Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Będę milczeć" to zdecydowanie książka, o której nie zapomnimy jeszcze długo po jej przeczytaniu. Jest niesamowicie wciągająca, niejednokrotnie wywołuje na twarzy uśmiech, do tego łączy moje dwa ulubione gatunki, czyli romans z sensacją.

Narracja w tej książce jest prowadzona przez Emily i momentami brakowało mi perspektywy Nate'a. Po prostu zżerała mnie ciekawość, co siedzi w tej pięknej głowie. Jednak zdaję sobie sprawę z tego, że wtedy nie byłby owiany tą tajemniczością, która ostatecznie dodawała mu i całej historii uroku i pazurów.

Autorka świetnie operuje słowem, wprowadza czytelnika w ciągły stan niepewności, do tego stworzyła interesującą, wartką i pełną tajemnic fabułę, dzięki czemu od książki nie sposób się oderwać i mimo że jest to niezły grubasek, czyta się ją z prędkością światła. Oczywiście były momenty, gdzie głównie zachowanie Emily doprowadzało mnie do szału, ale po za tym bohaterowie również zostali świetnie wykreowani i naprawdę ich polubiłam. Czuć pomiędzy nimi chemię, ich dialogi są ciekawe i błyskotliwe, a erotyczne sceny, których jest co prawda niewiele, bardzo dobre.

Zakończenie jest... zaskakujące. Z jednej strony rozdzierające serce, z drugiej kojące, dające nadzieję. Dowiedziałam się od autorki, że miała to być powieść jednotomowa, ale wierzę że Pani Maja zlituje się nad swoimi ukochanymi czytelnikami i po raz kolejny zaserwuje nam niezły rollercoaster emocji, z bohaterami tej pięknej, przejmującej historii.

Kochani, jeśli mieliście jakieś wątpliwości co do tego tytułu, to mam nadzieję, ze skutecznie Wam je rozwiałam. Książka jest naprawdę świetna i gorąco ją Wam polecam.

"Będę milczeć" to zdecydowanie książka, o której nie zapomnimy jeszcze długo po jej przeczytaniu. Jest niesamowicie wciągająca, niejednokrotnie wywołuje na twarzy uśmiech, do tego łączy moje dwa ulubione gatunki, czyli romans z sensacją.

Narracja w tej książce jest prowadzona przez Emily i momentami brakowało mi perspektywy Nate'a. Po prostu zżerała mnie ciekawość, co...

Po przeczytaniu „Będę milczeć” po prostu nie wyobrażałam sobie nie sięgnąć po najnowszą książkę autorki. I choć „Twoimi oczami” dla mnie osobiście jest pozycją nieco słabszą niż wspomniany wcześniej tytuł, to i tak absolutnie nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Wiem też, że w przyszłości na pewno nadrobię wszystkie pozostałe tytuły Pani Mai, oraz z przyjemnością sięgnę po te, które mam nadzieję regularnie będą spod jej pióra wychodziły.

Mimo kilku denerwujących niuansów, głównie dotyczących charakteru i zachowania głównej bohaterki, książkę czytało mi się naprawdę dobrze. Choć nie chciałabym, żebyście zrozumieli mnie źle. To, że mnie Haley irytowała, nie oznacza wcale, że postać ta została źle wykreowana. Wręcz przeciwnie. Autorka zrobiła to bardzo dobrze, w sposób przemyślany stworzyła bohaterkę, która boryka się z wieloma kompleksami i na swój sposób próbuje z nimi walczyć. I jakby mnie nie denerwowało to, że je ma, tylko bardziej fakt, że nie potrafi się im przeciwstawić, uwierzyć w siebie i swoją wartość, przez co momentami zachowywała się po prostu nieco głupio. Miałam szczerą ochotę porządnie nią potrząsnąć i przemówić jej do rozsądku.

