Książka "dziwna", bo narratorką jest osoba niezrównoważona psychicznie. Krok po kroku dowiadujemy się, co przyłożyło się do jej choroby. Bura jest dziewczyną ze wsi, gdzie naturalistyczne sceny są na porządku dziennym.

Książka "dziwna", bo narratorką jest osoba niezrównoważona psychicznie. Krok po kroku dowiadujemy się, co przyłożyło się do jej choroby. Bura jest dziewczyną ze wsi, gdzie naturalistyczne sceny są na porządku dziennym.

bardzo dobra | mnie się podobała || nie dla tumoków |||

bardzo dobra | mnie się podobała || nie dla tumoków |||

Książką tej autorki zainteresowałam się po przeczytaniu naprawdę dobrego opowiadania w antologii Inne Światy, dla mnie jednego z lepszych tam. Może przez to byłam trochę za bardzo pozytywnie nastawiona. To nie tak, że nic nie podoba mi się w tej pozycji, więc zacznę od plusów. Podoba mi się język powieści i "skojarzeniowość" niektórych opisów i toków myślenia. Wszystko to płynie i bywa naprawdę błyskotliwe a przez to czyta się dość szybko. Ponadto momenty opisu życia na wsi, jakie było udziałem tytułowej bohaterki napawają mnie pewną nostalgią, zwłaszcza te związane z dzieciństwem.
Tym co mnie przede wszystkim nie urzekło była sama główna bohaterka. Oczywiście trudno ją oceniać obiektywnie poprzez wszystkie manie i fobie jakie ją dręczyły i stały się jej udziałem. Momentami jednak Bura była bardzo męcząca i nużąca i aż trudno sobie wyobrazić jak ciężko byłoby z nią żyć. Brakuje mi w tej bohaterce jakiegokolwiek chociażby pozytywu, jakiejkolwiek iskry, odskoczni od własnej osoby. Nie ma tu niczego takiego, żadnych zainteresowań, chęci, zachwytu nad czymkolwiek. Są tylko przemyślenia sprzedawane w ciągłym chaosie przez bohaterkę, narratorkę pierwszoosobową. Nie ma niczego co Bura lubi a są ciągłe wspomnienia ucisku, poniżań, zagubienia...Mniej więcej w 2/3 książki staje się też jasne, że to "nie jej wina" i z czego może wynikać obecny stan psychiczny. Finał książki to potwierdza, ale mnie ponownie bierność i w pewnym sensie zachowawcza postawa Burej tylko wkurza. Naprawdę sprawia ona wrażenie jakby żyła za karę dla siebie i innych. Chyba nie o to chodziło w przekazie książki..

Książką tej autorki zainteresowałam się po przeczytaniu naprawdę dobrego opowiadania w antologii Inne Światy, dla mnie jednego z lepszych tam. Może przez to byłam trochę za bardzo pozytywnie nastawiona. To nie tak, że nic nie podoba mi się w tej pozycji, więc zacznę od plusów. Podoba mi się język powieści i "skojarzeniowość" niektórych opisów i toków myślenia. Wszystko to...

Że tę książkę czyta się ciężko, że męczy, drażni - to akurat plus. Opowieść o szaleństwie nie powinna być lekka i przyjemna. Gorzej, że bohaterką (i narratorką) jest dziewczyna z zapadłej wsi, hodowana gdzieś między podłogą a pieńkiem do zarzynania kur, nawet podczas studiów w Krakowie trzymana na bardzo krótkiej smyczy. I otóż ta dziewczyna nie wiedzieć skąd ma w głowie cytaty z Dukaja, Świetlickiego, Plath, Człowieka z La Manchy... To przeintelektualizowanie i cytatomania odbierają całości autentyczność. Jakby autorka bała się mówić własnym głosem i musiała podpierać się mądrością z zewnątrz. Zupełnie niepotrzebnie. Zielińska własny język przecież ma - i bez protez dałaby radę.

