Niby książka o pisaniu (co mnie nie zachęcało bo lubię czytać zwykłe książki Mistrza),a jednak zwykły czytelnik znajdzie coś tutaj dla siebie. Standardowo jak na Kinga przystało opowieści tutaj zawarte są ciekawe i szybko się je przyswaja. Jest to jednak lektura która zaciekawić może głównie osoby interesujące się samym autorem tego tekstu. Przytacza on w niej opowiastki ze swojego życia więc można się dowiedzieć kilku interesujących faktów chociażby z dzieciństwa. Dla osób które nie czytały wszystkich dzieł Kinga a mają to w planach mam jednak przestrogę: autor nie przejmuje się tym że opisując jak powstawała jakaś książka zdradza praktycznie cały jej przebieg. I tak można sobie całkiem przypadkowo zaspojlerować zakończenie i cały przebieg Martwej Strefy, Bastionu czy Carrie. Nie opisuje on powstawania wszystkich swoich dział (to by była pewnie dużo grubsza książka),ale jednak część z nich została omówiona.

Niby książka o pisaniu (co mnie nie zachęcało bo lubię czytać zwykłe książki Mistrza),a jednak zwykły czytelnik znajdzie coś tutaj dla siebie. Standardowo jak na Kinga przystało opowieści tutaj zawarte są ciekawe i szybko się je przyswaja. Jest to jednak lektura która zaciekawić może głównie osoby interesujące się samym autorem tego tekstu. Przytacza on w niej opowiastki...

Do tej pory nie byłam czytelniczką Kinga - nie moje klimaty.
Po tej książce, w której ciekawie, z humorem i dużym dystansem do siebie opowiada jak doszedł do miejsca, w którym jest i jakie metody stosuje w procesie tworzenia - nabrałam ochoty na przeczytanie czegokolwiek z jego twórczości, ot tak na próbę. Książka napisana lekko, godna polecenia. Nie jest kursem pisania, za to sporo można dowiedzieć się o samym Kingu i pośmiać się z licznych anegdot.

Do tej pory nie byłam czytelniczką Kinga - nie moje klimaty.
Po tej książce, w której ciekawie, z humorem i dużym dystansem do siebie opowiada jak doszedł do miejsca, w którym jest i jakie metody stosuje w procesie tworzenia - nabrałam ochoty na przeczytanie czegokolwiek z jego twórczości, ot tak na próbę. Książka napisana lekko, godna polecenia. Nie jest kursem pisania,...

Nie jest to napewno kurs pisania, więc gotowych ćwiczeń tutaj nie znajdziecie.
Książka podzieliona jest na 2 sekcje:
- życiorys
- jak pisać.

Życiorys - opowiada jak autor doszedł do tego miejsca w którym obecnie się znajduje.
Jak pisać - tutaj ogólnikowe rady wraz z przykładami od gramatyki do tego jak szukać wydawców.

Książka napisana z lekkością, dystansem do siebie oraz dobrą dawką humoru.

Nie jest to napewno kurs pisania, więc gotowych ćwiczeń tutaj nie znajdziecie.
Książka podzieliona jest na 2 sekcje:
- życiorys
- jak pisać.

Życiorys - opowiada jak autor doszedł do tego miejsca w którym obecnie się znajduje.
Jak pisać - tutaj ogólnikowe rady wraz z przykładami od gramatyki do tego jak szukać wydawców.

Książka napisana z lekkością, dystansem do siebie...

Podręcznik pisania od Króla Horroru.

Ja pisać nic więcej poza recenzjami nie planuję, ale jeśli są tu adepci i przyszli pisarze, to można zerknąć do “Jak pisać”. Tylko tak od połowy, bo pierwsza część to autobiografia mająca wskazać, skąd, jak i gdzie u Kinga to pisanie się w ogóle pojawiło.

Z początku wydawała mi się ta część właśnie mocno chaotyczna, ale z każdą kolejną stroną docierało do mnie, że w tym chaosie jest metoda. King w tej książce też prowadzi gawędę z czytelnikiem, powodując, że naprawdę ciężko się od tego oderwać.

