Dom dzienny, dom nocny

Niestety z przykrością muszę stwierdzić że literatura pani Olgi Tokarczuk nie jest dla mnie. Oczywiście podziwiam ją za jej niezwykły styl pisania, za język i wyobraźnię, jednak ja w literaturze szukam głównie przyjemności, odprężenia, a tutaj niestety tego nie znalazłam.

Niestety z przykrością muszę stwierdzić że literatura pani Olgi Tokarczuk nie jest dla mnie. Oczywiście podziwiam ją za jej niezwykły styl pisania, za język i wyobraźnię, jednak ja w literaturze szukam głównie przyjemności, odprężenia, a tutaj niestety tego nie znalazłam.

Pokaż mimo to

ulubione fragmenty:
"kiedy ludzie mówią"wszystko", "zawsze", "nigdy", "każdy" może to dotyczyć tylko ich samych, w świecie zewnętrznym bowiem nie istnieją takie ogólne rzeczy. Poradziła mi, żebym uważała, bo jeżeli ktoś zaczyna zdanie od słowa "zawsze", to znaczy, że stracił kontakt ze światem, i że mówi o sobie."
" Kiedy czujesz się głodny- jedz. Kiedy czujesz się samotny- módl się."
" Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada. Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia. Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje. Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie. Jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu. Przenika przez skórę do mięśni i kości, które zaczynają odtąd istnieć boleśnie. Nie boleć. Istnieć boleśnie- to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból. Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki. Trzeba by było uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie. Upijać się? Spać całe tygodnie? Zapamiętywać się w aktywność aż do amoku Modlić się nieustannie?"

ulubione fragmenty:
"kiedy ludzie mówią"wszystko", "zawsze", "nigdy", "każdy" może to dotyczyć tylko ich samych, w świecie zewnętrznym bowiem nie istnieją takie ogólne rzeczy. Poradziła mi, żebym uważała, bo jeżeli ktoś zaczyna zdanie od słowa "zawsze", to znaczy, że stracił kontakt ze światem, i że mówi o sobie."<...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Olga Tokarczuk pisze tak, jak ja zawsze chciałam pisać. Jej oniryczny, magiczny styl każdej, zdawałoby się, najbłahszej sprawie dodaje znaczenia.

Olga Tokarczuk pisze tak, jak ja zawsze chciałam pisać. Jej oniryczny, magiczny styl każdej, zdawałoby się, najbłahszej sprawie dodaje znaczenia.

Pokaż mimo to

Jeszcze przed otrzymaniem przez Tokarczuk Nobla postanowiłam nadrobić tę zaległość, polegającą na nieznaniu jej prozy. Połączenie realizmu z "bajką" przypadło mi do gustu i wywołało refleksję.

Jeszcze przed otrzymaniem przez Tokarczuk Nobla postanowiłam nadrobić tę zaległość, polegającą na nieznaniu jej prozy. Połączenie realizmu z "bajką" przypadło mi do gustu i wywołało refleksję.

Pokaż mimo to

Lektura dodatkowa w liceum okazała się czymś mega ważnym. Nikt nie sadził wtedy, ze autorka zostanie noblistką. Klimaty, atmosfery, gęstości i temperatury - czuje wciąż przez skore, gdy myśle o tej książce.

Lektura dodatkowa w liceum okazała się czymś mega ważnym. Nikt nie sadził wtedy, ze autorka zostanie noblistką. Klimaty, atmosfery, gęstości i temperatury - czuje wciąż przez skore, gdy myśle o tej książce.

Pokaż mimo to

Książka, której nie znałam, ale wiedziałam, że jest niezwykła i tak jest. Postanowiłam wysłuchać jej w formie audiobooka i to w wykonaniu autorki. Głos Olgi Tokarczuk towarzyszył mi przez kilka dni. Czułam się dzięki temu w taki sposób, jakby autorka przekazywała mi swoje myśli prosto do ucha. Wieczorami doczytywałam fragmenty w wersji e-booka. Czekam na wersję drukowaną.

