Dwie formy poetyckie w Japonii cieszą się od wieków powodzeniem. Zyskały one też zainteresowanie czytelników w świecie. Są to 'tanka' czyli krótka pieśń oraz 'haiku', które ciężko jednoznacznie przetłumaczyć na język polski.

Wiersze haiku to obrazki - szkice, które notują aktualny stan jakiegoś wycinka świata, oddając jego barwę, muzykę, zapach, otaczającą atmosferę oddziałującą na poetę i odbiorcę wiersza. Haiku to chęć świadomego przeżycia momentu teraźniejszości. Są podobne w wyrazie do obrazów zen, gdzie poszczególne cząsteczki Wszechświata: drzewo... kwiat... liść... istnieją samotnie w białej i pustej przestrzeni. Haiku opisują ten świat najkrócej i zarazem najbardziej wyczerpująco. To rodzaj odczuwania prostego i czystego piękna, które utrwalane jest w poezji.

W niniejszym tomiku zadziwiające jest to, że XVIII- i XIX-wieczni japońscy poeci potrafili pisać z miłością o żabach i konikach polnych, pchłach i komarach, wiośnie i kwiatach, żebrakach i sierotach, zwyczajnych zdarzeniach i prostych czynnościach.

Czytając ten piękny zbiór haiku miałam nieodparte wrażenie, że poeci traktują każdą rzecz jak coś bardzo sobie bliskiego, zrozumianego, co pozwala przyjąć rzeczywistość taką jaką jest, ze spokojem i bez pośpiechu. Współodczuwając, zawierają w swoich haiku serce, duszę i myśl. Taki nastrój to jest samotność deszczu uderzającego nocą w liście drzew czy niepokój sączący się wraz z krzykiem cykad wśród białych, wyschłych na wietrze skał. Haiku wyraża smutek, kontemplację, izolację, samotną wędrówkę przez życie, niedostatek. To estetycznie niedopowiedziane piękno duchowe, wyrażające prawdę o świecie.

Piękna japońska tradycja pisania haiku cieszy się dziś nadal ogromnym zainteresowaniem, po dziś dzień jest uprawiana. Ten zbiór pomaga w zatrzymaniu się i rozkoszowaniu się umiłowanym życiem. Ubogaca uczuciowo i skłania do spojrzenia na nowo na otaczający nas świat. Pomaga w odszukaniu siebie, uzmysławia piękno i bogactwo natury. Budzi refleksję i utajoną w zakątkach duszy świadomość więzi z przyrodą. To taki krótki błysk dojrzałej samoświadomości. Czytajmy haiku.

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Dwie formy poetyckie w Japonii cieszą się od wieków powodzeniem. Zyskały one też zainteresowanie czytelników w świecie. Są to 'tanka' czyli krótka pieśń oraz 'haiku', które ciężko jednoznacznie przetłumaczyć na język polski.

Wiersze haiku to obrazki - szkice, które notują aktualny stan jakiegoś wycinka świata, oddając jego barwę, muzykę, zapach, otaczającą atmosferę...

Osoby zainteresowane japońską poezją mają być może za sobą lekturę haiku Bashō (lub innych autorów, takich jak Buson, Issa itd.) i wiedzą, czym się one charakteryzują i jak różne są od poezji, do której zachodni czytelnik się przyzwyczaił.

Haiku to krótkie utwory złożone z zaledwie 17 sylab. Gdyby próbować określić ich dominującą tematykę, można by było wskazać na Naturę. I nieprzypadkowo zapisuję to słowo wielką literą. W tych wierszach przyroda zostaje uwznioślona. Cykady, wróble, księżyc, kwiaty, wiatr, deszcz i śnieg zyskują własny byt.

Pomimo ogromnej zwięzłości utworów widoczne w nich są odczucia - czy raczej nastroje - poetów. Twórcy haiku przedstawiali często samych siebie na tle przyrody i porównywali się do niej - do wróbelka-sieroty czy samotnej nocą sarny. Nie wahali się też poetyzować o prostych czynnościach życia codziennego, co sprawia, że ich doświadczenia są bardziej ludzkie i bliskie nam wszystkim - bez względu na to, z jakiego kręgu kulturowego się wywodzimy.

Każde haiku to wycinek świata widziany i utrwalony przez poetę. To mikrokosmos przepełniony emocjami i wrażliwością na otaczającą nas rzeczywistość. Tych wierszy nie trzeba - a nawet nie powinno się! - interpretować, co często nam się zdarza (ech, te szkolne analizy). Tutaj wystarczy wczuć się w emocje i nastrój poety i pozwolić, by to, co opisał, pojawiło się przed naszymi oczyma. A mogę Wam zagwarantować, że są to przepiękne obrazy.

Jesienne haiku:

Cienie lat dawnych
płaczą łzami staruchy
księżyc nas słucha
- Bashō

Ręką chwyciłem
błyskawicę w ciemności
światło pochodni
- Bashō

I jak - podoba się?

Haiku przetłumaczyła i wstęp do antologii - Ossolineum, 1983 - napisała Agnieszka Żuławska-Umeda. Wydanie zawiera też tekst Mikołaja Melanowicza "Od pieśni japońskich do haiku".

Osoby zainteresowane japońską poezją mają być może za sobą lekturę haiku Bashō (lub innych autorów, takich jak Buson, Issa itd.) i wiedzą, czym się one charakteryzują i jak różne są od poezji, do której zachodni czytelnik się przyzwyczaił.

Haiku to krótkie utwory złożone z zaledwie 17 sylab. Gdyby próbować określić ich dominującą tematykę, można by było wskazać na Naturę....