Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, którą czyta się "przyjemnie" (gdyż jest bardzo dobrze napisana), ale z ogromnym smutkiem w sercu (z uwagi na przedstawiony w niej ogrom cierpień...

Książka, którą czyta się "przyjemnie" (gdyż jest bardzo dobrze napisana), ale z ogromnym smutkiem w sercu (z uwagi na przedstawiony w niej ogrom cierpień...

Żenujące opisy scen miłosnych oraz mieszanie czasów akcji i momentami rozwlekłe opisy odbierały radość z lektury.

Żenujące opisy scen miłosnych oraz mieszanie czasów akcji i momentami rozwlekłe opisy odbierały radość z lektury.

Książka byłaby o wiele lepsza, gdyby usunąć z niej rozważania autorki. Opisy bardo długie, przez co czytelnik może zagubić się w przebiegu akcji. Zakończenie też mnie rozczarowało.

Książka byłaby o wiele lepsza, gdyby usunąć z niej rozważania autorki. Opisy bardo długie, przez co czytelnik może zagubić się w przebiegu akcji. Zakończenie też mnie rozczarowało.

Początek nie zachęcał do lektury, ale im dalej w las, tym robi się ciekawiej. Zakończenie zachęca do sięgnięcia po kolejny tom.

Początek nie zachęcał do lektury, ale im dalej w las, tym robi się ciekawiej. Zakończenie zachęca do sięgnięcia po kolejny tom.

Bohaterowie „Warkotu” pochodzą z różnych grup społecznych (mamy tu m.in. studenta, milicjanta czy majstra), jednakże żaden z nich nie posiada cech, które by go wyróżniały. Do tego zbyt łatwo momentami za pewnik uznają oni występowanie zjawisk nie dających się racjonalnie wyjaśnić. Język, jakimi oni się posługują nie pasuje z kolei do czasu, w jakim przyszło im żyć. Dialogi pomiędzy nimi są miejscami wręcz infantylne i drętwe. Czytając tę książkę miałam ponadto wrażenie, że część fantasy została potraktowana w niej po macoszemu – jakby pisarz nie do końca mógł się zdecydować, czy u niektórych postaci działa magia, czy tylko siła sugestii, więc raz pokazywał jedno, a raz drugie.

Autor niewątpliwie wykonał olbrzymi research, jeżeli chodzi o opisywanie życia w powojennym Wrocławiu i za to należy mu się szacunek, jednakże moim zdaniem przesadził on w drugą stronę. Opisy te są, jak już wspomniałam, przeładowane wprost informacjami i przez to przestają być atrakcyjne dla czytelnika. Linia fabularna, pomimo ciekawego pomysłu, nie miała w sobie życia i niestety mnie nie wciągnęła. Nie miałam momentu, w którym z zapartym tchem przewracałabym kolejne strony. Spokojnie mogłam przerwać w dowolnym fragmencie i robić coś innego bez tęsknoty za opowieścią. Zakończenie pozwala nam domyślać się, że powstanie kontynuacja powieści. Jeżeli tak się stanie, prawdopodobnie kiedyś po nią sięgnę z czystej ciekawości, jak dalej potoczyły się losy bohaterów, jednakże nie będę się po niej spodziewać tak wiele, jak w przypadku „Warkotu”.

Bohaterowie „Warkotu” pochodzą z różnych grup społecznych (mamy tu m.in. studenta, milicjanta czy majstra), jednakże żaden z nich nie posiada cech, które by go wyróżniały. Do tego zbyt łatwo momentami za pewnik uznają oni występowanie zjawisk nie dających się racjonalnie wyjaśnić. Język, jakimi oni się posługują nie pasuje z kolei do czasu, w jakim przyszło im żyć. Dialogi...

Przeurocza historia miłości łączącej głownych bohaterów z nutką sensacji w postaci przeciwności,jakie musieli pokonać, aby być razem. Zdecydowanie dla pasjonatów historii pisanych w odległych czasach,gdyż język tej opowieści ciężko momentami zrozumieć bez konieczności częstego zaglądania do przypisów.

