Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lekcje Chemii miały być powiewem świeżego powietrza, powieścią błyskotliwą i ciepłą, rozbawiającą do łez. Tymczasem w moje ręce wpadł osobliwy, to trzeba przyznać, misz-masz, który napawał mnie wieloma emocjami, ale raczej z gatunku tych negatywnych.

Gdy poznajemy główną bohaterkę, Elizabeth Zott, w wyraźnym zamierzeniu autorki powinniśmy poczuć do niej podziw - w końcu jest chemiczką, w latach 50 kiedy to głównym zajęciem kobiet była opieka nad domem, przez co każdego dnia musi mierzyć się z dyskryminacją płciową. W dodatku radzi sobie z nią koncertowo i przez każdą życiową przeszkodę przeskakuje z lekkością, niemalże niczym autorka opisująca owe problemy (gwałt na studentce, skutkujący jej wydaleniem ze studiów? poświęćmy na to jeden akapit i ruszmy dalej do kolejnych tragicznych zdarzeń…). Mimo jej wszystkich niezwykłych cech, bo przecież oprócz samozaparcia i odwagi, jest również charyzmatyczna, nieziemsko piękna i piekielnie inteligentna, Elizabeth wydała mi się postacią nijaką. Być może to kwestia braku składnego backstory lub też monotoniczności w kreacji pozostałych bohaterów, śledząc losy Elizabeth, wyobrażałam sobie ją bardziej jak robota aniżeli kobietę.

W przypadku bohaterów drugoplanowych, sytuacja rysuje się bardzo podobnie. Każdego z otoczenia Elizabeth można przypasować do jednej z dwóch kategorii - niepokojąco wręcz uosabiającego wszelakie cnoty boskie lub tego całkowite przeciwieństwo, bohaterów do szpiku kości złych, często bez żadnej wyraźnej przyczyny. Bardzo kłuły w oczy mnie przewijające się te małe akty złośliwości skierowane wobec Elizabeth na każdym kroku - nawet mówiąc o latach 50, ich częstotliwość zdawała mi się zdecydowanie przesadzona.

Fabuła, chociaż jej koncept z początku wydawał się ciekawy, nie ratuje sytuacji. Owszem, wątek programu kulinarnego prowadzonego przez doświadczoną chemiczkę, która uświadamia kobiety o ich wartości, jest napisany interesująco i zdecydowanie stanowi najjaśniejszy punkt powieści. Szkoda tylko, że poświęcone mu jest niecałe 20% powieści, a oprócz opisów programu w pakiecie otrzymujemy również cały szereg niepowodzeń i tragicznych wydarzeń. Bo, trzeba powiedzieć to jasno, Lekcje Chemii zdecydowanie nie jest powieścią ciepłą! Czytanie jej przypominało bardziej pokonywanie toru przeszkód, wiedząc że gdzieś w tle majaczy szczęśliwe zakończenie. Mamy tutaj wszystko – samobójstwo, śmierć w nieszczęśliwym wypadku, alkoholizm, przemoc domową, a mimo to z jakiegoś powodu mamy czuć się zadowoleni, bo głównej bohaterce udaje się z nimi radzić. W drugiej połowie książki co prawda autorka zwolniła nieco z tragicznymi wydarzeniami (być może opcje zaczynały się powoli kończyć), jednak tutaj poniosła wodze fantazji i pojawiły się wątki z serii kryminalno-detektywistycznych, zakończonych bardzo fantazyjnym, ale radosnym zbiegiem okoliczności.

Trzeba przyznać autorce, że jej pismo jest lekkie, choć nie razi przesadną potocznością czy głupotą. Nie ma tutaj miejsca na nudę, nieco z powodu natłoku makabrycznych zdarzeń, ale też dzięki klarownemu nakreśleniu akcji. Z pewnością trzeba również docenić jej feministyczne przesłanie. I dlatego nie daję jej słabej oceny - ale bawiłabym się lepiej, gdybym nie nastawiła się na kilka godzin w miłych towarzystwie, z dala od problemów.

Lekcje Chemii miały być powiewem świeżego powietrza, powieścią błyskotliwą i ciepłą, rozbawiającą do łez. Tymczasem w moje ręce wpadł osobliwy, to trzeba przyznać, misz-masz, który napawał mnie wieloma emocjami, ale raczej z gatunku tych negatywnych.

Gdy poznajemy główną bohaterkę, Elizabeth Zott, w wyraźnym zamierzeniu autorki powinniśmy poczuć do niej podziw - w końcu...