Po za tym akcja wciągnęła mnie od pierwszych stron. Połączenie romansu z wątkiem sensacyjnym, który co prawda był dość przewidywalny, ale mimo wszystko dodawał odrobiny dreszczyku do całej tej historii, sprawiło, że bardzo chętnie wracałam do czytania i z przyjemnością zatapiałam się w świecie wykreowanym przez autorkę.

Generalnie książka może i nie jest niczym wybitnym, niemniej jednak ja osobiście spędziłam z nią naprawdę fajny czas. Właściwie nie było dnia, bym nie przeczytała choć kilku rozdziałów, co świadczy o niej bardzo dobrze, ponieważ ja ostatnio jestem trochę na bakier z czytaniem. Także jeśli szukacie czegoś, co pozwoli Wam się na chwilę oderwać od codziennych obowiązków i trosk to ja osobiście „Twoimi oczami” z czystym sumieniem polecam. Jest to książka, która niewątpliwie Was wciągnie i dostarczy mnóstwa rozmaitych emocji.

Po przeczytaniu „Będę milczeć” po prostu nie wyobrażałam sobie nie sięgnąć po najnowszą książkę autorki. I choć „Twoimi oczami” dla mnie osobiście jest pozycją nieco słabszą niż wspomniany wcześniej tytuł, to i tak absolutnie nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Wiem też, że w przyszłości na pewno nadrobię wszystkie pozostałe tytuły Pani Mai, oraz z przyjemnością sięgnę...

"Będę żyć" to bardzo przeze mnie wyczekiwana kontynuacja "Będę milczeć". Kontynuacja, której też się okropnie obawiałam. "Będę milczeć" zakończyło się w taki sposób, że jeszcze długo po przeczytaniu tej historii nie mogłam się po niej otrząsnąć. To co się tam wydarzyło, jest po prostu niesprawiedliwe. Bałam się, że "Będę żyć" nie złagodzi bólu, jaki wywołała pierwsza część. Co nie znaczy, że nie miałam nadziei na happy end. Bardzo na niego liczyłam.

Oczywiście autorka miała inny pomysł na dalsze losy Emily niż ja, ale ostatecznie jestem jej to w stanie wybaczyć, bo naprawdę fajnie to rozegrała. Książkę czytało mi się z równie dużą przyjemnością co "Będę milczeć".

Tak jak w poprzedniej części autorka i w tej, łączy romans z wątkiem sensacyjnym, dzięki czemu ja jestem totalnie kupiona. Książka wywołuje dużo emocji, przez co naprawdę ciężko jest się od niej oderwać. I choć nadal jest mi trochę przykro, że życie Emily w pierwszej części potoczyło się w taki, a nie inny sposób, a kontynuacja trochę odbiega od moich wyobrażeń, to mimo wszystko cieszę się, że ją przeczytałam. A najbardziej jestem wdzięczna autorce, że zdecydowała się ją w ogóle napisać, bo początkowo podobno miała to być powieść jednotomowa.

Jeśli jeszcze jakimś cudem nie znacie pokręconej historii Emily, to gorąco polecam Wam nadrobić zaległości. ❤️

"Będę żyć" to bardzo przeze mnie wyczekiwana kontynuacja "Będę milczeć". Kontynuacja, której też się okropnie obawiałam. "Będę milczeć" zakończyło się w taki sposób, że jeszcze długo po przeczytaniu tej historii nie mogłam się po niej otrząsnąć. To co się tam wydarzyło, jest po prostu niesprawiedliwe. Bałam się, że "Będę żyć" nie złagodzi bólu, jaki wywołała pierwsza część....

Jako wielka fanka romansów z wątkami sensacyjnymi, mogę śmiało powiedzieć, że nie łatwo znaleźć dobry tytuł w tym gatunku. A już na pewno nie na polskim rynku, spod pióra polskiej autorki. Ale moi drodzy! Maja Drożdż jest idealnym przykładem na to że można!

"Zawierucha" to kolejna świetna pozycja spod jej pióra, która od samego początku wciąga nas w wir różnorakich emocji. Dzieje się, oj dzieje, przez co naprawdę ciężko się od tej książki oderwać.

