Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Przestaliśmy się ze sobą kontaktować, żyjemy w swoich bezpiecznych, ciepłych kanionach, bojąc się wychylić nos na zewnątrz. (...) I chociaż wiadomo, że wystarczy przejść las albo górę i w kolejnej dolinie żyją inni ludzie, to niewielu starcza na to odwagi. Mikrowyprawy są jak pomost łączący te światy. (...) Pójdziesz do pracy inną drogą niż zawsze, nie spędzisz weekendu przed telewizorem, ale poza miastem (...). W jednej chwili świat eksploduje: okaże się, że takich kanionów jak twój są miliony, a nawet, że istnieją ludzie, którzy nie żyją w taki sam sposób, na dnie rowu, tylko biegają wolno, zaglądając to tu, to tam, czerpiąc z życia pełnymi garściami."

Przyznam szczerze, że książka zrobiła na mnie niemałe wrażenie i otworzyła mi oczy. Osiedliśmy w betonowych blokach, zapomnieliśmy, że tak naprawdę to my należymy do natury, a nie natura do nas. Autor pisze jeszcze "mikrowyprawy są jak medytacje. Stwarzają przestrzeń na to, żeby pojawiły się pytania, które zwykle od siebie odsuwamy: o sens życia, o to, czy jestem szczęśliwy, czy samemu ze sobą jest mi dobrze." I ja się z tym w pełni zgadzam.

Autor umieścił w książce liczne mikrowyprawy, które sam sobie zorganizował, niektóre z nich dostępne dla każdego przy małym nakładzie pieniędzy, trzeba tylko ruszyć tyłek. Inne - już bardziej wymagające dla zwykłego "zjadacza chleba", bardziej hardcorowe, ale zawsze można coś dla siebie znaleźć.

Wiecie, zawsze miałam w sobie coś takiego, poczucie, że muszę coś zrobić, wyjechać; uwielbiam wyjść z domu i iść przed siebie, wsiąść w pociąg i dokądś pojechać. Ale zamiast tego zdusiłam w sobie to uczucie, osiadłam na miejscu i moje życie ograniczyło się do praca - dom - praca. I nadszedł taki moment, że zaczęłam się dusić. Męczyłam się ze sobą, ze swoim życiem, męczyły mnie ściany wokół i mój własny kanion, o którym wspomina autor. I coś pękło, a ta książka chyba jest takim motywatorem, który każe COŚ robić. Nieważne co, po prostu wyjść z domu i iść, oglądać Perseidy poza miastem, spędzić noc w hamaku na działce czy dzień w lesie. Niby każdy wie, że natura uspokaja, leczy i koi, ale jakby większość z nas o tym zapomniała.

I uświadomiłam sobie, dzięki tej książce, że nie trzeba wydawać milionów i wyjeżdżać do dalekich krajów. Równie fascynującą i egzotyczną przygodę możemy przeżyć tutaj, w naszej pięknej Polsce, nawet kilka kilometrów od naszego miejsca zamieszkania.
Nie gwarantuję, że i na was ta książka wywrze takie wrażenie, prawdopodobnie nie. To nie jest poradnik, który powie nam "zrób tak i tak". Właściwie to luźny zbiór przygód Łukasza, wywiadów z różnymi osobami i poradami, jak się na takie mikrowyprawy przygotować. Kilka z nich zaznaczyłam "do zrobienia", dalej będę szukać na własną rękę.

Najważniejsze to wyjść ze swojej strefy komfortu (ostatnio modne określenie) i zrobić coś trochę innego, zboczyć z drogi, którą sami sobie udeptaliśmy i przekonać się, że to wcale takie straszne nie jest.

"Przestaliśmy się ze sobą kontaktować, żyjemy w swoich bezpiecznych, ciepłych kanionach, bojąc się wychylić nos na zewnątrz. (...) I chociaż wiadomo, że wystarczy przejść las albo górę i w kolejnej dolinie żyją inni ludzie, to niewielu starcza na to odwagi. Mikrowyprawy są jak pomost łączący te światy. (...) Pójdziesz do pracy inną drogą niż zawsze, nie spędzisz weekendu...