Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wrocław w poezji" - to niewielka Antologia wierszy poświęconych temu wyjątkowemu miastu, które darzę ogromnym sentymentem, które rzuciło na mnie swego czasu urok i na temat którego staram się kolekcjonować wiedzę i publikacje z różnych dziedzin.

Wrocław to multikulturowe miejsce dzisiaj, to miasto kulturowego pogranicza i jak widać w niniejszym zbiorze, stanowi ono przedmiot inspiracji coraz to młodszych pokoleń pisarzy i nostalgii pokoleń starszych.

Poniższa Antologia zawiera wiersze autorów niemieckich i polskich (niestety Wydawnictwu Towarzystwa Miłośników Wrocławia nie udało się odnaleźć czeskich utworów o Wrocławiu).

W Antologii znajdziemy wiersze propagandowe, emocjonalne, nostalgicznie i pouczające. Ich poziom literacki jest zróżnicowany, podobnie jak podjęta tematyka. Można odnaleźć w nich szereg interesujących motywów wskazujących na miasto jako miejsce nakładania się różnych kultur, od narodowych począwszy, na lokalnych skończywszy. Pozbawione jednolitej tradycji staje się emocjonalnym centrum formowania się tradycji nowych. Skomplikowane drogi historyczne Wrocławia zarówno poeci polscy, jak i niemieccy prostują coraz bardziej. Jest dużo przemyśleń o wspólnej przeszłości i teraźniejszości. Dla jednych to ojczyzna utracona, dla innych uzyskana. Dla starszych poetów to nostalgiczna przestrzeń wypełniona emocjami i wspomnieniami. Dla młodszych to miejsce urodzenia, dorastania i teraźniejszości.

Tomik ten, niejednorodny uczuciowo i treściowo, wypełniony wierszami polskich i niemieckich pisarzy z ostatnich dwóch wieków, odmalowuje słowem Wrocław właśnie takim, jaki jest - wielokulturowy, wielowątkowy, wielowymiarowy i niejednolity.

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

"Wrocław w poezji" - to niewielka Antologia wierszy poświęconych temu wyjątkowemu miastu, które darzę ogromnym sentymentem, które rzuciło na mnie swego czasu urok i na temat którego staram się kolekcjonować wiedzę i publikacje z różnych dziedzin.

Wrocław to multikulturowe miejsce dzisiaj, to miasto kulturowego pogranicza i jak widać w niniejszym zbiorze, stanowi ono...

Dwie formy poetyckie w Japonii cieszą się od wieków powodzeniem. Zyskały one też zainteresowanie czytelników w świecie. Są to 'tanka' czyli krótka pieśń oraz 'haiku', które ciężko jednoznacznie przetłumaczyć na język polski.

Wiersze haiku to obrazki - szkice, które notują aktualny stan jakiegoś wycinka świata, oddając jego barwę, muzykę, zapach, otaczającą atmosferę oddziałującą na poetę i odbiorcę wiersza. Haiku to chęć świadomego przeżycia momentu teraźniejszości. Są podobne w wyrazie do obrazów zen, gdzie poszczególne cząsteczki Wszechświata: drzewo... kwiat... liść... istnieją samotnie w białej i pustej przestrzeni. Haiku opisują ten świat najkrócej i zarazem najbardziej wyczerpująco. To rodzaj odczuwania prostego i czystego piękna, które utrwalane jest w poezji.

W niniejszym tomiku zadziwiające jest to, że XVIII- i XIX-wieczni japońscy poeci potrafili pisać z miłością o żabach i konikach polnych, pchłach i komarach, wiośnie i kwiatach, żebrakach i sierotach, zwyczajnych zdarzeniach i prostych czynnościach.

Czytając ten piękny zbiór haiku miałam nieodparte wrażenie, że poeci traktują każdą rzecz jak coś bardzo sobie bliskiego, zrozumianego, co pozwala przyjąć rzeczywistość taką jaką jest, ze spokojem i bez pośpiechu. Współodczuwając, zawierają w swoich haiku serce, duszę i myśl. Taki nastrój to jest samotność deszczu uderzającego nocą w liście drzew czy niepokój sączący się wraz z krzykiem cykad wśród białych, wyschłych na wietrze skał. Haiku wyraża smutek, kontemplację, izolację, samotną wędrówkę przez życie, niedostatek. To estetycznie niedopowiedziane piękno duchowe, wyrażające prawdę o świecie.