Specyficzny humor też tu pomaga, ale jestem świadoma, że nie każdemu przypadną do gustu żarty ze srania.

Część dotycząca pisania jest już stricte techniczna. Poza tekstami “pisz codziennie”, “żeby dużo i dobrze pisać, dużo czytaj” King dotyka tak podstawowych treści jak układ akapitów, szeroki wybór słownictwa i kwestie gramatyczne.

“Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika” to takie kompendium wiedzy uzupełnione o sporo ciekawostek i anegdotek, nie tylko tych przyjemnych, z życia Stephena Kinga w mocno skondensowanej formie, bardzo przystępna w odbiorze.

Podręcznik pisania od Króla Horroru.

Ja pisać nic więcej poza recenzjami nie planuję, ale jeśli są tu adepci i przyszli pisarze, to można zerknąć do “Jak pisać”. Tylko tak od połowy, bo pierwsza część to autobiografia mająca wskazać, skąd, jak i gdzie u Kinga to pisanie się w ogóle pojawiło.

Z początku wydawała mi się ta część właśnie mocno chaotyczna, ale z każdą...

Tajniki warsztatu Stephena Kinga podane w sposób, któremu King zawdzięcza swoją pozycję - lekko, z humorem i umiejętnością celnej puenty.

Tajniki warsztatu Stephena Kinga podane w sposób, któremu King zawdzięcza swoją pozycję - lekko, z humorem i umiejętnością celnej puenty.

Trochę pamiętnik, trochę poradnik. Słuchałem drugi raz i trochę się nudziłem. Nie polecam wracania do tej książki, ale jak ktoś chciałby się zapoznać z krótką biografią okraszoną kilkoma radami dla początkujących pisarzy to polecam.

Trochę pamiętnik, trochę poradnik. Słuchałem drugi raz i trochę się nudziłem. Nie polecam wracania do tej książki, ale jak ktoś chciałby się zapoznać z krótką biografią okraszoną kilkoma radami dla początkujących pisarzy to polecam.

Książka ta okazała się bardziej autobiografią niż praktyczno-teoretycznym podręcznikiem pisania prozy, trochę mnie to zawiodło bo już mam dosyć ogólnikowych porad w stylu praktyka czyni mistrza, proza musi mieć wstęp, rozwinięcie, zakończenie ale nic lub mało o tym jak zaczynać, rozwijać, i jak kończyć.

Książka ta okazała się bardziej autobiografią niż praktyczno-teoretycznym podręcznikiem pisania prozy, trochę mnie to zawiodło bo już mam dosyć ogólnikowych porad w stylu praktyka czyni mistrza, proza musi mieć wstęp, rozwinięcie, zakończenie ale nic lub mało o tym jak zaczynać, rozwijać, i jak kończyć.

Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika - to tajniki sztuki pisarskiej - jednego z najlepszych twórców powieści grozy.

Stephen King w prosty sposób porządkuje teorię tworzenia opowieści. Pokazuje jak fachowo korzystać ze skrzynki z pisarskimi narzędziami. Przywołuje doświadczenia i anegdoty ze swojego życia i zdradza skąd czerpał pomysły i tematy do książek.

Pozycja nie tylko dla pisarzy i fanów Stephena Kinga, ale także dla książkowych recenzentów i wszystkich parających się słowem.

Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika - to tajniki sztuki pisarskiej - jednego z najlepszych twórców powieści grozy.

Stephen King w prosty sposób porządkuje teorię tworzenia opowieści. Pokazuje jak fachowo korzystać ze skrzynki z pisarskimi narzędziami. Przywołuje doświadczenia i anegdoty ze swojego życia i zdradza skąd czerpał pomysły i tematy do książek.

Pozycja nie tylko...

