Dlaczego nie rozmawiam już z białymi o kolorze skóry

Z powodu zaistniałych sytuacji kilkanaście dni temu - postanowiłam pogłębić swoją wiedzę w temacie rasizmu i historii czarnoskórych osób. Po co? Aby zrozumieć. Nie lubię wypowiadać się na jakiś temat nie mając wiedzy, nie znając faktów. Nie chce wyjść na głupka, nie chce ślepo podążać za kimś bo "ktoś tak mówi to ja też tak będę mówić".
Jestem za równym traktowaniem każdego środowiska, każdej grupy etnicznej, mniejszości. Zostałam wychowana w szacunku, empatii i miłości do drugiego człowieka, nie ważne kogo kocha, skąd pochodzi, co wyznaje.
"Dlaczego nie rozmawiam już z białymi o kolorze skóry" Reni Eddo-Lodge
Jest dobrą książką na rozpoczęcie poznawania kultury i historii czarnoskórych. Cała książka dotyczy Wielkiej Brytanii. Jest to dosadna i bezpośrednia pozycja, wyrażająca złość względem rasizmu systemowego (nie tylko), złość względem niezrozumienia oraz braku chęci zrozumienia.
Ta pozycja idealnie przedstawia nam obie strony medalu, dzięki niej jesteśmy w stanie spojrzeć na dyskryminacje czarnoskórych osób bardziej obiektywnie, spoglądając na wszystko ich oczami.
Mi ta książka pomogła rozumieć.

Z powodu zaistniałych sytuacji kilkanaście dni temu - postanowiłam pogłębić swoją wiedzę w temacie rasizmu i historii czarnoskórych osób. Po co? Aby zrozumieć. Nie lubię wypowiadać się na jakiś temat nie mając wiedzy, nie znając faktów. Nie chce wyjść na głupka, nie chce ślepo podążać za kimś bo "ktoś tak mówi to ja też tak będę mówić".
Jestem za równym traktowaniem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

IG @angelkubrick

Coś jest z ludzkimi mózgami nie tak, tak sobie myślę po lekturze ostatnich książek, które miałam okazję przeczytać. Gdy tylko coś odbiega od naszych wyobrażeń czy oczekiwań, automatycznie stajemy w opozycji do niepasującego obiektu, istoty bądź idei. Takie podejście widać szczególnie mocno, kiedy na naszej drodze pojawia się człowiek z innego kręgu kulturowego, a kiedy dochodzi do tego odmienny kolor skóry, to gdzieś tam w limbicznym obszarze naszego mózgu budzi się jeżozwierz.

Nie ważne, jaki masz kolor skóry i po której jesteś stronie, to się po prostu dzieje. Jeden przeciwko drugiemu. W książce Eddo-Lodg "Dlaczego nie rozmawiam już z białymi o kolorze skóry" autorka stara się wyjaśnić, dlaczego przestała przekonywać i tłumaczyć swoim adwersarzom skąd się wziął rasizm, dlaczego wiele zachowań jest uważane za rasistowskie oraz dlaczego zmiany są potrzebne. Być może nie rozmawia na ten temat, ale na pewno o tym wszystkim pisze, czasem zbyt emocjonalnie, zbyt natarczywie modelując polityczną wolę bliźniego, nie dając mu możliwości wyłuszczenia własnego poglądu na sprawę nierówności społecznych. Przyjmuje rolę greckiego mędrca, który obdziela świat jedną jedyną i słuszną prawdą, tym samym pogłębiając przepaść między białymi a resztą świata. Temat rasizmu nie należy do najłatwiejszych. Jego złożoność trudno wyjaśnić w kilku zdaniach. To, co na pewno możemy zrobić, to rozmowa o problemie, przedstawienie swojego światopoglądu, wskazanie, z jakimi zachowaniami się nie zgadzamy, jakie zasługują na negację. O ile sama wiedza nie zmieni świata, tak ludzie wiedzę tę posiadający mogą predestynować do ról społecznych, które w istotny sposób wpłyną na zachowania zbiorowości. Nigdy nie wolno mówić, że nie warto nic robić, bo to i tak to niczego nie zmieni. Książkę mimo wszystko polecam, ten głos jest ważny.

