Kolejna bardzo dobra i jedna z bardziej przystępnych powieści Nabokova, z tych jakie miałem okazję przeczytać. Kontynuując omawianie zalet "Obrony" niepodobna nie wspomnieć o głównym motywie - szachach. Dostajemy opis tego jak główny bohater zaczyna grać w szachy po niepowodzeniach w innych dziedzinach życia (jako uczeń nie był ani wysportowany, ani zdolny do nauki przedmiotów szkolnych). Po tych wydarzeniach fabuła przeskakuje o paręnaście lat, ukazując grę jako obsesję Łużyna, a niego samego jako niedojrzałego człowieka nadal zmagającego się z traumami, których nabawił się na początku powieści (Nabokov często nawiązuje w swoich powieściach do freudyzmu, choć raczej nie przedstawia go w korzystnym świetle). Co do wad powieści, wątki ze wnikaniem do psychiki Łużyna, gdzie chodzi przede wszystkim o pomieszanie jawy i snu, są po prostu przeciętne, brakuje im tej mocy skupienia uwagi czytelnika.

Kolejna bardzo dobra i jedna z bardziej przystępnych powieści Nabokova, z tych jakie miałem okazję przeczytać. Kontynuując omawianie zalet "Obrony" niepodobna nie wspomnieć o głównym motywie - szachach. Dostajemy opis tego jak główny bohater zaczyna grać w szachy po niepowodzeniach w innych dziedzinach życia (jako uczeń nie był ani wysportowany, ani zdolny do nauki...

Kolejna powieść wielkiego Nabokova, która dotarła do mnie bardzo umiarkowanie, w towarzystwie takiego chłodno-ironicznego podmuchu, który zawiewa wraz z otwarciem każdej powieści słynnego Rosjanina. Niestety, sam sobie tę lekturę zepsułem przez dobranie się do wykładów i pism autora. Niezły był z niego buc, co widać już w przedmowach do wydań anglojęzycznych — pogarda do odczytań innych niż estetyczne (czyli zdaniem autora filisterskich) albo (regularne) drwiny z „delegacji wiedeńskiej”, czyli psychoanalityków i badań psychologicznych w literaturze w ogóle — to tylko parę sposobów, w jakich ostentacyjnie manifestuje swoje racje VN, który zachowuje się trochę jak gburowaty wujek na weselu, obok którego nikt nie chce siedzieć, chociaż tu i tak był dużo bardziej stonowany, niż, na przykład, w przedmowie do „Zaproszenia na egzekucję”, bo tam to dopiero zrobił teatrzyk przesmradzania. (Kafka? Żadnej Kafki nie czytałem. Orwell? To dla starych bab).

„Obrona Łużyna” to bardzo dobrze napisana powieść o barierze komunikacyjnej, która dzieli nieco autystycznego głównego bohatera od otaczającej go rodziny i społeczeństwa, a wszystko kończy się, łubudu, szaleństwem. Napisane lekko, zwiewnie, z zaskakującymi przyspieszeniami akcji, zmianą optyki (to ciekawe, na przykład, jak przyszła żona widzi protagonistę),pełna technicznych sztuczek, którymi ich architekt chwali się już od pierwszej strony przedsłowia. Niestety, literatura dla Nabokova to tylko kokardka na bucie - produkował techniczne majstersztyki, ale pustostany. Ta historia jest po prostu historią, zwykłą syntetyczną historią. Może gdybym żył w czasach, gdy królował strukturalizm, to biłbym brawo gołymi piętami w przerwie od pokłonów, ale dzisiaj zdecydowanie wolę literaturę bardziej „uduchowioną” (nie kojarzyć z kategoriami religijnymi).

Kolejna powieść wielkiego Nabokova, która dotarła do mnie bardzo umiarkowanie, w towarzystwie takiego chłodno-ironicznego podmuchu, który zawiewa wraz z otwarciem każdej powieści słynnego Rosjanina. Niestety, sam sobie tę lekturę zepsułem przez dobranie się do wykładów i pism autora. Niezły był z niego buc, co widać już w przedmowach do wydań anglojęzycznych — pogarda do...

