Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kryminały Agathy Christie są dla mnie fantastyczna odskocznią od rzeczywistości, bardzo chętnie wracam do nich nawet kilkukrotnie, by ponownie szukać motywów i dowodów zbrodni. Ten należy do jednych z lepszych.

Kryminały Agathy Christie są dla mnie fantastyczna odskocznią od rzeczywistości, bardzo chętnie wracam do nich nawet kilkukrotnie, by ponownie szukać motywów i dowodów zbrodni. Ten należy do jednych z lepszych.

Od dawna chciałam przybliżyć sobie postać Simony Kossak, która była dla mnie szalenie ciekawym, nietuzinkowym człowiekiem, stawiającym dobro przyrody ponad wszystko.

Pochodząca ze słynnej rodziny Kossaków: wnuczka Wojciecha Kossaka, córka Jerzego Kossaka, bratanica satyryczki Magdaleny Samozwaniec i poetki Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej odstawała od znanych artystów i środowiska krakowskiej bohemy. Od narodzin nie miała słodkiego życia: wyczekiwana jako chłopiec, który odziedziczyłby nazwisko i rodzinne tradycje, była rozczarowaniem dla rodziny. Później żyła w cieniu starszej, ładniejszej, a na dodatek utalentowanej siostry. Była traktowana z lekceważeniem i to spowodowała, że miała coś do udowodnienia.
Simona dd dzieciństwa kochała zwierzęta i ostatecznie, po rezygnacji z polonistyki, dostała się na wydział Biologii. Po studiach postanowiła zmienić środowisko, rozważała wyjazd w góry, ale propozycja pracy przyszła z Białowieży. Tam osiadła na stałe.

Postać pani profesor budzi mój podziw i szacunek. W tym materialnym świecie na pierwszym miejscu postawiła istoty bezbronne, słabsze, które wymagają troski, ale przede wszystkim zrozumienia. Pomysłodawca wielu oryginalnych udogodnień dla zwierząt, między innymi urządzenia emitującego dźwięki pociągów, odstraszającego dzikie stworzenia.
Autorka książek, filmów, prowadziła audycje radiowe w Radiu Białystok, starała się przybliżyć innym świat natury.

Świetny reportaż, pełen wspomnień, fantastycznych zdjęć, ciekawych faktów, ale nie mogło być inaczej, jeżeli pisze się o Simonie Kossak.

Od dawna chciałam przybliżyć sobie postać Simony Kossak, która była dla mnie szalenie ciekawym, nietuzinkowym człowiekiem, stawiającym dobro przyrody ponad wszystko.

Pochodząca ze słynnej rodziny Kossaków: wnuczka Wojciecha Kossaka, córka Jerzego Kossaka, bratanica satyryczki Magdaleny Samozwaniec i poetki Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej odstawała od znanych artystów...

Za rzadko siegam po klasykę, obiecuję sobie za każdym razem, że będę nadrabiać powieści, ktore warto poznać i o których należy wyrobić sobie własne zdanie, ale musiałabym mieć kilka wcieleń, by przeczytać to, co jest na mojej liście.
Nareszcie przyszła kolej na Hardy' ego.

Historia Tessy d'Urberville - pięknej, skromnej dziewczyny jest przejmująco smutna. Początkowo wydaje się, że wszystko potoczy się szczęśliwie: dwoje młodych ludzi zwraca na siebie uwagę na wiejskiej zabawie, czują obupólne zainteresowanie, co w takich okolicznosciach może pójść źle? Los bywa jednak bezlitosny...
Splot nieoczekiwanych okoliczności sprawia, że jako uboga krewna trafia pod dach Aleca d'Urberville' a i jej przeznaczenie staje się wówczas dopełnione....

Mnóstwo tu rozważań o naturze dobra i zła, definicji grzechu, samotności jednostki i jej braku wolności wobec skostnialego społeczeństwa, podwójnych standardów moralności, roli kobiety i narzuconych jej wzorców postępowania.
Podtytuł powieści: "Historia kobiety czystej" jest podstępny i celowy: ma uderzać w Tesse, ale w rzeczywistości ukazuje hipokryzje epoki
wiktoriańskiej, społeczeństwa niezdolnego do empatii, współczucia i zrozumienia.

Autor dzięki bogatemu, poetyckiemu stylowi doskonale kieruje uczuciami czytelnika: od subtelności przechodzi nagle do brutalności, świetnie dobiera emocje do następujących właśnie wydarzeń.