IG @angelkubrick

Coś jest z ludzkimi mózgami nie tak, tak sobie myślę po lekturze ostatnich książek, które miałam okazję przeczytać. Gdy tylko coś odbiega od naszych wyobrażeń czy oczekiwań, automatycznie stajemy w opozycji do niepasującego obiektu, istoty bądź idei. Takie podejście widać szczególnie mocno, kiedy na naszej drodze pojawia się człowiek z innego kręgu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mieszane uczucia - 6/10

Od dawna chciałam ją przeczytać, bo książka ma bardzo dobre recenzje i wielu osób ją poleca. Czytałam też wywiad z autorką w Krytyce Politycznej. Przeczytałam sporo książek o rasizmie, w tym sporo z cyklu serii amerykańskiej, którą wydaje wydawnictwo Czarne.

Większość przeczytanych przeze mnie pozycji dotyczyła rasizmu w USA. Dlatego z ogromną ciekawością podeszłam do dzieła Reni Eddo-Lodge, bo dotyczy rasizmu w Wielkiej Brytanii. O ile sporo się słyszało o niewolnictwie i czasach kolonialnych Imperium, o tyle o rasizmie obecnie na Wyspach mało się słyszy i rzadko powstają na ten temat książki. W przeciwieństwie do USA, światowe media nie obiegają zdjęcia z Anglii, pokazujące niesłusznie zastrzelonych przez policjantów Afroamerykanów. Jednak problem na Wyspach także istnieje.

Raziły mnie w tej książce to zbyt emocjonalne wywody i dość wąski sposób patrzenia na białych. Autorka ciągle powtarza, że "biały tego nie zrozumie..." albo "biały nie jest w stanie zrozumieć strukturalnego rasizmu". Tym sposobem szufladkuje też białych. Jasne, słynne zdanie brzmi: "Żeby zrozumieć drugiego człowieka trzeba ubrać jego buty i jeszcze w nich pochodzić." To prawda. Nie znaczy to jednak, że biali nie potrafią czuć empatii i logicznie przyjmować faktów i historii rasizmu. Mam wrażenie, że autorka przedstawia współczesnych, białych Anglików jako niezdolnych umysłowo.

Najmocniejszą stroną książki są strony, gdy autorka podaje konkretne przykłady rasizmu po drugiej wojnie światowej - historia czarnoskórego, który mimo wysokie kompetencji zawodowych nie dostał pracy w fabryce w Bristolu albo chłopca zamordowanego przez piątkę rasistów w latach 90-tych. Policja nie przyłożyła się do śledztwa, a wręcz olała rodzinę ofiary.

Interesujące są też obecne statystyki. Te, które pokazują, że rasistami są obecnie mężczyźni na stanowiskach kierowniczych w średnim wieku. Tacy ludzie blokują zatrudnienie czarnoskórym.

Problem w tym, że według autorki zawsze, gdy czarnoskóry NIE DOSTANIE pracy musi to być powodem rasizmu. Tak, to nie żart. Jedna z jej znajomych tłumaczy, że nie może w ten sposób myśleć. Opisuje autorce sytuację, w której sama została oskarżona o rasizm, bo zwolniła czarnoskórego pracownika, który sobie nie radził. Nie był w stanie zrozumieć, że wyleciał z pracy przez brak kompetencji, a nie kolor skóry i się awanturował. A co na tą opowieść nasza autorka? Ano, że "okazało się, że jej znajoma nic nie rozumie". Czyli znów biały nic nie rozumie.

W tej książce raziła mnie RADYKALNOŚĆ autorki. Polecam ją jednak, żeby każdy wyrobił sobie zdanie.

Mieszane uczucia - 6/10

Od dawna chciałam ją przeczytać, bo książka ma bardzo dobre recenzje i wielu osób ją poleca. Czytałam też wywiad z autorką w Krytyce Politycznej. Przeczytałam sporo książek o rasizmie, w tym sporo z cyklu serii amerykańskiej, którą wydaje wydawnictwo Czarne.

