Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doceniam podejście do tematu, ale zdecydowanie lepiej obejrzeć serial. Przy nim książka to suche odtwarzanie (bardzo krótkich zresztą) kaset, którym brakuje tego "czegoś".

Doceniam podejście do tematu, ale zdecydowanie lepiej obejrzeć serial. Przy nim książka to suche odtwarzanie (bardzo krótkich zresztą) kaset, którym brakuje tego "czegoś".

Czyta się szybko, raczej klasyczny w założeniach kryminał z bardziej brutalnymi morderstwami. Zakończenie jednak było chyba pisane na szybko i trochę bez pomysłu na coś oryginalniejszego.

Czyta się szybko, raczej klasyczny w założeniach kryminał z bardziej brutalnymi morderstwami. Zakończenie jednak było chyba pisane na szybko i trochę bez pomysłu na coś oryginalniejszego.

Apogeum pożądania. Książka, którą czyta się bardzo szybko, jednym tchem wręcz. Spodziewałem się trochę więcej uczuć aniżeli cielesnego pożądania, ale nie jest to jakiś minus. Odnajduję w tym wszystkim siebie, a wir uczuć mogłem wręcz poczuć. Nie mogę się doczekać filmu.

Apogeum pożądania. Książka, którą czyta się bardzo szybko, jednym tchem wręcz. Spodziewałem się trochę więcej uczuć aniżeli cielesnego pożądania, ale nie jest to jakiś minus. Odnajduję w tym wszystkim siebie, a wir uczuć mogłem wręcz poczuć. Nie mogę się doczekać filmu.

Ponadczasowa dawka nietuzinkowego humoru i wielu przeszywających spojrzeń na otaczającą nas (nadal podobną) rzeczywistość. Chyba moja ulubiona lektura.

Ponadczasowa dawka nietuzinkowego humoru i wielu przeszywających spojrzeń na otaczającą nas (nadal podobną) rzeczywistość. Chyba moja ulubiona lektura.

Ta cała metaforyczność jawi mi się często aż nazbyt dosłownie.

Ta cała metaforyczność jawi mi się często aż nazbyt dosłownie.

Kocham tę książkę. Po prostu. Zaczęło się wręcz nudno, opis sielanki przez dłuższy czas, które teoretycznie nic nie wnosi. Tylko pozornie. W połowie książki pojawia się zwrot fabularny, który zmienia dosłownie wszystko, łącznie z odbiorem poprzednich stron. Ostatnie trzydzieści ryczałem bez przerwy. Nawet teraz, gdy przypominam sobie końcowe zdania, dalej chce mi się płakać. Coś niesamowitego, historia, którą się odczuwa coraz bardziej i bardziej z każdą stroną. Styl Silvery jest bardzo przystępny, wręcz namawia do szybkiego przeczytania, bo aż żal odkładać dzieło nawet na chwilę. Nie mogę się doczekać jego kolejnych książek! Liczę na ciebie, Adam!

Kocham tę książkę. Po prostu. Zaczęło się wręcz nudno, opis sielanki przez dłuższy czas, które teoretycznie nic nie wnosi. Tylko pozornie. W połowie książki pojawia się zwrot fabularny, który zmienia dosłownie wszystko, łącznie z odbiorem poprzednich stron. Ostatnie trzydzieści ryczałem bez przerwy. Nawet teraz, gdy przypominam sobie końcowe zdania, dalej chce mi się...

Jak zaczęło się rewelacyjnie, tak skończyło się średnio, a z każdą stronę dostrzegałem coraz więcej minusów całości. Powieść jest stanowczo za długa, jedną trzecią można by skrócić, a nawet usunąć, bez utraty sensu całości. Historia jest niesamowicie pretensjonalna, Jude'a spotyka dosłownie całe zło świata, a autorka oszukuje go jedynie przebłyskami szczęścia. Poza tym, słowo "przepraszam" pada w książce co trzecią stronę. To wszystko robi się już w połowie strasznie powtarzalne. Jak współczułem bohaterowi od początku, tak pod koniec już nie czułem nic. Każda kolejna tragedia nijak na mnie działała, bo się jej spodziewałem. Willema polubiłem, a potem stał się trochę bezpłciowy. Jak oni wszyscy zresztą. Każdy mężczyzna (bo kobiet to tu zbytnio nie ma) zachowuje się według określonego schematu, pełno w nim eksponowanej słownie miłości do swoich znajomych, pełno pasji i, tak naprawdę, nijakości. Poza tym, o Malcolmie nie wiemy praktycznie nic poza tym, że jest architektem i wiąże się z jakąś Sophie. Po pierwszym akcie/rozdziale słuch o nim po prostu zaginął. Z całej czwórki najbardziej charakterny jest JB, ale też tylko przez jakiś czas. Gdy historia podąża już tylko za Judem to poziom zaczyna spadać. Więcej tragedii, mniej chęci do czytania. A tak bardzo chciałem tę książkę pokochać.
O! Ale styl autorki bardzo mi się podoba, piękny warsztat. I nie mówię, że to zła powieść. Jest interesująca, ale niesamowicie zawodząca. Ocena taka, a nie niższa, bo jednak pierwsza połowa była naprawdę dobra.

Jak zaczęło się rewelacyjnie, tak skończyło się średnio, a z każdą stronę dostrzegałem coraz więcej minusów całości. Powieść jest stanowczo za długa, jedną trzecią można by skrócić, a nawet usunąć, bez utraty sensu całości. Historia jest niesamowicie pretensjonalna, Jude'a spotyka dosłownie całe zło świata, a autorka oszukuje go jedynie przebłyskami szczęścia. Poza tym,...

Jak część drugą bardzo lubię, tak trzecią niekoniecznie.

Jak część drugą bardzo lubię, tak trzecią niekoniecznie.

Może i ważna pozycja sama w sobie ze względu na pamięć, ale forma jest chaotyczna, a przy czytaniu innych lektur związanych z międzywojniem wszystko zaczyna się ze sobą zlewać. Mogła też zawinić redakcja/wydawnictwo, nie mam pojęcia.

Może i ważna pozycja sama w sobie ze względu na pamięć, ale forma jest chaotyczna, a przy czytaniu innych lektur związanych z międzywojniem wszystko zaczyna się ze sobą zlewać. Mogła też zawinić redakcja/wydawnictwo, nie mam pojęcia.