowie między ratowaniem świata a jedzeniem płatków, tylko przemyślaną i kierowaną moralnością decyzją.

I właśnie ta moralność jest problemem przewijającym się przez całą książkę, ponieważ Citra i Rowan mimo swojego młodego wieku stają przed masą trudnych wyborów i zmagają się z pytaniem czy pozostać przy swoich wartościach, czy zacząć kierować się radami mentora. I tak jak mogłabym się trochę przyczepiać do tego, że chciałabym wiedzieć więcej o tym idealnym świecie, w którym nie ma głodu i biedy, tak nie mogę narzekać na to, że nie zagłębiliśmy się w tworzoną przez kosiarzy organizacje, bo o nich dowiadujemy się dość sporo, przy czym kilku z nich wysuwa się w tej historii dość mocno na pierwszy plan, dając czytelnikowi lepiej zrozumieć motywy, którymi się kierują i wartości, które starają się wpoić uczniom.

Jak można się było tego spodziewać mamy tu pełno scen śmierci, tych mniej i bardziej okrutnych, a dla bardziej wrażliwych czytelników wspomnę, że znajdziecie tu nawet sceny masowych mordów, jednak Shusterman opisuje je w tak nieostentacyjny sposób, że mimo tego, że krew może zmrozić wam się w żyłach to raczej nie będziecie się krzywić z niesmakiem.
„Kosiarze” to książka, od której trudno się oderwać, bo samo szkolenie, związane z nim komplikacje, i wszystkie dziejące się poza nim intrygi sprawiają, że zanim się obejrzysz już przekładasz ostatnią stronę i wyglądasz drugiego tomu, bo ten zakończył się wgniatającym w fotel zwrotem akcji. Dajcie się zabrać do świata, gdzie ludzie nie wiedzą czym jest przeziębienie, a nagła śmierć jest już tylko legendą, ale uważajcie, bo nie wszyscy kosiarze są prawi i miłosierni.

Chcielibyście żyć w świecie, w którym nie ma śmierci, chorób i wojen, a wielkość populacji kontrolują kosiarze? To oni decydują czyje życie, jak i kiedy zakończyć, jednak do zostania kosiarzem trzeba przejść odpowiednie szkolenie. A kiedy Citra i Rowan zostają do niego wybrani, nastolatko...

Rozwiń Zwiń

Z pewnością każdy z nas słyszał o jednorożcach, elfach czy krasnoludach. A słyszeliście o wolpertingerze albo ptakach bi yi niao? Bo właśnie takie magiczne zwierzęta spotyka Florka Kuna w nowej pracy w lecznicy weterynaryjnej, której szefowa jest nieumarła, a technik faunem.

„Necrovet” to bardzo sympatyczna lektura skupiająca się głównie na różnych przypadkach leczenia magicznych i niemagicznych stworzeń. Bardzo podobało mi się to, że autorka pokusiła się o umieszczenie w tej historii mniej znanych fantastycznych zwierząt, więc jeśli będziecie musieli wyrwać kiedyś zęba mantykorze, to po przeczytaniu tej książki będziecie wiedzieć, jak to zrobić. Ja mogłabym się przyczepić tylko do tego, że chciałabym wiedzieć więcej o tym skąd nagle pojawiła się w przyrodzie taka gatunkowa różnorodność, bo chociaż wszystkie zabiegi i sposoby leczenia były opisane w bardzo rzetelny sposób to o samej genezie tych stworzeń nie ma aż tak dużo.

Słuchałam „Necrovet” w audiobooku i było to naprawdę kilka przyjemnie spędzonych godzin, chociaż podejrzewam, że gdybym czytała ją w papierze momentami mogłabym się trochę nudzić. Z pewnością jest to jednak książka, która chociaż trochę roztopi serce miłośników zwierząt, bo urocze jest to, jak bohaterowie dbają i martwią się o swoich futrzastych przyjaciół.
Nie spodziewajcie się po tej książce wiele i zapewniła mi ona sporo rozrywki, bo jak się przymknie oko na niedociągnięcia i skupi jedynie na leczeniu niecodziennych stworzeń, nekromantycznych rytuałach i akcji związanej z ratowaniem jednorożca to całość wypada naprawdę przyjemnie. Muszę przyznać, że podobała mi się ona na tyle, że jeśli tylko wyjdzie kolejny tom to od razu po niego sięgnę, bo okazało się, że weterynaryjne cozy fantasy to coś, co wpasowało się w mój gust.

Z pewnością każdy z nas słyszał o jednorożcach, elfach czy krasnoludach. A słyszeliście o wolpertingerze albo ptakach bi yi niao? Bo właśnie takie magiczne zwierzęta spotyka Florka Kuna w nowej pracy w lecznicy weterynaryjnej, której szefowa jest nieumarła, a technik faunem.

„Necrovet” to...

Rozwiń Zwiń

Nie każdy dodatek do serii jest dodatkiem potrzebnym i udanym, ale „The River of Silver” ma obie te cechy. Potrzebny, ponieważ łączy w sobie historie, które działy się lata przed „Miastem mosiądzu”, te które miały miejsce w trakcie trylogii i po niej, a każda z tych opowieści coś wnosi, uzupełniając Dewabad o sceny, na które nie było wcześniej miejsca. Udany, bo oprócz tego, że pozwala spędzić więcej czasu z ulubionymi bohaterami, to jeszcze bardziej ich rozwija oraz daje okazje do sprawdzenia, jak sobie radzą po wydarzeniach z trzeciego tomu, jak leczą rany i próbują iść dalej, a także rzuca więcej światła na niektóre relacje.

„The River of Silver” nie skupia się tylko na Nahri, Alim i Darze, ale oferuje także rozdziały między innymi z perspektywy Dżamszida czy Muntazira (które ku mojemu zaskoczeniu okazały się jednymi z moich ulubionych), a nawet postaci, które spotykamy tu pierwszy raz. Jednak wszystkie historie dobrane są w bardzo trafny i przemyślany sposób, bo pokazują te najważniejsze dla bohaterów chwile, a nie stanowią zwykłego zapychacza, który ma sprawić, że książka będzie po prostu grubsza.

„The River of Silver” mimo swojej niewielkiej objętości jest wzruszające i urocze, momentami nawet dość smutne i myślę, że w jakiś sposób poruszy każdego fana tej serii, a na pewno zapewni satysfakcjonujący powrót do świata dżinnów. Ja jestem bardzo szczęśliwa, że miałam okazję jeszcze raz, na chwile wejść do Dewabadu otrzymując takie sceny, przy których łezka zakręciła mi się w oku.
Moim małym marzeniem jest to, żeby ten dodatek ukazał się po polsku, aby jeszcze więcej czytelników rozkochanych w tej trylogii miało możliwość ponownego spotkania złodziejki-uzdrowicielki, królewskiego rodzeństwa i kilku innych niesamowitych postaci w magicznym mieście, które przetrwało już niejedną rewolucję.

Nie każdy dodatek do serii jest dodatkiem potrzebnym i udanym, ale „The River of Silver” ma obie te cechy. Potrzebny, ponieważ łączy w sobie historie, które działy się lata przed „Miastem mosiądzu”, te które miały miejsce w trakcie trylogii i po niej, a każda z tych opowieści coś wnosi, uz...

Rozwiń Zwiń