W trakcie czytania "Zawieruchy" przeżyłam niemały szok i bałam się, jak autorka wybrnie z tej sytuacji, na szczęście nie było tak źle. 🙊

Szczerze? Z każdą kolejną książką autorki lubię ją coraz bardziej! Cieszę się, że te prawie 2 lata temu trafiłam na zapowiedź "Będę milczeć" i skontaktowałam się z panią Mają. Nie wiem czy kiedykolwiek jakaś jej pozycja przebije wspomniany przeze mnie tytuł, bo jednak mam do tej historii ogromny sentyment i moje serce zdecydowanie należy do tej dylogii. Jednak każdą książkę autorki czytam z ogromną przyjemnością. To takie moje comfort reading books. Chociaż autorka tak zawsze miesza i kombinuje, że emocje podczas czytania sięgają zenitu, ale to właśnie jest w tym wszystkim najlepsze. O tych książkach nie da się tak po prostu zapomnieć. ❤️

Jako wielka fanka romansów z wątkami sensacyjnymi, mogę śmiało powiedzieć, że nie łatwo znaleźć dobry tytuł w tym gatunku. A już na pewno nie na polskim rynku, spod pióra polskiej autorki. Ale moi drodzy! Maja Drożdż jest idealnym przykładem na to że można!

"Zawierucha" to kolejna świetna pozycja spod jej pióra, która od samego początku wciąga nas w wir różnorakich...

"Nie będzie z tego happy endu" czytało mi się po prostu rewelacyjnie. Dosłownie nie wiem kiedy przeczytałam tę książkę. Rano zaczęłam, a wieczorem okazało się, że to już koniec. Niesamowicie wkręciłam się w tę historię, chociaż początkowo podchodziłam do niej ostrożnie. Nie byłam przekonana, czy aby na pewno mi się spodoba, ale już po kilku pierwszych rozdziałach przepadłam!

Zdecydowanie jest to książka nieszablonowa, inna niż większość romansów. Mamy tu czas teraźniejszy, oraz retrospekcje sprzed kilku lat. Zazwyczaj tego nie lubię, często takie powroty do przeszłości mnie nieco nudzą, ale tutaj było zupełnie inaczej. Autorka stworzyła niezwykle ciekawą, przemyślaną i wciągającą historię, a jej styl bardzo przypadł mi do gustu. Jedyne do czego mogę się przyczepić, to do tego, że zabrakło mi tu takich konkretnych, pikantniejszych scen pomiędzy bohaterami, bo tak na prawdę na próżno tu takich szukać. Przez to czuję może lekki niedosyt, ale absolutnie nie chcę się czepiać, bo generalnie, tak jak wspomniałam już na początku, "Nie będzie z tego happy endu" wciągnęło mnie totalnie i wypluło dopiero na sam koniec.


Polecam!

"Nie będzie z tego happy endu" czytało mi się po prostu rewelacyjnie. Dosłownie nie wiem kiedy przeczytałam tę książkę. Rano zaczęłam, a wieczorem okazało się, że to już koniec. Niesamowicie wkręciłam się w tę historię, chociaż początkowo podchodziłam do niej ostrożnie. Nie byłam przekonana, czy aby na pewno mi się spodoba, ale już po kilku pierwszych rozdziałach...

Lubię książki Alicji Sinickiej, jedne bardziej, drugie mniej, ale póki co nie trafiłam jeszcze na taką, która nie podobałaby mi się wcale. Przepadam za stylem autorki, dobrze czyta mi się jej historie, są wciągające, zagmatwane, ale przy tym lekkie. Jakkolwiek to brzmi. Po prostu lubię sięgać po jej twórczość i robię to bez większego zastanowienia.

Gdy odnalazłam wśród zapowiedzi "Karnawał" od razu wrzuciłam go sobie na wirtualną półkę. I po przeczytaniu stwierdzam, że jest to zdecydowanie jedna z najlepszych książek autorki.