Piękna japońska tradycja pisania haiku cieszy się dziś nadal ogromnym zainteresowaniem, po dziś dzień jest uprawiana. Ten zbiór pomaga w zatrzymaniu się i rozkoszowaniu się umiłowanym życiem. Ubogaca uczuciowo i skłania do spojrzenia na nowo na otaczający nas świat. Pomaga w odszukaniu siebie, uzmysławia piękno i bogactwo natury. Budzi refleksję i utajoną w zakątkach duszy świadomość więzi z przyrodą. To taki krótki błysk dojrzałej samoświadomości. Czytajmy haiku.

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Dwie formy poetyckie w Japonii cieszą się od wieków powodzeniem. Zyskały one też zainteresowanie czytelników w świecie. Są to 'tanka' czyli krótka pieśń oraz 'haiku', które ciężko jednoznacznie przetłumaczyć na język polski.

Wiersze haiku to obrazki - szkice, które notują aktualny stan jakiegoś wycinka świata, oddając jego barwę, muzykę, zapach, otaczającą atmosferę...

Znalezienie w bibliotece tej niepozornej książeczki wprawiło mnie w spore zaskoczenie. To niewielki czarujący zbiór wierszy zebranych z całej trylogii oraz z "Hobbita".
Muszę przyznać, że poezja fantasy ma swój urok i potrafi urzec. Osiada grubą warstwą w duszy i rozlewa się gorącą strugą w sercu. W Tolkienowskim wydaniu mamy melodię i rytm, podniosłość i epickość, nostalgię i rubaszność. Oh, jakie tu jest pole dla wyobraźni...

I tak np. w "Długim Spisie" :
(...) Naucz się całej listy Żywych Stworzeń!
Najpierw wyliczysz Cztery Wolne Ludy:
Najstarsze Elfy są pośród nich pierwsze;
Krasnolud dumny w swoim mrocznym domu;
Ent z ziemi zrodzon i jak góry stary;
Człowiek śmiertelny, koni dumny władca (...)

Rozbawił mnie fragment w "Gadce o trollu":
"(...) Troll zęby wyszczerzył: twe giry są świeże
Więc zeżrę je chętnie, jadłospis przewietrzę.
Wszak słodki jest kęs dymiących krwią mięs (...)"

A przepiękny nostalgiczny wiersz "Ostatnia piosenka o drodze" skłania do refleksji:
Droga wybiega zawsze wprzód
Spod progu, gdzie początek ma.
Odeszła już daleko tak..
Niech inni za nią pójdą w ślad.
Wędrówkę niech rozpoczną swą.
Gdy ja zmęczony stopy me
Obrócę, gdzie gospody blask
By spocząć, potem zasnąć tam.

Do tego zjawiskowe ilustracje Alana Lee sprawiają, że całość to bardzo porządny kąsek dla każdego fana twórczości Tolkiena oraz fantastyki w ogóle. No bajka i już.

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Znalezienie w bibliotece tej niepozornej książeczki wprawiło mnie w spore zaskoczenie. To niewielki czarujący zbiór wierszy zebranych z całej trylogii oraz z "Hobbita".
Muszę przyznać, że poezja fantasy ma swój urok i potrafi urzec. Osiada grubą warstwą w duszy i rozlewa się gorącą strugą w sercu. W Tolkienowskim wydaniu mamy melodię i rytm, podniosłość i epickość,...

