Raczej powierzchowne czytadło historyczne niż poważna literatura. Nie zdradza głębszego zrozumienia historii przez autora. Językowo nie zachwyca, a sprawę pogarsza niechlujne tłumaczenie. Ale na bezrybiu... Jeśli przeczyta się wcześniej cokolwiek dłuższego na omawiane tematy, to ta książka z pewnością nie poszerzy wiedzy czytelnika, ani nie da mu nowej perspektywy. Ale w przypadku niektórych władców brak na rynku polskim szerszych opracowań, wtedy można z tej książki pozyskać jakąś garść informacji.

Raczej powierzchowne czytadło historyczne niż poważna literatura. Nie zdradza głębszego zrozumienia historii przez autora. Językowo nie zachwyca, a sprawę pogarsza niechlujne tłumaczenie. Ale na bezrybiu... Jeśli przeczyta się wcześniej cokolwiek dłuższego na omawiane tematy, to ta książka z pewnością nie poszerzy wiedzy czytelnika, ani nie da mu nowej perspektywy. Ale w...

Przystępnie napisana historia władców Anglii w pełnym średniowieczu. Warto po nią sięgnąć zanim przyjdzie ochota na zmierzenie się z cięższymi, typowo naukowymi pozycjami. Książka ma charakter popularny, nie ma w niej przypisów, a tylko skrótowe omówienie bibliografii. Dan Jones to trochę taki angielski Paweł Jasienica z gorszym, nieco nudnawym dla mnie piórem. Czasem coś uogólni, czasem pomyli się w dacie (np. str. 348 i błędna data likwidacji templariuszy),ale generalnie snuje dość ciekawą opowieść o dynastii i jej najważniejszych przedstawicielach. To czego mi tu brakowało, to kontekst społeczno-gospodarczy, bo w końcu Anglia XIV wieku mocno różniła się od tej z czasów początków dynastii. Szkoda, że tych przemian i rozkwitu autor nie opisał trochę szerzej, koncentrując się na polityce i losach jednostek. W tym aspekcie książka nie dorównuje np. o wiele lepszej pracy "Kapetyngowie" z tego samego wydawnictwa.

Przystępnie napisana historia władców Anglii w pełnym średniowieczu. Warto po nią sięgnąć zanim przyjdzie ochota na zmierzenie się z cięższymi, typowo naukowymi pozycjami. Książka ma charakter popularny, nie ma w niej przypisów, a tylko skrótowe omówienie bibliografii. Dan Jones to trochę taki angielski Paweł Jasienica z gorszym, nieco nudnawym dla mnie piórem. Czasem coś...

Ksiazka przyjemnym jezykiem opisuje historie dynastii. Czyta sie to bardzo dobrze, bo nie jest to zbior wykladow gdzie juz po kilku stronach zaczyna bolec glowa. Jedyne minusy jakie znajduje, to fakt, ze autor bardzo latwo "wchodzi" w umysly opisywanych przez siebie bohaterow opisujac zwiazane z nimi wydarzenia. To akurat nie jest zbyt naukowe podejscie. Rownie, przynajmniej dla mnie, dobrze bylo by gdyby na koncu ksiazki znajdowaly sie nawet krociutkie notki o najwazniejszych postaciach. Tak aby nie gubic sie w gaszczu faktow.
To sa minusy, ktore w zaden sposob nie przyslaniaja faktu, ze bardzo polecam te ksiazke. Moze nie zawodowym historykom, raczej ich milosnikom.

Ksiazka przyjemnym jezykiem opisuje historie dynastii. Czyta sie to bardzo dobrze, bo nie jest to zbior wykladow gdzie juz po kilku stronach zaczyna bolec glowa. Jedyne minusy jakie znajduje, to fakt, ze autor bardzo latwo "wchodzi" w umysly opisywanych przez siebie bohaterow opisujac zwiazane z nimi wydarzenia. To akurat nie jest zbyt naukowe podejscie. Rownie,...

Bardzo dobra pozycja przystępnie oraz ciekawie napisana. Temat był dla mnie średnio znany i książka w interesujący sposób pozwoliła mi zapoznać się z dziejami dynastii Plantagenetów jak i historią średniowiecznej Anglii.

Bardzo dobra pozycja przystępnie oraz ciekawie napisana. Temat był dla mnie średnio znany i książka w interesujący sposób pozwoliła mi zapoznać się z dziejami dynastii Plantagenetów jak i historią średniowiecznej Anglii.

Napisana bardzo przystępnie i ciekawie historia "rodu zdobywców" - nie tylko królów, ale wszelkich postaci, którzy swymi czynami pozostawili niezatarty ślad w annałach historii Europy i świata. Dave Jones jest znakomitym opowiadaczem i choć tym razem nie udało mu się mnie oczarować w takim samym stopniu, jak w przypadku nieformalnego sequela ("Wojna Dwóch Róż. Upadek Plantagenetów i triumf Tudorów"),to wciąż trudno mi odmówić mu miana jednego z najlepiej piszących historyków, z jakimi miałem do czynienia.