To nie jest moje ostatnie spotkanie z pisarzem, sięgnę po więcej.

Za rzadko siegam po klasykę, obiecuję sobie za każdym razem, że będę nadrabiać powieści, ktore warto poznać i o których należy wyrobić sobie własne zdanie, ale musiałabym mieć kilka wcieleń, by przeczytać to, co jest na mojej liście.
Nareszcie przyszła kolej na Hardy' ego.

Historia Tessy d'Urberville - pięknej, skromnej dziewczyny jest przejmująco smutna. Początkowo...

Kolejna odsłona przygód Altsina Awendeha i Deany d'Kllean z plemienia d' yahirrow.

Pieśniarka Pamięci wyrusza na pielgrzymkę do Kan' nolet. To według niej lepszy los, niż bycie matka dla dzieci wroga- znienawidzonej Lengany. Razem z karawaną przemierza szlak przez piaski Travahen. Na środku pustyni karawana zostaje napadnięta, a Deana porwana.
Międzyczasie Alstin mieszka w klasztorze, gdzie zaznaje chwilowej ulgi od koszmarów i obecności Bitewnej Piesci. Pewnej nocy, podczas rozdawania jedzenia najuboższym, ratuje życie sehijskiej dziewczynie. Wyrusza, by eskortować ją do domu - na wyspę, której mieszkańcy znani są ze specyficznego kodeksu honorowego i krwawych zemst.

Jestem nieobiektywna, bo pokochałam te opowieści całym sercem. Nieodkladalna, pełna niespodziewanych zwrotow akcji, wspanialych, barwnych bohaterów.

Kolejna odsłona przygód Altsina Awendeha i Deany d'Kllean z plemienia d' yahirrow.

Pieśniarka Pamięci wyrusza na pielgrzymkę do Kan' nolet. To według niej lepszy los, niż bycie matka dla dzieci wroga- znienawidzonej Lengany. Razem z karawaną przemierza szlak przez piaski Travahen. Na środku pustyni karawana zostaje napadnięta, a Deana porwana.
Międzyczasie Alstin...

Po opisie znajdującym się na okładce oraz informacji, że książkę napisał "prawdziwy" prokurator" spodziewałam się naprawdę dobrej pozycji, z wciągającą akcją, tymczasem otrzymałam losy grupy pokręconych nastolatków, napisanej wulgarnym językiem. Rozumiem stylizację na młodzieżowy slang, ale nie wszyscy nastolatkowie wysławiają się jak przysłowiowe sebixy. Włożenie pomiędzy karty kilku paragrafów kodeksu prawnego, również nie stanowi o wysokim poziomie książki.
Nie zszokowała mnie ta historia, z trudem dobrnęłam do końca.

Po opisie znajdującym się na okładce oraz informacji, że książkę napisał "prawdziwy" prokurator" spodziewałam się naprawdę dobrej pozycji, z wciągającą akcją, tymczasem otrzymałam losy grupy pokręconych nastolatków, napisanej wulgarnym językiem. Rozumiem stylizację na młodzieżowy slang, ale nie wszyscy nastolatkowie wysławiają się jak przysłowiowe sebixy. Włożenie pomiędzy...

Kolejny powrót do mojej ulubionej pisarki kryminałów. Nie jestem obiektywna, jeżeli chodzi o Agathe Christie, bo jej książki towarzysza mi od liceum i bardzo często do nich wracam.
Starsza Pani jest świadkiem morderstwa w pociągu, ale nikt nie wierzy w tę historię, bo staruszki często lubią zmyślać, poza tym nie ma ciała, żadnych anonsów w gazetach w sprawie dokonanej zbrodni...jedynie niezawodna Jane Marple wierzy swojej przyjaciółce i postanawia rozwikłać zagadkę tej nietypowej sprawy.

Wartka akcja, dużo zwrotów w trakcie śledztwa, nie sposób odłożyć tej książki, mimo, że nie pałam sympatią do detektyw z St. Mary Mead.

Kolejny powrót do mojej ulubionej pisarki kryminałów. Nie jestem obiektywna, jeżeli chodzi o Agathe Christie, bo jej książki towarzysza mi od liceum i bardzo często do nich wracam.
Starsza Pani jest świadkiem morderstwa w pociągu, ale nikt nie wierzy w tę historię, bo staruszki często lubią zmyślać, poza tym nie ma ciała, żadnych anonsów w gazetach w sprawie dokonanej...