Większość przeczytanych przeze mnie pozycji dotyczyła rasizmu w USA. Dlatego z ogromną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzisiaj opowiem wam o "Dlaczego nie rozmawiam już z białymi o kolorze skóry?", która wywołała u mnie tyle negatywnych emocji, czego totalnie się nie spodziewałam. Na początku byłam bardzo pozytywnie nastawiona, liczyłam, że wyniosę z tej lektury kilka życiowych lekcji i lepiej zrozumiem uczucia osób kolorowych. Niestety tak się nie stało. Zamiast tego dostałam esej, w którym autorka cały czas pluła jadem i opowiadała o swoich poglądach, z którymi totalnie się nie zgadzam.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
"Jeszcze gorzej, gdy osoba biała może i byłaby skłonna rozważyć możliwość istnienia tegoż rasizmu, ale uważa, że rozmawiamy jak równy z rownym. Otóż nie." - przepraszam bardzo, ale jak osoba, która czuje się dyskryminowana i chciałaby by rasizm nie istniał, może pisać takie rzeczy. Totalnie tego nie rozumiem...
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Przez narrację poczułam, że według autorki jestem taką typową białą osobą, która nie rozumie tego problemu, dlatego nie warto z nią rozmawiać. A w ogóle tak nie uważam! Rasizm jest dla mnie okropny i naprawdę chciałabym żeby nie istniał, ale jeśli autorka zarzuca, że każdy biały jest zły albo nie warto z nim rozmawiać na ten temat, no to się nie dogadamy 🤷
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Jest mi bardzo przykro, że poglądy Reni Eddo-Lodge aż tak mnie zirytowały, ponieważ przez to nie odczuwałam żadnej przyjemności z rozdziałów, który dotyczyły np. historii rasizmu czy krytyki brytyjskiego rządu. Właśnie dla nich sięgnęłam po tę pozycję, a niestety nic z nich nie wyniosłam...

