Zbrojni

Kolejny tom z cyklu opowieści o straży nocnej.
Kolejna książka pełna humoru
pratchetta. Nie jest dla mnie czymś wyjątkowym w tym uniwersum, jest gdzieś w środku całej cudownej serii świata dysku, ani wybitna, ani zła po prostu bardzo w porządk.

Kolejny tom z cyklu opowieści o straży nocnej.
Kolejna książka pełna humoru
pratchetta. Nie jest dla mnie czymś wyjątkowym w tym uniwersum, jest gdzieś w środku całej cudownej serii świata dysku, ani wybitna, ani zła po prostu bardzo w porządk.

Pratchett w szczytowej formie

Pratchett w szczytowej formie

Co zrobić gdy męczy cię chandra, a świat dookoła wydaje się szary i nijaki. Trzeba po prostu sięgnąć po jedną z książek TP z cyklu „Świat dysku” i poprawa humor gwarantowana.
„Zawsze miło jest wiedzieć, że ktoś ma gorzej od nas. Ktoś przecież musi być tyłkiem tego świata”.
Plusy:
- druga część cyklu o „Straży Miejskiej” tak samo zabawna i ciekawa jak poprzednia;
- lubię ten cykl na równi z cyklami „Śmierć” oraz „Czarownice”
- tym razem mamy coś na wzór kryminału, tylko w nietypowym świecie;
- samo prowadzenie śledztwa jest wyjątkowe i intrygujące;
- kaprale Marchewa i Nobbs, funkcjonariusze Detrytus i Angua nie pozwolą ci się nawet przez chwilę nudzić;
- jak zwykle spora dawka specyficznego humoru, sarkazmu i szczypta ironii;
- bardzo lubię gdy akcja rozgrywa się w Ankh-Morpork;
- w wielu miejscach byłem rozbawiony aż do łez, rechotałem głośno nad tym co czytałem (dobrze, że nikt nie słyszał).
Minusy:
- trochę zbyt smutna w końcowej części.
Ogółem książka bardzo dobra.

Co zrobić gdy męczy cię chandra, a świat dookoła wydaje się szary i nijaki. Trzeba po prostu sięgnąć po jedną z książek TP z cyklu „Świat dysku” i poprawa humor gwarantowana.
„Zawsze miło jest wiedzieć, że ktoś ma gorzej od nas. Ktoś przecież musi być tyłkiem tego świata”.
Plusy:
- druga część cyklu o „Straży Miejskiej” tak samo zabawna i ciekawa jak poprzednia;
- lubię ten...

Sequel perfekcyjny? Jest to możliwe.
"Zbrojni", to cudowna książka. Oczywiście w tej materii jestem zupełnie nieobiektywny, bo kocham Pratchetta, kocham Świat Dysku i kocham cykl o straży miejskiej w Ankh-Morpork, ale trudno. Obiektywizm nie jest zawsze wymagany.
Drugi tom podcyklu o straży wprowadza wiele postaci, które pozostaną z nami do końca cyklu. Angua (jedna z moich ulubionych postaci kobiecych gdziekolwiek) czy Detrytus (najcudowniejszy bezmózg kiedykolwiek przelany na papier), to postaci wspaniałe. Zabawne, bardzo łatwe do polubienia i z charakterem. Stara gwardia również ma się dobrze. Ich przygody śledzi się z przyjemnością - no i oczywiście jak to zwykle u Pratchetta jest - z bananem na twarzy.
Ironia i przezabawny meta-komentarz wylewa się z kartek potężnym strumieniem, a przy tym nie wpływa to negatywnie na historię, która jest na naprawdę wysokim poziomie. Od tego większego obrazu, aż po personalne historie naszych strażników.
Ankh-Morpork to również bohater sam w sobie. Jedno z najciekawiej stworzonych miast w literaturze fantasy jest opisane absolutnie kapitalnie.
Finał jest epicki i bardzo emocjonalny. Po skończeniu tego tomu praktycznie od razu pojechałem do księgarni i kupiłem "Na glinianych nogach". Panie Pratchett, dziękuję że Pan tworzył. Tak po ludzku, dzięki.
O Świecie Dysku mówię trochę więcej w tym materiale.
Miłego dnia!

Sequel perfekcyjny? Jest to możliwe.
"Zbrojni", to cudowna książka. Oczywiście w tej materii jestem zupełnie nieobiektywny, bo kocham Pratchetta, kocham Świat Dysku i kocham cykl o straży miejskiej w Ankh-Morpork, ale trudno. Obiektywizm nie jest zawsze wymagany.
Drugi tom podcyklu o straży wprowadza wiele postaci, które pozostaną z nami do końca cyklu. Angua (jedna z...

Wróciłam do niej po 12 latach i nadal twierdzę, że nie jest tak dobra jak poprzednik ("Straż, straż!"), ale wciąż zacnie się ją czyta. W tej części Vimes schodzi na dalszy plan i zdecydowanie bryluje Marchewa, który tutaj wzbudza chyba większą sympatię za sprawą uroczej legendy dyskretnie napędzającej całą fabułę. Uwielbiam ten emocjonujący, wręcz filmowy finał, w którym jest miejsce na akcję, dramat i miłość. Ach i Gaspode ze złotymi tekstami.

