Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii

Wspaniały opis przerażającej rzeczywistości komunistycznej Albanii.

Wspaniały opis przerażającej rzeczywistości komunistycznej Albanii.

Pokaż mimo to

Przerażające historie okresu reżimu Hodży, Daje do myślenia, tym bardziej, że wydarzenia miały miejsce nie tak znowu dawno temu. Jak można systemowo zniszczyć cały naród i zwykłe ludzkie wartości i odruchy

Przerażające historie okresu reżimu Hodży, Daje do myślenia, tym bardziej, że wydarzenia miały miejsce nie tak znowu dawno temu. Jak można systemowo zniszczyć cały naród i zwykłe ludzkie wartości i odruchy

Pokaż mimo to

Świetnie napisana. Czyta się jednak trudno, jest bardzo bolesna.

Świetnie napisana. Czyta się jednak trudno, jest bardzo bolesna.

Pokaż mimo to

Książka obowiązkowa dla każdego kto chce poznać czym był komunizm w Albanii, ale także dla wszystkich jako przestroga przed rządami szaleńców. Pokazuje też jak system poprzez strach łamie ludzi i pozwala rządzić całym narodem. Książka dobrze napisana, ale nie jest to lektura łatwa bo zawiera wiele ludzkich tragedii. Autorka prowadzi wywiady i jest "przeźroczysta" zatem nie narzuca swojego punktu widzenia. Książkę polecam.

Książka obowiązkowa dla każdego kto chce poznać czym był komunizm w Albanii, ale także dla wszystkich jako przestroga przed rządami szaleńców. Pokazuje też jak system poprzez strach łamie ludzi i pozwala rządzić całym narodem. Książka dobrze napisana, ale nie jest to lektura łatwa bo zawiera wiele ludzkich tragedii. Autorka prowadzi wywiady i jest "przeźroczysta" zatem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie spodziewałam się, że będzie to tak szokująca i trudna lektura. Czytanie "Błota słodszego niż miód" zajęło mi dużo czasu i musiałam wplatać pomiędzy inne książki. Nie byłam w stanie przeczytać na raz. Albania w czasach Hodży to w Polsce temat nie do końca znany, w szkole prawie nie omawia się komunizmu w naszym kraju, a co dopiero w Albanii. Tymczasem okazuje się, że Albania to nasza europejska Korea Północna, a reżim Hodży był tak niewyobrażalnie okrutny, że ciężko go pojąć. Nie da się opisać lęku, z jakim musieli zmagać się Albańczycy, nie da się oszacować liczby zmarnowanych żyć. Świetny, doskonale napisany i poruszający do głębi reportaż. Warto przeczytać. Jedna z lepszych lektur tego roku.

Nie spodziewałam się, że będzie to tak szokująca i trudna lektura. Czytanie "Błota słodszego niż miód" zajęło mi dużo czasu i musiałam wplatać pomiędzy inne książki. Nie byłam w stanie przeczytać na raz. Albania w czasach Hodży to w Polsce temat nie do końca znany, w szkole prawie nie omawia się komunizmu w naszym kraju, a co dopiero w Albanii. Tymczasem okazuje się, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacyjny zbiór reportażu, który powinno się dawać do przeczytania każdemu komu marzy się powrót socjalizmu na polskie ziemie.

Rewelacyjny zbiór reportażu, który powinno się dawać do przeczytania każdemu komu marzy się powrót socjalizmu na polskie ziemie.

Pokaż mimo to

Całkowicie zasłużona Nike za 2019 rok. Takie europejskie nie do wiary. Polacy o Albani nie wiedza nic, warto uzupełnić swoją wiedzę, zobaczyć jak pół wieku ciężkiego komunizmu oraz całkowitej izolacji wpłynęło na ludzi i ich sposób patrzenia na świat, ten najbliższy oraz ten dalszy. „ Jeśli trzeba było cierpieć, ludzie cierpieli. Jeśli patrzeć, przyglądali się cierpieniu. Niektórzy zamykali oczy. Inni je mrużyli. W pewnym momencie wszyscy stawali się sposobami na przetrwanie. Niektórzy zamieniali się w uszy i w języki. Inni zamieniali się w ściany i kamienie. Pod gruba skórą rozciągała się warstwa strachu, pod nią- warstwa wstydu lub otępienia.”

Całkowicie zasłużona Nike za 2019 rok. Takie europejskie nie do wiary. Polacy o Albani nie wiedza nic, warto uzupełnić swoją wiedzę, zobaczyć jak pół wieku ciężkiego komunizmu oraz całkowitej izolacji wpłynęło na ludzi i ich sposób patrzenia na świat, ten najbliższy oraz ten dalszy. „ Jeśli trzeba było cierpieć, ludzie cierpieli. Jeśli patrzeć, przyglądali się cierpieniu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba nie byłem przygotowany na tę lekturę. Książka ta to zbiór wywiadów przeprowadzonych z (wybranymi przecież przez autorkę) Albańczykami pamiętającymi czasy komunistycznego terroru panującego dziesiątki lat w ich kraju. To opowieść jednogłosowa. Chór monodycznie wspominających przeszłość ofiar. Nie ma tu szeroko zarysowanego planu, nie ma historii opowiedzianych z wielu perspektyw. Jest tytułowe błoto, brud, szarość i cierpienie ludzi.
Dobrze się to czyta, choć czasem chciałoby się na chwilę złapać nieco świeższego powietrza, spojrzeć z innej perspektywy. Ta książka to rodzaj pomnika ofiar tamtego terroru. Tylko, że ja na pomniki nie jestem gotowy.

