Jest w tej książce kilka pełnokrwistych postaci (i dla nich wszedłem w lekturę kolejnego tomu),ale niestety większość to atrapy z tektury i gipsu. Autor poszerza uniwersum o kolejne warstwy i dzieje się to ze szkodą dla spójności opowieści. Jeśli w każdej chwili może nastąpić radykalny zwrot akcji wynikający z wprowadzenia kolejnej decydującej o losach świata siły, to po prostu taki świat przestaje być intrygujący. Nie ma tu kosmitów (jeszcze? kolejne tomy zapewne w drodze),ale już chyba tylko ich - cała reszta standardowych motywów już została skonsumowana. Po prostu autor przedobrzył.

Jest w tej książce kilka pełnokrwistych postaci (i dla nich wszedłem w lekturę kolejnego tomu),ale niestety większość to atrapy z tektury i gipsu. Autor poszerza uniwersum o kolejne warstwy i dzieje się to ze szkodą dla spójności opowieści. Jeśli w każdej chwili może nastąpić radykalny zwrot akcji wynikający z wprowadzenia kolejnej decydującej o losach świata siły, to po...

Audiobook i męczyłem go po kawałku przez parę dni😔
Filip Kosior wkurzał mnie przy tym odsłuchu strasznie, aż mi normalnie dymiło pod czaszką i musiałem przerywać.
Nie chcę dużo ujmować Wegnerowi za tą książkę, ponieważ poprzednie części mi się podobały a lektor? Cóż zawsze można wybrać ebook ale ostatnio nie po drodze mi z czytaniem, wolę zdecydowanie słuchać także padłem ofiarą swojego wyboru.
Mimo to polecam ten cykl bo jest wart uwagi i przeczytania, Wegner pisze naprawdę świetnie a o tym audiobooku wolał bym szybko zapomnieć, uff......

Audiobook i męczyłem go po kawałku przez parę dni😔
Filip Kosior wkurzał mnie przy tym odsłuchu strasznie, aż mi normalnie dymiło pod czaszką i musiałem przerywać.
Nie chcę dużo ujmować Wegnerowi za tą książkę, ponieważ poprzednie części mi się podobały a lektor? Cóż zawsze można wybrać ebook ale ostatnio nie po drodze mi z czytaniem, wolę zdecydowanie słuchać także padłem...

Rewelacyjny cykl. Dużo zdrowia Panie Robercie. Cieszę się że już czuje się Pan lepiej. Nie mogę doczekać się kolejnych tomów. Proszę tylko o to, żeby nie przekombinować fabuły :-) . Zdarzyło mi się już czytać sagi w których autor tak skomplikował fabułę że odnosiłem wrażenie że nawet on już nie ogarniał: kto, co i dlaczego robił w jego książkach. :-)

Rewelacyjny cykl. Dużo zdrowia Panie Robercie. Cieszę się że już czuje się Pan lepiej. Nie mogę doczekać się kolejnych tomów. Proszę tylko o to, żeby nie przekombinować fabuły :-) . Zdarzyło mi się już czytać sagi w których autor tak skomplikował fabułę że odnosiłem wrażenie że nawet on już nie ogarniał: kto, co i dlaczego robił w jego książkach. :-)

Z cyklu "Opowieści z Mekhańskiego pogranicza", oczywiście z dotychczas napisany pozostał mi do przeczytania, ostatni piąty tom cyklu zatytułowany "Każde martwe marzenie". Oczywiście, podobnie jak w przypadku poprzednich tomów autorem jest Robert M. Wegner. I nie jest żadnym odkryciem, że książka jest bardzo ciekawa. W przypadku cykli kilkutomowych wcale pewne nie jest, że wszystkie tomy będą na tyle solidne, że utrzymają przyzwoity poziom, tu obaw nie ma. Jest dobrze.

