Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przedostatnia część cyklu o przygodach kontrowersyjnej Joanny Chyłki za mną. Jak zwykle autor wzniósł się na wyżyny kreatywności i możliwości swojej wyobraźni. I dzięki temu niejednokrotnie w myślach powtarzałam sobie "kiedy się dziwić przestanę?".

Przyjemnie czytało mi się o tym jak Joanna i Kordian starają się ułożyć wspólne życie. W duchu życzyłam sobie oraz bohaterom tego, aby autor wreszcie pozwolił na to, by zagościła u nich harmonia. Niestety, nie było im to dane. Remigiusz Mróz zsyła na Joannę rewolucję w życiu rodzinnym, prywatnym i zawodowym. Dzięki temu główna oś fabularna opiera się na walce z tajemniczym stalkerem, samobójczej wyprawie w Himalaje i łączącej się z tym wszystkim obronie oskarżonej o morderstwo osoby. Dodajmy do tego wielką niewiadomą związaną ze stanem zdrowia Joanny i otrzymamy mieszankę wybuchową, która trzyma w napięciu dosłownie do ostatniej strony. Bowiem trzeba przyznać, że zakończenie mimo iż bardzo przekombinowane, wbija w fotel. Nie brałam pod uwagę takiego obrotu spraw.

Chyba już się przyzwyczaiłam do mrozowego stylu pisania i nie oczekuję literatury wysokich lotów. Ma mi dostarczać rozrywki oraz umilać czas po ciężkim dniu w pracy. Właśnie to otrzymałam podczas lektury "Kontratypu". Dlatego też nie narzekam i daję mocne 6/10.

Przedostatnia część cyklu o przygodach kontrowersyjnej Joanny Chyłki za mną. Jak zwykle autor wzniósł się na wyżyny kreatywności i możliwości swojej wyobraźni. I dzięki temu niejednokrotnie w myślach powtarzałam sobie "kiedy się dziwić przestanę?".

Przyjemnie czytało mi się o tym jak Joanna i Kordian starają się ułożyć wspólne życie. W duchu życzyłam sobie oraz bohaterom...

Najgorętszy prawniczy duet rodzimej literatury kryminalnej znowu w grze. Przyznaję, że tym razem odczuwam ogromną satysfakcję ze spotkania z Chyłką i jej wiernym kompanem Kordianem "Zordonem".

Intryga kryminalna co do której w poprzednim tomie miałam ogromne zastrzeżenia, tym razem dostarczyła mi dużej satysfakcji. Remigiusz Mróz nawiązał do nadal bardzo aktualnego tematu stołecznych reprywatyzacji, sprytnie wplatając między wiersze wątek rodzinnej zemsty. Ten zabieg sprawił, że aż do samego końca powieści ciężko było rozgryźć, co tym razem czeka na naszych ulubieńców i kogo tak naprawdę przyjdzie im bronić. Niewinnego lekarza, który ma co nieco uszami i uchodzi za wyjątkowego gbura, czy może wyrachowanego psychopatę? Jak już przywykliśmy, na finałowy efekt "Wow!" przyjdzie nam poczekać dosłownie do ostatnich stron.

Podobnie jest z relacjami jakie łączą Joannę i Kordiana. Niby wszystko zostało już (w domyśle) powiedziane lub zasugerowane. Jednak odnoszę wrażenie, że żaden dotychczasowy tom nie dookreślił i nie rozwiał wątpliwości dotyczących tego, co łączy tych dwoje. Oliwy do ognia jak zawsze dolewa zakończenie książki. Sprawia to, że jeszcze bardziej kibicuję ich relacji, która została wystawiona na wyjątkowo ciężką próbę.

Po słabszym i pokręconym "Oskarżeniu" tym razem dostałam od Remigiusza Mroza taki tom przygód Chyłki, do jakiego zostałam przyzwyczajona. Dobra intryga kryminalna i ogień u głównych bohaterów. Jestem na TAK i daję 7/10.

Najgorętszy prawniczy duet rodzimej literatury kryminalnej znowu w grze. Przyznaję, że tym razem odczuwam ogromną satysfakcję ze spotkania z Chyłką i jej wiernym kompanem Kordianem "Zordonem".

Intryga kryminalna co do której w poprzednim tomie miałam ogromne zastrzeżenia, tym razem dostarczyła mi dużej satysfakcji. Remigiusz Mróz nawiązał do nadal bardzo aktualnego tematu...

Chyłka. Chyłeczka. Chyłkunia. Spotkanie z nią po prawie dwóch latach przerwy było jak powrót do dawno nie widzianych, starych i bardzo dobrych znajomych. Muszę przyznać, że z dużym sentymentem sięgnęłam po "Oskarżenie". Po rewelacjach z poprzedniego tomu a zwłaszcza po zakończeniu jakie zaserwował nam Remigiusz Mróz, spodziewałam się petardy. Tymczasem wystrzelił do mnie marny kapiszon.

Tylko z sentymentu dla cyklu i głównej bohaterki oceniam ten tom jako dobry. Moim zdaniem jest on najsłabszy z całego chyłkowego uniwersum. Intryga kryminalna jest tak bardzo pokręcona, że aż naciągana. Jakby Pan Mróz sam nie wiedział w którą stronę finalnie zamierza to poprowadzić. Muszę jednak przyznać, że nie dla zagadki z jaką przyjdzie się zmierzyć Chyłce i Kordianowi, a dla ich historii tak dramatycznie zakończonej w poprzednim tomie, sięgnęłam po "Oskarżenie". I jestem wściekła na autora za to, co w zakończeniu zgotował Joannie. Wiem, że to tylko fikcja literacka, ale gdzieś z tyłu głowy miałam cień nadziei na to, że Chyłka poukłada sobie i tak już pokiereszowane życie. Z lektury "Testamentu" już wiem, że póki co nie ma na to najmniejszych szans.

Odnoszę wrażenie, że Remigiusz Mróz czerpie satysfakcję z pastwienia się nad swoimi bohaterami. Chyłka to twarda zawodniczka. Jednak ja mimo całej frajdy jaką sprawia mi czytanie jej pokręconych przygód, życzyłabym sobie mniej dramatów u tej bohaterki. Jako kobieta uważam, że tutaj Mróz trochę przesadził. Z sentymentu 6/10.

Chyłka. Chyłeczka. Chyłkunia. Spotkanie z nią po prawie dwóch latach przerwy było jak powrót do dawno nie widzianych, starych i bardzo dobrych znajomych. Muszę przyznać, że z dużym sentymentem sięgnęłam po "Oskarżenie". Po rewelacjach z poprzedniego tomu a zwłaszcza po zakończeniu jakie zaserwował nam Remigiusz Mróz, spodziewałam się petardy. Tymczasem wystrzelił do mnie...