"Karnawał" niesamowicie mnie wciągnął, dzieje się tu sporo aż do samego końca, a rozwiązanie sprawy jest tak nieoczywiste, zaskakujące, wręcz szokujące, że nie ma absolutnie mowy o jakiejkolwiek nudzie podczas czytania. Także jeśli lubicie twórczość Alicji Sinickiej, albo chcielibyście dopiero zacząć przygodę z jej książkami, to myślę, że "Karnawał" jest jak najbardziej dla Was. Polecam gorąco!

Lubię książki Alicji Sinickiej, jedne bardziej, drugie mniej, ale póki co nie trafiłam jeszcze na taką, która nie podobałaby mi się wcale. Przepadam za stylem autorki, dobrze czyta mi się jej historie, są wciągające, zagmatwane, ale przy tym lekkie. Jakkolwiek to brzmi. Po prostu lubię sięgać po jej twórczość i robię to bez większego zastanowienia.

Gdy odnalazłam wśród...

Ależ cudnie bawiłam się przy tej historii!

Co prawda pierwsze kilkadziesiąt stron nie wciągnęło mnie jakoś specjalnie, ale jak już przez nie przebrnęłam to zabawa była naprawdę zacna. Książka podobała mi się do tego stopnia, że przeczytałam ją praktycznie w jeden dzień, a następnego przesłuchałam ją w formie audiobooka na legimi. Nie pytajcie... :D

Jest to zdecydowanie lekka, niezobowiązująca historia, która ma dostarczyć nam niezłej zabawy. Nie doszukiwałabym się tu jakiegoś drugiego dna, bo wtedy możecie się troszkę rozczarować. Natomiast jeśli szukacie czegoś przy czym nie raz się uśmiechniecie i ogólnie miło spędzicie wieczór to zdecydowanie polecam. Chociaż z drugiej strony na pewno znajdą się osoby, które to drugie dno odnajdą. Dla mnie jednak ta historia była czystą rozrywką i raczej z takim właśnie nastawieniem proponowałabym sięgać po "Nie pozdrawiam, Ethan".

Ależ cudnie bawiłam się przy tej historii!

Co prawda pierwsze kilkadziesiąt stron nie wciągnęło mnie jakoś specjalnie, ale jak już przez nie przebrnęłam to zabawa była naprawdę zacna. Książka podobała mi się do tego stopnia, że przeczytałam ją praktycznie w jeden dzień, a następnego przesłuchałam ją w formie audiobooka na legimi. Nie pytajcie... :D

Jest to zdecydowanie...

Dzisiaj, wreszcie udało mi się skończyć "Wołanie kukułki". Generalnie historia bardzo mi się podobała, ale przyznaję, że czytało mi się to nieco ciężko, przez ilość, moim zdaniem, zbędnych opisów. Przeczytałam nieco ponad połowę, po czym wpadłam na genialny pomysł, by sprawdzić, czy nie ma może tego tytułu na Legimi w audiobooku. BYŁ!

Postanowiłam więc spróbować w ten sposób. Okazało się, że był to absolutny strzał w dziesiątkę. W formie audiobooka ta książka bardzo zyskała w mojej ocenie. Słuchało mi się jej zdecydowanie lepiej, niż czytało, więc ściągnęłam sobie od razu 2 tom. Przy okazji dowiedziałam się, że Maciej Stuhr jest świetnym lektorem. 😃

Co do samej historii, jest ciekawa, mnie osobiście wciągnęła, ale nie jest to książka, w której dzieje się jakoś szczególnie dużo. Akcja raczej spokojnie sunie do przodu, kolejno odkrywając tropy, mi jednak totalnie to nie przeszkadzało. Jedynie te opisy...😴🤣

A zakończenie? Cóż.. zaskakujące, choć skłamałabym gdybym powiedziała, że nie brałam podobnego scenariusza pod uwagę. Za każdym jednak razem dochodziłam do wniosku, że to przecież bez sensu, ale okazało się, że sens miało. 🙂