W książce jak zwykle sporo się dzieje, nie tylko na rubieżach imperium, jak sugeruje tytuł chociażby, ale też zarówno czytelnik, jak i Mekhańczycy z książki, przekonują się, że nie ma tak dobrze, że jak jest jakiś rwetes na pograniczach, nie ma to wpływu na całość państwa, a nawet na to co się dzieje w stolicy. Imperator i doradcy, czyli po prostu rząd, mają głowę zaprzątniętą wozakami i innymi zagrożeniami z bliskiej i dalszej zagranicy. Zresztą, o ile sobie przypominam, pojawia się po raz pierwszy sam cesarz w książce. Pewnie chodzi o to, że dotychczas władze prowincji jakoś radziły sobie z problemami, a teraz czas przyszedł czas, żeby góra sprawami się zajęła.

Ważnym problemem dla cesarstwa Mekhańskiego jest np powstanie niewolników w południowych prowincjach. Nie trudno się domyślić, że tak jak w historii, kiedy to rebelię niewolników wywował gladiator Spartakus, problem nie był tylko lokalny, ale o dziwo zagrożony był nawet sam Rzym. I żeby się uporać z tym problemem wysiłek sródziemnomorskiego mocartwa był znaczny. Tu w książce jest dokładnie tak samo. Problem walki niewolników o swoje prawa uderza w interesy Mekhamu i sprawa jest poważna. W sam wir wojny trafił główny bohater Genno Laskolnik. Dzieje się i leje się sporo krwii.

Nie mam wątpliwości, że interesująca jest ta podróż literacka do Mekhamu i jego rubieży. Jest ciekawa koncepcja, sporo tu wojen, opisów batalistyki. Kreacje bohaterów i różnych motywów fantastycznych są bardzo ciekawe. Ta książka, jak i cały cykl, jest świetna. Polecam.

Z cyklu "Opowieści z Mekhańskiego pogranicza", oczywiście z dotychczas napisany pozostał mi do przeczytania, ostatni piąty tom cyklu zatytułowany "Każde martwe marzenie". Oczywiście, podobnie jak w przypadku poprzednich tomów autorem jest Robert M. Wegner. I nie jest żadnym odkryciem, że książka jest bardzo ciekawa. W przypadku cykli kilkutomowych wcale pewne nie jest, że...

Przy piątym tomie jakiejś sagi zostają zazwyczaj już tylko najbardziej zaangażowani i nie dziwię się, że "Każde martwe marzenie" ma na LC tak wysoką ocenę. To wielka gratka dla tych, którzy związali się emocjonalnie z serią. Wreszcie spinają się w jedno wątki plecione w poprzednich tomach, wreszcie czytelnik dowiaduje się, na co były te wszystkie opisy bitew i szpiegowskich intryg.

Sam nie jestem dużym fanem twistu fabularnego, który zaproponował autor, ale nie sposób odmówić mu projektowania swojego świata z ogromnym rozmachem. Ostatni akt to taki rollercoster emocji, że już kompletnie nie wiedziałem, komu chcę kibicować. To bardzo dobry objaw.

Teraz największy problem jest taki, że na kolejny tom trzeba czekać.

Przy piątym tomie jakiejś sagi zostają zazwyczaj już tylko najbardziej zaangażowani i nie dziwię się, że "Każde martwe marzenie" ma na LC tak wysoką ocenę. To wielka gratka dla tych, którzy związali się emocjonalnie z serią. Wreszcie spinają się w jedno wątki plecione w poprzednich tomach, wreszcie czytelnik dowiaduje się, na co były te wszystkie opisy bitew i szpiegowskich...

2/5 tego tomu i mam dość - przysnąłem ze trzy razy, a czytałem na raty. Wszelkie uwagi zamieszczałem pod poprzednimi tomami. Zanudziłem się na tyle, że z obojętnością mogę porzucić Meekhan i nie oglądać się za siebie. Jacy tu wszyscy "tfardzi", a jacy przy tym płytcy i niewiarygodni, czy mówiąc wprost: papierowo sztuczni. Tępe jak pojedynek na pistolety dwóch "dżentelmenów", z powodu krytycznej uwagi. Wypadałoby poobniżać wystawione wcześniejszym częściom oceny, bo zawyżyły je moje nadzieje i własna wyobraźnia... ale tak mi Meekhan totalnie wisi...

