Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mogę powiedzieć, że Krąg podobał mi się od początku czytania. Przez pierwsze kilkadziesiąt, może 100 stron byłam lekko znudzona i momentami chciałam już odłożyć książkę na półkę. Dopiero później zaczęłam się wkręcać, a czytanie stało się przyjemne. Długo też nie mogłam się przekonać, by w ogóle po nią sięgnąć, nie byłam do końca przekonana czy te klimaty mogą mi się spodobać. Oczywiście, jak zawsze zresztą, myliłam się.

Już na pierwszych stronach spotykamy się... z samobójstwem, tajemniczymi głosami i służbową panią dyrektor. Tajemnic i nierozwiązanych zagadek przybywa z każdą kolejną stroną, dochodzą do tego pytania komu ufać a komu nie, kto jest dobry, a kto chce nas zniszczyć. Wyszło teraz na to, że ta książka jest brutalna, ale to prawda. Autorzy nie boją się zabić jednego z bohaterów, ani próbować zabić kolejnych.

Jeśli jesteśmy już przy bohaterach to są oni najlepszą częścią Kręgu. Każda osoba jest inna, wyjątkowa, jednocześnie realistyczna i prawdziwa. Fajnie, prawda? Dzięki temu, że pierwszoplanowych postaci jest sporo książka staje się jeszcze ciekawsza, a akcja nabiera jeszcze większego tępa. Na początku trochę trudno było mi się połapać kto jest kim, ale po tych kilkudziesięciu stronach wszystko mi się rozjaśniło.

Podsumowując myślę, że Krąg mimo moich obaw trafi na listę ulubionych książek i na pewno jeszcze w te wakacje sięgnę po kontynuację.

Nie mogę powiedzieć, że Krąg podobał mi się od początku czytania. Przez pierwsze kilkadziesiąt, może 100 stron byłam lekko znudzona i momentami chciałam już odłożyć książkę na półkę. Dopiero później zaczęłam się wkręcać, a czytanie stało się przyjemne. Długo też nie mogłam się przekonać, by w ogóle po nią sięgnąć, nie byłam do końca przekonana czy te klimaty mogą mi się...

http://ksiezniczkaksiazek.blogspot.no/2015/07/wakacje-w-wodospadach-cienia.html

To już 4 raz kiedy spotykam się z Kylie Galen i innymi obozowiczami w Wodospadach Cienia. Muszę przyznać, że kiedy czytasz jakąś dłuższą serię zaczynasz coraz bardziej przywiązywać się do bohaterów i coraz bardziej ich rozumieć. Odnoszę wrażenie, że 4 tom (przynajmniej dla mnie), jest jednym z najlepszych, jak nie najlepszym tomem z całej serii. Dlaczego? W porównaniu do 3 części sposób pisania był o wiele lepszy, bohaterowie stali się jeszcze bardziej... hmm, wyraźiści, akcja nabrała tempa i wreszcie dowiedziałam się więcej o tym kim jest Kylie.

Jeśli mam być szczera to chyba za bardzo nie mam do czego przyczepić. Gdy skończyłam czytać miałam ochotę rzucić książką w ścianę (ze względu na to, że korzystam z czytnika się powstrzymałam). Byłam... nie, jestem zła, że muszę czekać na następny tom do końca wakacji. Świadomość tego, że kolejna część jest tą ostatnią jest okropna. Mam nadzieję, że autorka zakończy tę serię w dobry sposób i nie zawiedzie naszych oczekiwań.

Oczywiście w tej części Kylie nadal przeżywa sercowe rozterki.
Lucas Derek Lucas Derek Lucas Derek Lucas Derek
Ja chyba trzymam kciuki za Lucasa mimo, że jest wilkołakiem, za którymi średnio przepadam :D Nie mogę też zapomnieć o Deli i Mirandzie, ponieważ w ich życiu też będzie się działo. Jeszcze bardziej namiesza się u Holiday, która jest najsympatyczniejszą postacią z całej serii, więc trzymajmy za nią kciuki.

Myślę, że to dobry moment żeby zakończyć pisanie o tej książce. Wodospady cienia to seria, będąca jedną z pierwszych, w które się wkręciłam. Jeśli jeszcze nie czytaliście, wiecie co macie robić. Jeśli jesteście już po piszcie w komentarzach co sądzicie.

OCENA KSIĄŻKI: 9/10

http://ksiezniczkaksiazek.blogspot.no/2015/07/wakacje-w-wodospadach-cienia.html

http://ksiezniczkaksiazek.blogspot.no/2015/07/wakacje-w-wodospadach-cienia.html

To już 4 raz kiedy spotykam się z Kylie Galen i innymi obozowiczami w Wodospadach Cienia. Muszę przyznać, że kiedy czytasz jakąś dłuższą serię zaczynasz coraz bardziej przywiązywać się do bohaterów i coraz bardziej ich rozumieć. Odnoszę wrażenie, że 4 tom (przynajmniej dla mnie), jest jednym z...