Że tę książkę czyta się ciężko, że męczy, drażni - to akurat plus. Opowieść o szaleństwie nie powinna być lekka i przyjemna. Gorzej, że bohaterką (i narratorką) jest dziewczyna z zapadłej wsi, hodowana gdzieś między podłogą a pieńkiem do zarzynania kur, nawet podczas studiów w Krakowie trzymana na bardzo krótkiej smyczy. I otóż ta dziewczyna nie wiedzieć skąd ma w głowie...

Historia ukazana z perspektywy osoby niezrównoważonej psychicznie, do której stanu w większym lub mniejszym stopniu przyczyniło się najbliższe otoczenie.

Historia ukazana z perspektywy osoby niezrównoważonej psychicznie, do której stanu w większym lub mniejszym stopniu przyczyniło się najbliższe otoczenie.

Pierwszoosobowa narracja umożliwia czytelnikowi wejście do umysłu głównej bohaterki, a jest to nadzwyczaj zagmatwane i przygnębiające środowisko. Książki nie uprzyjemnia również język, który jest konkretny, bezpośredni i szorstki. Autorka, Aleksandra Zielińska stworzyła mroczną, jednak na swój specyficzny sposób piękną powieść, którą w mojej ocenie warto przeczytać.
***
Bura to zmagająca się z zaburzeniami psychicznymi młoda dziewczyna, do umysłu której autorka uchyla nam czytelnicze drzwi. Zawsze gorsza, wyobcowana, nieistotna i odrzucona przez społeczeństwo w tak znacznym stopniu, że czytelnik nie ma możliwości poznania jej imienia. Dziewczyna już od najmłodszych lat nie ma wsparcia wśród bliskich, brak jej również rzetelnie i odpowiedzialnie poprowadzonej terapii, która pozwoliłaby na zrozumienie siebie, stawienie czoła doświadczonym traumom. Bura niebywale często określa siebie jako osobę nijaką i ... szaroburą, co tylko podkreśla jej zrezygnowane podejście do otaczającego świata, ale również dyskretnie odsłania niespełnioną, drzemiącą w niej potrzebę miłości oraz akceptacji. Pomimo wszelkich dotykających Burę doświadczeń, które wydawałoby się ukierunkowywałyby stale czytelnika na odczuwanie wobec niej empatii i współczucia, to jednak jest to bohaterka, której po prostu nie można polubić. Jej wrażliwość ciasno bowiem otacza warstwa samolubności i egocentryzmu, jest nieprzewidywalna, porywcza i niebezpieczna, dokładnie jak chorwacka Bura, silny północny wiatr.
***
Umysł otumanionej farmakologią dziewczyny okazał się dołującym, ale przy tym również niezwykle interesującym miejscem akcji. Motyw bezlitosnego i wyniszczającego obłędu sprawił natomiast, że nie była to lekka lektura, jednak muszę przyznać, że wyjątkowo wciągająca.

Pierwszoosobowa narracja umożliwia czytelnikowi wejście do umysłu głównej bohaterki, a jest to nadzwyczaj zagmatwane i przygnębiające środowisko. Książki nie uprzyjemnia również język, który jest konkretny, bezpośredni i szorstki. Autorka, Aleksandra Zielińska stworzyła mroczną, jednak na swój specyficzny sposób piękną powieść, którą w mojej ocenie warto...

Najpierw była trauma.
Potężna trauma, która zmieniała wszystko i nie pozwalała na normalne funkcjonowanie.
W międzyczasie gnębiło wykluczenie, odrzucenie, lżenie, poniżenie, czysty wstręt.
Do tego dołączyła prowadzona byle jak terapia, równie bezmyślne leczenie farmakologiczne i obezwładniająca samotność.
Na koniec zaś przyszło szaleństwo.

Nie było dla Bury innej drogi. Nie mogło być...

Rewelacyjna proza!