Przeurocza historia miłości łączącej głownych bohaterów z nutką sensacji w postaci przeciwności,jakie musieli pokonać, aby być razem. Zdecydowanie dla pasjonatów historii pisanych w odległych czasach,gdyż język tej opowieści ciężko momentami zrozumieć bez konieczności częstego zaglądania do przypisów.

Moim zdaniem jest to najbardziej dojrzała i spokojna książka z całej serii. I chyba jedyna, w której sprawy obyczajowe przesłaniają romans głównych bohaterów.

Moim zdaniem jest to najbardziej dojrzała i spokojna książka z całej serii. I chyba jedyna, w której sprawy obyczajowe przesłaniają romans głównych bohaterów.

Ukochany klasyk przeczytany raz jeszcze. Jego lektura nieodmiennie cieszy i relaksuje. 😁

Ukochany klasyk przeczytany raz jeszcze. Jego lektura nieodmiennie cieszy i relaksuje. 😁

To suchy zbiór podań, który ciężko się czyta. Stylem pisania przypomina encyklopedię. Ta książeczka miała olbrzymi potencjał (legendy to zawsze wdzięczny temat), który został koncertowo zmarnowany.

To suchy zbiór podań, który ciężko się czyta. Stylem pisania przypomina encyklopedię. Ta książeczka miała olbrzymi potencjał (legendy to zawsze wdzięczny temat), który został koncertowo zmarnowany.

„Impuls” łączy w sobie elementy powieści historycznej z sensacją. Nie zabrakło też fantastyki reprezentowanej przez steampunk. Mamy tu wiele oszałamiających maszyn, które swoim rozmachem i zaawansowaniem zadziwiają czytelnika. Niektóre z nich zabijają (akcja dzieje się wszakże w czasie wojny), inne służą człowiekowi w podróżowaniu czy codziennym funkcjonowaniu. Jednakże książka ta to nie tylko steampunk. To także opowieść o trudnych relacjach ojca z dziećmi czy bezpardonowej walce o władze i korzyści. Ponadto pokazuje, do czego może prowadzić nieustanny wyścig zbrojeń czy zabawa w Boga.

Nie byłabym sobą, gdybym nie przyczepiła się do paru rzeczy. Ciężko mi było przebrnąć przez jakieś pierwsze 50 stron powieści. Jak dla mnie były one przeładowane technicznymi wyjaśnieniami odnoście działania poszczególnych maszyn, przez co miałam problem, aby odnaleźć się w książce jako czytelnik. Do tego jej akcja jest momentami nierówna. Są fragmenty, gdzie pędziła ona na łeb na szyję, ale w niektórych dłużyła mi się. Niemniej aspekty te, choć niedogodne, nie zakłócają ogólnego odbioru.

„Impuls” to coś innego, świeżego na rynku wydawniczym – nie spotkałam się jak dotąd z tym, aby jakiś autor pokusił się o stworzenie alternatywnej historii Polski toczącej się w dwudziestoleciu międzywojennym, połączył ją z fantastyką i nadał jej cechy powieści sensacyjnej. Wielkim jego plusem jest jego zakończenie – jedno z lepszych zakończeń przeczytanych przeze mnie książek. Czytałam je z nieustannym wyrazem zaskoczenia na twarzy. O tym, że książka będzie miała taki, a nie inny finał zorientowałam się dopiero, gdy przyszło mi się z nim zapoznać, a to naprawdę bardzo rzadko mi się zdarza.

„Impuls” łączy w sobie elementy powieści historycznej z sensacją. Nie zabrakło też fantastyki reprezentowanej przez steampunk. Mamy tu wiele oszałamiających maszyn, które swoim rozmachem i zaawansowaniem zadziwiają czytelnika. Niektóre z nich zabijają (akcja dzieje się wszakże w czasie wojny), inne służą człowiekowi w podróżowaniu czy codziennym funkcjonowaniu. Jednakże...