Zacznę może od tego, że odrobinę się na tej pozycji zawiodłam, po autorce oczekiwałam o wiele więcej, ale niestety nie udźwignęła ona tematu książki, którym były smoki. Niby wszystko było na swoim miejscu, skrzydła na plecach a ogień w paszy, ale oczekiwałam po prostu odrobinę więcej... Odrobinkę... Większego realizmu, bo były sytuacje, które ciężko było mi sobie wyobrazić.

Drugim problemem był okropny styl, ilość powtórzeń była tak strasznie duża, że to aż raziło po oczach. Przepraszam, ale inaczej nie jestem tego w stanie nazwać. To było po prostu słabe.
Dalej, większość sytuacji była strasznie przewidywalna, bohaterowie sami w sobie byli dosyć interesujący ale interakcje między nimi nie stanowiły dla mnie żadnego zaskoczenia. Duża część zdarzeń opierała się na wytartych już szlakach. Wtedy gdy powinnam, nie wiem..., czuć podekscytowanie, albo nie móc usiedzieć na miejscu byłam lekko znudzona. Jedynym plusem jest to, że mimo wszystko, nie wiem jakim cudem, czyta się ją naprawdę szybko.
Myślę, ze Talon spodoba się czytelnikom, którzy fantastykę czytają rzadko i z podobnymi historiami nie mieli jeszcze do czynienia.

Bohaterowie, jak już mówiłam, nie byli tacy najgorsi. Chociaż muszę przyznać, że zachowania Ember były mało oryginalne, jej brat, a raczej to zrobił, miało być dla czytelnika zaskoczeniem, czy coś w tym rodzaju, ale stało się łatwe do przewidzenia. Oczywiście pojawiła się walka o serce Ember między dwoma chłopakami (jeśli mam być szczera to ja nie lubię żadnego).

Nie mam bladego pojęcia jaką ocenę postawić tej książce, nie była najlepsza, ani też całkiem zła. Była bardzo przeciętnie przeciętna, jednak mi osobiście nie przypadła do gustu.

OCENA KSIĄŻKI: 5-/10

Zacznę może od tego, że odrobinę się na tej pozycji zawiodłam, po autorce oczekiwałam o wiele więcej, ale niestety nie udźwignęła ona tematu książki, którym były smoki. Niby wszystko było na swoim miejscu, skrzydła na plecach a ogień w paszy, ale oczekiwałam po prostu odrobinę więcej... Odrobinkę... Większego realizmu, bo były sytuacje, które ciężko było mi sobie...

Witajcie, dzisiejsza recenzja dotyczy książki Rainbow Rowell Eleonora i Park. Do lektury zabrałam się z podobnego powodu jak w przypadku Czerwonej Królowej. Zachęciła mnie medialna otoczka i obietnice, których w przypadku tej pierwszej nie udało się spełnić. Tutaj na szczęście było inaczej. Przeżyłam cudowną przygodę z pewnym romansidłem dla nastolatek, które poruszyło moje serce do głębi.
Zazwyczaj nie czytam powieści opierających się tylko na wątku romantycznym, ponieważ w takich pozycjach najczęściej ilość czułych słówek i wyszukanych epitetów może czytelnika doprowadzić do bólu głowy, strasznej migreny, a w skrajnych przypadkach wymiotów.
Eleonora i Park to książka łamiąca schematy, nie ma tutaj fajerwerków i niemożliwych do zdarzenia się w realnym życiu sytuacji. Jest prawdziwa młodzieńcza miłość, problemy i wyzwania, którym musi sprostać każdy nastolatek. To właśnie sprawia, ze tą opowieść możemy zrozumieć i wyssać z niej to co miała nam przekazać, ale nie musimy w tym celu korzystać ze słownika.
Język autorki jest przejrzysty i prosty, ale jednocześnie nie denerwujący. Nie miałam wrażenia, że Rainbow Rowell pisze Eleonorę i Parka na czas. Wszystko było przemyślane przy zachowaniu lekkości i naturalności

Jak pisałam oprócz błękitnego nieba i motylków w brzuchu są także problemy. Świat Parka jest idealny, przykładowa, szczęśliwa rodzinka, piękny dom,racjonalna liczba rodzeństwa, niedzielne obiady u dziadków i sumiennie rozwijana pasja. Życie Eleonory jest totalnym przeciwieństwem pozornego raju Parka. Matka, której tak na prawdę nie obchodzi zbytnio życie jej córki, nowy ojczym siejący terror, cała gromadka braci i sióstr, chcący tak jak starsza siostra (Eleonora) namiastki normalnego życia i mały dom w którym miejscem przeznaczonym do spania jest podłoga.
Jak więc doszło do tego, że tą dwójkę połączyło coś więcej niż zwykła znajomość i jak to wszystko się skończy?