Szachy... szachy... szachy? Szachy!♛

Szachy... szachy... szachy? Szachy!♛

Łużyn, człowiek skazany na bycie geniuszem. Ojciec marzył o synie muzyku, ale zaakceptował syna szachistę. Nabokov w niezwykle plastyczny sposób oddał myśli i sposób patrzenia na świat "władcy" czarno-białych pól.
Łużyn spełniał się tylko w szachach, życie było jego zmorą.
Wielka powieść.

Łużyn, człowiek skazany na bycie geniuszem. Ojciec marzył o synie muzyku, ale zaakceptował syna szachistę. Nabokov w niezwykle plastyczny sposób oddał myśli i sposób patrzenia na świat "władcy" czarno-białych pól.
Łużyn spełniał się tylko w szachach, życie było jego zmorą.
Wielka powieść.

Niesamowite co ta książka zrobiła z moją głową. Pozycja zdecydowanie warta przeczytania. Nabokov stanął na wysokości zadania.

Niesamowite co ta książka zrobiła z moją głową. Pozycja zdecydowanie warta przeczytania. Nabokov stanął na wysokości zadania.

Przede wszystkim jest to pozycja świetnie napisana - bardzo plastyczny język pozwala poczuć klimat potyczek szachowych, obsesji na punkcie doskonałości (główny bohater potrafi rozgrywać całe partie w głowie i wręcz brzydzi się dotykać pionów szachowych które kalają jego doskonały i delikatny abstrakt),świetnie wykreowane postaci.

Myślę, że każda osoba która pokochała serial "Gambit Królowej" bawiłaby się znakomicie przy tej lekturze.

Przede wszystkim jest to pozycja świetnie napisana - bardzo plastyczny język pozwala poczuć klimat potyczek szachowych, obsesji na punkcie doskonałości (główny bohater potrafi rozgrywać całe partie w głowie i wręcz brzydzi się dotykać pionów szachowych które kalają jego doskonały i delikatny abstrakt),świetnie wykreowane postaci.

Myślę, że każda osoba która pokochała...

♟Jak zwykle u Nabokova metaforycznie, pokrętnie i psychologicznie pogmatwane. Oto Łużyn, pan o nierzucającej się w oczy przechodniom fizjonomii, mało przecież ciekawy i zupełnie nieatrakcyjny. Nie dziwi więc, że odrzucany przez rówieśników już jako dziecię, oddala się ku łąkom samotności. Te zaś układają się w pole szachownicy, więc rzuca się nasz Łużyn w wir szachowych rozgrywek i – co trzeba przyznać – jest w tym pieklenie dobry. Wraz z sukcesami pojawiają się jednak kłopoty – Aleksander Iwanowicz okazuje się bowiem osobą nadwrażliwą. Na nic zda się pomoc najbliższych i najgłębsze uczucia – Łużyn staje do walki o mistrzostwo, sprawę zatem niebanalną, powiedziałbym nawet decydującą o jego przyszłości, ale jego nieszczęsny umysł porzuca swego pana i wędruje drogami prowadzącymi prosto ku drzwiom z napisem „obłęd”.♟
Dzięki tak poprowadzonym wątkom Nabokov rozwija skrzydła swych literackich możliwości, zaś my otrzymujemy na wpół oniryczną przypowieść o szaleństwie talentu, w połowie fenomenalne, wręcz sensacyjne studium obłędu. Całość zaś przypomina grę, jaką autor czarująco prowadzi z czytelnikami, by zaszachować nas na amen.
Nie przebiła wyżyn „Lolity”, ale „Obrona” jest tuż za nią.