AN.SUBIEKTYWNIE
https://www.facebook.com/angelika.jasiukajc.blog/

Dzisiaj, wreszcie udało mi się skończyć "Wołanie kukułki". Generalnie historia bardzo mi się podobała, ale przyznaję, że czytało mi się to nieco ciężko, przez ilość, moim zdaniem, zbędnych opisów. Przeczytałam nieco ponad połowę, po czym wpadłam na genialny pomysł, by sprawdzić, czy nie ma może tego tytułu na Legimi w audiobooku. BYŁ!

Postanowiłam więc spróbować w ten...

Potrzebuję drugiego tomu. Teraz. Już. Natychmiast! ❤

Jakby... ja się domyślałam, że przyczynę dziwnego zachowania Riona prawdopodobnie poznamy na końcu, ale nie spodziewałam się, że autorka zrzuci na nas taką bombę! W ostatnim zdaniu. Bez cienia jakichkolwiek wyjaśnień i szczegółów...

Sięgając po "Swallow" totalnie nie spodziewałam się tego, co otrzymałam. Jak pewnie niektórzy z Was wiedzą, bardzo lubię sięgać po twórczość nowych autorów. Lubię odkrywać, ekperymentować, testować, ale często się rozczarowuję. Zwłaszcza jeśli chodzi o twórczość rodzimych autorów, przez co, przez długi czas raczej ich omijałam. Dopiero tak naprawdę może z rok temu zaczęłam się przełamywać i dzięki temu odkryłam masę wspaniałych historii. Jedną z nich jest właśnie "Swallow". Nie wiem, jak do tego doszło, że wcześniej nawet nie słyszałam o Aleksandrze Muraszce! Zdecydowanie warto to nazwisko zapamiętać. ❤

"Swallow" mimo, że jest niezłym grubaskiem, czyta się rewelacyjnie szybko, w ogóle nie czuć tych, prawie 600 stron. Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani, dialogi między nimi są ciekawe, a historia choć trudna, jest mega wciągająca i praktycznie czyta się sama.

Ta książka jest po prostu REWELACYJNA! Oczywiście, momentami mnie cholernie denerwowała, generalnie wywoływała we mnie mnóstwo różnych emocji, ale ostatecznie wszystkie wpłynęły na pozytywny odbiór książki. POLECAM! POLECAM! POLECAM!

https://www.facebook.com/angelika.jasiukajc.blog/

Potrzebuję drugiego tomu. Teraz. Już. Natychmiast! ❤

Jakby... ja się domyślałam, że przyczynę dziwnego zachowania Riona prawdopodobnie poznamy na końcu, ale nie spodziewałam się, że autorka zrzuci na nas taką bombę! W ostatnim zdaniu. Bez cienia jakichkolwiek wyjaśnień i szczegółów...

Sięgając po "Swallow" totalnie nie spodziewałam się tego, co otrzymałam. Jak pewnie...

"Naucz mnie kochać" jest książką, która przez pierwszych kilkadziesiąt stron strasznie mnie denerwowała. Właściwie to nie książka, a zachowanie głównej bohaterki. Moja irytacja jej osobą była na tyle silna, że byłam niemal przekonana, że ostatecznie pozycja mi się nie spodoba. Dawno nie spotkałam tak pustej i egoistycznej bohaterki, jaką jest Marina de Angelis. I jakby zdaję sobie sprawę, że jest to zamierzony zabieg, że autorka chciała pokazać zmianę, jaka na przestrzeni czasu zachodzi w bohaterce, co jej się oczywiście udało, bo Marina po pewnym czasie przeistoczyła się w naprawdę sympatyczną osóbkę, jednak jak dla mnie niektóre z jej zachowań na początkowych stronach książki były zbyt wyolbrzymione. Natomiast, bardzo podoba mi się kreacja Gaela, oraz kilku postaci drugoplanowych. Gael jest zdecydowanie mężczyzną, którego z przyjemnością poznałabym poza kartami powieści.