Najpierw była trauma.
Potężna trauma, która zmieniała wszystko i nie pozwalała na normalne funkcjonowanie.
W międzyczasie gnębiło wykluczenie, odrzucenie, lżenie, poniżenie, czysty wstręt.
Do tego dołączyła prowadzona byle jak terapia, równie bezmyślne leczenie farmakologiczne i obezwładniająca samotność.
Na koniec zaś przyszło szaleństwo.

Nie było dla Bury innej drogi....

Bura, szał i testy Rorschacha

"Nikt mnie już nie znajdzie, myślę. Nikt. Nie znają nawet mojego imienia"

Dokładnie tak jest, przez całą książkę nie dowiadujemy się, jak Bura ma na imię. Jest Burą dla wszystkich, ojca, matki, siostry, kuzyna, terapeuty itd. Ale dlaczego akurat Bura, czy z racji włosów szaroburych i cieniutkich jak mysie ogonki. Które czynią ją ledwie zauważalną dla niektórych, a dla innych niewidoczną wcale.?

Czy może z racji tego, że jest jak suchy zimny wiatr schodzący z gór, który "gwarantuje" zmianę aury, załamanie się pogody i ulewne deszcze powodujące powodzie? A te zaś, wypłukując cmentarze, przynoszą zmarłych w progi ich rodzinnych domów...

Właśnie w czas szalejącej burzy spotykamy Burą po raz pierwszy, kiedy zmierza w kierunku rodzinnych stron. Do domu siostry i szwagra, bo przecież rodzinnego domu już właściwie nie ma. Zmoknięta, zmarznięta, brudna, pobita, z ogoloną głową i strupami niewiadomego pochodzenia.

Również, to z jej chaotycznych, rozedrganych, a jednocześnie dziwnie spójnych i zrozumiałych, strzępków wspomnień, przemyśleń i opowieści czytelnik dowiaduje się, skąd znalazła się na tej wiejskiej drodze i w jaki sposób doszło do tego, że wygląda tak, a nie inaczej. Bo Bura w zasadzie jest "normalna". Nawet jakiś czas studiuje matematykę, w Krakowie, pomieszkując kątem u kuzyna doktora i jego rodziny.

Jednak czyż, normalność Burej nie kończy się wtedy kiedy kuzyn Darek, codziennie wpycha swoje palce głęboko w usta dziewczyny, szperając w nich jak w kieszeni swoich portek, czy aby nie oszukuje i rzeczywiście połknęła właściwą dawkę litu i innych leków, jaką zaordynował jej psychiatra?. Palce Darka, wypychają Burej policzki, sprawdzają pod językiem i zaglądają w gardło, żadna zabłąkana piguła przed nimi się nie ukryje.

Czy więc Bura jest "nienormalna", czy tylko nadwrażliwa? Czy ojciec miał rację, wybijając dziewczynce z głowy fanaberie pasem, w dzieciństwie, czy ma ją terapeuta, do którego jakiś czas chodzi dziewczyna, mieszkając w Krakowie, który twierdzi, że Bura ma kłopoty, jak każdy, ale nie powinna izolować się od ludzi?

To trudna książka, ale po serii "Archipelagi", niczego prostego i cukierkowatego się nie spodziewałam. Nie każdemu podoba się ta seria, bo prezentowane w niej pozycje, to łatwych nie należą, ani nawet do przyjemnych. Raczej są dołujące i przygnębiające. Taka właśnie jest "Bura i szał", trzeba uważnie czytać. Zaglądamy wszak do umysłu nadwrażliwej osoby, w dodatku otumanionej przez psychotropy, trudno się dziwić, że widzi ona świat i "kleksy" z testu Rorschacha, w taki, a nie inny sposób.

Jest takie powiedzenie "Każdy sądzi według siebie". Właśnie ono mi przyszło na myśl, kiedy w pewnym momencie, Bura konstatuje.