♟Jak zwykle u Nabokova metaforycznie, pokrętnie i psychologicznie pogmatwane. Oto Łużyn, pan o nierzucającej się w oczy przechodniom fizjonomii, mało przecież ciekawy i zupełnie nieatrakcyjny. Nie dziwi więc, że odrzucany przez rówieśników już jako dziecię, oddala się ku łąkom samotności. Te zaś układają się w pole szachownicy, więc rzuca się nasz Łużyn w wir szachowych...

https://www.instagram.com/p/Cuw0SIKN_u5/?utm_source=ig_web_copy_link&igshid=MzRlODBiNWFlZA==

Krótki opis 📚
Aleksander Iwanowicz Łużyn - nieatrakcyjny, wycofany, wyśmiewany przez rówieśników, nierozumiany przez rodziców. Przed problemami codzienności zaczyna uciekać w świat szachów. Staje się arcymistrzem, jednak gra ta stopniowo zaczyna wypierać rzeczywistość, która zaczyna się rozpadać...

Nabokov to jeden z moich ulubionych pisarzy i znowu mnie nie zawiódł. Jesteśmy świadkami chorej ambicji głównego bohatera, tego, jak przez nią zaczyna powoli odchodzić od zmysłów. Wątek psychologiczny jest tu tak naprawdę pierwszoplanowy, co skojarzyło mi się od razu z książkami Dostojewskiego (zresztą autor nawiązuje do niego bezpośrednio),myślę więc, że pozycja spodoba się czytelnikom tego pisarza.

Książkę poprzedza krótki wstęp od autora, który warto przeczytać, ale najlepiej już po skończonej lekturze.

W książce stykamy się z charakterystycznym dla Nabokova językiem, który zawiera w sobie dużo metafor, alegorii, wszelakich i bardzo kwiecistych opisów. Zdania są długie i zagmatwane, pełne wtrąceń. Nie każdemu więc warsztat autora przypadnie do gustu. Podobnie jak w jego "Lolicie" dużo jest nawiązań do innych kultowych dzieł literackich.

Podobały mi się opisy gier w szachy, porównywanie ich do muzyki i towarzyszące temu wszystkiemu myśli bohaterów. To niezwykłe jak bardzo zmienia się podejście Łużyna, gdy znowu siada do gry.

Moim zdaniem Łużyn to bardzo wrażliwy bohater, któremu ciężko było znaleźć swoje własne miejsce w świecie. Mimo ludzi, którzy starali się mu pomóc, jego problem pogłębiał się. Jego maniakalne podejście do kwestii szachów było swoistą ucieczką od rzeczywistości - w końcu znalazł coś, nad czym mógł mieć kontrolę. Sama poniekąd starałam się go zrozumieć, a niektóre jego przemyślenia mogłam odnieść do samej siebie.

Ocena 8/10 ✨

https://www.instagram.com/p/Cuw0SIKN_u5/?utm_source=ig_web_copy_link&igshid=MzRlODBiNWFlZA==

Krótki opis 📚
Aleksander Iwanowicz Łużyn - nieatrakcyjny, wycofany, wyśmiewany przez rówieśników, nierozumiany przez rodziców. Przed problemami codzienności zaczyna uciekać w świat szachów. Staje się arcymistrzem, jednak gra ta stopniowo zaczyna wypierać rzeczywistość, która...

Wypożyczyłem ją w akcie impulsu, nie wiedząc również o czym opowiada, dlatego oczekiwań żadnych nie było. Dlatego, kiedy tylko udało mi się ją skończyć, czułam się dobrze.

Sam Łużyn nie jest bohaterem, którego wielce można polubić, ot co chłopiec, a z czasem mężczyzna mało co mówi o sobie, a jedynie o szachach. Wszelkie rozgrywki czy same zadania szachowe i to jak zostały opisane, ach strasznie wciągało i przypomniało mi, jak bardzo lubię szachy.

Oczywiście przez niektóre fragmenty ciężko się szło, gdyż w mej ocenie były nieco nużące, ale wynagradzało tymi przez które płynęło mi się aż nader przyjemnie.

Polecam jeśli ktoś chociaż trochę lubuje się w szachach.