Jedne opowiadania Toma Hanksa podobały mi się bardziej, inne mniej, ale wszystkie przeczytałam z zainteresowaniem. Autor jak mało kto potrafił uchwycić codzienne chwile i przedstawić je jak prawdziwe perełki. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że w „Kolekcji nietypowych zdarzeń” celebruje on takie chwile ze zwyczajnego życia.

Czytając „Kolekcję nietypowych zdarzeń” odnosiłam wrażenie, że autor czerpał prawdziwą radość z pisania, ale również zasiadał do niego z pewną zadumą. Podczas lektury naprawdę odpoczywałam i doświadczałam spokoju – wyraźnie czułam, jak schodzi ze mnie napięcie po ciężkim dniu. Z wielu opowiadań wyniosłam mądre refleksje – np. jak ważne jest w związku partnerstwo (nie można „ustawiać” drugiej osoby według własnych upodobań), że ciężko jest się przebić, aby móc zrealizować własne marzenia, ale nie wolno się poddawać, itp. Nie brakowało także smutnej konkluzji o paradoksie, jakim jest to, że tak naprawdę elektronika (np. coraz to nowsze telefony czy komputery) zamiast ludzi do siebie zbliżyć, czasami ich od siebie wręcz oddala. Nie brakowało też tzw. polskich akcentów. Nie były one znaczące (jednym z nich są słowa: „Czym mogę służyć młodej damie? - zapytał z lekkim akcentem, prawdopodobnie polskim”), jednakże wywoływały uśmiech na mojej twarzy.

Wszystkie historie z tej książki spaja niejako jeden element, a mianowicie maszyna do pisania, która pojawia się w każdym opowiadaniu. Dodatkowo przed każdym z nich pojawia się zdjęcie przedstawiające inną maszynę. Pojawia się ona także na samej okładce książki. Obecność tegoż urządzenia w "Kolekcji nietypowych zdarzeń" dowodzi wg mnie fascynacji autora nimi, jak również swego rodzaju tęsknoty za ich powszechnym stosowaniem. Mi szczególnie przypadł taki pomysł do gustu – w dobie wszechobecnych gadżetów elektronicznych człowiek czasem z nostalgią wraca do czasów, kiedy nie zdominowały one jeszcze ludzkiego życia...

Całość recenzji na: https://zaczytanaowca.blogspot.com/2017/11/kolekcja-nietypowych-zdarzen-o-tym-ze-w.html

Jedne opowiadania Toma Hanksa podobały mi się bardziej, inne mniej, ale wszystkie przeczytałam z zainteresowaniem. Autor jak mało kto potrafił uchwycić codzienne chwile i przedstawić je jak prawdziwe perełki. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że w „Kolekcji nietypowych zdarzeń” celebruje on takie chwile ze zwyczajnego życia.

Czytając „Kolekcję nietypowych zdarzeń” odnosiłam...

Jakub Ćwiek ponownie uraczył nas, czytelników, wizytą w Grimm – mieście pełnym mroku, brutalnym, bezwzględnym, a jednak mimo to posiadającym swój niesamowity urok. Właśnie urok samego miasta spowodował, że z prawdziwą przyjemnością sięgnęłam po „Grimm City. Bestie” - tęskno mi już było do jego atmosfery, tak innej od atmosfery miast opisywanych w znanych mi kryminałach.

Powieść składa się niejako z dwóch wątków – kryminalnego (sprawa psychopatycznego mordercy zwanego Drwalem, który poluje na kobiety) oraz sądowego (proces osoby oskarżonej o zabójstwo głowy jednej z mafijnych rodzin), przy czym wątek sądowy zdecydowanie przeważa. Sprawa Drwala pozostaje w jego cieniu i wbrew początkowym insynuacjom nie jest z nim połączona. Ja osobiście uważam, że to wielka szkoda, gdyż urok opowiadanych historii tylko by na tym zyskał, gdyby autor równomiernie poprowadził oba wątki i jakoś zgrabnie je połączył.

