Dom dzienny, dom nocny

Podczas lektury tej książki towarzyszył mi ten sam problem, co podczas czytania "Biegunów". Mianowicie stanowi ona bardziej zbiór opowiadań, niż powieść. Nie miałbym nic przeciwko takiemu pogranicznemu charakterowi, gdyby te opowiadania, z których spleciony jest "Dom dzienny...", były mniej impresyjnymi miniaturami, a bardziej pełnoprawnymi epizodami/historiami. Wyszłoby również lepiej, gdyby był jakiś temat łączący opowiadania (jak w "Biegunach"). Tymczasem wspólnym mianownikiem historii jest miejsce akcji: Śląsk, a konkretnie okolice Gór Stołowych.
Wydaje mi się, że traci na tym spójność opowieści i czasem miałem wrażenie, że książka stanowi rodzaj notesu z pomysłami, w którym autorka zapisywała swoje refleksje luźno opakowane w fabularną formę.
Jeśli chodzi o to, co mi się podobało to atmosfera kreowana w większości historii. A do moich ulubionych należy opowieść o Ergo Sumie i Kummernis.
Możliwe, że jestem zbyt surowy dla Tokarczuk, po tym jak dostała Nobla.

Podczas lektury tej książki towarzyszył mi ten sam problem, co podczas czytania "Biegunów". Mianowicie stanowi ona bardziej zbiór opowiadań, niż powieść. Nie miałbym nic przeciwko takiemu pogranicznemu charakterowi, gdyby te opowiadania, z których spleciony jest "Dom dzienny...", były mniej impresyjnymi miniaturami, a bardziej pełnoprawnymi epizodami/historiami. Wyszłoby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytać tę powieść, to jakby przenieść się gdzieś w zaciszne miejsce na prowincji. Na nizinach, albo u podnóża gór, nieważne. Ważne, że ma się ogromne zapasy wolnego czasu, by móc wsłuchać się w miejsce. Wyczuć jego spokojny rytm, pulsację. Usłyszeć ludzi i ich historie. Nie wiedzieć czy historia dotyczy teraźniejszości, przeszłości czy nawet snu. Tak, chciałoby się mieć okazję do zobaczenia miejsc i ludzi z tak bogatych perspektyw.

Czytać tę powieść, to jakby przenieść się gdzieś w zaciszne miejsce na prowincji. Na nizinach, albo u podnóża gór, nieważne. Ważne, że ma się ogromne zapasy wolnego czasu, by móc wsłuchać się w miejsce. Wyczuć jego spokojny rytm, pulsację. Usłyszeć ludzi i ich historie. Nie wiedzieć czy historia dotyczy teraźniejszości, przeszłości czy nawet snu. Tak, chciałoby się mieć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzecz można rzec specyficzna. Może oniryczna, może magiczna, bez wątpienia męcząca. Fragmenty piękne, malownicze. Momenty skłaniające do filozoficznej zadumy. Chwile pełne humoru. Całość jednak mogę określić jedynie jako długi, pełen przeskoków tematycznych słowotok o nie do końca wiadomo czym. Słuchając miałam cały czas niemożliwe do odpędzenia przedziwne wrażenie, że oto siedzę z autorką przy stole i tonę w nieuporządkowanej słownej lawinie, która wyrwała się z niej po piątym kieliszku i z każdym kolejnym nabierała tak wielkiej mocy, że po chwili nie było sposobu, aby ją powstrzymać, więc parła i rwała, zalewała i topiła. Tak bywa. Paschalis, Marta, wopista, umarty z nagła Niemiec, wszystko razem jak błądzenie lunatyka we mgle. Niestety nie dla mnie. Fragmenty interesujące, kilka nawet pięknych. Całość męczydusza masakryczna.

Rzecz można rzec specyficzna. Może oniryczna, może magiczna, bez wątpienia męcząca. Fragmenty piękne, malownicze. Momenty skłaniające do filozoficznej zadumy. Chwile pełne humoru. Całość jednak mogę określić jedynie jako długi, pełen przeskoków tematycznych słowotok o nie do końca wiadomo czym. Słuchając miałam cały czas niemożliwe do odpędzenia przedziwne wrażenie, że oto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sen, czmychnąć weń!

Sen, czmychnąć weń!

Pokaż mimo to

Książka pod każdym względem doskonała. Pięknie opowiedziane historie o ludziach przeplatające się w czasie i przestrzeni. Podczas ostatnich wakacji na Dolnym Śląsku nie mogłam się oprzeć temu aby nie odwoływać się w niektórych miejscach do tej właśnie książki. Bardzo mi się podobała. :-)

Książka pod każdym względem doskonała. Pięknie opowiedziane historie o ludziach przeplatające się w czasie i przestrzeni. Podczas ostatnich wakacji na Dolnym Śląsku nie mogłam się oprzeć temu aby nie odwoływać się w niektórych miejscach do tej właśnie książki. Bardzo mi się podobała. :-)

Pokaż mimo to

Na pół oniryczna opowieść, a zarazem wyprawa na wspaniały Dolny Śląsk. Do tego podróż w odmęty jakże skomplikowanej historii tego terenu.

Na pół oniryczna opowieść, a zarazem wyprawa na wspaniały Dolny Śląsk. Do tego podróż w odmęty jakże skomplikowanej historii tego terenu.