Na szczęście po przebrnięciu tych nieszczęsnych kilkudziesięciu stron, książka zaczęła się naprawdę fajnie rozkręcać i czytanie jej, ostatecznie było ogromną przyjemnością, więc wybaczam autorce to przekoloryzowanie niektórych zachowań bohaterów i sytuacji. Także naprawdę nie zrażajcie się początkiem, bo potem jest już tylko lepiej, historia wpada na właściwe tory i uważam, że jest to niesamowicie mądra i wartościowa pozycja, po którą po prostu warto sięgnąć.

"Naucz mnie kochać" może jest historią nieco odrealnioną, ale autorka porusza w niej temat uchodźstwa, do tego w dość ostentacyjny sposób uwydatnia różnice dwóch światów, do których należą bohaterowie, przez co naprawdę zmusza czytelnika do refleksji.

Podsumowując, pomimo tego nieco trudnego do przebrnięcia początku, historia ogromnie mi się podobała, jest wciągająca, momentami bardzo poruszająca, potrafi wywołać w czytelniku naprawdę całą gamę emocji, przez złość, szok, niedowierzanie po wzruszenie i radość.

Autorka tak naprawdę do ostatniej strony trzyma nas w niepewności, co do tego jak ostatecznie potoczy się relacja Gaela i Mariny. Do tego niezwykle zgrabnie operuje słowem, przez co książkę czyta się szybko i przyjemnie, więc w przyszłości z na pewno sięgnę także po inne książki jej autorstwa.

"Naucz mnie kochać" jest książką, która przez pierwszych kilkadziesiąt stron strasznie mnie denerwowała. Właściwie to nie książka, a zachowanie głównej bohaterki. Moja irytacja jej osobą była na tyle silna, że byłam niemal przekonana, że ostatecznie pozycja mi się nie spodoba. Dawno nie spotkałam tak pustej i egoistycznej bohaterki, jaką jest Marina de Angelis. I jakby...

Autorka zgrabnie operuje słowem, ma lekkie pióro, dzięki czemu książkę czyta się błyskawicznie. Fabuła jest interesująca i bardzo wciągająca.

Co prawda liczyłam na bardziej rozwinięty wątek romatyczno- erotyczny, ponieważ pozwoliłam sobie wcześniej przeczytać kilka recenzji i sporo osób wspomniało, o wręcz przesadnym erotyzmie w tej książce.. Nie wierzcie im! :D Według mnie erotyzm na kartkach tej książki jest naprawdę znikomy. Niemniej jednak, mimo to "Szelest" bardzo mi się podobał.

Napis "KONIEC" pojawił się zdecydowanie za szybko. Byłabym przeszczęśliwa na wieść o kontynuacji historii, bo z przyjemnością poznałabym dalsze losy bohaterów.

Autorka zgrabnie operuje słowem, ma lekkie pióro, dzięki czemu książkę czyta się błyskawicznie. Fabuła jest interesująca i bardzo wciągająca.

Co prawda liczyłam na bardziej rozwinięty wątek romatyczno- erotyczny, ponieważ pozwoliłam sobie wcześniej przeczytać kilka recenzji i sporo osób wspomniało, o wręcz przesadnym erotyzmie w tej książce.. Nie wierzcie im! :D Według...

"Instynkt" to drugi tom z cyklu o Kai Danielewicz, którą poznajemy w "Likwidacji", i której niestety w tym tomie trochę mi zabrakło.

Generalnie książka mi się podobała, była fajna, ciekawa. Akcja toczy się raczej nieśpiesznie, choć momentami odrobinę chaotycznie. Brak tu jakichś wielkich zwrotów, ale historia absolutnie nie jest nudna. Choć muszę przyznać, że mi osobiście pierwszy tom podobał się nieco bardziej. Niemniej jednak, mimo drobnych wad, książkę czytało mi się naprawdę dobrze i absolutnie nie żałuję, że po nią sięgnęłam.