Czytałam tę powieść dawno temu, a nowa wersja filmu, pchnęła mnie do odświeżenia sobie tej historii i choć tytułowy znachor już zawsze będzie miał twarz Jerzego Binczyckiego, to wierzę, że Leszek Lichota tę rolę udźwignie.

Któż nie kojarzy losów swiatowej sławy chirurga Rafała Wilczura, który poświęcony pracy i swoim pacjentom, zostaje porzucony przez ukochaną żonę oraz traci pamięć. Jedyne, czego jest pewien, jedyne, co pamieta, to jak leczyć ludzi, jak im pomagać, ale tym razem, zamiast uzdrawiać bogatych trafia pod ubogie strzechy.

Piękna, sentymentalna opowieść, w której człowiek, dobro, praca to wartości nadrzędne.
Dla niektórych będzie to pewnie książka archaiczna, która się zestarzała, ale dla mnie ma ona niebywały urok.

Czytałam tę powieść dawno temu, a nowa wersja filmu, pchnęła mnie do odświeżenia sobie tej historii i choć tytułowy znachor już zawsze będzie miał twarz Jerzego Binczyckiego, to wierzę, że Leszek Lichota tę rolę udźwignie.

Któż nie kojarzy losów swiatowej sławy chirurga Rafała Wilczura, który poświęcony pracy i swoim pacjentom, zostaje porzucony przez ukochaną żonę oraz...

To mój drugi reportaż Anny Bikont. Po lekturze "My z Jedwabnego" miałam problemy ze snem, dlugo nie mogłam dojść do siebie.
Nie jest to aż tak przeszywający obraz, jak historie z Jedwabnego, niemniej tragizm ludzkich losów porusza i szokuje.
Autorka przedstawia powojenne koleje życia żydowskich dzieci, do wielu z nich udaje jej dotrzeć, po upływie szmatu czasu i dzięki pomocy różnych ludzi oraz organizacji, bo nie wszyscy mają ochotę na rozmowę z dziennikarką, tymbardziej z Polski...
Życie napisało różne scenariusze dla najbardziej niewinnych ofiar wojny. Część z nich udało się odzyskać / wykupić (a czesto porwać) czy to z domów dziecka, zakonów, czy od polskich rodzin i zwrócić narodowi żydowskiemu, część została zasymilowana i nie chciała słyszeć o swoich żydowskich korzeniach, nie chciala wrócić do prawdziwych krewnych.
Żydowskie dzieci były nierzadko spadkobiercami sporych majątków, ziemi, kamienic, stąd tymczasowi opiekunowie nie chcieli się ich pozbywać lub żądali horrendalnych sum za ich oddanie.
Części losów dzieci nie udało się ustalić.

Ten reportaż doskonale obrazuje, że trauma Żydów nie kończyła się wraz z finalizacją działań wojennych. Najmłodsi pozostawieni przez rodziców u znajomych, sąsiadów, lub obcych, by mogły przeżyć wojnę, uczyły się funkcjonować w nowej rzeczywistości, tylko po to, by ponownie zostać ograbionym z tożsamości, z tego co znane i już zaakceptowane. Niektórzy do dziś nie wiedzieli, że w ich żyłach płynie żydowska krew.

To psychiczne okaleczenie przechodzi z pokolenia na pokolenie i trwa do teraz.

To mój drugi reportaż Anny Bikont. Po lekturze "My z Jedwabnego" miałam problemy ze snem, dlugo nie mogłam dojść do siebie.
Nie jest to aż tak przeszywający obraz, jak historie z Jedwabnego, niemniej tragizm ludzkich losów porusza i szokuje.
Autorka przedstawia powojenne koleje życia żydowskich dzieci, do wielu z nich udaje jej dotrzeć, po upływie szmatu czasu i dzięki...

Bardzo mocny reportaż. Trudno o nim napisać parę słów, bo wstrząsnął mną do głębi.
Autor pokazuje, że historia nigdy nie jest czarno - biała, wszystkie narody mają zapisane na jej kartach i dobre, i złe uczynki, jednak należy rozliczyć sie z przeszłością, by budować przyszłość na zdrowych fundamentach.

Bardzo mocny reportaż. Trudno o nim napisać parę słów, bo wstrząsnął mną do głębi.
Autor pokazuje, że historia nigdy nie jest czarno - biała, wszystkie narody mają zapisane na jej kartach i dobre, i złe uczynki, jednak należy rozliczyć sie z przeszłością, by budować przyszłość na zdrowych fundamentach.