Pokaż mimo to

Jest to moje pierwsze zetknięcie z twórczością autorki i czułam, że mogę nie do końca odnaleźć się w treści.
Jestem zaraz po przeczytaniu książki i mam dość mieszane uczucia. Nie wszystkie historie ukazane w książce chwytały mnie za serce, niektóre naprawdę ciekawiły, intrygowały, ale niektóre sprawiały, że nie chciało mi się czytać dalej. Nie jestem pewna czy książka napawała mnie optymizmem, jednak na pewno dała do myślenia. Życie, przemijanie, egzystencja człowieka. Znalazłam w książce wiele cytatów wartych zapamiętania.
Uważam, że jest to książka, z którą z pewnością warto się zapoznać i wyciągnąć coś dla siebie.

Jest to moje pierwsze zetknięcie z twórczością autorki i czułam, że mogę nie do końca odnaleźć się w treści.
Jestem zaraz po przeczytaniu książki i mam dość mieszane uczucia. Nie wszystkie historie ukazane w książce chwytały mnie za serce, niektóre naprawdę ciekawiły, intrygowały, ale niektóre sprawiały, że nie chciało mi się czytać dalej. Nie jestem pewna czy książka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Tokarczuk i na pewno nie ostanie. Idealnie trafia w mój gust czytelniczy. Dostajemy tutaj historie zwykłych ludzi opowiedziane pięknym językiem. Jest barwnie, plastycznie, metaforycznie, onirycznie. Powiedziałabym, że są to opowiadania o zwykłych ludziach, ich codzienności, problemach, radościach. Historie ludzi, które są ze sobą powiązane. Mimo, że mamy tutaj fikcyjnych bohaterów, to każdy znajdzie w nich jakąś cząstkę siebie, a to tym bardziej skłania do refleksji. To taka nieśpieszna lektura, momentami dowcipna, ironiczna, momentami mocna, bardzo dobrze się czyta. Autorka potrafi tak wykorzystać słowa, tak to opisać, że potrafimy to sobie wyobrazić, poczuć, jakbyśmy byli świadkami wydarzeń. Jest świetną obserwatorką codzienności. Gdyby nie brak czasu to pochłonęłabym ją zdecydowanie szybciej. Choć z drugiej strony warto sobie dawkowa tą przyjemność i czerpać z niej pomału. Poza tym uważam, że wtedy lepiej będziemy czerpać z tej książki i nas nie zmęczy. Nie mam doświadczenia z innymi książkami Olgi Tokarczuk, ale myślę, że jest to dobry wybór na początek przygody z twórczością autorki.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Tokarczuk i na pewno nie ostanie. Idealnie trafia w mój gust czytelniczy. Dostajemy tutaj historie zwykłych ludzi opowiedziane pięknym językiem. Jest barwnie, plastycznie, metaforycznie, onirycznie. Powiedziałabym, że są to opowiadania o zwykłych ludziach, ich codzienności, problemach, radościach. Historie ludzi, które są ze sobą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To magiczna powieść, a właściwie zbiór połączonych ze sobą opowiadań. O miejscach, ludziach i rzeczach. Tym co je łączy jest miasto Nowa Ruda. To wokół niej snują się opowieści i legendy. Dom dzienny, dom nocny to powierzchowna, szara codzienność z jednej strony, ale także głębia przekazu i refleksji nad życiem. Autorka czaruje i prowokuje czytelnika. Książka choć nie łatwa w odbiorze, to jednak dobrze się ją czyta.

To magiczna powieść, a właściwie zbiór połączonych ze sobą opowiadań. O miejscach, ludziach i rzeczach. Tym co je łączy jest miasto Nowa Ruda. To wokół niej snują się opowieści i legendy. Dom dzienny, dom nocny to powierzchowna, szara codzienność z jednej strony, ale także głębia przekazu i refleksji nad życiem. Autorka czaruje i prowokuje czytelnika. Książka choć nie łatwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowieści o ulubionych przez Autorkę sudeckich miasteczkach i przysiółkach. Dziejące się w różnych czasach historycznych, w czasie nie traktowanym jako funkcja liniowa o senne marzenia zahaczającym. W bonusie historia podkradzionej przez wambierzycką bazylikę mniejszą, luzytańskiej brodatej świętej Wilgefortis i jej biografa brata Paschalisa, jak i opis nieświętych pokus którym podlegali. Widać, że Autorka kocha zarówno opisywane miejsca jak i ludzi, z opowieści jednak wyłania się obraz biedy, cywilizacyjnego upadku i braku nadziei, że kiedyś będzie lepiej. Zdziwienie budzi obecność latimerii w tym kontekście, która rybą słonowodną będąc nijak do biocenozy Sudetów środkowych nie pasuje. Złym pomysłem, czytanie audiobooka przez Autorkę. Drobna wada wymowy i gwarowa ściemnianie samogłosek w codziennej rozmowie nie przeszkadza, w profesjonalnym wydawnictwie razi. Katarzyna Glinka zrobiłaby to lepiej.

Opowieści o ulubionych przez Autorkę sudeckich miasteczkach i przysiółkach. Dziejące się w różnych czasach historycznych, w czasie nie traktowanym jako funkcja liniowa o senne marzenia zahaczającym. W bonusie historia podkradzionej przez wambierzycką bazylikę mniejszą, luzytańskiej brodatej świętej Wilgefortis i jej biografa brata Paschalisa, jak i opis nieświętych pokus...

więcej

mniej

Pokaż mimo to