Jednym z plusów książki Jakuba Ćwieka jest opisywanie poszczególnych wątków z perspektywy poszczególnych postaci. Daje to możliwość głębszego zrozumienia całej historii w miarę jej rozwoju. Ponadto bohaterowie, nawet ci drugoplanowi, są bardzo wyraziści i na pewno nie kryształowi. Każdy z nich ma w sobie zarówno domieszkę dobra, jak i zła, co w ciekawy sposób wpasowuje się w sposób ukazania samego miasta – mrocznego, na którym zło osiada niczym czarne krople jakiegoś ciężkiego do pozbycia się tłuszczu, ale też z drugiej strony mającego swój urok, miasta, do którego mieszkańcy się mimo wszystko przywiązują. Aluzje do baśni nie są w tej powieści tak widoczne jak w pierwszym tomie, niemniej uważny czytelnik bez problemu je wychwyci (ja np. zauważyłam nawiązania do baśni o Szeherezadzie, Pięknej i Bestii czy Śpiącej Królewnie). Bardziej są one widoczne w historii poszczególnych wątków niż w odniesieniu do konkretnych osób. Autor niezwykle ciekawie pokazał też tutaj sam system sądownictwa, jaki funkcjonuje w Grimm City. Co prawda mogłoby się wydawać, że system wyboru tzw. Siódemki oraz zasady dyskrecji i dochowania tajemnicy przy wydawaniu przez nią wyroku koliduje z atmosferą brutalności miasta, jednak pomimo tego przeciwieństwa całkiem nieźle ze sobą współbrzmią. Poza tym w miarę czytania dowiadujemy się, że ów system, mimo pozornej doskonałości, wcale taki doskonały nie jest... Zakończenie książki ma natomiast iście „ćwiekowski” styl – pozostawia niedosyt i duży apetyt na więcej. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będę miała okazję powrócić do miasta Grimm w kolejnych tomach.

Jakub Ćwiek ponownie uraczył nas, czytelników, wizytą w Grimm – mieście pełnym mroku, brutalnym, bezwzględnym, a jednak mimo to posiadającym swój niesamowity urok. Właśnie urok samego miasta spowodował, że z prawdziwą przyjemnością sięgnęłam po „Grimm City. Bestie” - tęskno mi już było do jego atmosfery, tak innej od atmosfery miast opisywanych w znanych mi...

Na plus muszę przyznać, że niepełnosprawność w "Maybe someday" nie została potraktowana jako coś, co niszczy życie. Jednak mimo że książka jest napisana w dość niebanalny sposób, to zakończenia można się domyśleć już po pierwszych stronach. Chyba jestem już za stara na tego typu książki...

Na plus muszę przyznać, że niepełnosprawność w "Maybe someday" nie została potraktowana jako coś, co niszczy życie. Jednak mimo że książka jest napisana w dość niebanalny sposób, to zakończenia można się domyśleć już po pierwszych stronach. Chyba jestem już za stara na tego typu książki...

Akcja tej powieści zaczyna się mniej więcej w tym samym momencie, w którym zakończyła się w pierwszej części. Nikita postanawia wyruszyć do Norwegii, aby tam uzyskać odpowiedzi na dręczące ją pytania odnośnie przeszłości. Nie będzie to jednak łatwa podróż, gdyż z niewyjaśnionego powodu jest ścigana przez różne bandy chcące ją pojmać. Na miejscu natomiast czeka na nią wiele magicznych postaci i nie wszystkie z nich są jej przyjazne. Jednak znając Nikitę możemy być pewni, że nie da sobą pomiatać i nie podda się w realizowaniu zamierzonego celu. Mamy natomiast okazję obserwować, jak ona sama się zmienia wewnętrznie, dojrzewa, a przede wszystkim otwiera się powoli na przyjaznych jej ludzi. Widzimy, jak powoli dochodzi do wnioski, że przemoc nie zawsze popłaca, a czasami naprawdę warto zdobyć się na cierpliwość.

