Takeshi. Taniec tygrysa

Takeshi to bardzo ciekawy cykl – nigdy nie czytałam książek napisanych w taki sposób. Wszystkie opisy są bardzo barwne i działające na wyobraźnię. Tylko trochę mi przykro, że nie dowiedziałam się jak ta barwna przygoda się kończy (pozostaje czekać na kolejną część choć nie robię sobie dużych nadziei – tom 2 ukazał się w 2015 roku).

Takeshi to bardzo ciekawy cykl – nigdy nie czytałam książek napisanych w taki sposób. Wszystkie opisy są bardzo barwne i działające na wyobraźnię. Tylko trochę mi przykro, że nie dowiedziałam się jak ta barwna przygoda się kończy (pozostaje czekać na kolejną część choć nie robię sobie dużych nadziei – tom 2 ukazał się w 2015 roku).

Nie zawiodłem się na kontynuacji. Nietuzinkowy świat i bohaterowie sprawili, że pragnę więcej, lecz na razie niestety muszę obejść się smakiem....

Nie zawiodłem się na kontynuacji. Nietuzinkowy świat i bohaterowie sprawili, że pragnę więcej, lecz na razie niestety muszę obejść się smakiem....

Dobre lekkie fantasy udające SF , czyli to co lubię :) ...tylko te krwawe opisy tortur nie pasują do lekkiego młodzieżowego stylu powieści

Dobre lekkie fantasy udające SF , czyli to co lubię :) ...tylko te krwawe opisy tortur nie pasują do lekkiego młodzieżowego stylu powieści

Ucieczka przed przeznaczeniem nie ma sensu. Trzeba mu stawić czoła.

Ucieczka przed przeznaczeniem nie ma sensu. Trzeba mu stawić czoła.

Takeshi Taniec Tygrysa - szkoda tylko, że tak mało Takeshiego

Niezwykle dynamiczna, wartka i niejednolita powieść zamknięta w dumnych prawie pięciuset stronach.
Kossakowska, jak zawsze z bezbłędnym warsztatem, serwuje nieprzeciętny kawał swojej wyobraźni. Barwny, jaskrawy i perfekcyjnie skonstruowany świat przedstawiony odkrywa przed nami bijące się siły Antilii i Wakunii. Szkoda tylko, że w walce zabrakło równowagi, bo postacie poboczne takie jak commandante i Pepe wydają się grać pierwsze skrzypce w tej części, która jednak mimo wszystko powinna nosić imię bohatera tytułowego, Na rozdziały z Takeshim czekałam długo, a wątki poboczne czytałam z przyjemnością tylko przez sposób, w jaki są napisane (czyli w świetnym stylu Kossakowskiej, który uwielbiam). Gdyby nie ten fakt, to chyba bym je całkowicie pomijała, bo nie wydawały się specjalnie interesujące.

Książka dobra, fajna na czas kwarantanny. Na mój gust jeszcze trochę za dużo fruwających jelit i hektolitrów krwi, i trochę tego Takeshiego mogło być więcej, ale generalnie pozytywnie oceniam.

Takeshi Taniec Tygrysa - szkoda tylko, że tak mało Takeshiego

Niezwykle dynamiczna, wartka i niejednolita powieść zamknięta w dumnych prawie pięciuset stronach.
Kossakowska, jak zawsze z bezbłędnym warsztatem, serwuje nieprzeciętny kawał swojej wyobraźni. Barwny, jaskrawy i perfekcyjnie skonstruowany świat przedstawiony odkrywa przed nami bijące się siły Antilii i Wakunii....

Dobra kontynuacja przygód Takeshiego. Na początku tomu autorka wprowadza nowe postaci, co trochę wytrąciło mnie z biegu opisywanej historii. Twierdziłem że za mało w drugim tomie jest Takeshiego, ale koniec nadrabia to z nawiązką.
Szkoda tylko że 3 tom jeszcze się nie ukazał, podobno ma być w 2020 roku i czekam z niecierpliwością.

Dobra kontynuacja przygód Takeshiego. Na początku tomu autorka wprowadza nowe postaci, co trochę wytrąciło mnie z biegu opisywanej historii. Twierdziłem że za mało w drugim tomie jest Takeshiego, ale koniec nadrabia to z nawiązką.
Szkoda tylko że 3 tom jeszcze się nie ukazał, podobno ma być w 2020 roku i czekam z niecierpliwością.

Dłuższą chwilę zajęło mi zastanowienie się, czy mam co napisać w opinii o drugim tomie przygód Takeshiego. Skoro piszę te słowa, oczywistym jest, że odpowiedź na ten dylemat była twierdząca. Chociaż opinia, którą tutaj zamieszczam będzie trochę oszukana. Powód jest dość prosty, większość tego co wyłuszczę poniżej odnosi się zarówno do pierwszego tomu jak i drugiego. Po części to wina tego, że w opisie pierwszej książki skupiłem się na szerszym trendzie pisania poczytnej fantastyki, omijając większość blasków i cieni powieści o Takeshim. Zainteresowanych odsyłam do tamtej opinii.