Wróciłam do niej po 12 latach i nadal twierdzę, że nie jest tak dobra jak poprzednik ("Straż, straż!"), ale wciąż zacnie się ją czyta. W tej części Vimes schodzi na dalszy plan i zdecydowanie bryluje Marchewa, który tutaj wzbudza chyba większą sympatię za sprawą uroczej legendy dyskretnie napędzającej całą fabułę. Uwielbiam ten emocjonujący, wręcz filmowy finał, w którym...

Poprostu kocham ten styl autora, bardzo dobrze się czyta

Poprostu kocham ten styl autora, bardzo dobrze się czyta

Oficjalnie się już zakochałam w tej serii. Polubiłam każdego bohatera, więc bardzo ciężko było mi się rozstać z niektórymi z nich. Historia z założenia jest satyryczna i humorystyczna, ale to w żadnym stopniu nie przeszkadza jej też mieć momenty grozy i smutku, które bardzo bawiły się moimi emocjami. Bardzo zaciekawiło mnie to, że nowa kolekcja rzeczywiście nie bardzo idzie w chronologię, wiedziałam, że pierwsza część nie była pierwszą, ale nie spodziewałam się, że część druga tak naprawdę jest częścią 15. Chyba kiedyś przeczytam cykl w kolejności chronologicznej, z chęcią zobaczę, jaki wtedy będzie miała wydźwięk.

Oficjalnie się już zakochałam w tej serii. Polubiłam każdego bohatera, więc bardzo ciężko było mi się rozstać z niektórymi z nich. Historia z założenia jest satyryczna i humorystyczna, ale to w żadnym stopniu nie przeszkadza jej też mieć momenty grozy i smutku, które bardzo bawiły się moimi emocjami. Bardzo zaciekawiło mnie to, że nowa kolekcja rzeczywiście nie bardzo idzie...

Kapitan Vimes się żeni! Szczęśliwą przyszłą małżonką jest smocza lady Sybil, a dla kapitana oznacza to koniec dwóch rzeczy: alkoholu i pracy w Straży. Czy będzie potrafił rzucić wszystko i podporządkować się zwyczajom arystokracji?

Tymczasem Straż zostaje zmuszona zwiększyć zróżnicowanie etniczne i stąd zostaje zatrudnionych troje nowych rekrutów: krasnolud (pomimo, że Marchewa już jest przedstawicielem tej rasy), troll i kobieta. Nowi rekruci zostają przeszkoleni przez sierżanta Colona i wysłani w miasto. Czy poradzą sobie w patrolach i w sprawowaniu kurateli nad miastem?

Tymczasem w mieście dzieją się dziwne rzeczy. Ktoś wybuchł smoka, zginął klaun, którego kilka dni później widziano wchodzącego do budynku gildii i ktoś strzela fajerwerkami do ludzi. Czy pomimo perturbacji kadrowych straż rozwikła zagadkę?

Terry Prattchet w formie. Odnoszę wrażenie, że fabuła ma znaczenie drugorzędne, a co liczy się to poczucie humoru. Od niego książka pęka w szwach i jedyne na co ma się ochotę, to chwycić kolejny tom! Przeczytam go na glinianych nogach.

Kapitan Vimes się żeni! Szczęśliwą przyszłą małżonką jest smocza lady Sybil, a dla kapitana oznacza to koniec dwóch rzeczy: alkoholu i pracy w Straży. Czy będzie potrafił rzucić wszystko i podporządkować się zwyczajom arystokracji?

Tymczasem Straż zostaje zmuszona zwiększyć zróżnicowanie etniczne i stąd zostaje zatrudnionych troje nowych rekrutów: krasnolud (pomimo, że...

8/10

8/10

Moja ocena: 9/10

Co najmniej równie dobra jak pierwsza część tego cyklu. Tym razem tematem przewodnim jest spojrzenie na kwestię parytetów. Oczywiście mamy też wplecionych wiele innych ciekawych kwestii. Pratchett przyzwyczaił do bogactwa poruszanych tematów.
Oprawa komediowa na wysokim, jak zwykle zresztą, poziomie. Wiele humoru i świeżości wprowadzili ze sobą nowi rekruci. Chciałem wybrać ulubionego strażnika, zacząłem się zastanawiać ale nie wiem - lubię wszystkich; żadna z postaci mnie nie irytuje.

Moja ocena: 9/10

Co najmniej równie dobra jak pierwsza część tego cyklu. Tym razem tematem przewodnim jest spojrzenie na kwestię parytetów. Oczywiście mamy też wplecionych wiele innych ciekawych kwestii. Pratchett przyzwyczaił do bogactwa poruszanych tematów.
Oprawa komediowa na wysokim, jak zwykle zresztą, poziomie. Wiele humoru i świeżości wprowadzili ze sobą nowi...