Bardzo spodobał się początek tej książki. Akcja od pierwszych stron rozkręca się i pędzi do przodu (w przeciwieństwie do poprzedniego tomu, gdzie akcja rozwijała się bardzo powoli). Czytelnik mimowolnie przewraca stronę za stroną i nagle orientuje się, że połowa książki już za nim. Następnie akcja zwalnia, tak, aby można było złapać przysłowiowy oddech i przygotować się mentalnie na kolejne bum. Autorka nadal też prezentuje specyficzne, trochę cięte poczucie humoru. Uśmiałam się np. przy lekturze fragmentu opisującego pierwsze spotkanie Robina oraz Larsa: „Kolejne sekundy poświęcili temu pradawnemu rytuałowi męskiego mierzenia się spojrzeniem, zaglądania sobie w dusze i gacie, czyli ocenie pozycji na drabinie hierarchii na podstawie uścisku dłoni”. W „Akuszerze Bogów” został również zaprezentowany piękny norweski klimat – surowy, ale mający swój specyficzny, dostojny momentami urok. Magia w naturalny sposób miesza się tutaj ze światem rzeczywistym. Obie te sfery w miarę spokojnie koegzystują ze sobą na jednej płaszczyźnie.

W zasadzie tylko jedna rzecz nie przypadła mi do gustu w tej książce, a mianowicie rozwiązanie zagadki, kto tak naprawdę zlecał nieustanne polowanie na Nikitę. Uczciwie jednak stwierdzam, że po lekturze znacznej części książki spodziewałam się czegoś z wielkim efektem WOW, zaś prawda okazała się jakaś taka... zwyczajna. Autorka po prostu narobiła mi apetytu na coś o wiele bardziej spektakularnego. Natomiast powtórzenia i wyjaśnienia pewnych aspektów (np. wspominanie przez główną bohaterkę, ile zła doświadczyła od ojca) nie raziły mnie już tak bardzo, jak w pierwszej części, m. in. z uwagi na to, że o wiele rzadziej tutaj występowały.

Podsumowując - „Akuszer Bogów” to książka interesująca, o wiele lepsza od „Dziewczyny z Dzielnicy Cudów”. Cała akcja jest przez autorkę różnorodnie prowadzona (są momenty żywsze i spokojniejsze), jednakże stale trzyma się na przyzwoitym poziomie. Zaskoczyło mnie to, że oprócz typowej rozrywki podczas lektury (a naprawdę dobrze się bawiłam czytając tę książkę) otrzymujemy również kilka przekazów nieoczywistych na pierwszy rzut oka – np. że zawziętość i zabijanie nie zawsze się opłacają oraz że warto mieć bliskich sobie ludzi, na których można polegać w trudnych chwilach. Zakończenie w niewielkim stopniu zdradza nam, że możemy oczekiwać kolejnego tomu oraz czego możemy po nim oczekiwać. Nie jest to jednak jakiś wielki spojler, a jedynie delikatna wskazówka odnośnie tego, co może się dziać (bez podania konkretów). Ja z pewnością sięgnę po trzeci tom serii przygód o Nikicie, kiedy zostanie on już wydany.

****************************
Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi czytampierwszy.pl

Akcja tej powieści zaczyna się mniej więcej w tym samym momencie, w którym zakończyła się w pierwszej części. Nikita postanawia wyruszyć do Norwegii, aby tam uzyskać odpowiedzi na dręczące ją pytania odnośnie przeszłości. Nie będzie to jednak łatwa podróż, gdyż z niewyjaśnionego powodu jest ścigana przez różne bandy chcące ją pojmać. Na miejscu natomiast czeka na nią wiele...

