"Dziedzictwo zbrodni" to książka którą poleciło mi kilku znajomych.
Nie czytałam jej opisu na końcu, ani opinii o niej w Internecie, ponieważ postanowiłam zaufać znajomym.
.
Przyznaję, polecili fajną lekturę.
Książkę się wręcz zjada.
U mnie szła strona za stroną, takie książki właśnie lubię.

"Dziedzictwo zbrodni" to książka którą poleciło mi kilku znajomych.
Nie czytałam jej opisu na końcu, ani opinii o niej w Internecie, ponieważ postanowiłam zaufać znajomym.
.
Przyznaję, polecili fajną lekturę.
Książkę się wręcz zjada.
U mnie szła strona za stroną, takie książki właśnie lubię.

Dominik swoje dziecięce życie szybko zamienił w dorosłość - bo tak właśnie nazywał to jego ojciec. Do dziś pamięta pierwszą zbrodnię, do której był zmuszony. Potem jego uczucia zaczęły gasnąć, a wyrzuty sumienia przestawały go dotyczyć - stał się pusty. Zlecenie jak zlecenie, kasa musi się zgadzać. Jednak tym razem czuł, że ojciec jest coraz starszy, a zlecenie na czteroosobową rodzinę nie należy do najłatwiejszych. Wcale się nie mylił - nic nie poszło tak jak powinno, a jedna z osób, które miały zostać zabite, uciekła... Okazała się bystrzejsza, niż podejrzewali.
Marysia Grabowska cudem uniknęła śmierci, ale co z tego, jak straciła wszystko inne. Chce pomścić swoich bliskich i odnaleźć tych, którzy za tym stoją.
Los Marysi i Dominika połączy się bardzo szybko, a wspólny wróg popchnie w wir niecodziennych zachowań.
—————
„Dziedzictwo zbrodni” to historia, która jest niczym z filmu. Nie da się tutaj nudzić. Mamy tutaj pełno akcji, brutalnych momentów, śmierć, niekontrolowane pożądanie oraz jeszcze więcej niebezpieczeństwa, zaś ciągłe niedomówienia nas nie opuszczają. Zakończenie całkiem nieprzewidywalne i powiem szczerze, że totalnie mnie zaskoczyło (a więc to również wypadło na plus). Bardzo lubię styl tego autora i tym razem też się nie zawiodłam. Polecam

Dominik swoje dziecięce życie szybko zamienił w dorosłość - bo tak właśnie nazywał to jego ojciec. Do dziś pamięta pierwszą zbrodnię, do której był zmuszony. Potem jego uczucia zaczęły gasnąć, a wyrzuty sumienia przestawały go dotyczyć - stał się pusty. Zlecenie jak zlecenie, kasa musi się zgadzać. Jednak tym razem czuł, że ojciec jest coraz starszy, a zlecenie na...

Bednarek tym razem w lekko tarantinowskiej stylistyce. I ze zdziwieniem stwierdziłem, że ja te przerysowania i nielogiczności w typowo sensacyjnej opowieści łykam. Po części dlatego, że autor w pogoni wydarzeń nie daje nam czasu na ich zbyt długie rozpamiętywanie. Po drugie mam wrażenie, że Bednarek nabrał już takiej pisarskiej biegłości, że bez trudu zdaje sobie sprawę gdzie leży granica między lekką autoironią i pastiszem.

Całkiem gatunkowa literatura gatunkowa.

Bednarek tym razem w lekko tarantinowskiej stylistyce. I ze zdziwieniem stwierdziłem, że ja te przerysowania i nielogiczności w typowo sensacyjnej opowieści łykam. Po części dlatego, że autor w pogoni wydarzeń nie daje nam czasu na ich zbyt długie rozpamiętywanie. Po drugie mam wrażenie, że Bednarek nabrał już takiej pisarskiej biegłości, że bez trudu zdaje sobie sprawę...

To moja kolejna książka Adriana Bednarka, które w sumie zawsze biorę bez zbędnego zastanowienia. Tak też było i w tym przypadku.
"Dziedzictwo zbrodni" posiada, jak na nasze polskie realia, surrealistyczną fabułę, która bardziej przypomina amerykański koszmar. Niemniej jednak ta fabuła wciąga od samego początku, budując napięcie, podwyższając adrenalinę i pobudzając zainteresowanie czytelnika. Tutaj nic nie jest pewne. Nie wiadomo komu ufać, komu pomóc i gdzie leży granica pomiędzy dobre a złem? W jednej chwili ofiara staje się katem i wcale to jej nie przeszkadza. Dlaczego? Co byś zrobił, gdyby w jednej chwili Twoje dotychczasowe życie legło w gruzach? Gdybyś w mgnieniu oka stracił całą rodziną, dom, tożsamość? A ból i cierpienie tylko napędza Cię do dalszego działania? W tym momencie jedno przychodzi mi na myśl- ZEMSTA PONAD WSZYSTKO! A skoro zemsta, to przy okazji może uda się poznać prawdę o swojej rodzinie i motywu, dla którego została ona zamordowana.
Ta książka jest jedną z wielu, która zachwyciła mnie swoją fabułą, jej przebiegiem, nieobliczalnością oraz mocnym zakończeniem. Jednak to także jedna z kilku w których bohaterowie wywołuję totalnie sprzeczne uczucia. Biorąc pod uwagę ich przeszłość, trudne relacje miedzy rodzinne, to wiele można im wybaczyć. Jednak tak wiele nieodpowiedzialnych zachowań tych dwojga, ich dwulicowość oraz zalewanie problemów alkoholem, coraz bardziej działała mi na nerwy. Z jednej strony starali się zachowywać jak dojrzali, a w drugiej chwili bardziej przypominali zagubione zranione, samotne dzieci. Tego nie mogę pojąć, jak w z tak wyprawnych z uczuć i emocji morderców, z mgnieniu oka przeistaczają się w delikatnych, zakochanych dwudziestoparolatkach!
Całościowo ta książka jest na prawdę dobra, wciągająca, pełna emocji i ekscytacji, a w dodatku posiada mocne zakończenie. Jak tylko zaczęłam ją czytać, wprost nie mogłam się od niej oderwać. A dodatkowy plus także za to, że w porównaniu z innymi pozycjami spod pióra tego autora jakie przeczytała, ta jest dość lekka i przyjemna. Zdecydowanie polecam!!!

