Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cieszę się, że przeczytałam tę książkę, jako że wzbudziła we mnie niemało refleksji i doprowadziła do ciekawych rozważań na temat literatury w ogóle. W związku z tym oceniam, że warto było ją przeczytać, choć prawdopodobnie nie będę już do niej wracać. Zapraszam do przeczytania kilku moich przemyśleń.

Czy Buddy był szczery w swoim wyznaniu w liście do ojca, że go kocha?

Moim zdaniem nie. Prędzej mogłoby to być wyznanie z litości, podyktowane dziecięcą wrażliwością i empatią wobec nieszczęśliwego ojca. Dzieci będą skłonne do czynienia dobra i do ulżenia komuś w cierpieniu, jeśli tylko będą miały taką możliwość.

Jednocześnie Buddy, będąc dzieckiem, mógł pomylić uczucie miłości ze swoją przemożną chęcią posiadania bliskiej relacji z rodzicem. Być może z racji młodego wieku nie był jeszcze w stanie dobrze rozumieć, czym jest miłość; wiedział jedynie, że bardzo chce kochać swojego ojca, jak również czuł do niego faktyczny sentyment (nawet po latach wspominał, że ojciec przechowywał jego list w swym sejfie - gdyby nie miało to dla niego żadnego znaczenia, z pewnością by o tym nie napisał).

Białe kłamstwa

Historia pełna jest ukrytych kłamstw i kłamstewek. Poza niewinną wiarą w świętego Mikołaja możemy doszukać się fałszywej miłości - między ojcem i jego podstarzałymi partnerkami, między matką a jej kolejnymi sponsorami, jak również między ojcem a synem. Jedynym mianownikiem łączącym te osoby są pieniądze, a materializm odgrywa w ich relacjach nadrzędną rolę.

Istnieje pewien paralelizm między "miłością" ojca i syna a wiarą w Świętego Mikołaja. Obie są wyrazem niedojrzałości, chęci trwania w iluzji, strachu przed konfrontacją z rzeczywistością, jak również w gruncie rzeczy są one bardzo niewinnymi kłamstwami. Ostatecznie nikomu krzywdy nie sprawia wiara w Świętego Mikołaja oraz znacznie wygodniejsze i bezpieczniejsze jest udawanie, że ojca i syna łączy prawdziwa ciepła więź. Co ciekawe, kryzys wiary w oba te założenia ma miejsce niemal w tym samym momencie, a zostaje zażegnany dzięki Sook. "Oczywiście, że jest Święty Mikołaj. Tyle że nikt w pojedynkę nie byłby w stanie dokonać wszystkiego, czego on musi dokonać. Dlatego Pan rozdzielił to zadanie między nas wszystkich. I wszyscy jesteśmy Świętymi Mikołajami. Ja. Ty. Nawet twój kuzyn Billy Bob." Objaśnienie niani przywraca poczucie bezpieczeństwa i wiarę w stary porządek rzeczy, a także nadaje jej nową, nieco dojrzalszą, formę. Dlatego też nie tylko Buddy zasypia spokojnie tej nocy, uspokojony odnośnie istnienia Świętego Mikołaja, ale i zostaje zainspirowany do wysłania listu ojcu, w którym czyni mu wyznanie miłości.

Niepełnosprawność Sook ukryta pomiędzy wierszami

W tekście ani razu nie pada dosłowne potwierdzenie, że stara niania bohatera jest niepełnosprawna. Za to możemy znaleźć wiele wskazówek przemawiających za tą interpretacją. Są nimi np. zdania mówiące o jej zdziecinnieniu czy o ramionach wykręconych pod wpływem jakiejś choroby. Krewni w pewnym momencie zwracają się do niej słowami: "Czyś ty zwariowała do reszty?", co sugeruje, że w ich oczach już wcześniej nie była przy pełni władz umysłowych. Choć była w stanie wykonywać większość prac w kuchni, to jednak pozostawała do pewnego stopnia niesamodzielna i dziecinna, np. nigdy nie oddaliła się więcej niż pięć mil od domu, nigdy nie wybrała się do kina, a samo puszczanie latawców cieszyło ją jak dziecko. Być może była ofiarą jakiejś traumy, gdyż w tekście pada aluzja do jakiegoś bolesnego wspomnienia związanym z innym Buddym, po którym został tak przezwany główny bohater, a który miał być niezwykle istotną osobą w życiu Sook. Nawiasem mówiąc podobny motyw, tj. nazywanie kogoś imieniem osoby, która niegdyś była dla nas bardzo ważna, pojawia się również w
"Śniadaniu u Tiffany'ego" Capote'a.

