Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii

Komunizm w odsłonie albańskiej. Okrutny, bezpardonowy, który wtargnął nawet w relacje rodzinne. Sprawił, że członkowie tej podstawowej komórki społecznej przestali sobie ufać. Utwierdził ludzi, że można, a nawet należy donosić na każdego, nawet na najbliższych. Bardzo spodobał mi się zabieg autorki polegający na rozpoczęciu rozmów z Albańczykami od tej osoby, która z sentymentem wspomina lata minione. Wypowiada się z zadowoleniem o systemie. Zachwala jego zalety. Każda kolejna osoba, to inna historia. Inne wspomnienia. Co ciekawe, nawet ci, którzy cierpieli w czasach komunistycznych nie są bezkrytyczni wobec dzisiejszej Albanii. Widzą łapówkarstwo, przemyt, przemoc, bezsilność polityków i puste obietnice. Lecz pamiętają o upokorzeniach, torturach, latach spędzonych w więzieniach. Wspominają tych, którzy zginęli przeciwstawiając się systemowi, czy też po prostu podczas próby ucieczki za granicę. Niesamowite jest to, że niezależnie od kraju, w którym władze postanowiły ulec czarowi komunizmu efekt końcowy był z reguły taki sam. Upadek gospodarki, bezkarna służba bezpieczeństwa i despota z manią prześladowczą u steru państwa. Straszne czasy. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że już nie powrócą. A ku przestrodze przeczytać ten napisany sprawnym piórem, przejmujący reportaż. Gorąco polecam.

Komunizm w odsłonie albańskiej. Okrutny, bezpardonowy, który wtargnął nawet w relacje rodzinne. Sprawił, że członkowie tej podstawowej komórki społecznej przestali sobie ufać. Utwierdził ludzi, że można, a nawet należy donosić na każdego, nawet na najbliższych. Bardzo spodobał mi się zabieg autorki polegający na rozpoczęciu rozmów z Albańczykami od tej osoby, która z...

"Błoto słodsze niż miód" Małgorzaty Rejmer to smutna książka. Opowiada o mrocznych czasach rządów Envera Hoxhy w Albanii.
Albański komunizm, izolowany zarówno od świata zachodniego, jak i bloku komunistycznego, jawi się systemem szczególnie okrutnym w procesie niszczenia jednostki i rozkładu wszelkich więzi społecznych. Stworzono specyficzny układ kastowy, na dole którego znajdowały się jednostki niepokorne, mające odwagę myśleć i marzyć, ale też automatycznie członkowie ich bliższej i dalszej rodziny, bez względu na winy lub zasługi. Nawet małżeństwo z osobą z niższej kasty automatycznie degradowało ekonomicznie i społecznie. Spaść w hierarchii było bardzo łatwo. Wystarczyło jedno niewłaściwe słowo, zakazana książka, fałszywy donos. Podźwignąć się z tego dna było prawie niemożliwe. Oczywiście, jak to bywa w systemie kastowym, degradacja społeczna była dziedziczona i przechodziła z pokolenia na pokolenie.
Nie brakowało jednak ludzi, którzy nie godzili się na los. Bunt przejawiał się najczęściej próbą ucieczki do jednego z ościennych krajów, przez wyjątkowo pilnie strzeżoną granicę.
Małgorzata Rejmer zbiera relacje tych, którzy mimo szykan, tortur i prześladowań przetrwali zbrodniczy ustrój. Optymistycznie można powiedzieć, że człowiek jest silny i może przetrwać naprawę wiele. Brakuje tu jednak głosu tych, którzy nie wytrzymali tortur, więzienia, przesłuchań, skrajnej nędzy, szykan lub zginęli w trakcie próby przekroczenia granicy. Ci przegrani zamilkli na wieki.

"Błoto słodsze niż miód" Małgorzaty Rejmer to smutna książka. Opowiada o mrocznych czasach rządów Envera Hoxhy w Albanii.
Albański komunizm, izolowany zarówno od świata zachodniego, jak i bloku komunistycznego, jawi się systemem szczególnie okrutnym w procesie niszczenia jednostki i rozkładu wszelkich więzi społecznych. Stworzono specyficzny układ kastowy, na dole którego...

