Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początkowo książka zdawała się ciągnąć w nieskończoność, jednak po przebrnięciu przez kolejne rozdziały coraz bardziej przekonywałam się do dzieła stworzonego przez Donnę Tartt. Zanurzałam się w obszernych opisach uczuć, tragedii, obsesji niekiedy tak dusznych, że musiałam odłożyć książkę. Zostałam oczarowana spojrzeniem autorki na sztukę i tego w jak przejmujący sposób o tym pisała.

Niewątpliwie dla mnie największym atutem tej książki jest bogaty język jakim została napisana. Jeśli chodzi o fabułę i pewne dziury logiczne jest się do czego przyczepić. Przedstawienie Borisa odbieram jako postać, która ma szansę istnieć tylko w fikcji literackiej. Przećpany i przepity chłopak zaczytujący się w Dostojewskim i prowadzący intelektualne dysputy? Mam wrażenie, że jego postać została dość mocno wybielona, ale można to tłumaczyć tym, że patrzymy na niego oczami Theo, któremu realny obraz Borisa przysłania dawna przyjaźń i jego własne nałogi.

Pomimo pewnych zgrzytów uważam tę książkę za godną polecenia, zwłaszcza osobom interesującym się sztuką, którym nie straszne są długie opisy.

Początkowo książka zdawała się ciągnąć w nieskończoność, jednak po przebrnięciu przez kolejne rozdziały coraz bardziej przekonywałam się do dzieła stworzonego przez Donnę Tartt. Zanurzałam się w obszernych opisach uczuć, tragedii, obsesji niekiedy tak dusznych, że musiałam odłożyć książkę. Zostałam oczarowana spojrzeniem autorki na sztukę i tego w jak przejmujący sposób o...