https://www.instagram.com/livquebooks/

Dzisiaj opowiem wam o "Dlaczego nie rozmawiam już z białymi o kolorze skóry?", która wywołała u mnie tyle negatywnych emocji, czego totalnie się nie spodziewałam. Na początku byłam bardzo pozytywnie nastawiona, liczyłam, że wyniosę z tej lektury kilka życiowych lekcji i lepiej zrozumiem uczucia osób kolorowych. Niestety tak się nie stało. Zamiast tego dostałam esej, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam z tą książką problem. Tematyka jest bowiem w moim odczuciu niezwykle ważna, sama książka poniekąd również, a to z tego względu, że kwestia rasizmu poruszona jest przez samą zainteresowaną, a nie wymądrzających się na ten temat białych i że nie jest tylko gorzką do przełknięcia pigułką historii (choć tym też), ale współczesną relacją przedstawicielki inteligencji, żyjącej w niezwykle wielokulturowym i zdawałoby się, tolerancyjnym społeczeństwie (na nasze polskie standardy po prostu tolerancyjnym). Niemniej jednak sama narracja Eddo-Lodge do mnie nie przemówiła, co odbieram jako swoisty klincz, gdyż przez pewne retoryczne zabiegi książka mi się do końca nie podobała, nie dawała płaszczyzny do dialogu i porozumienia i niestety odebrałam ją tak, jak sama Autorka już na wstępie mi (białej), zarzuciła, że odbiorę - odrzucę, nie zrozumiem. Oczyma wyobraźni widzę już minę Reni, która kiwa głową z dezaprobatą i mówi: "Widzisz? Mówiłam, że nie warto z Tobą rozmawiać, nic nie zrozumiesz, ze swojej białej, jednowymiarowej perspektywy!". Ale do rzeczy. Zgadzam się w zupełności z istnieniem przedstawionego przez Eddo-Lodge zjawiska "białego przywileju", który jest w społecznościach Zachodnich coraz bardziej subtelny, rozmyty tak, że łatwo można go przeoczyć, ale wciąż tam jest, na poziomie głębokim, kulturowym i strukturalnym zarazem. Jednakże jej styl pisania, ta sofistyka, która starając się być naukową, bywa nadmiernie emocjonalną i nielogiczną, choć praktycznie nie osobistą (co też uważam tutaj za minus) brnie w dziwne meandry niedorzeczności. Przykłady podane przez Publicystkę nie przekonują do stawianych przez nią tez, są momentami wręcz śmieszne, jak ten, iż pożądaną pracę dostała zamiast niej biała i był to na pewno przejaw rasizmu (co spotkało się co gorsza z niezrozumieniem innej białej koleżanki), chociaż nie potrafi ona podać w czym rzekomo była od owej kandydatki lepsza, aby obalić tezę, iż sytuacja nie była rzeczywiście przypadkiem a systemową dyskryminacją ze względu na rasę. Podobnie przykład z "czarną Ariel", czy "czarnym Bondem" - nie widzę rasizmu w tym, iż chcemy, aby znane i powszechnie lubiane adaptacje, do których mamy głębokie przywiązanie, często jeszcze z dzieciństwa, pozostały możliwie bliskie pierwowzorowi (nierzadko książkowemu zresztą). Chętnie obejrzę inny film z czarnoskórą syreną, albo jeszcze lepiej - ekranizację którejś z rewelacyjnych powieści Zadie Smith. Po co podpinać się na siłę pod osiągnięcia cudzej kultury, zamiast promować własną? Z rozmysłem napisałam "cudzej", mimo, iż Autorka jest Brytyjką, gdyż sama podkreśla, iż nie chce, aby kolor skóry był niewidoczny! Jest dumna ze swojego pochodzenia i chce, aby inni je dostrzegali, ale...nie poddawali ocenie? Mimo, iż uważam się za idealistkę i bojowniczkę o równe prawa każdego człowieka, to jednak nawet dla mnie niektóre dążenia Eddo-Lodge wydają się utopijne - uczeni kognitywiści, jak Haidt, czy Kahneman udowadniają, iż kierujemy się w życiu bardziej emocjami, niż rozsądkiem, dlatego też rozmowa o pracę była i będzie (dopóki nie zmieni swej formuły), sytuacją, gdy wygrywa niekoniecznie obiektywnie najlepszy kandydat, ale taki, który najbardziej przypadł do gustu interlokutora, a zatem płeć, czy wygląd (np. stopień atrakcyjności) zawsze będą tu miały coś do rzeczy. Tak, to niesprawiedliwe, ale to zdaje się temat na inną książkę, niż tę stricte o rasizmie. Tak więc, mam z tą książką problem, gdyż z jednej strony jest mocnym głosem czarnej feministki, co uważam za pozytywne, ma też obiektywnie swoje "momenty", z drugiej zaś wyobrażam sobie nieprzekonanych, czy wręcz zirytowanych czytelników, o być może mniejszej otwartości, których ta książka przekonała jedynie o "wydumanych problemach" czarnych, czyli raczej nie spełniła swojej roli? Chyba, że Autorka chciała przekonać nas po prostu za wszelką cenę, iż wszyscy jesteśmy rasistami, w takim wypadku niektóre jej argumenty miałyby sens, ja sama poczułam się mocno nieswojo preferując w duchu rudą Małą Syrenkę - idolkę z dzieciństwa. A przecież rudzielce także są we współczesnej kulturze niedoreprezentowani, nie jest to kanoniczny typ współczesnej urody i choćby dlatego pozwólmy Ariel czesać jej ogniste pukle, a rasizmem zajmijmy się trochę poważniej.

Mam z tą książką problem. Tematyka jest bowiem w moim odczuciu niezwykle ważna, sama książka poniekąd również, a to z tego względu, że kwestia rasizmu poruszona jest przez samą zainteresowaną, a nie wymądrzających się na ten temat białych i że nie jest tylko gorzką do przełknięcia pigułką historii (choć tym też), ale współczesną relacją przedstawicielki inteligencji,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ważny temat, o którym trzeba mówić, ale opisany ciężkim językiem, często nużącym - autorka często skacze od "oschłego" relacjonowania historii i podawania faktów do mocno emocjonalnych przemówień. Brakowało mi czegoś pośrodku, a zdecydowanie też bardziej osobistych historii i przykładów, niekoniecznie jej samej, ale innych osób. Miałam wrażenie, że autorka bardziej chce wyrzucić swoje emocje w przestrzeń niż zaangażować emocje czytelnika do wniknięcia w temat. Na tle moich lektur ze studiów, które poruszały temat rasizmu, różnorodności i wielokulturowości, ta wypada jak połączenie lekcji historii z długim postem blogowym. Po entuzjastycznych relacjach, na które trafiałam w internecie, spodziewałam się czegoś znacznie lepszego. Aż dziwne przyznać, że posłowie do książki czytało mi się lepiej niż samą książkę. Przeczytać warto, choćby dla poznania historii i wyrobienia sobie własnej opinii.

