Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To było moje pierwsze spotkanie z tym autorem i muszę przyznać że nie spodziewałem się tak dobrej, wciągającej i świetnie napisanej książki.
Sto dni bez słońca opowiada z pozoru nieciekawą historię polskiego uczonego udającego się na wyjazd służbowy na irlandzkie Finnegany, gdzie znajduje się zapomniana przez świat uczelnia St. Brendan, a on sam prowadzi mało interesujące dla zagranicznych studentów zajęcia o prozie polskiego fantasty Filipa Włócznika.
Główny bohater na bazie swoich wspomnień, pisze coś na kształt powieści. Tu trzeba wspomnień że w tej historii nie dzieje się absolutnie nic nadzwyczajnego, a Lesław Srebroń opisuje codzienne życie na archipelagu małych wysepek, uczelnię, kolegów, studentów, zwyczaje zamkniętej społeczności itd. Jednakże pod warstwą tych z pozoru nieciekawych wydarzeń, kryje się druga warstwa. Otóż umysł głównego bohatera jest uwięziony w swoim własnym świecie, przez pryzmat którego opisuje on Finnegany. W swoim zaślepieniu, głupocie i naiwności Srebroń na każdym kroku przekształca rzeczywistość odczytując powszechne wydarzenia w sposób zupełnie inny czytelnik i otaczający go świat wykreowany przez Szostaka.
Już dawno nie uśmiałem się tak przy żadnej książce i nie pamiętam kiedy nie mogłem zasnąć po lekturze jakiejś powieści, tak jak miało to miejsce po przeczytaniu Stu dni bez słońca. Szczerze polecam, bo warto!

To było moje pierwsze spotkanie z tym autorem i muszę przyznać że nie spodziewałem się tak dobrej, wciągającej i świetnie napisanej książki.
Sto dni bez słońca opowiada z pozoru nieciekawą historię polskiego uczonego udającego się na wyjazd służbowy na irlandzkie Finnegany, gdzie znajduje się zapomniana przez świat uczelnia St. Brendan, a on sam prowadzi mało interesujące...

Z zaskoczeniem muszę przyznać że nie jest to to czego spodziewałbym się po Stefanie Grabińskim. Wyspa Itongo została podzielona na dwie części z których pierwsza została utrzyma w konwencji charakterystycznej dla autora, druga natomiast stanowiła (przynajmniej dla mnie) nieznane pola twórczości literackiej Grabińskiego. Historia rosnącego w siłę i sławę medium, potrafiącego kontaktować się ze światem zmarłych, podszyta pewną dozą grozy z czasem diametralnie się zmienia w opowieść przygodową, którą z początkiem książki łączy tylko postać głównego bohatera. Choć Jan Gniewosz pozostaje centralnym punktem tej historii, w drugiej części obok niego na pierwszy plan wysuwa się tajemnicza wyspa Itongo, ze swoimi mieszkańcami, zwyczajami, fauną i florą oraz obrzędami.
No cóż, mnie do gustu przypadła dużo bardziej pierwsza część Wyspy Itongo, będąca dokładnie tym za co polubiłem twórczość Grabińskiego.

Z zaskoczeniem muszę przyznać że nie jest to to czego spodziewałbym się po Stefanie Grabińskim. Wyspa Itongo została podzielona na dwie części z których pierwsza została utrzyma w konwencji charakterystycznej dla autora, druga natomiast stanowiła (przynajmniej dla mnie) nieznane pola twórczości literackiej Grabińskiego. Historia rosnącego w siłę i sławę medium, potrafiącego...

Wciąż jestem nieco zaskoczony po lekturze. Spodziewałem się dzieła pokroju Golema, trzymającego w chorobliwym napięciu, przesiąkniętego atmosferą mroku i grozy. Zielona Twarz jest zarazem podobna i niepodobna do Golema. Główne podobieństwo tkwi w miejscu akcji i świadomości bohaterów, jednakże fabuła jest bardziej "zwarta". Przez to książka traci na onirycznym wyraźnie tak charakterystycznym dla Golema.

Wciąż jestem nieco zaskoczony po lekturze. Spodziewałem się dzieła pokroju Golema, trzymającego w chorobliwym napięciu, przesiąkniętego atmosferą mroku i grozy. Zielona Twarz jest zarazem podobna i niepodobna do Golema. Główne podobieństwo tkwi w miejscu akcji i świadomości bohaterów, jednakże fabuła jest bardziej "zwarta". Przez to książka traci na onirycznym wyraźnie tak...