To prawda, że historia z pozoru wydaje się nierealna, ale czy naszym życiem także nie rządzi przypadek? Na przykład skąd mieliśmy wiedzieć, gdy pierwszy raz siadaliśmy w ławce, że osoba zajmująca miejsce obok zostanie naszym przyjacielem na długie lata? Nie mogliśmy tego wiedzieć, bo nie mieliśmy na to wpływu. To działo się samo :) Mam nadzieje, że rozumiecie co mam na myśli.

Na zakończenie chciałabym dodać, że naprawdę warto sięgnąć po Eleonorę i Parka, przeżyć wspaniałą przygodę i może jak w moim przypadku uronić kilka łez.

OCENA KSIĄŻKI: 9/10

http://ksiezniczkaksiazek.blogspot.com/

Witajcie, dzisiejsza recenzja dotyczy książki Rainbow Rowell Eleonora i Park. Do lektury zabrałam się z podobnego powodu jak w przypadku Czerwonej Królowej. Zachęciła mnie medialna otoczka i obietnice, których w przypadku tej pierwszej nie udało się spełnić. Tutaj na szczęście było inaczej. Przeżyłam cudowną przygodę z pewnym romansidłem dla nastolatek, które poruszyło moje...

Hej, dzisiaj poopowiadam trochę na temat książki Will Grayson Will Grayson autorstwa Johna Greena, którego na pewno każdy z Was zna i Davida Levithana, z którego twórczością nie miałam jeszcze okazji się spotkać. Jestem na prawdę mile zaskoczona, obawiałam się odrobinę tematyki tutaj poruszonej, ale moje obawy okazały się bezpodstawne.
Książka opowiada o odkrywaniu samego siebie i akceptowaniu tego, kim się jest, niezależnie od opinij innych, o miłości i przyjaźni, która jest w stanie przetrwać każdą próbę. Porusza także temat homoseksualizmu i tolerancji, która nie zawsze jest taka prosta.
Mile zaskoczyli mnie bohaterowie. Will Grayson, którego główną zasadą było siedzieć cicho, drugi Will Grayson chorujący na depresję nastolatek z bardzo niskim poczuciem własnej wartości i ich kompletne przeciwieństwo, Kruchy, który pomimo swojej pokaźniej sylwetki i odmiennej orientacji seksualnej jest szczęśliwy oraz nie wstydzi się tego kim jest.
Główny wątek trzyma się wokół musicalu realizowanego właśnie przez niego, nie czytałam jeszcze książki o takim temacie więc było to bardzo miłe doświadczenie.

Nie jestem wstanie napisać Wam bardzo długiej recenzji, bo książka po prostu była dobra, może nie powalająca, ale wszystko było na swoim miejscu. Dużym plusem był realizm. Prosty język, bez tysiąca wyszukanych metafor, nie miałam problemu ze ,,wbiciem się,, w tą historię oraz styl wypowiadania się postaci był adekwatny do ich wieku (tzn. zdarzały się wulgaryzmy), ale dla żadnego nastolatka przeklinanie nie jest nowością.

Podsumowując Green już trzeci raz mnie nie zawiódł (czytałam W śnieżną noc i Gwiazd naszych wina), tak samo jak pan Levithan, razem stworzyli naprawdę ciekawą historię, którą z czystym sumieniem mogę Wam polecić.

OCENA KSIĄŻKI : 8/10

http://ksiezniczkaksiazek.blogspot.com/

Hej, dzisiaj poopowiadam trochę na temat książki Will Grayson Will Grayson autorstwa Johna Greena, którego na pewno każdy z Was zna i Davida Levithana, z którego twórczością nie miałam jeszcze okazji się spotkać. Jestem na prawdę mile zaskoczona, obawiałam się odrobinę tematyki tutaj poruszonej, ale moje obawy okazały się bezpodstawne.
Książka opowiada o odkrywaniu samego...

Haha, nie spodziewałam się tego ale ta książka poprawiła mi humor, całkiem przyjazna lektura. Jak widać nie taki diabeł straszny jak go malują.

Haha, nie spodziewałam się tego ale ta książka poprawiła mi humor, całkiem przyjazna lektura. Jak widać nie taki diabeł straszny jak go malują.