Bardzo wciągający reportaż, choć temat niezwykle smutny i trudny. Postanowiłam zagłębić się w tematykę o której niewiele wiem i czuję się mądrzejsza dzięki tej lekturze. Ostatnio miałam okazję przeczytać również co nieco o rumuńskim komunizmie i po tych dwóch lekturach urosło we mnie jakieś przekonanie, że za czasów komunizmu Polska była jednak w lepszej sytuacji. Moje słowa mogą zostać źle zrozumiane, zwłaszcza że urodziłam się gdy komunizm upadł, nie znam tamtych czasów, ale z relacji świadków wynika, że u nas przynajmniej dało się "kombinować", były sposoby na dostanie towarów, na wyjazd, ktoś się gdzieś dogadał, było kilka sąsiednich krajów - jedni w podobnej sytuacji, inni zgoła w odmiennej itd. W krajach wysuniętych dalej na wschód z tego co się dowiedziałam panował taki reżim i terror, że kombinowanie nie było za bardzo możliwe. Czytając "Błoto..." miałam wrażenie wielkiego ucisku, zaduchu panującego w kraju malutkim i o pilnie strzeżonych granicach, otoczonych przez arcywroga i to w najdłuższej linii granicy! Tak mały naród, tak ścieśniony, tak sterroryzowany. Historie tutaj przytoczone dają do myślenia. I naprawdę, naprawdę odnoszę wrażenie, że nie w każdym kraju komunizm był tak samo niszczący jak w Albanii.

Bardzo wciągający reportaż, choć temat niezwykle smutny i trudny. Postanowiłam zagłębić się w tematykę o której niewiele wiem i czuję się mądrzejsza dzięki tej lekturze. Ostatnio miałam okazję przeczytać również co nieco o rumuńskim komunizmie i po tych dwóch lekturach urosło we mnie jakieś przekonanie, że za czasów komunizmu Polska była jednak w lepszej sytuacji. Moje...

Ta książka jest w porządku. O krajach socjalistycznych napisano już dużo lepsze, nawet ,,Bukareszt..." autorki do nich należy. ,,Błoto słodsze niż miód" ma kilka bardzo dobrych rozdziałów, większość jednak jest generyczna i pozbawiona fragmentów, które sprawiałyby, że byłaby to książka o Albanii, a nie o dowolnym z państw bloku wschodniego. Nazwę Albania i imię Envera Hoxhy można by wykropkować i w zamian podstawiać inne pary państwo-lider. Dzięki temu jest uniwersalna co pewnie może spodobać się osobom, które zbyt wielu reportaży o regionie nie czytały, ale mi dawało uczucie deja-vú.

Ta książka jest w porządku. O krajach socjalistycznych napisano już dużo lepsze, nawet ,,Bukareszt..." autorki do nich należy. ,,Błoto słodsze niż miód" ma kilka bardzo dobrych rozdziałów, większość jednak jest generyczna i pozbawiona fragmentów, które sprawiałyby, że byłaby to książka o Albanii, a nie o dowolnym z państw bloku wschodniego. Nazwę Albania i imię Envera Hoxhy...

O Albanii kiedyś wiedziało się tylko to, że to kraj o którym właściwie nic nie wiadomo i że panuje tam komunistyczny reżim. Właściwie nadal nie jest to kraj w centrum zainteresowania, jedyne co o nim wiedziałam, to że rządził tam kiedyś Enver Hodża, że to kraj bunkrów i papierosów Durres i że stolica to Tirana. I jeszcze, że ma roszczenia co do Kosowa. Zbiór reportaży Małgorzaty Rejmer daje obraz podobny do czasów rewolucji kulturalnej w maoistowskich Chinach, przy czym o Chinach wiadomo sporo, a o cierpieniach Albanii nic. Czytając te autobiograficzne opowieści bohaterów terroru ma się czasami wrażenie nieprawdopodobieństwa, bo jakoś nie spina się w całość 20 lat więzienia za pochwalenie roweru czy rozmowę z kolegami o chęci ucieczki zagranicę a możliwością otrzymywania z tejże zagranicy paczek od krewnych. Może właśnie niekonsekwencje są cechą reżimów - trochę oddechu i długie duszenie.

O Albanii kiedyś wiedziało się tylko to, że to kraj o którym właściwie nic nie wiadomo i że panuje tam komunistyczny reżim. Właściwie nadal nie jest to kraj w centrum zainteresowania, jedyne co o nim wiedziałam, to że rządził tam kiedyś Enver Hodża, że to kraj bunkrów i papierosów Durres i że stolica to Tirana. I jeszcze, że ma roszczenia co do Kosowa. Zbiór reportaży...

Uważam, że reportaż "Błoto słodsze niż miód" powinien być lekturą obowiązkową w szkole średniej. Nie czytałam lepszej książki, która w tak dobitny sposób zilustrowałaby to na czym polegał totalitaryzm.