2/5 tego tomu i mam dość - przysnąłem ze trzy razy, a czytałem na raty. Wszelkie uwagi zamieszczałem pod poprzednimi tomami. Zanudziłem się na tyle, że z obojętnością mogę porzucić Meekhan i nie oglądać się za siebie. Jacy tu wszyscy "tfardzi", a jacy przy tym płytcy i niewiarygodni, czy mówiąc wprost: papierowo sztuczni. Tępe jak pojedynek na pistolety dwóch...

Świetnie się czyta, naprawdę jestem pod wrażeniem, że tak dobrze jest to napisane. Natomiast nie lubię rwanej akcji a tutaj co rozdział, to inny z trzech czy czterech wątków a jeżeli chcę pełną fabułę, to biorę co czwarty rozdział i mam kompletną opowieść - irytuje mnie taki styl.
Niezbyt mi się też podoba zakończenie, które chyba jednak stanowi zbyt karkołomny zwrot w stosunku do tego, co w Meekhan działo się do tej pory.

Świetnie się czyta, naprawdę jestem pod wrażeniem, że tak dobrze jest to napisane. Natomiast nie lubię rwanej akcji a tutaj co rozdział, to inny z trzech czy czterech wątków a jeżeli chcę pełną fabułę, to biorę co czwarty rozdział i mam kompletną opowieść - irytuje mnie taki styl.
Niezbyt mi się też podoba zakończenie, które chyba jednak stanowi zbyt karkołomny zwrot w...

Po delikatnie słabszym i męczącym tomie tutaj wyraźne odbicie, książkę charakteryzuje zdrowy balans objętości poszczególnych rozdziałów i poza kilkoma akapitami, które chętnie bym wyrzucił, czytało się świetnie. Pan Robert po raz kolejny pokazał klasę dostosowując narrację do aktualnych potrzeb - wprowadzając na scenę postacie włodarzy imperium Mekhańskiego oraz rozwijając wątek zagrożenia z Mroku i perturbacji w boskim panteonie, udało mu się płynnie przejść przez pierwsze pierwsze rozdziały, gdzie akcja dopiero nabierała tempa, oraz scalić słabo lub w ogóle do tej pory ze sobą niepowiązane historie wszystkich głównych bohaterów w kompletną, imponującą całość.

Zakończenie to na tym etapie chyba najważniejsze kilkadziesiąt stron z punktu widzenia całego cyklu. Wypełnia luki w pojmowaniu świata i daje odpowiedzi na pytania z dosłownie pierwszych tomów cyklu, których osobiście nie spodziewałem się już poznać i uznałem, że czegoś wcześniej nie wychwyciłem. Końcówka to również świetny punkt wyjścia pod ambitną, wielotomową kontynuację, którą ja jeszcze po 600 stronach tej części wyobrażałem sobie zupełnie inaczej.

Po delikatnie słabszym i męczącym tomie tutaj wyraźne odbicie, książkę charakteryzuje zdrowy balans objętości poszczególnych rozdziałów i poza kilkoma akapitami, które chętnie bym wyrzucił, czytało się świetnie. Pan Robert po raz kolejny pokazał klasę dostosowując narrację do aktualnych potrzeb - wprowadzając na scenę postacie włodarzy imperium Mekhańskiego oraz rozwijając...

Czasem trochę jak Pan Tadeusz ze swoimi opisami przyrody,ale podróż chce się kontynuować... Więc czekamy.

Czasem trochę jak Pan Tadeusz ze swoimi opisami przyrody,ale podróż chce się kontynuować... Więc czekamy.

O ile poprzednie książki z serii są rewelacyjne, to ta jest wybitna, z otwartą buzią się ją czyta :) eh.... takie serie powinno się zaczynać jak już są skończone, bo oczekiwanie na następną książkę jest zawsze za długie.

O ile poprzednie książki z serii są rewelacyjne, to ta jest wybitna, z otwartą buzią się ją czyta :) eh.... takie serie powinno się zaczynać jak już są skończone, bo oczekiwanie na następną książkę jest zawsze za długie.