"Żadne z wydawnictw nie było zbytnio zainteresowane moją twórczością, która jest dość pospolita, niezbyt literacka (chociaż przyznanie się do tego boli jak diabli) po prostu kiepska.
Podejrzewam, że w pewnym stopniu właśnie te cechy - jakkolwiek niechlubne - zadecydowały o moim sukcesie. Większość z nich to zwyczajna literatura dla zwyczajnych ludzi, literacki odpowiednik Big Maca i frytek u McDonalda.
Potrafię rozpoznać elegancką prozę i reagować na nią, lecz własnoręczne jej pisanie uznałem za trudne lub niemożliwe.
Pozbawmy pisarza eleganckiego stylu, a zostanie mu tylko jedna noga, na której może się oprzeć, jest nią solidność. W rezultacie zawsze starałem się pisać solidnie.
Moje powieści zapewniły mi taką pozycję, że ludzie twierdzili, iż mógłbym opublikować swój rachunek z pralni, gdybym chciał (a niektórzy krytycy utrzymują, że robię to od mniej więcej 8 ostatnich lat." - Stephen King, 1982 rok.

"Żadne z wydawnictw nie było zbytnio zainteresowane moją twórczością, która jest dość pospolita, niezbyt literacka (chociaż przyznanie się do tego boli jak diabli) po prostu kiepska.
Podejrzewam, że w pewnym stopniu właśnie te cechy - jakkolwiek niechlubne - zadecydowały o moim sukcesie. Większość z nich to zwyczajna literatura dla zwyczajnych ludzi, literacki odpowiednik...

Mocno autobiograficzna część, którą King otwiera swoje dzieło przybliża czytelnikowi czasy, w których dorastał, czyli to, co ukształtowało go jako pisarza. Również na dalszych stronach znajdziecie liczne wzmianki o przeszłości, o sytuacjach w jakich tworzył niektóre z powieści. Dla mnie część faktów była zaskakująca, bo chociaż czytałam powieści Kinga, to jednak o historii jego samego wiedziałam bardzo niewiele.

Jednakże tym co mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło to skromność z jaką King podchodzi do swojego sukcesu. Mimo że jego powieści przynoszą ogromny dochód, a on sam uznawany jest za króla grozy, nie stawia siebie na piedestale jako wzór do naśladowania, jeśli chodzi o pisanie. „Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika” jest przede wszystkim opowieścią o pisarstwie samego Stephena, okraszonego sporą dawką rad dla osób piszących, szczególnie zaś początkujących w tej dziedzinie.

Co ważne, choć sam nie jest zwolennikiem planowania (fabuła odkrywa się przed Kingiem w miarę pisania) nie deprecjonuje tej metody, a jedynie wyraża swoje zdanie i je uzasadnia.

*

„Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika” to kopalnia wiedzy podana w gawędziarski, charakterystyczny dla Kinga sposób. Styl, słownictwo, gramatyka, opisy, redakcja, sam proces pisarski to materia, z którą ma do czynienia każda osoba pisząca. Choć King przekazuje wiedzę uniwersalną, to przekazuje ją z własnej perspektywy. Sama niekoniecznie ze wszystkim się zgadzam, jednak dzięki tej lekturze przemyślałam sobie pewne istotne kwestie, a na część spojrzałam z innej perspektywy.

Jeśli piszecie bez planu, nie dajcie sobie wmówić, że to źle. Ważne, żeby historia, którą opowiadacie potrafiła zawładnąć czytelnikiem. Sami musicie znaleźć swoją ścieżkę, wypracować swoją rutynę. Ta publikacja pokazuje wam jedną z dróg, jednocześnie serwując sporą dawkę rzetelnej wiedzy. I pamiętajcie o słowach Kinga: „Jeśli chcecie zostać pisarzami, przede wszystkim powinniście pamiętać o dwóch rzeczach: dużo czytać i dużo pisać. Nie da się tego uniknąć. Nie istnieje droga na skróty”.

Mocno autobiograficzna część, którą King otwiera swoje dzieło przybliża czytelnikowi czasy, w których dorastał, czyli to, co ukształtowało go jako pisarza. Również na dalszych stronach znajdziecie liczne wzmianki o przeszłości, o sytuacjach w jakich tworzył niektóre z powieści. Dla mnie część faktów była zaskakująca, bo chociaż czytałam powieści Kinga, to jednak o historii...