Nie jest to dzieło wysokich lotów, ale całkiem sympatycznie się je czytało, choć dostrzegałam również sporo aspektów, które mnie drażniły (m.in. ta zależność kobiety od mężczyzny i jego opieki, charakterystyczna dla książek tej autorki). Ot, całkiem miłe czytadełko, w sam raz na kaca książkowego czy poprawę humoru.

Nie jest to dzieło wysokich lotów, ale całkiem sympatycznie się je czytało, choć dostrzegałam również sporo aspektów, które mnie drażniły (m.in. ta zależność kobiety od mężczyzny i jego opieki, charakterystyczna dla książek tej autorki). Ot, całkiem miłe czytadełko, w sam raz na kaca książkowego czy poprawę humoru.

Mroczna opowieść z czasów wiktoriańskich o tym, jak tytułowa Szara Dama wyszła za mąż za mężczyznę, którego uważano za dobrą partię i co z tego ostatecznie wynikło. Co spowodowało, że została obdarzona takim a nie innym przydomkiem, dlaczego została zmuszona po latach wyjawić cierpienia, jakich doświadczyła? Tego nie zdradzę, nie chcę nikomu psuć przyjemności z lektury. Mimo, że wprost nie ma opisanych żadnych makabrycznych rzeczy, to jednak z każdego zdania bije groza. Do przeczytania w ciągu jednego dnia, zwłaszcza takiego ponurego. "Szara Dama" opowiada o tajemnicy, ukrytych zbrodniach, zemście, która nikomu nie przepuści, ale też o poświęceniu. Stylem różni się od innych dzieł Elizabeth Gaskell, a wręcz zupełnie ich nie przypomina. Mi ogólnie się podobała, choć żałuję, że nie była dłuższa - mam wrażenie, że wtedy autorka wydobyłaby cały potencjał z tej historii.

Mroczna opowieść z czasów wiktoriańskich o tym, jak tytułowa Szara Dama wyszła za mąż za mężczyznę, którego uważano za dobrą partię i co z tego ostatecznie wynikło. Co spowodowało, że została obdarzona takim a nie innym przydomkiem, dlaczego została zmuszona po latach wyjawić cierpienia, jakich doświadczyła? Tego nie zdradzę, nie chcę nikomu psuć przyjemności z lektury....

Przerazająca historia tego, jak niebezpieczne może być ingerowanie w osobiwość ludzką i samego człowieka. Opowieść o człowieku, który chciał zabawić się w Boga i zapłacił za to olbrzymią cenę. Uważam, że każdy powinien zapoznać się z tą historią- ku przestrodze, by zanadto nie ingerować we własne człowieczeństwo.

Przerazająca historia tego, jak niebezpieczne może być ingerowanie w osobiwość ludzką i samego człowieka. Opowieść o człowieku, który chciał zabawić się w Boga i zapłacił za to olbrzymią cenę. Uważam, że każdy powinien zapoznać się z tą historią- ku przestrodze, by zanadto nie ingerować we własne człowieczeństwo.

Ciekawa powieść opisująca angielskie społeczeństwo epoki wiktoriańskiej. Nie tego gotyckiego klimatu występującego u sióstr Brönte, czy lekkości charakterystycznej dla Jane Austen, ale wg mnie to tylko plus - dzięki temu książka zyskała swój charakterystyczny styl. Podoba mi się relacja pana Thortona i Margaret - taka niedoskonała, z wadami. Absolutnie nie jest przesłodzona i naiwna.

Ciekawa powieść opisująca angielskie społeczeństwo epoki wiktoriańskiej. Nie tego gotyckiego klimatu występującego u sióstr Brönte, czy lekkości charakterystycznej dla Jane Austen, ale wg mnie to tylko plus - dzięki temu książka zyskała swój charakterystyczny styl. Podoba mi się relacja pana Thortona i Margaret - taka niedoskonała, z wadami. Absolutnie nie jest przesłodzona...

