Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę od pozytywów; sama tematyka książki jest naprawdę fascynująca. Problem mniejszego zła... Chyba każdy zetknął się z podobnym zagadnieniem, a Łysiak przytoczył bardzo trafne argumenty przemawiające za i przeciw przybraniu postawy aktywnej (Krzyżanowski) oraz pasywnej (Hawryłko). Ciekawe były pełne dygresji dialogi, w których aż roiło się od odwołań literackich, filozoficznych i teologicznych.
Sądzę jednak, że sama forma "Ceny" jest niewypałem. Dialogi nie zostały opatrzone dużą ilością komentarzy, dlatego myślę, że dramat byłby lepszą formą zapisu. Poza tym denerwował mnie sam charakter dyskursu - raziła tendencja do samouwielbienia i ślepej wiary we własne racje. Zbyt dużo było w tej dyskusji przekrzykiwania się i napaści, co trochę mnie zraziło.

Zacznę od pozytywów; sama tematyka książki jest naprawdę fascynująca. Problem mniejszego zła... Chyba każdy zetknął się z podobnym zagadnieniem, a Łysiak przytoczył bardzo trafne argumenty przemawiające za i przeciw przybraniu postawy aktywnej (Krzyżanowski) oraz pasywnej (Hawryłko). Ciekawe były pełne dygresji dialogi, w których aż roiło się od odwołań literackich,...

Znalazłam konkurenta dla najgorszej, moim zdaniem, lektury z podstawy programowej - "Szewców" Witkacego. "Trans-Atlantyk" czytało mi się źle, a irytowała cała masa rzeczy - od bohaterów, przez ich problemy, po język. Zdecydowanie bardziej podobało mi się "Ferdydurke".

Znalazłam konkurenta dla najgorszej, moim zdaniem, lektury z podstawy programowej - "Szewców" Witkacego. "Trans-Atlantyk" czytało mi się źle, a irytowała cała masa rzeczy - od bohaterów, przez ich problemy, po język. Zdecydowanie bardziej podobało mi się "Ferdydurke".

Od pierwszych stron wydawało mi się, że mam do czynienia z książką wyjątkową. Po kilkunastu minutach czytania miałam już pewność, że to nie jest ani zwyczajna lektura, ani zwyczajna autorka. Brandys miał rację - w prostocie kryje się szlachetność, a "Zdążyć przed Panem Bogiem" to jakby esencja tej myśli. Chociaż jest w niej jakiś nieporządek, to autorka w pełni nad nim panuje i wyławia z chaosu najtrafniejsze myśli, najważniejsze postaci. Ponadto zafascynował mnie jeden istotny fakt. Edelman był osobą niezwykle trudną. Ciężko było z nim przeprowadzić wywiad, bo poniżał dziennikarzy, zasypując ich mnóstwem zgryźliwych, niemiłych i ostentacyjnych komentarzy w przekonaniu, że i tak niczego nie zrozumieją. W tym przypadku było inaczej - Hannie Krall udało się niejako ujarzmić trudną naturę Edelmana. On nie miał nad nią psychicznej władzy, dlatego portret doktora w "Zdążyć przed Panem Bogiem" jest bardzo dokładny i prawdziwy w porównaniu z innymi wywiadami.

Od pierwszych stron wydawało mi się, że mam do czynienia z książką wyjątkową. Po kilkunastu minutach czytania miałam już pewność, że to nie jest ani zwyczajna lektura, ani zwyczajna autorka. Brandys miał rację - w prostocie kryje się szlachetność, a "Zdążyć przed Panem Bogiem" to jakby esencja tej myśli. Chociaż jest w niej jakiś nieporządek, to autorka w pełni nad nim...