Wypożyczyłem ją w akcie impulsu, nie wiedząc również o czym opowiada, dlatego oczekiwań żadnych nie było. Dlatego, kiedy tylko udało mi się ją skończyć, czułam się dobrze.

Sam Łużyn nie jest bohaterem, którego wielce można polubić, ot co chłopiec, a z czasem mężczyzna mało co mówi o sobie, a jedynie o szachach. Wszelkie rozgrywki czy same zadania szachowe i to jak zostały...

Na początku chciałbym powiedzieć, że Obrona Łużyna jest pierwszą książką Nabokova, którą czytałem oraz to, że jest ona dla mnie szczególna - jest bowiem prezentem od mojej mamy.
Myślę, że historia przedstawiona w książce przez autora ukazuje życie człowieka przede wszystkim skrzywdzonego i nierozumianego. Człowieka, który począwszy od dzieciństwa, a kończąc w momencie śmierci nie przeżył tak naprawdę w realnym życiu nic przyjemnego. Łużyn - samouk, geniusz szachowy jest od najmłodszych lat wyszydzany. Brak uwagi rodziców, którzy traktują go jak mechaniczną lalkę, kłopoty z rówieśnikami w szkole sprawiają, że Łużyn zamyka się w świecie szachów - co prowadzi go do obłędu. Rozgrywka szachowa staje się całym jego życiem i nie widzi on już różnicy pomiędzy życiem realnym i rzeczywistością szachów. Myślę, że podobny zabieg można spotkać w serialu Gambit Królowej - jednak tam jest to ukazane z nieco innej perspektywy. W książce naprawdę uderzające jest to, że głównego bohatera nikt nie potrafi zrozumieć. Nie spotyka on również akceptacji, a związek małżeński jest chyba jakąś karykaturą. Można rzec, że małżonka Łużyna również miała jakieś zaburzenia. Cały ich związek jest relacją autystycznego i obłąkanego Łużyna i robiącej na przekór wszystkim i wszystkiemu żonie (której imię o dziwo nie pada w powieści). Kulminacyjnym momentem powieści jest załamanie psychiczne głównego bohatera, którego obrona szachowa została bezceremonialnie zanegowana przez włoskiego arcymistrza Turatiego. Od tego momentu zaczyna się postępujące zatracenie Łużyna, które w konsekwencji doprowadziło do jego samobójczej śmierci.
Choć Nabokov twierdził, że celem jego powieści jest jedynie dostarczanie rozrywki czytelnikowi to myślę, że można z Obrony Łużyna wynieść kilka cennych rzeczy. Po pierwsze jest ona na pewno przestrogą dla rodziców - w jaki sposób nie należy traktować dzieci. Po drugie jest radą jak zauważać pierwsze symptomy obłędu, które w powieści zostały w bardzo dobry sposób ukazane. Po trzecie powieść ukazuje czytelnikowi ponadczasową prawdę, że każdy człowiek jest wielką indywidualnością, którą w pełni zrozumieć nie sposób. Pokazuje również do czego doprowadzić może niepohamowane uciekanie przed problemami w fikcyjną rzeczywistość. Reasumując - myślę, że książka będzie odpowiednia dla osób o ugruntowanej psychice. Nie polecałbym jej dzieciom - myślę, że trudno byłoby im zrozumieć tę książkę. Książka porusza bez wątpienia tematy ważne i potrzebne. Pod płaszczem prostej powieści przekazuje wiele prawd życiowych, których odkrycia serdecznie Wam życzę.

Na początku chciałbym powiedzieć, że Obrona Łużyna jest pierwszą książką Nabokova, którą czytałem oraz to, że jest ona dla mnie szczególna - jest bowiem prezentem od mojej mamy.
Myślę, że historia przedstawiona w książce przez autora ukazuje życie człowieka przede wszystkim skrzywdzonego i nierozumianego. Człowieka, który począwszy od dzieciństwa, a kończąc w momencie...