Z Dzielnicy Cudów, części miasta Wars, która w wyniku magicznych zawirowań sprzed ponad sześćdziesięciu laty utknęła w latach 30 – tych XX w., zostaje porwana jedna z piosenkarek pewnego renomowanego klubu o wdzięcznej nazwie "Pozytywka". Sprawę usiłuje rozwiązać Nikita. Trop bardzo szybko zaprowadzi ja tam, gdzie nigdy nie chciałaby się znaleźć... Tyle mniej więcej odnośnie fabuły mówi nam napis na tylnej stronie okładki. Jednak jest to tylko niewielki ułamek tego, co dzieje się w książce, a dzieje się dużo.

Akcja toczy się w Warsie oraz w małej części w Sawie – dwóch alternatywnych miastach (będących odpowiednikiem realnej Warszawy) przedzielonych rzeką, które w wyniku wyładowań magicznych zostały niejako zniszczone i pozbawione bezpieczeństwa, a normalne, spokojne życie okazało się być w nich niemożliwe. Wars stał się miastem mrocznym, gdzie „poza awanturą i śmiercią nic nie przychodziło łatwo”. Jeszcze gorsza sytuacja ma miejsce w Sawie, którą teraz zamieszkują przerażające potwory, zdolne do najpodlejszych rzeczy. Ludzie którzy zapuszczają się w te rejony albo są niespełna rozumu, albo chcą już pożegnać się z życiem, albo wystarczająca suma pieniędzy zdołała ich przekonać o zasadności udania się w te okolice...

Główną bohaterką jest wspomniana Nikita – zabójczyni na zlecenie pracująca dla organizacji kierowanej przez swoją matkę. Jest tajemniczą osobą, która bardzo chroni swą prywatność (nawet prawdziwe imię). Ma swoje demony i makabryczną wręcz przeszłość, z którymi stara się walczyć. Kiedy w pracy zostaje jej narzucony partner, z którym ma współpracować, nie jest z tego faktu zadowolona. Nikita ma bardzo silny charakter, taka twarda babka z niej, jednakże dla osób, które są jej w jakiś sposób bliskie, potrafi zdobyć się na wiele. Z tego też powodu postanawia odnaleźć zaginioną piosenkarkę i nawet dość szybko wpada na jej trop. Jednocześnie ma dosyć specyficzne (dość sarkastyczne) poczucie humoru, o czym może świadczyć np. zdanie "Przygarnęłam przybłędę i pracowałam za darmo. Duch mojej matki popełnia właśnie seppuku ze wstydu, że wychowała taką naiwniaczkę." Poza pracą Nikita koncentruje się głównie na tym, aby nikt nie poznał tajemnicy, jaką w sobie skrywa. Spodobała mi się relacja, jaka ją połączyła z Robinem, jej partnerem. Na początku go nie akceptowała jako kogoś jej narzuconego, i traktowała jak wroga. Potem zaczęła się do niego przekonywać, co nie przeszkadzało jej podśmiewywać się z niego. Zaczęła go doceniać dopiero wtedy, kiedy przekonała się o jego lojalności i dostrzegła podobieństwa, jakie są między nimi (np. każde z nich miało swój sekret, którym nie chciało się dzielić i dysponowało magią, którą nie lubiło się chwalić). Być może teraz fani Anety Jadowskiej rzucą mnie lwom na pożarcie, ale ta dwójka przypomina mi nieco Joannę Chyłkę i Zordona - bohaterów stworzonych przez Remigiusza Mroza (jednakże tylko z pierwszego tomu serii, tj. „Kasacji”) – przez ich zadziorną relację czy ukrywanie swoich tajemnic.