To moja kolejna książka Adriana Bednarka, które w sumie zawsze biorę bez zbędnego zastanowienia. Tak też było i w tym przypadku.
"Dziedzictwo zbrodni" posiada, jak na nasze polskie realia, surrealistyczną fabułę, która bardziej przypomina amerykański koszmar. Niemniej jednak ta fabuła wciąga od samego początku, budując napięcie, podwyższając adrenalinę i pobudzając...

Pozycja którą się czyta szybko i przyjemnie. Nie jest to jakaś wielka literatura ale fajna pozycja na spokojny wieczór

Pozycja którą się czyta szybko i przyjemnie. Nie jest to jakaś wielka literatura ale fajna pozycja na spokojny wieczór

Nie zachwyciła mnie ta pozycja, czegoś mi w niej zabrakło. Przeczytałam sporo książek tego autora i "Dziedzictwo zbrodni" uznałabym za jedną ze słabszych. Irytujący główni bohaterowie, zahaczające o absurd akcje, w pewnym kwestiach Bednarek przedobrzył, do tego momentami czułam znużenie, nie wciągnęłam się w tę historię. Największym plusem było dla mnie zakończenie, tak odmienne od stylu autora, więc zostałam zaskoczona a to już pozytyw. Na wyróżnienie zasługuje również okładka przyciągająca uwagę. Książka nie jest zła, ale Bednarek wysoko zawiesił sobie poprzeczkę m.in. seriami o Oskarze i Kubie, więc oczekuję od niego czegoś więcej. Mam też zastrzeżenia odnośnie korekty. W pewnym momencie jednemu bohaterowi zmieniono imię. Ode mnie 7,5/10.

Nie zachwyciła mnie ta pozycja, czegoś mi w niej zabrakło. Przeczytałam sporo książek tego autora i "Dziedzictwo zbrodni" uznałabym za jedną ze słabszych. Irytujący główni bohaterowie, zahaczające o absurd akcje, w pewnym kwestiach Bednarek przedobrzył, do tego momentami czułam znużenie, nie wciągnęłam się w tę historię. Największym plusem było dla mnie zakończenie, tak...

Nie przypuszczałam, że taka książka przypadnie mi do gustu, a tu proszę: wartka akcja, trup ściele się gęsto i nie ma dłużyzn. Dobrze się słuchało w trakcie spacerów.

Nie przypuszczałam, że taka książka przypadnie mi do gustu, a tu proszę: wartka akcja, trup ściele się gęsto i nie ma dłużyzn. Dobrze się słuchało w trakcie spacerów.

Typowa książka w stylu Adriana Bednarka . Nic tylko czytać . Dla mnie obowiązkowa lektura . Akcja trupy i zakończenie . Wszystko bardzo dobre . Polecam .

Typowa książka w stylu Adriana Bednarka . Nic tylko czytać . Dla mnie obowiązkowa lektura . Akcja trupy i zakończenie . Wszystko bardzo dobre . Polecam .

Książka w iście amerykańskim stylu, choć zakończenie już bardziej realistyczne.
Muszę przyznać, że bardzo dobrze mi się to czytało, właśnie za tę mieszankę polsko-amerykańską, za tę inność - tak wysoka moja ocena.

Książka w iście amerykańskim stylu, choć zakończenie już bardziej realistyczne.
Muszę przyznać, że bardzo dobrze mi się to czytało, właśnie za tę mieszankę polsko-amerykańską, za tę inność - tak wysoka moja ocena.

Po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że Adrian Bednarek to mistrz w budowaniu napięcia i w kreowaniu postaci, których nie da się do końca znienawidzić ani polubić. Po raz kolejny też trup ściele się gęsto, a decyzje podejmowane przez głównego bohatera momentami mrożą krew w żyłach. I oczywiście po raz kolejny jestem zachwycona i aż żal mi było kończyć tego audiobooka : )

Po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że Adrian Bednarek to mistrz w budowaniu napięcia i w kreowaniu postaci, których nie da się do końca znienawidzić ani polubić. Po raz kolejny też trup ściele się gęsto, a decyzje podejmowane przez głównego bohatera momentami mrożą krew w żyłach. I oczywiście po raz kolejny jestem zachwycona i aż żal mi było kończyć tego...