Nie przedłużając. Książka to typowa kontynuacja przygód z poprzedniego tomu. Widzimy następstwa wydarzeń z zakończenia, pojawiają się też nowe wątki, aczkolwiek, ku mojemu rozczarowaniu zabrakło dalszych losów, dwóch postaci, na które w tej części liczyłem. Ten tom, tak samo jak poprzedni, kończy się suspensem. Jak podejrzewam, zwrot akcji, również tak jak poprzednio, nie zaskoczy niemalże nikogo. Nie mam nic przeciwko takim zabiegom, o ile kolejne tomy wychodzą regularnie, ale co potwierdzi każdy fan Cyklu Lodu i Ognia, przy dłuższych przerwach między częściami jest to nad wyraz męczące. Nie zwykłem powtarzać sobie całych cykli, gdy tylko wychodzi nowy tom, więc zazwyczaj lekturę kontynuacji po latach rozpoczynam, nie pamiętając wiele poza imieniem głównego bohatera.

Mimo wszystko to co pomiędzy początkiem, a zakończeniem lektury, jest satysfakcjonujące. Pierwszą z rzeczy, która naprawdę spodobała mi się w historii o Cieniu Śmierci, jest sposób opisywania starć. Bardzo przypadły mi do gustu metaforyczne przedstawienia ataków nazywanych mianami zwierząt i zjawisk przyrody, tak jak gdyby te zjawiska i bestie naprawdę pojawiały się w świecie powieści. Gdy ktoś atakuje stylem tygrysa, kot miękko stąpa osaczając ofiarę. Uważam, że taki zabieg jest dużo ciekawszy niż typowe "i ciął mieczem przez głowę". Miejscami miałem nawet niedosyt, chciałbym, żeby te opisy były dłuższe. Jednak nawet w tej formie bardzo mnie cieszyły.

Niestety jeden z zarzutów, także tyczy się języka użytego w książce. Mianowicie kolokwializmów w dialogach między postaciami. Świat, w którym rozgrywa się akcja, to odległa przyszłość, która zanurzona jest w feudalnym świecie Japonii oraz, na oko, XIX wiecznym odpowiedniku Meksyku. Nie wymagam by postaci mówiły zwrotami z epoki, to nie powieść historyczna. Jednak gdy czytam odzywki pasujące raczej do polskiego blokowiska, padające z ust samurajów, odczuwam pewien zgrzyt. Ani to stylizacja języka na minione wieki, ani pełen neologizmów dialekt, mogący wykształcić się w przyszłości. Poza wygodą autorki w pisaniu dialogów, nie widzę celu do użycia takich zwrotów.

Kolejną uwagą, tym razem słodko-gorzką, jest większe niż w poprzednim tomie, skupienie się na wydarzeniach innych bohaterów. Wbrew tytułowi, w tej część Takeshiego jest niewiele. Nie do końca lubię takie zabiegi w książkach, które mają głównego bohatera. Inaczej sprawa ma się w przypadku tworów pokroju, wspomnianego już Cyklu Lodu i Ognia, gdzie równorzędnych bohaterów jest wielu. W dziele Kossakowskiej przejścia do innych miejsc akcji, zwyczajnie wybijały mnie z rytmu i zniechęcały do dalszego czytania. Dopiero bliżej końca, stało się to trochę ciekawsze, ale nadal miałem wrażenie stopowania akcji na siłę, by wyjaśnić szerszą geopolityczną intrygę. Z drugiej strony, własnie pod koniec, gdy już trochę lepiej zapoznałem się z bohaterami z innych części świata, zacząłem zastanawiać się co byłoby gdyby, poświęcono im więcej miejsca, rozbudowując ich motywacje i przeżycia.

Niewiele więcej mogę napisać o tej książce, nie wchodząc w spojlery, których wolałbym uniknąć. Z tego powodu zakończę już, kwitując, że gdyby gotowy był tom trzeci, niechybnie sięgnąłbym po niego po skończeniu lektury "Tańca Tygrysa".

Dłuższą chwilę zajęło mi zastanowienie się, czy mam co napisać w opinii o drugim tomie przygód Takeshiego. Skoro piszę te słowa, oczywistym jest, że odpowiedź na ten dylemat była twierdząca. Chociaż opinia, którą tutaj zamieszczam będzie trochę oszukana. Powód jest dość prosty, większość tego co wyłuszczę poniżej odnosi się zarówno do pierwszego tomu jak i drugiego. Po...

II tom opowieści o Takeshim otrzymuje od autorki nowe wątki, w tym oparte na wierzeniach południowoamerykańskich. W mojej ocenie był to dobry ruch, który tchnął w opowieść świeżość, czego często brakuje kolejnym tomom innych autorów.

II tom opowieści o Takeshim otrzymuje od autorki nowe wątki, w tym oparte na wierzeniach południowoamerykańskich. W mojej ocenie był to dobry ruch, który tchnął w opowieść świeżość, czego często brakuje kolejnym tomom innych autorów.

Podobało mi się. Już nie mogę doczekać się kolejnej części. Choć wydaje mi się, że lepiej by było gdyby autorka oparła fabułę na jednej mitologii, japońskiej. Wykorzystanie wierzeń południowoamerykańskich wprowadza zamieszanie, choć daje więcej możliwości i pozwala na ciekawe zwroty akcji.

Podobało mi się. Już nie mogę doczekać się kolejnej części. Choć wydaje mi się, że lepiej by było gdyby autorka oparła fabułę na jednej mitologii, japońskiej. Wykorzystanie wierzeń południowoamerykańskich wprowadza zamieszanie, choć daje więcej możliwości i pozwala na ciekawe zwroty akcji.

Zdecydowanie moja ulubiona książka Kossakowskiej. No może na równi z Grillbar Galaktyką :)

Zdecydowanie moja ulubiona książka Kossakowskiej. No może na równi z Grillbar Galaktyką :)