Smutek

Książkę oceniam jako niezwykle nostalgiczną i melancholijną. Nie budziła ona we mnie ciepła, raczej przypominała mi nowele pozytywistyczne z uwagi na nędzę, w jakiej żyli bohaterowie - Buddy i Sook. Szczególnie była ona widoczna w drugim opowiadaniu. Owszem, scenografia amerykańskiej wsi może nieco przypominać opowieść Harper Lee "Zabić drozda" lub Twainowskiego "Tomka Sawyera", jednak u Capote'a wszystko to jest podszyte smutkiem i nostalgią, której brakuje ostatecznej puenty, jakiegoś rozwiązania pozostawionego dla Czytelnika, który być może identyfikuje się i zmaga z tymi emocjami. I być może dlatego "Zabić drozda" ostatecznie wygrało wyścig nieśmiertelności z dziełami Capote'a - ono te rozwiązania dostarcza. U Capote'a natomiast jest dzielenie się emocjami, wręcz autoterapia autora (jako że opowiadania są bazowane na jego autobiografii), odreagowywanie swoich uczuć - co samo w sobie też nie jest złe. Istnieje jednak przy takim zabiegu ryzyko fetyszyzowania smutku. Taki natomiast ma to do siebie, że występuje jako trend i później przemija. Tak przeminęła wielka sława Capote'a, tak w naszych czasach przeminęła Lana Del Rey i cały inspirowany jej estetyką internetowy trend sad girl ("I'm pretty when I cry").

Cieszę się, że przeczytałam tę książkę, jako że wzbudziła we mnie niemało refleksji i doprowadziła do ciekawych rozważań na temat literatury w ogóle. W związku z tym oceniam, że warto było ją przeczytać, choć prawdopodobnie nie będę już do niej wracać. Zapraszam do przeczytania kilku moich przemyśleń.

Czy Buddy był szczery w swoim wyznaniu w liście do ojca, że go...

Powieść w klimacie "Spotkania nad morzem". Chętnie widziałabym ją w kanonie lektur. Idealnie nadaje się dla młodszych czytelników w wieku szkoły podstawowej, prowokuje do pytań, wzbudza zainteresowanie historią. Opowieść zawarta w tomie stanowi spójną jednostkową całość, dlatego można bez problemu czytać w oderwaniu od reszty sagi i nie odnosi się wrażenia oderwania wątków.

Powieść w klimacie "Spotkania nad morzem". Chętnie widziałabym ją w kanonie lektur. Idealnie nadaje się dla młodszych czytelników w wieku szkoły podstawowej, prowokuje do pytań, wzbudza zainteresowanie historią. Opowieść zawarta w tomie stanowi spójną jednostkową całość, dlatego można bez problemu czytać w oderwaniu od reszty sagi i nie odnosi się wrażenia oderwania...

Niech nie zwiedzie was tytuł. Książka jest opowieścią przede wszystkim o fikcyjnym bohaterze Martinie Sproale, a nie o Hemingwayu. Posiada predyspozycje na mądrą historię o poszukiwaniu męskości, z głównym bohaterem obierającym za ideał mężczyzny Ernesta Hemingwaya, zamiast przedwcześnie zmarłego ojca. Jeśli natomiast chodzi o przemyconą wiedzę o Hemingwayu, to nie można liczyć na zbyt wiele, Czytelnik może potraktować lekturę "Krzesła" najwyżej jako źródło ciekawostek o tym pisarzu.
Miły dodatek stanowi absurdalne, chwilami wręcz "pratchettowskie" poczucie humoru.
Mimo wszystko niestety książka jest bardzo nierówna - raz budziła mój zachwyt i szczery śmiech, bym za chwilę miała ochotę ją wyrzucić przez okno. Zakończenie mogło być bardzo mądre, ale mnie rozczarowało.

Niech nie zwiedzie was tytuł. Książka jest opowieścią przede wszystkim o fikcyjnym bohaterze Martinie Sproale, a nie o Hemingwayu. Posiada predyspozycje na mądrą historię o poszukiwaniu męskości, z głównym bohaterem obierającym za ideał mężczyzny Ernesta Hemingwaya, zamiast przedwcześnie zmarłego ojca. Jeśli natomiast chodzi o przemyconą wiedzę o Hemingwayu, to nie można...