W 100. rocznicę urodzin Wisławy Szymborskiej @wydawnictwoznakpl zrealizowało kapitalny projekt - wydało publikację pod tytułem "Wiersze wszystkie" naszej wyjątkowej poetki.
***
Na przeszło 700 stronach dzieła prezentowane są zarówno publikowane wcześniej, jak i niepublikowane nigdy i nigdzie wiersze Szymborskiej.
Czternaście tomów poezji wraz z działem "Wiersze rozproszone" zostało opatrzonych adnotacją nt. daty publikacji i podstaw przedruku oraz fragmentami rękopisu pisarki.
Całość ujęta jest w prostą formę, a delikatna, lekka, minimalistyczna oprawa graficzna podkreśla wyjątkowość poezji Szymborskiej.
***
Z wielką przyjemnością ponownie zanurzyłam się w świat pisarki. Smakowałam jej skomplikowanie proste wiersze z ponadczasowymi przesłaniami. Raz jeszcze doceniłam uniwersalność wartości niesionych słowami oraz zachwyciłam się mnogością możliwych kontekstów w jej twórczości. Po raz kolejny, niezmiennie, zainspirowałam się wrażliwością naszej noblistki.
Sięgam do jej wierszy co jakiś czas, ale za każdym razem, w jakiś nowy sposób, porusza mnie ona.
***
Cieszę się, że Wydawnictwo Znak zdecydowało się wydać to arcydzieło, gdzie zebrany został cały dorobek twórczy poetki. To piękny ukłon w stronę tak wieloznacznej, niewymuszonej i niezwykłej poezji Szymborskiej.

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

W 100. rocznicę urodzin Wisławy Szymborskiej @wydawnictwoznakpl zrealizowało kapitalny projekt - wydało publikację pod tytułem "Wiersze wszystkie" naszej wyjątkowej poetki.
***
Na przeszło 700 stronach dzieła prezentowane są zarówno publikowane wcześniej, jak i niepublikowane nigdy i nigdzie wiersze Szymborskiej.
Czternaście tomów poezji wraz z działem "Wiersze...

"Szczelinami" sączy się
powieść - niewiersz Wita
Smakuję ją i
Tak sobie jestem śmielej
Chociaż nie doganiam nieraz życia
I siebie czasem niewiduję często
A myśli rozmieniają mnie na drobne

"Szczelinami" Skaża Zachwyca
Rozjaśnia i Rozcieńcza

Być kobietą to
Być na tylko siedem liter
Jak przypadkowy dobór słów
I nie
niepewność-łagodność-czułość-wdzięk-zmysłowość-przekora-hardość

Kobieta jest o wszystkim
Wszystko jest opowieścią
Opowieść jest życiem

I może sto lat nie będzie
Ale do końca dni

I nim się rozmienię do końca
Nim wysączę się wytrząsnę
Zestarzeję się
Wyczerpię siebie
Ciągle wewnątrz młoda
Z długim stażem

Kiedyś dotrę i będę niezagubiona
Kiedyś odpadnę od świata
Jak od ubrania guzik
Ze swoją opowieścią

A śmierć ze śmiechu umierać będzie

Możecie znaleźć moje recenzje równie tu:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

"Szczelinami" sączy się
powieść - niewiersz Wita
Smakuję ją i
Tak sobie jestem śmielej
Chociaż nie doganiam nieraz życia
I siebie czasem niewiduję często
A myśli rozmieniają mnie na drobne

"Szczelinami" Skaża Zachwyca
Rozjaśnia i Rozcieńcza

Być kobietą to
Być na tylko siedem liter
Jak przypadkowy dobór słów
I...

Powiedzenie, że "Człowiek uczy się całe życie" nie wychodzi z obiegu. Czy wiedzieliście, że Wisława Szymborska była nie tylko poetką? :) Ja dla przykładu całkiem niedawno odkryłam, że tworzyła kolaże. Niezwyczajne kolaże! Oszczędne w formie, ale pełne humoru, gazetowego absurdu, surrealistycznej drapieżności, cudownego kiczu oraz ironicznych wizji świata i ludzi :) Te jej kolaże łączą w sobie śmiech i myślenie i są pełnoprawnymi dziełami sztuki :) Polecam zagłębić się w tę niezbyt rozpowszechnioną formę tego, co do połączenia jest najtrudniejsze: "[...] dobroci bez pobłażliwości uniwersalnej, odwagi bez fanatyzmu, inteligencji bez zniechęcenia i nadziei bez zaślepień [...]".

Powiedzenie, że "Człowiek uczy się całe życie" nie wychodzi z obiegu. Czy wiedzieliście, że Wisława Szymborska była nie tylko poetką? :) Ja dla przykładu całkiem niedawno odkryłam, że tworzyła kolaże. Niezwyczajne kolaże! Oszczędne w formie, ale pełne humoru, gazetowego absurdu, surrealistycznej drapieżności, cudownego kiczu oraz ironicznych wizji świata i ludzi :) Te jej...