Mam mieszane odczucia co do „Dziewczyny z Dzielnicy Cudów”. Z jednej strony nie podoba mi się początek (który jest de facto streszczeniem życiorysu Nikity i ciągnie się niemiłosiernie) oraz nieustanne nawiązania do zła, jakiego doświadczyła ona od rodziców, trudnego dzieciństwa, zerwanej relacji z przyjaciółką czy też własnej orientacji seksualnej. Autorka raczy nas również ciągłymi wyjaśnieniami tych samych rzeczy, wydarzeń z przeszłości oraz zjawisk. Naprawdę, kiedy po raz kolejny czytałam, jakie konsekwencje może mieć tzw. czkawka, miałam ochotę odrzucić od siebie książkę. Moim zdaniem takie zabiegi były niepotrzebne i po części odebrały książce jej urok.

Jednakże nie jest tak, że ta książka jest do gruntu zła. Zawiera w sobie także i fajne rzeczy. Do gustu szczególnie przypadły mi plastyczne opisy Warsa i Sawy, sprawiające wrażenie, jakby miasta te żyły własnym życiem, niezależnym od bohaterów. To prawda, są one mroczne, ale opisane z wyczuciem, tak że ten mrok nie wydaje się jakiś sztuczny i nie razi. Poza tym, jak przebrnie się przez początek książki, później czyta się ją z przyjemnością, zwłaszcza że akcja przyspiesza i na każdej stronie dzieje się coś ciekawego. Wielki plus dla Anety Jadowskiej za to, że w wiarygodny sposób stworzyła od podstaw świat, w którym toczy się akcja. Swego rodzaju smaczkiem dla fanów jej twórczości może być również fakt, że w „Dziewczynie...” pojawia się dosyć często (tzn. główna bohaterka często ją wspomina) postać Dory Wilk, znanej z serii jej poświęconej. Nie spotkamy się tu jednak zdradzaniem fabuły tamtej serii – ja przynajmniej czegoś takiego nie dostrzegłam.


Podsumowując – w książce znajdziemy następujące słowa „Każdy ma jakiś talent”. Być może autorka nie popisała się w tym przypadku pięknym, literackim językiem (choć z drugiej strony podejrzewam, że gdyby on się pojawił, mogłoby się okazać, że po prostu nie pasuje do opowiedzianej przez nią historii) oraz nie ustrzegła się błędów w postaci m. in. licznych powtórzeń i wyjaśnień tego samego, to jednak w „Dziewczynie z Dzielnicy Cudów” pokazała talent do snucia wciągających opowieści. Z ochotą sięgnę po drugi tom, gdyż zakończenie pierwszego daje nadzieję ciekawie rozwinięcie akcji w dalszych częściach przygód o Nikicie.

Z Dzielnicy Cudów, części miasta Wars, która w wyniku magicznych zawirowań sprzed ponad sześćdziesięciu laty utknęła w latach 30 – tych XX w., zostaje porwana jedna z piosenkarek pewnego renomowanego klubu o wdzięcznej nazwie "Pozytywka". Sprawę usiłuje rozwiązać Nikita. Trop bardzo szybko zaprowadzi ja tam, gdzie nigdy nie chciałaby się znaleźć... Tyle mniej więcej...

Książkę mogłabym podsumować jednym sformułowaniem - dobre złego początki... Początek był naprawdę udany, czytałam z wielkim zainteresowaniem, podziwiałam warsztat literacki autora i dopracowany styl. Jednak im dłużej zaczytywałam się w tej pozycji, tym bardziej przestawała mi się ona podobać. Ostatnie 100 stron wprost wymęczyłam czytając je prawie tydzień (sic!) - miałam wrażenie, że autora dopadł przerost formy nad treścią jeśli chodzi o "Pragnienie". To było moje pierwsze zetknięcie się z książką tego autora i na razie nie zanosi się, bym sięgnęła kiedyś po kolejną.

Książkę mogłabym podsumować jednym sformułowaniem - dobre złego początki... Początek był naprawdę udany, czytałam z wielkim zainteresowaniem, podziwiałam warsztat literacki autora i dopracowany styl. Jednak im dłużej zaczytywałam się w tej pozycji, tym bardziej przestawała mi się ona podobać. Ostatnie 100 stron wprost wymęczyłam czytając je prawie tydzień (sic!) - miałam...