Książka, której nie znałam, ale wiedziałam, że jest niezwykła i tak jest. Postanowiłam wysłuchać jej w formie audiobooka i to w wykonaniu autorki. Głos Olgi Tokarczuk towarzyszył mi przez kilka dni. Czułam się dzięki temu w taki sposób, jakby autorka przekazywała mi swoje myśli prosto do ucha. Wieczorami doczytywałam fragmenty w wersji e-booka. Czekam na wersję drukowaną.

Pokaż mimo to

Powieść wahająca się między jawą a snem, między fikcją a prawdą, miedzy rzeczywistością a fantastyką.

Książka składa się z luźno (lub w ogóle) ze sobą powiązanych historii ludzi. Opowieści te są miejscami smutne, miejscami zabawne, niekiedy melancholijne. Jedno je łączy - angażują bez reszty i skłaniają do refleksji. Może czytelnik znajdzie w nich senne zwierciadło własnego życia, może będzie umiał zastanowić się nad celnością spostrzeżeń autorki, dotyczących prostych, elementarnych zdarzeń w naszym życiu.

Z pewnością powieść do wielokrotnego przeczytania - tak by dostrzec wszystkie szczegóły, by mieć czas i możliwość nad przemyśleniem wszystkich jej elementów.

Powieść wahająca się między jawą a snem, między fikcją a prawdą, miedzy rzeczywistością a fantastyką.

Książka składa się z luźno (lub w ogóle) ze sobą powiązanych historii ludzi. Opowieści te są miejscami smutne, miejscami zabawne, niekiedy melancholijne. Jedno je łączy - angażują bez reszty i skłaniają do refleksji. Może czytelnik znajdzie w nich senne zwierciadło wł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nieco przewrotnie będzie użyć stwierdzenia, że książki zwyczajnie przyjemnie się słucha w odniesieniu do treści, bo mamy tutaj sporo smutnych historii, ludzkich dramatów i jesteśmy świadkami ich przemijania.

Jednak konstrukcja w formie opowiadań kobiety to właśnie takie historie w historii, opowieści mniejsze i większe, które często z siebie wynikają.

Wspomnienia, szczypta mistycyzmu i wsiąkamy słuchając historii innych opowiadanych takim zwykłym, nieco baśniowo-refleksyjnym tonem.

Nieco przewrotnie będzie użyć stwierdzenia, że książki zwyczajnie przyjemnie się słucha w odniesieniu do treści, bo mamy tutaj sporo smutnych historii, ludzkich dramatów i jesteśmy świadkami ich przemijania.

Jednak konstrukcja w formie opowiadań kobiety to właśnie takie historie w historii, opowieści mniejsze i większe, które często z siebie wynikają.

Wspomni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Więc ludzie są słowami. Dopiero wtedy stają się realni".

Dla twórczości Tokarczuk wymyśliłam własne określenie: powolna proza. Czytanie jej książek jest jak zaglądanie pod podszewkę pojedynczych chwil, najczęściej takich, których na codzień nie zauważamy.

"Dom..." ma kompozycję patchworkową, zbudowaną właśnie z takich migawek rzeczywistości. Kiedy dodamy szczyptę magii - powstaje intrygująca mieszanka.

Była to moja pierwsza pozycja tej Autorki, ale z pewnością nie ostatnia. Stworzony przez Nią świat mnie zafascynował.

Polecam, zwłaszcza wielbicielom "innej" literatury

"Więc ludzie są słowami. Dopiero wtedy stają się realni".

Dla twórczości Tokarczuk wymyśliłam własne określenie: powolna proza. Czytanie jej książek jest jak zaglądanie pod podszewkę pojedynczych chwil, najczęściej takich, których na codzień nie zauważamy.

"Dom..." ma kompozycję patchworkową, zbudowaną właśnie z takich migawek rzeczywistośc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

jak pięknie można opisać świat dookoła...

jak pięknie można opisać świat dookoła...

Pokaż mimo to