Ważny temat, o którym trzeba mówić, ale opisany ciężkim językiem, często nużącym - autorka często skacze od "oschłego" relacjonowania historii i podawania faktów do mocno emocjonalnych przemówień. Brakowało mi czegoś pośrodku, a zdecydowanie też bardziej osobistych historii i przykładów, niekoniecznie jej samej, ale innych osób. Miałam wrażenie, że autorka bardziej chce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To książka, którą można szybko przeczytać, ale nie powinno się tego robić. Dobrze jest się zastanowić nad perspektywą przedstawianą przez Eddo-Lodge - czarnoskórej Brytyjki, która próbuje uświadomić białym, na czym polega rasizm w XXI wieku. I chociaż było mi niewygodnie pod pręgierzem zarzutów, to rozumiem, dlaczego zostały one skierowane w stronę białej społeczności. Polecam każdemu, kto poszukuje książek zmuszających do przemyśleń, określenia się wobec problemu.

To książka, którą można szybko przeczytać, ale nie powinno się tego robić. Dobrze jest się zastanowić nad perspektywą przedstawianą przez Eddo-Lodge - czarnoskórej Brytyjki, która próbuje uświadomić białym, na czym polega rasizm w XXI wieku. I chociaż było mi niewygodnie pod pręgierzem zarzutów, to rozumiem, dlaczego zostały one skierowane w stronę białej społeczności....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ok. Ale właściwie nic mnie nie zaskoczyło, no i nie porwała w żaden sposób.

Ok. Ale właściwie nic mnie nie zaskoczyło, no i nie porwała w żaden sposób.

Pokaż mimo to

Bardzo polecany esej brytyjskiej czarnoskórej pisarki, w którym rozprawia się ona z rasizmem. Opowiada o swoich doświadczeniach, nie owijając w bawełnę i nie ukrywając ciemnej strony swoich współobywateli. W bardzo ciekawy dla białego odbiorcy sposób ukazuje to, z czym czarnoskóre osoby muszą się mierzyć na co dzień, ile przykrości ich spotyka, ile przeszkód muszą pokonać. Ukazuje rasizm na wielu jego płaszczyznach - historyczny i współczesny, instytucjonalny oraz osobisty, ten okrutny, jak i pozornie tolerancyjny. Niestety, momentami moim zdaniem autorka przesadzała i stawała się rasistką w stosunku do osób białych. Szkoda, że mimo tego, co postuluje, wciąż patrzy na ludzi przez pryzmat koloru ich skóry.

Bardzo polecany esej brytyjskiej czarnoskórej pisarki, w którym rozprawia się ona z rasizmem. Opowiada o swoich doświadczeniach, nie owijając w bawełnę i nie ukrywając ciemnej strony swoich współobywateli. W bardzo ciekawy dla białego odbiorcy sposób ukazuje to, z czym czarnoskóre osoby muszą się mierzyć na co dzień, ile przykrości ich spotyka, ile przeszkód muszą pokonać....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra, mocna rzecz. Miejscami subiektywna, miejscami trudno się z autorką zgodzić, a miejscami otwiera oczy na nową perspektywę i wywołuje skojarzenia z polską sytuacją osób LGBT. Bardzo ciekawe.

Bardzo dobra, mocna rzecz. Miejscami subiektywna, miejscami trudno się z autorką zgodzić, a miejscami otwiera oczy na nową perspektywę i wywołuje skojarzenia z polską sytuacją osób LGBT. Bardzo ciekawe.

Pokaż mimo to