Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak do trójkąta trzeba trzech boków, tak czasem i w tańcu może dojść do odbijanego. Nawet jeśli mówi się, że do tanga trzeba dwojga.

Rodzina Averych nie różni się od innych. Ona – kura domowa, on – terapeuta. Mają wspaniałą córeczkę, dom i stalkerkę. Tak, typowa Amerykańska rodzina. I niby wszystko wydaje się być na pierwszy rzut oka nienaganne, to tak nie jest. Każda historia ma gdzieś początek.

Jak wspomniałam, Jolene i Darius w komplecie do córeczki i domu dostali stalkerkę. W sumie nie tak od razu. To nie jest jak promocja - załóż rodzinę i kup dom, a prześladowczynię dołożymy ci w gratisie. Trzeba gdzieś w tym szaleństwie znaleźć nitkę i zacząć formować kłębek.

Fig Coxbury oprócz dziwnego imienia ma typowe amerykańskie marzenie – chce mieć piękny dom, seksownego męża i uroczą córeczkę. Zamiast tego ma tylko George'a, który według niej jest wszystkiemu winien. Jednak zauważa ją. Swoją Złą Mamę. Złą Mamę, która ma jej córeczkę. Ona była zła. Tak samo jak tamte kelnerki. Jak można tak się zachowywać? Jednak ona miała to, co Fig pragnęła. A najłatwiej to zdobyć będąc taką jak ona. Być jej lepszą wersją.

Darius Avery jako terapeuta dostrzega to, czego Jolene nie widzi. Ta sama fryzura. Nawet nawyki podobne, a czasem i trzeba przyznać - próba bycia lepszą. Jolene mówi, że jej ciasto jest słabe? No to Fig pokaże, że dobrze gotuje. Kroki w aplikacji, które policzono Jolene to jakiś kosmos? Spokojnie jak na wojnie, Fig wyjdzie wieczorem i przebiegnie kilka kółek, aby dorównać sąsiadce.

Według Jolene Avery to jej własny mąż wariuje z tą całą obsesją na punkcie obsesji wobec Fig. No co ta kobieta mu zrobiła takiego. Że ramki używa takie same na Instagramie to już coś złego? Albo to, że poszła do fryzjera czy dentysty tam gdzie ona. Ewentualnie chce mieć jej życie, a nie takie jak ona? Po prostu jej, Jolene, się w życiu poszczęściło i nawet anonimowo może książki wydawać.

Ci, którzy patrzą z zewnątrz mogą stwierdzić, że Jolene i Darius stanowią wzór do naśladowania dla Fig. Ale to tylko z pozoru. Bo przecież każdy zna granice tego, jak mocno można inspirować się otoczeniem? O ile można niektóre zachowania określić jako inspirację.

Na początek muszę stwierdzić, że tylna okładka książki obiecywała mi, że dostanę thriller psychologiczny. Owszem, ciekawe postacie, których myśli i patrzenie na tę sytuację, które wciągnęły mnie na tyle, że wciągnęłam książkę w cztery dni (przeliczę od razu na wykłady - trzy)... Tak, około pięciu godzin - na tyle zajęła mnie książka, aby potem ze spoilerami omówić ją ze znajomą z roku, która widząc co czytam, także postanowiła zapoznać się z całością. Jednak nigdzie nie widziałam tego obiecanego thrilleru, nie wiem, może gdzieś go zgubiłam, albo mój niski próg strachu i przerażenia stwierdził, że nie mogę tego kwalifikować jako coś, co mnie przeraża. Jedno z tej rozmowy mogę wyciągnąć i wam zdradzić - szczęśliwie nikt nie jest w tej historii idealny, co ta książka to podkreśla. No dobrze, jedna osoba tej całej chorej sytuacji jest idealna, ale są ku temu powody, które po lekturze raczej nie zdziwią. W sensie idealna na tle głównych bohaterów. Czy też w sumie narratorów. Bo taką rolę też pełnią Fig, Jolene i Darius.

Nadal przytrzymam się okładki, tym razem przód. Pada pytanie - Jak daleko się posuniesz, aby zawładnąć czyimś życiem? Po lekturze doszłam do wniosku, że to może zależeć od tego, jak postawimy sobie granicę tego, jak bardzo mamy prawo naśladować czyjeś życie. A w czasach dzisiejszych scrollując Pinteresta chcemy mieć pomieszczenia lub notatki bardziej niż idealne. Jednak autorka pokazuje nam, że za tą idealnością mogą się kryć nie tyle co osobiste intencje co fakt, że pokazujemy część naszego życia. Szczególnie scena ze zdjęciem na Instagramie Jolene, które wrzucił Darius albo komunikaty Jolene na grupie. Przecież Fig może odtworzyć scenerię albo być lepszą wersją siebie. Lub Złej mamy.

Zainteresowało mnie to, dlaczego Fig zainteresowała się akurat Jolene i jej rodziną. Czy to dlatego, że z pozoru widziała ją jako kobietę, która ma to, co ona chce? Czy zachowania stalkerki wobec stalkowanej mogłyby się przenieść równie silnie na inną rodzinę? Nadal nad tym myślę, jednak autorka nie daje na tyle zadawalającej mnie odpowiedzi. Szczególnie że koniec może całkowicie zszokować. Spokoju mi też nie dawał mąż Fig. Obwiniała go o całe zło jej życia, tylko że jak poznajemy Averych i ich przyjaciół to George nadal jawi się jako czarny charakter wśród szarych kapeluszy tej historii. Jednak tak jak mówię - ostatnie strony mogą zmienić wszystko. Łącznie z oceną zachowań bohaterów i tego, jakie żywimy wobec nich odczucia.

To moje pierwsze spotkanie z Tarryn Fisher. Dotąd nie chciałam mieć z nią nic wspólnego z błahego powodu - Never Never pisane razem z Coleen Hoover, którą znam niestety z Hopeless i Losing Hope. Bałam się, że to ten poziom pisania, kiedy się zastanawiasz co robisz ze swoim życiem. Oczywiście, pytanie pozostaje od lektury Bad mommy, jednak w innym kontekście, a mianowicie zawładnięcia życiem i przekraczaniem pewnych granic akceptowalnych przez społeczeństwo. Bo i to się tu pojawia. Główny temat przemyśleń, jaki mi towarzyszy od skończenia tej książce to właśnie to, kiedy kończy się po prostu podobieństwo a gdzie zaczyna się ślepa obsesja.

Komu poleciłabym książkę? Komuś, kto szuka czegoś, co czyta się szybko i tkwi pamięci dość długo. Oraz wbrew pozorom dla tych, którzy szukają tego thrillera, ponieważ jak napisałam - ja go tu nie widzę, a na pewno mam inne postrzeganie tego, co sprawia, że włosy stoją mi dęba ze strachu. Ewentualnie bardziej się skupiłam na bardzo dobrze ukazanej strony psychologicznej postaci i patrzenie na to, że da się wykreować postacie, które nie są z nazwy szurnięte czy psychiczne takie a nie inne faktycznie są.

Jak do trójkąta trzeba trzech boków, tak czasem i w tańcu może dojść do odbijanego. Nawet jeśli mówi się, że do tanga trzeba dwojga.

Rodzina Averych nie różni się od innych. Ona – kura domowa, on – terapeuta. Mają wspaniałą córeczkę, dom i stalkerkę. Tak, typowa Amerykańska rodzina. I niby wszystko wydaje się być na pierwszy rzut oka nienaganne, to tak nie jest. Każda...