"Skrzywienie każe mi oceniać ludzi po zawartości ich apteczek. Wystarczy, że spojrzę, a wiem, kto jest samotny, niekochany, gruby i stary".

i jeszcze bardziej dosadnie i ironicznie

"Prawie dziesięć lat od początku terapii, niemal żadnych zmian w schemacie leczenia, zmieniają się pudełka w zależności od tego, kto lepiej płaci"

Jednak Bura ma też i poczucie humoru, wprawdzie, specyficzne, ale jednak. Komentując zachowanie małej Ani mówi:

"Każdy ma takie dziecko, jakie sobie znalazł w kapuście" 😉

Zachęcam więc do zawarcia znajomości z Burą, bo to bardzo ciekawa i inteligentna osobowość. Jednak nie tych zachęcam, którzy liczyliby na dobrą zabawę, czy landrynkową, cieplutką, jak bamboszki od babci, historyjkę, przy której można się ogrzać jak przy kominku.

Ta historia jest czarna jak dno piekła, z tajemnicą, która nie daje normalnie żyć. Brzydka i opowiedziana bez ozdobników, bez wygładzania. Jednak moim zdaniem warta przeczytania. Bowiem, nikt z nas nie wie, jak silna jest jego psychika i ile mrocznych tajemnic może znieść, zanim się rozpadnie na kawałki.

Bura, szał i testy Rorschacha

"Nikt mnie już nie znajdzie, myślę. Nikt. Nie znają nawet mojego imienia"

Dokładnie tak jest, przez całą książkę nie dowiadujemy się, jak Bura ma na imię. Jest Burą dla wszystkich, ojca, matki, siostry, kuzyna, terapeuty itd. Ale dlaczego akurat Bura, czy z racji włosów szaroburych i cieniutkich jak mysie ogonki. Które czynią ją ledwie...

Najgorsza książka jaką czytałam. Zadko przerywam czytanie a tutaj musiałam. Bez ładu i składu. Okropna. Nie polecam, zmarnowany czas na 170 stron i więcej nie zmuszalam się

Najgorsza książka jaką czytałam. Zadko przerywam czytanie a tutaj musiałam. Bez ładu i składu. Okropna. Nie polecam, zmarnowany czas na 170 stron i więcej nie zmuszalam się

Mocna książka jeśli chodzi o realność życia wiejskiego, chociaż miejscami przerysowana. Narracja okiem chorej Bury. Interesujący jest powód jej choroby. Bardzo spodobała mi się charakterystyczność bohaterów, bo każdy z nich jest inny i ma swój własny sposób bycia. Po tej książce inaczej patrzę się na świat. Książka ta jest ciężka, przygnębiająca i mocna. Posiada mroczność, tajemniczość i aż do końca nic nie wiadomo. Nawet na końcu nie wiadomo, co dokładnie dzieje się z bohaterką, gdy ujawnia prawdę. Zakończenie jest otwarte. Szczerze? Książka wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Nie chciałabym czytać jej ponownie, bo działa jak trucizna, zatruwa myśli i dobre myśli. To pięknie napisana jednorazówka, bardzo ciężka, ze względu na Burę i sposób jej mówienia, funkcjonowania. Nie wrócę do Bury nigdy! Niby mało stron (333),ale ciągnie się to wieki. Straszne historia, ponieważ opowiedziana z głowy Bury, a w jej głowie dzieje się masakra. Warto przeczytać, ale nie jest to łatwe.

Mocna książka jeśli chodzi o realność życia wiejskiego, chociaż miejscami przerysowana. Narracja okiem chorej Bury. Interesujący jest powód jej choroby. Bardzo spodobała mi się charakterystyczność bohaterów, bo każdy z nich jest inny i ma swój własny sposób bycia. Po tej książce inaczej patrzę się na świat. Książka ta jest ciężka, przygnębiająca i mocna. Posiada mroczność,...