Być może wydarzenia "Wojny Dwóch Róż" są - że tak ujmę - atrakcyjniejsze z narracyjnego punktu widzenia (choć i w historii Plantagenetów nie brak wzruszających, dramatycznych i zaskakujących wątków),być może zakres, który obejmuje ta książka i ilość zagadnień oraz postaci, wymusiły na autorze pewną skrótowość - niespełna 700 stron, to i tak mało w tym przypadku - w opisywaniu niektórych z nich i ostatecznie mniej zręczne stylistycznie tłumaczenie, sprawiły, że lektura nie dostarczyła aż tylu wrażeń, jak kolejna z książek Dana Jonesa?... Jakkolwiek dla fascynatów historii, pragnących zgłębić ten okres w dziejach Anglii, Europy i świata, "Plantageneci..." mogą okazać klarowną i interesującą lekturą. Polecam!

Napisana bardzo przystępnie i ciekawie historia "rodu zdobywców" - nie tylko królów, ale wszelkich postaci, którzy swymi czynami pozostawili niezatarty ślad w annałach historii Europy i świata. Dave Jones jest znakomitym opowiadaczem i choć tym razem nie udało mu się mnie oczarować w takim samym stopniu, jak w przypadku nieformalnego sequela ("Wojna Dwóch Róż. Upadek...

Jedna z lepszych książek historycznych, jakie czytałam, niesamowicie wciąga! Czytało mi się jak dobrą powieść, a i faktów jest mnóstwo.

Jedna z lepszych książek historycznych, jakie czytałam, niesamowicie wciąga! Czytało mi się jak dobrą powieść, a i faktów jest mnóstwo.

Mocno zachęcony ,,Podbojem normańskim'' Marca Morrisa, postanowiłem kontynuować swoją przygodę z historią Anglii i sięgnąłem po ,,Plantagenetów''. I tu, niestety, na wielu polach srogo się zawiodłem. Bo choć pozycja ta jest bardzo przystępnie i arcyciekawie napisana (widać, że Jones to również dziennikarz),to jednak coś co u Morrisa wypadło genialnie, tu kompletnie nie istnieje. Mianowicie, mowa tu o polemice ze źródłami, której można tu ze świecą szukać. Zdaję sobie sprawę, że okres czasu, który wziął na warsztat Jones, jest zbyt duży by wszystko rozgrzebywać na czynniki pierwsze, to jednak miejscami nie sposób odnieść wrażenia, że bez konfrontacji źródeł nie da się dalej przejść w narracji. Kolejna kwestia to stronniczość i pewna niekonsekwencja autora, która przejawia się w ocenie kolejnych Plantagenetów. Bo jeśli nawet któremuś mocno się od autora "dostanie", to w podsumowaniu jego rządów Jones zawsze spieszy mu na ratunek z choć częściową rehabilitacją. Niestety jest jeszcze jedna rzecz, która wręcz doprowadzała mnie do szału podczas lektury książki. Jones praktycznie przy każdym z angielskich władców stawia tezę, graniczącą z niezachwianą pewnością, o braku jego homo- lub biseksualności. Czasami wygląda to wręcz na rozpaczliwą próbę przekonania czytelnika "na siłę". Czy autor ma z tym jakiś problem? Dotkliwy brak przypisów rekompensują drzewa genealogiczne, kilka dobrze dobranych map i lista kolejnych francuskich władców przedstawionych na kartach ,,Plantagenetów''. Mimo całej tej tyrady, myślę że ostatecznie warto sięgnąć po pracę Jonesa, chociażby dla "liźnięcia" tematu i naprawdę dobrej narracji.

Mocno zachęcony ,,Podbojem normańskim'' Marca Morrisa, postanowiłem kontynuować swoją przygodę z historią Anglii i sięgnąłem po ,,Plantagenetów''. I tu, niestety, na wielu polach srogo się zawiodłem. Bo choć pozycja ta jest bardzo przystępnie i arcyciekawie napisana (widać, że Jones to również dziennikarz),to jednak coś co u Morrisa wypadło genialnie, tu kompletnie nie...

Świetna książka popularnohistoryczna, jednak zniszczona przez "techniczne" detale:
- naprawdę okropne tłumaczenie (kukurydza w średniowieczu, no ciekawe),
- bardzo mało map i drzewa genealogiczne umieszczone w jednym miejscu (każdy rozdział, a przynajmniej część, powinien być poprzedzony tymi materiałami, w natłoku imion i nazw własnych zbyt łatwo się zgubić),
- obsesja autora na punkcie "potwierdzania" heteroseksualizmu postaci historycznych, zwłaszcza jego ulubionego Ryszarda Lwie Serce (no ciekawe skąd wie, że na 100% ci panowie byli hetero, może przeniósł się w czasie i ich spytał?),
- skoro o ulubieńcach mowa: okropna stronniczość, nawet jeśli fakty (przytaczane zresztą, skrupulatności autorowi odmówić nie można) zupełnie przeczą ocenie,
- skoki narracji z niemal naukowej nagle do fabularyzowanej.