Chyba nie byłem przygotowany na tę lekturę. Książka ta to zbiór wywiadów przeprowadzonych z (wybranymi przecież przez autorkę) Albańczykami pamiętającymi czasy komunistycznego terroru panującego dziesiątki lat w ich kraju. To opowieść jednogłosowa. Chór monodycznie wspominających przeszłość ofiar. Nie ma tu szeroko zarysowanego planu, nie ma historii opowiedzianych z wielu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W końcu i ja sięgnąłem po książkę, która tak namieszała na polskim rynku czytelniczym, a jej autorka została obsypana nagrodami. Trochę zwlekałem, ale tym bardziej miałem przyjemność z tej lektury.

Enver Hoxha może i nie zapisał się w historii tak mocno jak Stalin czy Mao natomiast po przeczytaniu "Błoto slodsze niż miód" nie można mieć wątpliwości, że stał on na czele jednego z najokrutniejszych systemów w historii. Jego paranoja i ideologiczna patologia doprowadziły do cierpienia wielu, a garstce z nich oddaje hołd Małgorzata Rejmer w swej książce. Opowiada o czasach kiedy to systemowo zaprzeczono istnieniu Boga, a do tegoż miana pretendował przywódca komunistycznej Albanii. To co trzeba mu przyznać to fakt, że wzbudził swoimi rządami taki kalejdoskop uczuć u swego ludu, iż ciężko było postrzegać go jako zwykłego człowieka z krwi i kości. U jednych budził lęk i przerażenie charakterystyczne dla mitologicznych bóstw, u pozostałych takież mocne uwielbienie. Nie było człowieka w ówczesnej Albanii, który pozostawał obojętny na jego osobę.

Żyjąc we współczesnej Polsce można zaobserwować jak silnym narzędziem wpływu jest strach i jak ogromny wpływ ma on na kształtowanie opinii obywateli. Przykład Albanii pokazuje do jakich rozmiarów może się rozwinąć system polityczny na nim oparty i jakie wynaturzenia że sobą przynieść. Enver Hoxha odizolował Albanię od reszty świata. W swojej obsesji utrzymania władzy raz po raz doprowadzał do czystek usuwając potencjalne zagrożenie dla funkcjonowania systemu kierując się paranoją. W tym tonie zarządził wybudowanie schronów na terenie całego kraju obawiając się inwazji. Dotychczasowi sprzymierzeńcy stawali się wrogami, a taki ZSRR czy Chiny nie były wystarczająco zamordystyczne i komunistyczne. W imię chorej ideologii doprowadził do zacofania kraju, a winą obarczył zwykłych obywateli.

Kto pozostał w Albanii rządzonej przez Hoxhe ten nie mógł spokojnie wyrażać poglądów, bo za drobną uwagę, nawet przeinaczaną trafiało się na tortury i do więzienia. Służby doprowadziły do tego, że ogromna większość obywateli donosiła na siebie nawzajem, w tym często brat na brata, dziecko na rodzica. Każdy indywidualizm był tłamszony, a obywatel nie mógł być niczym więcej niż bezmyślnym i bezkrytycznym trybikiem machiny. Kto znów postanowił uciec z Albanii tego czekał jeszcze bardziej tragiczny los gdyż zemsta systemu była niewyobrażalna. Izolacja kraju i zakaz kontaktu ze światem zewnętrznym doprowadziły do tego, że nawet Ci którzy oglądali zagraniczną TV czy słuchali radia nie ufali jakoby dobrobyt tam pokazywany był czymś więcej niż propagandą imperialistów z Zachodu. Cierpienie, pot i łzy to był najlepszy sposób na to aby służyć komunistycznej Albanii, a podporządkowanie i niewychylanie się może nie dawało szczęścia, ale pozwalało liczyć na przetrwanie. Syndrom sztokholmski był na tyle obecny w społeczeństwie albańskim, że wielu autentycznie płakało po śmierci swego przywódcy i utraciło poczucie ładu i bezpieczeństwa.

Ksiazka Małgorzaty Rejmer to przestroga przed jednostkowym kosztem życia w dyktaturze do której tak tęskni wielu we współczesnym świecie. Historia przecież najlepiej uczy jakich błędów nie należy popełniać, a każda władza absolutna, nieważne czy pod czerwoną, brunatną, czy jeszcze inną flagą jest z natury swej zła. Problem tylko w tym, że wielu po tą wiedzę do historii nie sięga i na własnej skórze chce doświadczać tych samych błędów.

W końcu i ja sięgnąłem po książkę, która tak namieszała na polskim rynku czytelniczym, a jej autorka została obsypana nagrodami. Trochę zwlekałem, ale tym bardziej miałem przyjemność z tej lektury.

Enver Hoxha może i nie zapisał się w historii tak mocno jak Stalin czy Mao natomiast po przeczytaniu "Błoto slodsze niż miód" nie można mieć wątpliwości, że stał on na czele...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno już przeczytana książka nie śniła mi się po nocach. Przy komunistycznej Albanii, PRL wydaje się lunaparkiem. Aż wstyd mi teraz na cokolwiek w Polsce narzekać.

Dawno już przeczytana książka nie śniła mi się po nocach. Przy komunistycznej Albanii, PRL wydaje się lunaparkiem. Aż wstyd mi teraz na cokolwiek w Polsce narzekać.

Pokaż mimo to