Książka wzbudziła we mnie ogromne emocje, od przeraźliwego smutku do wręcz rozsadzającego gniewu. Czytając o losach ludzi w komunistycznej Albanii nie mogłam uwierzyć jak ludzie mogą być dla siebie tak niegodziwi i okrutni. Skąd w człowieku tyle zła?! Dlaczego tak trudno przeciwstawić się niesprawiedliwości, dlaczego tak bardzo boimy się władzy?

Lektura reportażu zmusza do głębokich refleksji i stanowi przestrogę na przyszłość. Nigdy nie dajmy sobie odebrać wolności!

Uważam, że reportaż "Błoto słodsze niż miód" powinien być lekturą obowiązkową w szkole średniej. Nie czytałam lepszej książki, która w tak dobitny sposób zilustrowałaby to na czym polegał totalitaryzm.

Książka wzbudziła we mnie ogromne emocje, od przeraźliwego smutku do wręcz rozsadzającego gniewu. Czytając o losach ludzi w komunistycznej Albanii nie mogłam uwierzyć jak...

Niesamowita i ku przestrodze. Niektóre myśli totalitaryzmu tak bliskie dzisiejszym czasom.

Niesamowita i ku przestrodze. Niektóre myśli totalitaryzmu tak bliskie dzisiejszym czasom.

Gdy przeczytałem Bukareszt. Krew i Kurz. to myślałem, że komuna to syf i gorzej niż w Rumunii już nie mogło być. Potem amerykańska nagroda zachęciła mnie do sięgnięcia po Błoto... i zamarłem z przerażenia. Książka wyciska łzy jak rzadko która. Albania była piekłem na ziemi, w którym ludzi przerabiano na najpodlejsze kreatury o jakich można pomyśleć. Za narzekanie na smak chleba można było pość na 5 lat do więzienia z katorżniczą praca. Za pochwalenie zagranicznego piłkarza to juz 7 lat. Będąc dzieckiem wroga ludu karierę można było robić w tylko w najpodlejszej wiosce za głodowe stawki. Co mogę powiedzieć więcej? Przeczytajcie, żeby nie zapomnieć co to była komuna, żeby nikt Wam nie wciskał jak to super za Gierka było itp.

Gdy przeczytałem Bukareszt. Krew i Kurz. to myślałem, że komuna to syf i gorzej niż w Rumunii już nie mogło być. Potem amerykańska nagroda zachęciła mnie do sięgnięcia po Błoto... i zamarłem z przerażenia. Książka wyciska łzy jak rzadko która. Albania była piekłem na ziemi, w którym ludzi przerabiano na najpodlejsze kreatury o jakich można pomyśleć. Za narzekanie na smak...

Opowieść o komunistycznej Albanii napisana z irytującą egzaltacją i autorskim samouwielbieniem. Jak można sądzić z lektury Autorka o komunizmie jako takim nie czytała zbyt dużo. Na szczęście Autorka póki co nie podjęła tematu życia w ZSRR, zaś tematyka albańska nie jest jakoś szczególnie znana w Polsce i tu wszystko może być odkryciem dla nieznającego tej tematyki czytelnika

Opowieść o komunistycznej Albanii napisana z irytującą egzaltacją i autorskim samouwielbieniem. Jak można sądzić z lektury Autorka o komunizmie jako takim nie czytała zbyt dużo. Na szczęście Autorka póki co nie podjęła tematu życia w ZSRR, zaś tematyka albańska nie jest jakoś szczególnie znana w Polsce i tu wszystko może być odkryciem dla nieznającego tej tematyki czytelnika

Nie spodziewalem sie fajerwerkow gdy szukalem czegos o kraju o ktorym praktycznie nic nie wiedzialem ale bardzo milo sie zaskoczylem.
Choc po przeczytaniu kilkunastu pozycji dot Korei Polnocnej myslalem ze historia komunistycznej Albanii to bedzie pestka przy terrorze panujacym w czasach Kim Ir Sena czy jego syna to kilka razy wyrwalo mi sie szpetne przeklenstwo gdy poznawalem historie ludzi tego europejskiego kraju.
Serdecznie polecam

Nie spodziewalem sie fajerwerkow gdy szukalem czegos o kraju o ktorym praktycznie nic nie wiedzialem ale bardzo milo sie zaskoczylem.
Choc po przeczytaniu kilkunastu pozycji dot Korei Polnocnej myslalem ze historia komunistycznej Albanii to bedzie pestka przy terrorze panujacym w czasach Kim Ir Sena czy jego syna to kilka razy wyrwalo mi sie szpetne przeklenstwo gdy...