Niemniej jednak, nadal jest to pozycja bardzo porządna, przystępna i przede wszystkim - bardzo ciekawa. Z pełną szczerością mogę polecić, nie tylko fanom średniowiecznej Anglii.

Świetna książka popularnohistoryczna, jednak zniszczona przez "techniczne" detale:
- naprawdę okropne tłumaczenie (kukurydza w średniowieczu, no ciekawe),
- bardzo mało map i drzewa genealogiczne umieszczone w jednym miejscu (każdy rozdział, a przynajmniej część, powinien być poprzedzony tymi materiałami, w natłoku imion i nazw własnych zbyt łatwo się zgubić),
- obsesja...

Mniam! Takie książki to się czyta...

Nie będę zagłębiał się w plusy, powiem tylko ogólnie, że to solidna, przyjemnie napisana książka historyczna, która powinna spodobać się i rasowym wielbicielom historii, jak i osobom ciekawym dziejów ludzkich (w końcu nawet i królowie, to "zwykli" ludzie, z małostkami, ambicjami, przywarami).

Minusy widzę dwa -- mapy. No niby są, sztuk kilka, upchnięte i zapomniane na początku książki. Ale to sie ma nijak do potrzeb -- na każdy rozdział powinna przypadać przynajmniej jedna mapa. Gdzie maszerowały wojska? Gdzie budowano twierdze? Jakie tereny stracono, a jakie zdobyto? Gdzie wybuchło powstanie? Itd.

Akcja vs. podsumowanie -- w podsumowaniach kilku rozdziałów przeczytałem z zaskoczeniem niemal peany ku czci danego władcy, kiedy przez cały rozdział czytałem o poczynaniach albo tyrana albo ofiary losu. Jeśli faktycznie dany król miał tak znakomite osiągnięcia, to wypadałoby o nich szerzej napisać, a nie tylko w jednym zdaniu w podsumowaniu, które i tak wygląda jak wolta w zderzeniu z całym opisem.

Drobnostka, ale gdzieniegdzie pojawia się postać św.Jerzego, z najdłuższymi odniesieniami w zamknięciu tej pozycji, ale nie przypominam sobie, aby autor chociaż zdawkowo przybliżył tę postać. Szkoda.

Autor zdołał zafascynować mnie średniowieczem jako tłem życia -- "przewozili konfitury", "mieszkańcy wylegli na ulice", "wiadomości szerzyły się", "zwycięstwo podbudowało nastroje". Te detale zaintrygowały mnie pod wieloma względami -- w jaki sposób konserwowano owoce i warzywa? Jeśli dzisiaj władza okrada mnie z połowy pensji, czasowo ledwo zipię, to jakim cudem ludzie średniowiecza, mało produktywni, tak lekko uczestniczyli w zabawach, czy festynach? Jeśli wiadomości były przekazywane w formie ustnej, to ruch na traktach musiał być chyba szalony, skoro parę dni wystarczało, aby ludność była na bieżąco z wydarzeniami? I czy naprawdę chłop ekscytował się, że "jego" król zdobył jakąś twierdzę?

Dość powiedzieć, że kolejną książkę autora kupiłem, zanim skończyłem czytać ten tytuł, ale też kupiłem, "Życie w średniowiecznym zamku", aby poznać odpowiedzi na powyższe pytania.

Inny ciekawy motyw, to podatki, nakazy, zakazy -- dobro ludu, to dobro władzy, a żeby władzy żyło się lepiej, należy temperować lud. To brutalnie prostackie myślenie jest kośćcem cywilizacji na przestrzeni wieków -- zakaz lichwy, zakaz hazardu, zakaz pracy w niedzielę, zakaz noszenia takiego a takiego stroju, zakaz podnoszenia cen... Przerażająco smutne.

Mniam! Takie książki to się czyta...

Nie będę zagłębiał się w plusy, powiem tylko ogólnie, że to solidna, przyjemnie napisana książka historyczna, która powinna spodobać się i rasowym wielbicielom historii, jak i osobom ciekawym dziejów ludzkich (w końcu nawet i królowie, to "zwykli" ludzie, z małostkami, ambicjami, przywarami).

Minusy widzę dwa -- mapy. No niby są, sztuk...

Gdyby polscy historycy mieli chociaż połowę talentu Dana.

Gdyby polscy historycy mieli chociaż połowę talentu Dana.