Rozczarował mnie jedynie brak rozwinięcia sprawy z zakończenia "Likwidacji". Jednak mam nadzieję, że doczekamy się także tomu trzeciego, którego będzie głównym wątkiem. Oczywiście jeśli się ukaże, to z przyjemnością przeczytam.

"Instynkt" to drugi tom z cyklu o Kai Danielewicz, którą poznajemy w "Likwidacji", i której niestety w tym tomie trochę mi zabrakło.

Generalnie książka mi się podobała, była fajna, ciekawa. Akcja toczy się raczej nieśpiesznie, choć momentami odrobinę chaotycznie. Brak tu jakichś wielkich zwrotów, ale historia absolutnie nie jest nudna. Choć muszę przyznać, że mi osobiście...

Przyznam szczerze, że na początku jakoś nie mogłam się wgryźć w tę historię. Pierwsze kilkadziesiąt stron jest dość chaotyczne, ciężko jest się połapać o co chodzi, ale z każdą kolejną stroną wszystko powoli staje się jasne.


Fabuła "Likwidacji" jest niebanalna i bardzo wciągająca. Postać Kai jest niezwykle dobrze wykreowana, od początku owiana jest tajemnicą, co sprawia, że w głowie czytelnika co chwilę pojawiają się pytania dotyczące jej osoby. Kim jest? Co planuje?
Ostatecznie, pomijając te kilkadziesiąt początkowych stron, książka wciągnęła mnie w takim stopniu, że od razu po jej przeczytaniu, zaopatrzyłam się w drugi tom. Autorce naprawdę udało się mnie zaskoczyć. Totalnie nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Zakończenie jest niesamowicie intrygujące i bardzo zachęca do sięgnięcia po kontynuację.

Jeśli chodzi o styl autorki, to jest on dość zwyczajny, prosty, ale książkę czyta się naprawdę dobrze. Moim zdaniem jest to pozycja, którą zdecydowanie warto się zainteresować.

Przyznam szczerze, że na początku jakoś nie mogłam się wgryźć w tę historię. Pierwsze kilkadziesiąt stron jest dość chaotyczne, ciężko jest się połapać o co chodzi, ale z każdą kolejną stroną wszystko powoli staje się jasne.


Fabuła "Likwidacji" jest niebanalna i bardzo wciągająca. Postać Kai jest niezwykle dobrze wykreowana, od początku owiana jest tajemnicą, co sprawia,...

"Dziedzictwo zbrodni" jest książką niesamowicie dobrą i wciągającą. Czyta się ją bardzo, bardzo szybko. Autor jak zwykle stworzył ciekawych bohaterów i akcję, od której nie sposób się oderwać.

Fabuła jest doskonale przemyślana, akcja cały czas mknie żwawo do przodu, a zakończenie jest zaskakujące i... smutne. Bo po raz kolejny autor wykreował czarny charakter, którego nie sposób nie polubić. Ja osobiście Dominikowi kibicowałam od początku, do końca i szczerze mówiąc spodziewałam się innego zakończenia. Jest mi przykro, że losy bohaterów potoczyły się w taki sposób. To było dobre zakończenie, ale inne niż sobie wyobrażałam.
Adrian Bednarek zaskakuje mnie na każdym kroku. Swoim stylem, pomysłami, wyobraźnią. Jest to zdecydowanie jeden z tych autorów, po których książki mogę sięgać w ciemno.

Książka jest po prostu rewelacyjna! Ogromnie polecam!

"Dziedzictwo zbrodni" jest książką niesamowicie dobrą i wciągającą. Czyta się ją bardzo, bardzo szybko. Autor jak zwykle stworzył ciekawych bohaterów i akcję, od której nie sposób się oderwać.

Fabuła jest doskonale przemyślana, akcja cały czas mknie żwawo do przodu, a zakończenie jest zaskakujące i... smutne. Bo po raz kolejny autor wykreował czarny charakter, którego nie...